Chapter 1

(Kirtsy POV)

MAINGAT at mabusisi na nilagyan ko ng icing na design ang paligid ng 3-layered cake na aking ginagawa. Order ito ng aking matagal ng suki para sa kanilang golden wedding anniversary. Ang tema ng cake ay kumikinang na gold at sa tuktok nito ay may maliit na pigura ng magkasintahan na nakasuot ng pang-kasal.

Tuluyan na akong napangiti ng matapos ko na ang final look nito. Tiyak na matutuwa ang mag-asawa kapag nakita na nila ito. Binuhos ko talaga ang creativity at atensyon ko upang magawa ng perpekto ang cake na ito. I just wanted to make them the most happiest couple upon seeing my creation cake for their very special day.

Sana ay maging kagaya din namin sila ni Luke. Sana ay umabot din kami sa aming golden wedding anniversary. Ngunit bakit ganito ang nararamdaman ko? Parang may pagdududa kung maaabot nga namin 'yun. Nitong mga nakalipas na semana ay puro pag-aaway nalang ang nangyayari sa tuwing nagkakasama kami. Ako kasi, wala akong balak sukuan ang relasyon namin kahit umabot pa kami sa pinakamadilim na yugto ng aming buhay. Pero ang kinakatakot ko ay 'yung what if sa utak ko. What if sukuan niya kung anong meron kami?

Napagpasyahan ko munang maupo at saka ko inabot ang aking cellphone sa ibabaw ng green na table. Pagbukas ko ng screen ay kaagad na bumungad sa akin ang 99+ messages na nagmula kay Luke. Hindi ko na ito napansin dahil sinadya kong i-do not disturb ang aking cellphone. Gusto ko kasi ay tahimik ang paligid at walang istorbo sa tuwing magluluto ako sa kusina. Mabilis kasi na nawawala ako sa focus.

Hindi ko na masyadong binasa lahat ng text niya. Tinawagan ko na lamang siya ngunit nakailang tawag na ako ay hindi pa rin siya sumasagot. Sigurado naman akong narerecieve niya ang tawag ko dahil naririnig ko ang malakas na ring nito sa kabilang linya. Ibinalik ko na lamang ang tingin ko sa kaniyang tadtad na mensahe.

(NAG-AYA NG BIGLAANG SWIMMING SILA SAM NGAYON. PAPAYAGAN MO BA AKONG SUMAMA?)

Habang binabasa ko iyon ay parang pinipiga sa sakit ang aking puso. Mahigpit na napahawak ako sa aking cellphone. Ayokong pasamahin siya sa sinasabi niyang swimming na 'yun. Paniguradong dahil wala ako ay lalandiin siya ng kapatid ni Sam na nasa college palang kami ay patay na patay na sa kaniya. Naiisip ko pa lamang na magsusuot ng two-piece swimsuit ang babaeng iyon at itatambad sa mata ni Luke ang kaniyang katawan ay nanggagalaiti na ako sa sobrang galit at selos.

Binasa ko ang ilan pang mga mensahe ni Luke. (OKAY! SASAMA NA LANG AKO)

Sa sobrang frustration ko ay napaluha na lamang ako. Jealousy is killing me now. Ngunit kahit ganoon ay hindi ko magawang puntahan sila. Pinipigilan ako ng pride ko. Kung totoo nga na sumama si Luke sa kaniyang best friend na si Sam sa outing, hindi ko siya kayang harapin once na umuwi siya ng aming bahay. Ayokong makita ang pagmumukha niya. Alam na alam niya na ayaw kong magkakasama sila ni Eli sa iisang lugar ngunit sinuway niya pa rin ako.

Magkasama na kami ni Luke sa iisang bubong ngunit hindi pa kami kasal. Ang buhay naming dalawa ay simple lang dahil wala naman ni-isa sa amin ang nagmula sa mayamang angkan. But I'm super contented with this kind of life situation basta kasama siya.

8 years na kaming magkasintahan since we were in college. Sobrang saya namin noon na akala ko ay hindi na 'yun matatapos. Ngunit tama nga ang sinasabi nila na ang isang relasyon ay hindi lamang puro kasiyahan. Meron ding kalungkutan at matinding sakit.

Graduate si Luke ng kursong business administration. Kasalukuyan siyang nagtratrabaho sa clothing company ni Sam bilang manager. Habang ako ay nagtapos ng culinary. Matapos naming magkaroon ng kaniya-kaniyang stable job ay tila lumaki ang agwat namin sa isa't isa. Pa'no ay bigatin ang naging trabaho ni Luke, ganoon din ang kaniyang mga nakakasalamuha. Habang ako ay isang hamak na magluluto lamang sa paningin ng kaniyang mga kasama kaya naman imbes na makipag-jamming ako sa kanila ay binubuhos ko na lamang ang buo kong oras sa pagluluto ng kung ano-ano na binibenta ko naman sa aking online shop.

Tuluyan na akong napaiyak habang nare-realize ko na halos wala na pala kaming time para sa isa't isa. Hindi na kami nakakapag-usap ng maayos. Kung magkakausap kami ay puro sumbatan na lamang. Gustong-gusto kong maayos ang problema sa pagitan namin ngunit minsan kapag naiisip ko kung gaano kasakit ang dinudulot sa akin ng kaniyang mga ginagawa ay nilalamon ang buo kong sistema ng pride. Mas pinipili ko na lamang na hayaan kaming ganito.

Napatingin akong muli sa aking ginawang cake. Nagbabakasakali na ang maganda nitong hitsura ay makakapag-pagaan ng aking kalooban. Ngunit nadismaya ako. Napagpasyahan ko na lamang na magtungo sa aming kwarto. Mas mabuti yatang itulog ko na lamang ang pagseselos ko. Baka pagkagising ko ay mawala din ang sakit na nararamdaman ko.

NAPATIGIL ako sa akmang pagsubo kong muli ng aking ice cream nang marinig ko ang pagpihit sa doorknob ng pintuan ng aming bahay. Nasundan iyon ng musika na nagmumula sa chimney na nakasabit sa itaas na bahagi ng pintuan. Hindi ko magawang tumingin sa bagong dating na si Luxe.

"Kirsty" pagtawag niya sa pangalan ko.

Hindi ko siya pinansin. Bagkus ay ipinagpatuloy ko na lamang ang pagkain ng aking ice cream habang nakatutok ang aking mga mata sa pinapanuod kong pelikula sa flat screen tv na nasa aking harapan.

"Pasensya na inabot ako ng gabi" dagdag pa niya ng wala siyang nakuhang tugon mula sa akin.

Naramdaman ko ang paglapit niya sa akin. Sa gilid ng aking mga mata ay nakita ko ang pag-upo niya sa tabi ko. Kaagad na umusog ako palayo sa kaniya upang hindi kami magkadikit. Naninikip ang aking dibdib dahil sa kaniyang presensya.

"Hindi mo ako kakausapin?" Tanong pa niya. Ngayon ay may pagka-irita na sa kaniyang boses.

Lumipas ang mahabang katahimikan sa pagitan namin. Tanging ang sound lamang ng tv ang namamayani sa loob ng aming bahay.

"Nakaka-badtrip ka!" Sa huli ay saad niya at saka marahas na tumayo mula sa sofa.

Nagpanting ang tainga ko sa aking narinig. Matalim ang aking mga mata na ibinaling ko sa kaniya. "Ako pa talaga ang nakaka-badtrip?!" Nanggigil na tanong ko sa kaniya. Parang sasabog ang dibdib ko sa sobrang galit na nararamdaman ko sa kaniya.

Ini-expect niya ba na dahil sa ginawa niya ngayon ay matutuwa ako? Baka gusto niya magpa-party pa ako. Well, sumama lang naman siya sa outing na kung saan kasama din 'yung babaeng pinagseselosan ko. Fuck him!

Maya-maya ay humarap siyang muli sa akin. "Ano bang problema mo?" Sigaw niya.

"Ikaw!" Sigaw ko pabalik sa kaniya. Gustong-gusto ko ng umiyak ngunit nanatili akong matigas.

"Ano bang ginawa kong mali sayo?"

Napatayo ako dahil sa kaniyang naging tanong. "Talaga ba, Luxe? Kailangan mo pa ba talagang itanong sa'kin 'yan?" Madidiin ang bawat salitang binitiwan ko sa kaniya. Pigil-pigil ko ang masampal siya sa sobrang galit ko. Alam na alam niya niya kung anong ikinagagalit ko!

"Look, wala akong ginawang masama. Oo, sumama ako sa kanila. Pero ni-sulyap hindi ko tinapunan si Eli dahil ayaw kong makaramdam ka ng pagseselos! Hindi mo ba ako naiintindihan? Ang gusto ko lang naman bigyan mo ako ng atensyon. Asawa mo ako pero bakit inilalayo mo ang sarili mo sa akin?! I thought kanina kapag nabasa mo 'yung text ko ay hindi mo ako papayagan at bibigyan mo na ako ng time. Pero wala, hindi ka nag-reply until now."

Tila may bikig sa aking lalamunan matapos kong marinig ang kaniyang mga sinabi. "Pero pumunta ka pa rin" pagmamatigas ko.

"Please, Kirtsy! Ayusin na natin 'to" pakiusap niya sa ngayon ay malambing na boses. Unti-unti siyang humakbang palapit sa akin na siya namang ikina-atras ko. Upang mapigilan ang aking nagbabadyang pagluha ay tumingala ako sa kisame ng aming bahay.

Bakit ang sakit? Bakit ang hirap makipag-ayos? Bwisit na pride 'to!

"Okay!" Mapait na saad niya makalipas ang ilang sandali. Narinig ko ang mabibigat na hakbang niya papalabas ng aming bagay. Dahan-dahan akong tumingin sa kaniyang papalayong pigura.

I badly want to hug him tight. Gusto kong pigilan siya sa kaniyang pag-alis at makipag-ayos. Damn, this pride! Sa sobrang sakit na nararamdaman ng dibdib ko ay hindi ko magawang ibaba ang aking pride. Hanggang sa marinig ko na ang ugong ng makina ng kaniyang motor na papaalis ay wala akong magawa.

Naiwan akong mag-isa dito sa aming bahay habang nakatulala sa nakabukas na pintuan. Wala na si Luke. And just by thinking of him ay tuluyan na akong napahagulhol. Tinungo ko ang pintuan upang isara ito. Pagkatapos ay dumiretso ako sa aming kwarto at pagod na pagod na ibinagsak ko ang aking katawan sa malambot naming kama.

I can't help but to keep asking myself. Paano nga ba kami umabot dito? Gusto ko ng matapos ang sakit na nararamdaman ko.

Nalimutan ko na ang ice cream na kinakain ko lamang kanina. Hindi ko na din maalala kung saan ko 'yun inilapag. Pati ang tv ay hindi ko na nagawa pang patayin. Ang gusto ko na lamang gawin ngayon ay itulog muli ang aking pag-iyak at sakit sa dibdib na nararamdaman. Isinubsob ko ang aking buong mukha sa isang malambot na unan. My heart was aching, my hands were cold and trembling and I was badly yearning for Luke's presence. Umaasa ako na sana bukas ay maaayos na ang lahat sa pagitan namin.