Chapter 12: She confused

“SAMANTHA!”

“SAMANTHA VERONICA!”

Hindi mapigilan ang luha na patuloy sa pagpatak mula sa aking mga mata. Kahit anong tawag nito, hindi ako lumingon dahil ayokong makita kung ano man ang itsura nito, kung tinatawag lang ba niya ako para pag mukhaing tanga lamang sa harap ni Kassy. Mahina ako pagdating sa kanya. Umiiyak ba siya, mahal niya ba talaga ako?

“Samantha, please. Mag usap naman tayo.” Rinig ko pang sigaw nito sa hindi kalayuan.

Mabuti na lang at walang bantay sa gate ng mga oras na ito kaya madali akong nakalayo sa lugar na pakiramdam ko ay sinusunog lamang ako dahil sa kababuyan na ginagawa nila. Gusto ko lamang mapag-isa. Gusto kong lumayo, yung malayo sa lahat. Malayo sa kanya.

Sobra na kasi yung sakit, yung kitang-kita mo na sa akto pero tatanggi pa at sasabihin na naguusap lang sila? God! May nag uusap na pala ngayon na magkapatong? Deretso sa kwarto imbis na sala.

Napatigil ako sa mabilis na paglalakad at nap