Prologue

Third Person POV

"When am I going to see my great-grandchild?" the old woman asked as she sips on her tea. 

The man in front of her heaved a sigh. This isn't the first time his Lola asked for a grandchild as if it's easy to make one. He's so sick of that child and marrying thing. He doesn't see himself getting married and being committed to anyone or anything except for his job. 

Being married is just a waste of time. It keeps you away from reaching high, higher, and highest. It keeps you distracted and obligated to make time for your wife and kids, and he doesn't like that.

"La, I don't even have a girlfriend." He adjusted his glasses and continued reading the newspaper. 

Minsan na nga lang bumisita sa bahay ng lolo't lola niya, ganito pa ang bubungad sa kaniya. 

"Then find yourself one!" Having a superstitious and very traditional Lola is not easy. She keeps on telling him to find himself a wife and build a family of his own. A decade has passed since his Lola started to remind him to have a family, but he remained single until now. 

"Who wouldn't want to date someone like you? You're handsome, thanks to my genes, and rich. But not young, for Pete's sake you're already 30!" she's exaggerating, that's what he thought. "Napag-i-iwanan ka na ng kalendaryo, jusmiyo! Ang iba mong kaibigan ay may mga pamilya na, ikaw heto't binata pa rin!"

"It's a choice, La. And besides I love to be, and to stay single." Archer Thiago Valle definitely has the looks and money to attract women, but the problem is that he is not interested in anyone. Well, ever since she– Archer shook his head to divert his thoughts. 

He tried to flirt and date to make his Lola happy, but he just couldn't feel that 'butterfly in my stomach'. Instead, he felt cringe.

"Sa ngayon ay nasasabi mo pa 'yan. But as you get older, you'll realize that it's better to have someone you'll grow old with."

"Well, I'm not that old to feel that yet, so I'll just enjoy being a bachelor."

"At kailan ka pa maghahanap ng mapapangasawa, aber? Kapag ugod-ugod ka na? Kapag MMMM ka na? Kapag ang mga babaeng lalapit sa'yo ay siguradong pera lang ang habol? And if ever na magka-anak man kayo, nagfly-fly na kami ng Lolo mo sa heaven no'n." He doesn't like his Lola's chosen words. Archer knows that his grandparents will eventually leave this world, but he doesn't like the thought of it, much more hearing it from his Lola. 

Binaba ni Archer ang dyaryong hawak at tiningnan ang kaniyang lola'ng umiinom ng tsaa na para bang hindi ito nagsalita tungkol sa kamatayan nito. "La, you'll live longer. Don't you want to break the Guinness World Record as the oldest person who lived?"

Kunot noong tiningnan si Archer ng Lola niya. "And what? Live in this stressful, polluted and over populated world? No way!" Pumorma ng malaking ekis si Lola Cecilia gamit ang dalawang braso niya. 

"La–"

"Apo," pigil ni Lola Cecilia. "Ang sinasabi ko lang naman ay sana makita ko pa ang mga apo ko sa'yo bago pa kami lumisan sa mundong ibabaw. Hindi ko man sila makitang lumaki, at least man lang makita ko silang isilang. At sana makita man lang kitang nakatayo sa altar habang hinihintay ang babaeng gusto mong makasama habang buhay." Gone is his Lola's funny tone. Archer knew that he's Lola's serious, but he really doesn't want a family, except for his grandparents of course. 

Archer nodded and didn't want to prolong the conversation. He wanted to tell his Lola that he couldn't see himself as a father and a husband but didn't want to hurt his Lola's feelings. That's why he kept his mouth shut. Maybe one day his Lola will understand. 

"KAILANGAN KO ANG pera ngayon at hindi bukas! Buo kong ibinigay ang pera kaya't buo mo ring ibalik sa akin iyon!" malakas na sigaw ng ale sa babaeng nakatayo sa may pintuan. Marahas nitong binuksan ang pamaypay at mabilis na pinaypayan ang sarili. 

Self proclaimed donya, ganyan ilarawan ng babae ang ale sa harapan niya. 

"Hindi naman ho ako ang gumamit ng perang 'yon. Ni hindi ko nga alam na may utang pala ho sa inyo ang nanay." Kahit ubos na ang pasensya ay mas pinili ni Adelaide na marahang kausapin ang ale. Isa pa, masyado na siyang pagod para makipag-talo. 

"Nangutang sa akin ang nanay mo noong natalo sa sugal! May lista ako sa lahat ng mga utang niya, mga petsa at kung magkano! Kung gusto mo ay ipakita ko pa sa'yo."

"Sige ho, gusto kong makita."

Tumaas ang kilay ng ale. "Nasa bahay, hahanapin ko pa. Pero! Sa susunod na balik ko dito'y dapat nakahanda na ang bayad mo!" duro ng ale kay Adelaide. 

"Wala ho akong pera. Lahat ng ipon ko'y napunta sa pampalibing ni nanay. Lahat ng iniwan niya sa akin ay puro utang. Sana naman po bigyan niyo ako ng kaunting panahon para makapag-ipon."

"Aba'y hindi ko na problema iyan." Mabilis na umiling ang ale. "Ang gusto ko ay ibigay mo sa akin ang perang inutang ng nanay mong sugarol!"

"Hindi ko naman utang 'yon." Unti-unti nang hindi napipigilan ni Adelaide ang sarili. 

"At anong gusto mong gawin ko? Singilin siya sa hukay?" sarkastikong sabi ng ale. 

Pwede mo siyang singilin sa impiyerno. Pinigilan ni Adelaide ang sarili na sabihin iyon nang malakas. 

"Wala akong perang pambayad," direstsang sabi ni Adelaide. 

"Bakit hindi mo singilin ang tatay mong kano? Paniguradong may pera 'yon!"

Gustong sabihin ni Adelaide na hindi niya kilala kung sino ang ama niya, o kung ano ang itsura nito. Basta ang alam niya lang ay mayroon itong berdeng mga mata na kagaya sa kaniya. Pero hindi niya ibibigay sa ale ang pribelehiyong magkwento tungkol sa buhay niya. 

"Bigyan niyo lang ako ng konting panahon."

Sinara ng ale ang pamaypay saka itinuro sa kaniya. "Siguraduhin mo lang na magbabayad ka, kung hindi baka kung anong magawa ko sa inyo!" banta ng ale. 

Kakatapos lang ng burol ng nanay ni Adelaide at ito kaagad ang bumungad sa kaniya. Kung noon ay ang nanay niya ang humaharap– at minsan ay nagtatago– sa iba-ibang taong napupunta sa bahay nila para maningil, ngayon ay mukhang siya naman ang gagawa nito. 

Malakas na napabuntong-hininga si Adelaide. Nararamdaman niyang hindi na magiging payapa ang buhay niya.