Chapter 1

Nanginginig ang mga kamay ko habang pilit kong hinahabol ang hininga ko. Nasa gilid ako ng tulay sa Ilog Pasig, hawak-hawak ang bakal na rehas na para bang 'yun lang ang natitirang matibay sa buhay ko.

Malalim ang gabi, pero gising na gising ang sakit sa dibdib ko. Ang lamig ng hangin—parang nanunusok—pero mas masakit pa rin 'yung pakiramdam ng pagiging walang silbi.

“Putang ina naman o!” pasigaw kong bulalas. Tumingin ako sa langit na tila bang umaasa akong may sasagot. “Ano bang kasalanan ko?! Ha?! Bakit parang ako na lang palagi?!”

Gusto kong humagulgol pero ayoko. Ayoko dahil baka isipin ng mga tao na mahina ako. Pero totoo niyan, ubos na ako. Ubos na ubos.

Saka ko naramdaman ang pagtulo ng luha sa pisngi ko. Hindi ko na namalayan. Tahimik lang. Dumadaloy, kasabay ng hangin at ng ingay ng mga sasakyan sa malayo. Parang tinatawanan pa ako ng mundo.

“Nagpakaalipin na ako sa trabaho… lahat ginawa ko… nilunok ko ang pride ko para lang makapagpadala ng pangbaon sa mga kapatid ko… para lang may kainin sila…” bulong ko, paos na ang boses.

Humigpit ang hawak ko sa rehas. “Pero ano? Lagi na lang akong natatanggal. Palagi na lang ako mali. Palagi na lang nila akong sinasabihang 'may attitude problem.' Eh paano? Paano ko ba ipapakita na nahihirapan na ako?! Hindi ba pwedeng minsan, ako naman?! Ako naman ang intindihin?!”

Humikbi ako ng tahimik. 'Yung tipong luha na lang ang gumagalaw, pero walang boses. Wala na rin kasi akong boses. Paulit-ulit ko na lang sinasabi sa sarili ko na kakayanin ko, pero hanggang kailan?

“Wala naman akong ibang gustong mangyari kundi… mabuhay nang maayos. Maayos lang, sapat lang. Pero bakit parang lahat kinukuha niyo na sa’kin?”

Napatigil ako. Tumahimik. Pinikit ko ang mga mata ko habang pinakikinggan ang tunog ng ilog sa ilalim ko. Tahimik. Parang 'yung mga dasal ko—walang sumasagot.

Hinila ko ang sarili ko palayo sa rehas, sabay upo sa gilid ng bangketa. Inakap ko ang sarili ko dahil parang walang ibang kayang gumawa nun.

At doon, sa ilalim ng dilim ng langit, pinakawalan ko ang sarili kong maging mahina. Wala nang pakialam kung marinig ako. Humagulhol ako—'yung hagulgol na walang tunog sa una, tapos biglang sasabog.

“Pagod na ako…”

Ang bulong ko, para sa sarili ko lang. Dahil tila ba sa mundong 'to, ako na lang ang kakampi ko.

Gusto ko na talagang tumalon.

Isang hakbang na lang. Isang iglap. Isang pindot sa kapalaran.

Pero bigla akong napalingon nang may marinig akong boses. Matinis. Bata. Tila ba galing sa isang anghel na naligaw.

"Are you going to jump there?"

Napakapit ako sa rehas ng tulay. Nanlaki ang mga mata ko. At sa dilim ng gabi, sa ilalim ng malamlam na ilaw ng poste sa gilid ng kalsada, nakita ko ang isang batang babae.

Maputi. Maayos ang suot. May ribbon pa sa buhok. Malinis. Maamo ang mukha, pero bakas din ang lungkot sa mga mata. Para siyang eksenang hinugot mula sa pelikula—pero totoo. Andoon siya. Nakatingin sa akin, tila ba may sariling dinadala.

"Can I join you?"

Napatawa ako. Hindi ko mapigilan. Hindi dahil natutuwa ako—pero dahil sobrang absurd. Isang bata, biglang sumulpot sa harap ko, at gusto raw tumalon din?

"Ang bata mo pa, galit ka na sa mundo?" Napailing ako habang natatawa. "HAHAHAHAHAHA! At kung titingnan ka ha, hindi ka naman nahirapan sa pormahan mo. Mukha kang mayaman. Wala kang problema sa pera, unlike me. Ako? Baon na sa utang. Palaging natatanggal sa trabaho. Wala ng naniniwala sa’kin. Lahat ako na lang mali."

Tahimik lang siya. Parang hinihintay lang akong matapos. Tapos, may bigla siyang sinabi na parang tinuhog ang puso ko.

"You can't judge me by looking at my personality," sagot niya, kalmado pero buo ang boses. "My mom abandoned me and my dad. And my dad… he's always busy with work. I’m always alone. I celebrate my birthdays alone. I eat dinner with strangers—maids and guards. Our mansion? It’s like a prison. I hate the world. I hate the people around me."

Napakurap ako. Hindi ko alam kung matatawa pa ba ako o maiiyak.

"Ilang taon ka na ba at ganyan na kabigat yang hinanakit mo sa mundo?" tanong ko, kunot-noo.

"I'm officially five years old." Sagot niya, parang proud pa. Pero bakas sa mga mata niya ang pagod—yung klase ng pagod na hindi dapat dinadala ng isang musmos.

"Five years old ka pa lang?! Tapos ganyan ka na ka-mature magsalita?!" Halos mapamura ako sa gulat. Tumango lang siya, parang normal lang lahat 'yon.

"Anong ginagawa mo rito sa ganitong oras ng gabi, ha?!" tanong ko ulit, medyo pasigaw na dahil hindi ako makapaniwala.

"The wheel of Dad's car is broken. I leave him there when I saw and heard you shouting. I don't want to miss the opportunity. I want to jump too."

Napatayo ako bigla. Tinakpan ko ang bibig ko. Hindi dahil ayoko siyang marinig—kundi dahil baka tuluyan akong maiyak.

"Tang *ina ka bata…” bulong ko sabay iling. “Sino bang nagturo sa’yo ng mga ganyang bagay? Dapat nanonood ka pa ng Cocomelon sa YouTube ngayon, hindi nagpapaalam na tatalon sa tulay, g*go ka ba?"

Hindi ko alam kung iiyak ako o tatakbo para yakapin siya. Pero ang alam ko, pareho kami—magkaibang mundo, magkaibang edad, pero parehong wasak. Parehong pagod.

Tiningnan niya lang ako, tapos ngumiti ng konti—'yung pilit pero totoo.

At doon ko naramdaman, hindi lang pala ako ang gustong sumuko ngayong gabi. May isa pa, limang taong gulang pa lang, pero ramdam na rin ang bigat ng mundong ito.

Habang nakaupo pa rin ako sa bangketa, katabi ang batang si Princess na tila ba hindi naman bagay sa lugar na ito, bigla kaming nakarinig ng malalim, buong boses na sigaw mula sa di kalayuan.

"Princess!"

Sunod-sunod. Mas lumalakas habang papalapit.

"Princess!"

Napalingon ako sa pinanggagalingan ng boses. Si Princess naman, biglang napahawak sa laylayan ng blouse ko at mabilis na nagtago sa likuran ko. Ramdam ko pa ang panginginig niya habang nakayakap siya sa bewang ko.

"It’s my dad," mahina niyang sabi. "Help me… then I can help you too… to find work."

Napakunot ang noo ko. "Anong gagawin ko?" tanong ko, di sigurado kung anong klaseng tulong ang inaasahan ng limang taong gulang na batang ito mula sa isang tulad kong hindi nga makahanap ng matinong trabaho.

"Make him realize that I left because I don’t want to see him anymore… because I don’t want to be a prisoner in that mansion anymore."

Hindi ko alam kung maiinis ako o maaawa, pero sa isang banda, may naramdaman akong pamilyar—‘yung pakiramdam ng pagkakakulong sa isang mundong hindi mo pinili. At kung mabibigyan nga niya ako ng trabaho, eh… bakit hindi?

Ilang segundo lang, at dumaan ang isang lalaking hindi mo pwedeng hindi mapansin.

Matangkad. Matipuno ang katawan, parang batak sa gym pero classy. Maayos ang suot—dark blue tailored coat, white dress shirt na bahagyang bukas sa leeg, at branded na leather shoes. Ang buhok niya, dark brown na parang bagong trim lang. May five o’clock shadow na dagdag-lakas ng dating. Ang tindig niya, parang pag-aari niya ang buong mundo. Pero higit sa lahat, 'yung mukha niya—gwapong parang sa magazine cover. Jawline na kayang hiwain ang problema mo, mata na malamig at matalim, at 'yung kilay na laging parang galit kahit hindi naman.

Siya na siguro ang tinutukoy ng mga tao kapag sinabing "bilyonaryong misteryosong gwapo na mailap."

Huminto siya ilang hakbang mula sa amin. Tila nagulat sa nakita.

"Princess… what are you doing? Why are you hiding at a stranger’s back?"

Tinignan ko siya diretso sa mata. Tumaas ang kilay ko. Ayokong magpakabait sa taong tulad niya—isang amang hindi alam kung paano maging ama.

"Tinatanong pa ba yan? Dahil sayo!" sagot ko agad, diretso, walang preno. "Anong klaseng magulang ka at hinayaan mong maglakad ang anak mo dito sa may Ilog Pasig ng ganitong oras? Paano kung may nangyari sa kaniya? Paano kung naaksidente siya o nadukot? Nag-iisip ka ba?"

Napatitig siya sa akin. Kita ko ang bahagyang pagkiwal ng panga niya—pero wala akong pakialam.

"Mas inuna mo pang tawagan yung mag-aayos ng gulong ng sasakyan mo kesa bantayan ang anak mo. Sa bahay, inuuna mo ang trabaho mo kaysa sa anak mo, 'di ba? Eh 'di ayan, naghanap siya ng taong kayang pakinggan siya."

Nanlamig ang paligid sa katahimikan saglit bago siya sumagot.

"Stop meddling," malamig niyang sambit. "Princess, let’s go home."

Pero halos sabay rin ang sagot ng bata. "No."

Mahinang boses, pero buo. Matapang.

"Akin na siya ngayon," sagot ko, diretso. "Ayaw niya sayo, kaya sa akin na siya titira. Kahit hindi ko siya kaano-ano, mas kaya ko pa siyang alagaan. Nakakaawa yung bata na sa murang edad, marunong ng madurog, kasi ang amang dapat nasa tabi niya, mas piniling makipag-meeting kaysa makipagkulitan sa anak."

"I said stop meddling!" sigaw niya, ngayon galit na ang boses. Dumagundong sa hangin. Parang sanay na siyang sinusunod.

Pero hindi ako natitinag.

Tumayo ako ng maayos, hinarap siya, at tinaasan ng boses ang sagot ko.

"Paano ako titigil, eh gago ka eh!" Hindi ko na napigilan. "Kinakawawa mo 'tong bata! Bakit ba kasi pasok kayo ng pasok sa relasyon, tapos hindi niyo naman kayang panindigan ang bunga?! T*ngina niyo!"

Nanlaki ang mata niya, pero tuloy ako.

"Hindi porket marami kayong pera, okay na ang lahat! Hindi yaya ang kailangan ng anak mo—ikaw! Ikaw mismo! Pero pinili mong maging absent! Tapos ngayon magtataka ka kung bakit ayaw niyang umuwi sayo?!"

Huminga ako ng malalim. Ang bata sa likod ko, ngayon ay mahigpit ang hawak sa kamay ko. At sa gabing ito, sa di ko inaasahang paraan, pareho kaming may gustong ipaglaban—kahit pa hindi namin alam kung saan ito hahantong.