//2

Chapter two

Samantha

Masaya naman ako sa buhay ko, kasama ko ang kuya Jiro ko, yun nga lang maraming naiinggit sa akin dito, ang iba sa mga kasambahay maski na ang mga nakakakilala kay kuya Jiro na babae.

Hindi naman sila pinapansin ni kuya Jiro dahil busy siya sa kompanya at sa ibang bagay, nagtataka nga ako kung bakit wala pa siyang aswa dahil may itsura naman siya, mayaman din at mabait yun nga lang mas marami ang kasungitan sa katawan.

Wala rin siyang pinupuntang girlfriend dito sa bahay, trabaho at sa bahay lang talaga ang araw araw na gawain niya tapos minsan nakikilaro ng basketball, or golf basta sporty din naman siya.

“Kuya Jiro may ipapaalam sana ako sayo.”

“Ano?” agad niyang tanong.

“Kase may gagawin kami ng mga kaibigan ko, magbobonding lang.”

“Pwede naman basta umuwi ka bago magdilim.” Yun talaga ang palagi niyang bilin sa akin, umuwi bago magdilim eh mas masaya nga gumala kapag gabi kaso hindi ako pinapayagan ni kuya Jiro.

“Sige.” Napilitan ako, paano nanaman kaya ako makakapagpaalam sa mga kaibigan ko kung ganito? Sila nga nakakalabas pa ng gabi samantalang ako hindi.

Minsan naiinggit ako dahil ang iba nakakalabas sa gabi samantalang ako hindi, naiintindihan ko naman si kuya Jiro kaso para akong nasasakal minsan, pero hayaan na, kapakanan ko lang naman inaalala niya.

Atleast nakapagpaalam ako, paano kaya kung suwayin ko siya?

Ano kaya mangyayari? Kase naman hindi ko pa nasubukan tumakas sa kaniya, hindi ko pa alam kung paano gagawin iyon, ang hirap lang dahil baka itakwil niya ako kaya natatakot akong sumuway.

Bahala na, gusto ko lang naman sumaya ngayon, ang hirap ng nakakulong dito sa bahay na napakalawak.

Naghanda na ako upang umalis, si kuya Jiro nandito lang naman sa bahay niya may sarili siyang opisina dito kaya bawal siyang istorbohin.

“Saan ka nanaman pupunta Sam?”

“Sa mga kaibigan ko po mang Domeng nagpaalam naman na ako kay kuya.”

“Ah ganun ba, sige mag iingat ka.” Mabait itong si mang Domeng sa akin, siya lang halos ang mabait dito sa mansyon ni kuya Jiro. May iilan din pero mas masungit ang karamihan naiinggit ata sa akin dahil ako lang halos ang nakakapasok sa kwarto at opisina ni kuya Jiro.

May iilan din akong kaibigan dito sa mansyon kaso busy sila sa trabaho kaya hindi nila maharap mamasyal.

Lumabas ako pero may nasalubong akong mga malditang kasambahay, tinignan nila ako mula ulo hanggang baba at sinungitan, yung tipong wala ka namang ginagawa sa kanila pero ang sungit ng trato sayo? Ang hirap ng ganito pero hinahayaan ko na lang basta si kuya Jiro hindi magalit sa akin ayos na ako.

Akala nila nilulustay ko pera ni kuya Jiro, may allowance kase ako pero pinaghihirapan ko naman iyon, gumagawa din ako ng gawiang bahay at tumutulong kay kuya Jiro kung ano iutos sa akin, lalo kapag may sakit siya ako ang nag aalaga sa kaniya.

Hindi naman ako kagaya ng ibang tao na binibigyan lang ng pera tapos wala ng gagawin, syempre kailangan kong suklian lahat sa kaniya.

Tinatawagan na ako ng mga kaibigan ko kaya naman nagmadali akong lumabas ng bahay, kada labas ko dito pakiramdam ko yung mata ni kuya Jiro nasa likuran ko, parang may nagmamasid sa akin palagi.

Baka dahil sa takot lang ako sumuway kaya ako ganito? Hindi ko pa kase siya nakitang magalit sa akin, sa ibang tao oo pero sa akin hindi pa.

“Huy bakit balisa ka anong meron?”

“Ah eh wala naman.” Nabigla ako dahil sinundo ako ng mga kaibigan ko dito sa labas ng bahay malapit sa gate ng village.

“Hindi pa kame nakakapunta sa bahay niyo kailan kaya kami makakapasok doon?”

“Hindi ko naman bahay iyon nakikitira lang kase ako alam niyo yun.” nakwento ko naman sa kanila na ampon lang ako at hindi ko bahay iyon pero gusto kase nilang pumunta doon, alam niyo naman ang mga kaibigan diba halos gustong sumugod sa mga bahay ng kaibigan nila kaso wala naman akong bahay, hindi naman sa akin iyon kaya hindi ko sila madala. “Sa susunod na magpapaalam pa ako.”

“Okay lang naman, pero teka, nagpaalam ka ba na magagabihan ka? Medyo malayo kase pupuntahan natin.”

“Oo.” Nag alangan ako sa sagot ko kase alam ko naman na hindi ako papayagan ni kuya Jiro.

Napabuntong hininga na lamang ako, hindi naman siguro ako magagabihan ng sobra, bahala na basta gusto ko lang mag enjoy.

Sa kagustuhan kong maglibang ang layo pala ng pinuntahan naming lugar, maraming pumupunta dito kaya naman dito nila ako dinala, ngayon lang din ako nakakalabas, minsan lang din kami mamasyal ni kuya Jiro ay saglit lang din dahil masyado siyang abala sa trabaho.

Hindi ko na talaga namalayan ang oras hanggang sa mag aalasais na pala nandito pa kami, bigla ko na lang naalala ng tumunog ang phone ko.

Hindi ko sinagot kase natatakot ako.

“Hindi pa ba tayo uuwi?”

“Ano ba yan Sam yung sunset ang hinihintay natin uuwi ka na agad, ayun oh tignan mo.” turo niya sa palubog na araw, napakaganda nga talaga at hindi ko na talaga tinignan ang oras dahil nadadala ako sa tanawin at sa pagkwekwento ng mga kaibigan ko.

Mas lalong dumadami ang tao dito lalo pa at pagabi, dumadami na rin ang mga nagtitinda kaya hindi pa kami umaalis.

Napagtanto ko na gabi na, madilim na at wala akong makitang stars mukhang paulan pa.

“Hindi pa ba kayo uuwi? Mauuna na ako.”

“Huh? Uuwi? Alas otso pa lang ng gabi Sam, bakit takot na takot ka?” nahihiya ako kase naman para akong bata na natatakot mapalo ng magulang, takot lang kase ako dahil hindi ako tumupad sa usapan namin ni kuya Jiro.

Wala pang signal dito sa pinuntahan namin dahil mataas.

Ang pinakalate kong oras alasais pero ngayon alasotso na.

Hindi na ako mapakali ngayon, hindi na ako nag eenjoy lalo pa at pakiramdam ko uulan. “May kailangan kase akong gawin sa bahay, kailangan kong tulungan ang kuya ko.”

“Kaya mo ba umuwi mag isa mo?”

“Oo naman.” Bahala na basta makauwi.

“Sige ingat ka, dito lang kami maaga pa kase.”

Nakasanayan ko kase na sumunod sa tinakdang oras sa akin, simula bata ako ganun na, kahit nasa wastong edad na ako hindi ko magawa ang gusto ko kailangan susundin ko ang oras ni kuya Jiro, bakit ganun hindi ako makasuway, siguro dahil hindi ko pa kaya mabuhay mag isa, wala naman akong trabaho at nakaasa pa rin ako kay kuya Jiro.

Pwede na nga ako mag asawa kaso iba yung takot ko, parang ako at si kuya Jiro lang ang nasa mundong ito.

Sumakay na ako agad para naman makauwi na, nagpahatid ako sa terminal ng bus para mabilisan, hindi lang ako kinakabahan kay kuya Jiro kundi kinakabahan din ako sa panahon.

Sigurado ako hinahanap na niya ako, para talaga akong bata, buti pa yung mga estudyante doon kanina sa pinuntahan ko walang naninita, ako na over age na ata sa curfew curfew na yan pero heto aligagang umuwi.

Wala pa kami sa may terminal biglang bumuhos ang ulan, mas lalo akong kinabahan lalo ng kumukulog na.

Napatakip ako ng tenga at napapikit, grabe ang kaba ko ngayon lalo pa at huminto si manong driver dahil mababasa kaming dalawa kapag tumuloy siyang nagmaneho.

Huminto siya sa isang waiting shed, maraming taong nakasilong doon pero ako? hindi ako bumababa ng tricycle kahit na basang basa siya, nanginginig ako hindi dahil sa lamig, nawawala ako sa sarili kapag nakakarinig ako ng malakas na kulog.

May phobia ako sa kulog at kidlat kaya ayaw ko rin ng nagpapagabi, isa din yun sa dahilan kaya ayaw akong magabihan ni kuya Jiro dahil madalas kumukulog at kidlat sa gabi.

“Hoy miss bumaba ka na!”

“Miss!”

Para akong nananaginip na may sumisigaw pero hindi ko kayang bumaba dahil nanginginig ang buong katawan ko, hindi ko alam kung since birth ba ganito na ako dahil wala akong maalala sa pagkabata ko, basta simula ng nakilala ko si kuya Jiro ganito na ako, ang sabi naman niya sa akin nakuha ko daw ito noong namatay ang mga magulang ko.

Umiiyak na ako habang nakatakip ang aking magkabilang tenga gamit ang mga kamay ko, gusto ko na lumabas dahil basang basa na ako.

Ang dami ng sumisigaw sa akin pero hindi ko sila pinapansin.

Ang tagal kong nasa loob ng tricycle, nanginginig at umiiyak hanggang sa may maliwanag na tumutok sa aking mukha.

Hindi ko masyadong maimulat ang aking mga mata dahil malakas ang ilaw pero naaaninag ko na may sasakyan na nakatapat sa tricycle na sinasakyan ko.

Walang harang kase itong tricycle kaya kitang kita ako, at basang basa.

“Nandito na ako.” bigla kong narinig ang boses ni kuya Jiro, umiba ang pakiramdam ko parang nagkaroon ako ng lakas ng loob, totoo ba ito? o naghahalucinate lang ako?

Dahan dahan kong minulat ang mga mata ko at lumingon sa taong nasa gilid ko.

Nanginginig pa ako dahil sa takot at lamig pero pansin ko ang suot niya parang totoong si kuya Jiro nga, hinila ko ang kaniyang jacket ay yumakap sa kaniya.

Tinanggal naman niya agad ang suot niyang jacket at pinayakap sa akin.

“Kaya mong tumayo?” ang hina ng pandinig ko ngayon pero pinipilit kong kumalma.

Hindi ko kayang gumalaw, parang wala akong pakiramdam kanina pa pero habang nakayakap ako kay kuya Jiro para akong nasa higaan ko na inaantok at komportable.

Hindi ko na namalayan ang mga nangyari basta pagkagising ko nasa loob na ako ng higaan ko.