Kabanata 2

Maghapon akong tuliro. Paulit-ulit sa isip ko ang alok ni Mr. Navarro.

Pagkatapos ng meeting na ‘yon kay Mr. Navarro—o Sandro, gaya ng pangalan sa kontrata—parang lahat ng pinlano ko para sa unang linggo ko sa trabaho ay biglang nabura. Orientation, pag-aaral ng mga routine ng opisina, pakikisama sa mga bagong katrabaho…naisantabi lahat. Wala akong ibang iniisip kundi ‘yong dokumentong ibinigay niya.

Isang taon. Isang kasal. Isang kasinungalingan.

Pag-uwi ko, agad kong isinara ang pinto ng inuupahang k’warto at naupo sa kama. Hindi pa man ako nakakabihis mula sa trabaho, binuksan ko na agad ang envelope.

Legal ang lahat. May notaryo. May pirma ng abogado. at may malinaw na terms:

1. No physical intimacy required.

2. Full confidentiality for both parties.

3. Fixed monthly compensation, with a bonus after completion.

4. Automatic annulment filing after one year.

Ang mga mata ko’y paulit-ulit na binasa ang bawat salita, parang naghahanap ng butas, ng patibong, ng dahilan para tanggihan iyon. Pero wala akong makita. At sa kabila ng lahat ng logic at pangangatwiran, may isang tanong akong hindi matakasan.

Bakit ako?

Bakit ako ang pinili niya? Bakit ako, sa dami ng babaeng p’wedeng pagpilian, sa ganda, sa yaman, sa koneksyon—bakit isang tulad kong simpleng babae ang gusto niyang maging asawa?

Hindi ko alam ang sagot. At ayokong umasa na may kinalaman ito sa kung sino ako. O sa kung ano’ng meron ako.

Tumitig ako sa kisame habang nakahiga. Tahimik lang ang gabi, pero ang isip ko’y maingay. Naglalaban ang takot at pangarap. Alam kong ito ang klase ng desisyong walang balikan. Pero alam ko rin kung gaano kalaki ang p’wedeng maitulong nito sa pamilya ko. Sa kapatid kong magko-kolehiyo na rin. Sa nanay kong ayaw na naming patrabahuin sa bukid ngunit nagpupumilit para may pangkain kami.

Isang taon lang. Isang taon kapalit ng buhay na maaaring mabago magpakailanman.

Sa lalim ng pag-iisip ko ay nakatulog akong hawak ang kontrata.

KINABUKASAN, pagpasok ko sa opisina, hindi ko pa rin alam ang magiging desisyon ko. Nagbihis ako gaya ng dati—simple, propesyonal, at walang kapansin-pansin. Pero ang loob ko, parang nilulunod ng kaba at pag-aalinlangan.

Bawat segundo ay parang hinahabol ng oras. Mula orientation hanggang lunch break, hindi ako mapakali. At bago pa man ako mawalan ng lakas ng loob, lumapit ako sa desk ng secretary ni Mr. Navarro.

“Can I see Mr. Navarro?” tanong ko.

Medyo nagulat siya. Siguro hindi siya sanay na nanghihingi pa ng permiso ang isang executive assistant na kausapin ang CEO gayong mas direkta ang trabaho ko sa boss namin kumpara sa kan’ya na general administrative ang trabaho.

“Of course, Ms. Sarmiento. You’re his executive assistant, after all. He’s free now. You may go in,” sagot niya na nakangiti, at tumango ako.

Pagbukas ko ng pinto, andoon siya—nakaupo, nakaayos, at malamig ang ekspresyon. Pero pagtingin niya sa akin, alam kong alam niyang may dala akong sagot.

Lumapit ako sa mesa niya, inilabas ang pinirmahang dokumento, at inilapag ito sa harap niya.

“Pinirmahan ko,” mahinang sabi ko. “Pero hindi ko ito ginagawa para sa’yo.”

Umangat ang kilay niya. Hindi siya nagsalita.

“Ginagawa ko ‘to para sa pamilya ko. Para sa mga pangarap na matagal nang kinahon ng kahirapan. Huwag mong isipin na kaya ko tinanggap ‘to dahil may gusto ako sa’yo.”

Tahimik niyang kinuha ang kontrata at maayos na inilagay sa isang envelope. Matagal bago siya nagsalita.

“Then we’re settled.”

Tumango ako. Pero ang tanong ko ay nanatili.

“Pero bakit ako, sir?”

Napatingin siya sa akin, matalim pero malungkot ang mga mata.

“Hindi ko p’wedeng ipaliwanag ngayon,” sagot niya. “But maybe, one day, you’ll understand.”

Napakurap ako at pinagmasdan siya. Hindi ko na lamang siya pinilit na sagutin ang tanong ko at baka magbago pa ang isip niya. 

“Civil wedding,” aniya. “This weekend. It would be confidential. May kukunin akong judge, and you’ll get your copies of the marriage certificate, pero limited ang access.”

Natigilan ako sa sinabi niya. “Gano’n kabilis?”

“It has to be. I need this settled before the next board meeting. After that, you'll move into the house.”

Halos malaglag ang panga ko sa narinig. “Magli-live-in tayo?” gulat kong tanong.

“For public image,” sagot niya. “You’ll have your own room. Your own space. No one’s asking you to pretend more than necessary.”

Tumango ako, kahit may bahid ng kaba sa loob ko. Hindi pa rin malinaw ang lahat, pero mas malinaw na ngayon ang landas na tinatahak ko.

Paglabas ko ng opisina niya, parang bumigat ang hangin. Tahimik ang hallway, pero sa loob ko, parang may sumisigaw.

Ito na talaga. Wala nang atrasan.

At sa totoo lang…hindi ko alam kung ito ba ang simula ng tagumpay—o ng pagkasira ko.