CHAPTER 04

Tahimik ang buong gabi sa kwartong iyon—isang katahimikan na halos sumisigaw sa tenga ni Mirae. Ang ilaw sa kisame ay malamlam, parang sinasadya upang iparamdam sa kanya na hindi siya dapat maging kampante.

Ilang oras na siyang nakaupo sa sahig, nakasandal sa malamig na pader, nang biglang bumukas ang pinto. Sa unang iglap, inakala niyang si Quen iyon. Pero hindi.

Isang lalaking matangkad at maskulado ang pumasok, may suot na itim na shirt at cargo pants. Ang presensiya nito ay nakaka-intimidate—parang kahit hindi magsalita, kaya nitong mag-utos.

“Good morning,” malamig nitong sabi, sabay bagsak ng tray ng pagkain sa maliit na mesa. “I’m Kairo. I work for the boss.”

Kasunod niya ang isang babaeng tahimik lang na nakayuko, dala ang isang basong tubig at panyo. Hindi man ito nagsalita, halata sa kilos na isa siyang katulong—sanay sa utos, sanay sa takot.

“Miss, you should eat,” magalang pero may diin na sabi ng babae.

Walang imik si Mirae. Hindi niya tinignan ang pagkain. Hindi niya tinignan si Kairo. Tanging sahig lang ang pinagmamasdan niya habang mariin ang hawak sa laylayan ng kanyang damit.

“You’ll need your strength,” dagdag ni Kairo, medyo may tensyon sa boses. “You don’t want the boss to come here hungry and angry.”

Hindi pa rin siya kumilos. Hindi siya pwedeng kumain. Hindi siya pwedeng magpahiwatig na sumusuko.

Pagkatapos ng ilang minuto, narinig na lang niya ang pagbagsak ng pinto. Naiwan siyang mag-isa, kasama ng tray ng pagkain na unti-unting lumamig habang lumilipas ang oras.

Hanggang sa dumating ang umaga.

Pagmulat ni Mirae, sumisiklab na ang liwanag mula sa kisame. Ang tray ng pagkain ay naroon pa rin—hindi nagalaw. Mabigat ang katawan niya, pero hindi siya gutom; ang laman ng dibdib niya ay galit at takot.

Bago pa man siya makabawi, bumukas na muli ang pinto.

At ngayong pagkakataon, si Quen na mismo ang pumasok.

Suot nito ang dark slacks at isang puting polo na nakabukas ang tatlong butones sa itaas. Wala pa man itong sinasabi, ngunit ramdam ni Mirae agad ang presensiya nito—ang bigat, ang kapangyarihan, ang kontrol.

“Didn’t eat?” malamig nitong tanong habang inilalapag ang dala nitong bagong tray ng pagkain sa mesa. Ang boses nito ay mababa, halos bulong, pero may banta.

Tumingin lang si Mirae sa kanya, walang sagot.

“I don’t like repeating myself, Mirae.”

Hindi pa rin siya kumilos.

Sa isang iglap, lumapit si Quen. Inilapit nito ang tray sa kama, sabay hawak sa braso niya. Hindi masakit, pero mahigpit—isang uri ng paghawak na nagsasabing wala kang pagpipilian.

“Sit.”

Tahimik siya.

“Mirae,” bulong nito, mas malapit ngayon. “I said sit.”

At bago pa siya makatanggi, hinila siya nito palapit. Napaupo siya sa kandungan ni Quen, ang isang braso nito ay nakapulupot sa kanyang beywang—mahigpit, kontrolado.

“Good,” anito habang inaabot ang kutsarang may sabaw. “Now eat.”

Hindi gumalaw si Mirae. Hindi niya magawang tumingin sa kanya.

Ngunit nang itapat ni Quen ang kutsara sa labi niya, marahan nitong sinabi, “You can hate me later. For now, just eat.”

At sa tono ng boses nito—hindi na banta, hindi rin lambing—may kung anong puwersang pumigil kay Mirae na tumanggi. Dahan-dahan, isinubo niya ang pagkain.

“That’s better,” mahina pero mapang-akit na sabi ni Quen. Habang isa-isang pinapakain siya, nakatitig ito sa kanya—mga mata nitong parang apoy, may halong galit at pagnanasa, pero kontrolado.

Bawat subo ay parang pagtalikod sa sarili. Bawat hinga ay parang laban na hindi niya kayang ipanalo.

Hanggang sa tuluyan niyang maubos ang laman ng tray.

Tahimik silang dalawa—walang salita, walang ingay, tanging tunog lang ng paghinga nila ang naririnig.

At doon, marahang itinagilid ni Mirae ang kanyang ulo, pilit na iniiwasan ang tingin ng lalaki. Pero hindi siya makawala sa titig ni Quen. Parang may invisible force na humihila sa kanya pabalik sa mga mata nito—malalim, malamig, at puno ng sugat na hindi na kayang gamutin ng oras.

Doon niya naramdaman ang unti-unting pag-init ng kanyang mga mata.

Tinitigan niya si Quen, diretso, buong tapang pero may halong pakiusap.

Mahina niyang sambit, halos pabulong, “I wanna go home.”

At habang sinasabi niya iyon, dahan-dahan nang bumagsak ang mga luha sa kanyang pisngi. Isa, dalawa, hanggang sa tuluyan siyang manginig sa katahimikan.

Sandaling tumigil si Quen. Ang kamay nitong nakahawak sa beywang niya ay hindi gumalaw. Ang mga mata nito ay tila kumislot, pero walang salitang lumabas sa bibig.

Ngunit ilang segundo lang ang lumipas, bumalik ang tigas ng ekspresyon nito.

He brushed a tear off her cheek with his thumb, coldly, and said in a low voice—

“Home doesn’t exist for you anymore, Mirae. Not until I say so.”

At sa mga salitang iyon, tuluyan nang bumagsak ang loob niya.

Hindi niya alam kung paano siya lalaban—sa isang lalaking hindi lang may hawak ng kanyang katawan, kundi pati ng mga lihim ng kanyang nakaraan.

Nakaawang pa rin ang pinto nang umalis si Quen noong gabing iyon, ngunit hindi na siya muling bumalik. Naiwan si Mirae sa kwartong walang bintana, walang orasan, at walang direksyon kung ilang oras o araw na ang lumipas.

Bago siya tuluyang umalis, isang linya lang ang iniwan ni Quen—isang babala na kumapit sa isip niya gaya ng lason:

> “Don’t even think about running. There are eyes everywhere in this place.”

At totoo iyon.

Sa unang gabi pa lang, napansin ni Mirae ang maliit na ilaw na kumikislap sa itaas ng kisame. CCTV. Tahimik itong umiilaw, parang paalala na kahit anong galaw niya, may mga matang nakatingin. Hindi siya naglakas-loob na magtago, hindi siya naglakas-loob na magplano. Kahit ang paghinga niya ay tila minomonitor ng mga dingding.

Lumipas ang unang araw. Wala si Quen.

Lumipas ang pangalawa. Wala pa rin.

Hanggang sa ikatlo at ikaapat, pareho pa rin—katahimikan, tray ng pagkain, at ang paulit-ulit na kalansing ng lock sa pinto tuwing magdadala ng pagkain si Kairo.

Walang bumabati. Walang paliwanag. Walang kahit anong senyales kung anong gagawin niya rito.

Pero sa ikaapat na araw, may nagbago.

Madilim pa nang marinig niya ang mahinang tunog—mga yabag, mabilis, magaspang, parang may mga taong nag-aaway sa labas.

Mula sa ilalim ng pinto, may anino ng mga paang nagmamadaling dumadaan.

Maya-maya, isang malakas na kalabog ang yumanig sa pader.

“W-what’s happening…?” bulong niya sa sarili, habang kusang umatras sa sulok ng kama.

Bago pa siya makalapit sa pinto, bigla itong binuksan—hindi dahan-dahan, kundi parang pinwersa.

“Got her!” sigaw ng isang baritonong boses.

“Let go of me!” sigaw ni Mirae, pilit kumakawala, pero masyadong malakas ang pagkakahawak nito. “Stop! Please—”

“Shut up!” sigaw ng lalaki, habang halos kaladkarin siya palabas sa pasilyo.

Nanginginig ang kanyang mga tuhod habang binabaybay nila ang makitid na daan. Puro sigawan, mga yabag, at putok ng baril ang maririnig. May nagkakagulong mga tauhan sa labas—tila may nangyaring pagsalakay.

Hanggang sa marating nila ang malaking pinto sa dulo ng pasilyo.

At paglabas niya roon—napahinto siya.

Sa harap ng main gate ng compound, nakatayo si Quen.

Tahimik, kalmado, nakasuot ng maitim na coat, ang mga kamay ay nakapamulsa.

Sa likod niya, makikita ang ilang armadong tauhan, alerto, handang pumatay sa isang utos.

Naramdaman ni Mirae ang biglang pagtaas ng tibok ng kanyang dibdib.