Chapter 4: Meet Your Match

Beatrice

“Kanino niya naman po iyan narinig–”

“Sa mga katulong ng madrasta mo.”

“Naku po, nagpapaniwala kayo sa kanila,” sabi ko at bago pa lumalim ang tanungan nila nagpaalam na ako.

“O siya sige na po, mauuna na ho ako. Hiindi po ako nagpaalam kanina kay Lolo Ingko, baka nag-aalala na po siya,” tuloy-tuloy kong sabi at tumayo na ako.

Bumaling ako kay Noah tska ko tinapakan ang paa niya. Tumingala naman siya sa akin. Sinenyasan ko naman siya na ihatid ako.

Nag-aalinlangan niya akong tiningnan kaya pinanlakihan ko siya ng mata.

“Hatid na kita, mamaya pa naman kami babalik sa paanan ng bundok," wika niya rin sa huli.

Kailangan makaalis ako rito agad.

“Totoo ba talaga?” tanong ni Noah habang naglalakad kami patungo sa kanyang sasakyan.

“Ang alin?” pabalik kong tanong.

“Nakapag-asawa ka na.”

Tinignan ko siya. “Wala na kasi akong masyadong update sa buhay mo, nagMIA ka eh. HIndi ko na nga tanda kung kailan ang huli nating pag-uusap. Tanging source ka na lang din ay yung mga naririnig ko tungkol sa iyo.”

Pagkatapos ko ng high school dito, pinagdorm na ako nila Dad at nag-aral sa Ramilla. Tsaka lang ako nakabalik noong nakapasa ako sa bar exam pero pinakasal naman ako kaagad kaya bumalik din ako sa Ramilla at namalagi ako sa Villa Maginoo.

“Trix,” kulit sa akin ni Noah.

“Oo, kasal na ako.”

“Then, your husband is him?”

Tinaasan ko siya ng kilay, “Naging usisero ka na rin no.”

“I’m just asking–”

“Dali na sir, kumilos ka na.”

Napalingon kami ni Noah nang marinig namin ang ingay sa likod namin. Kumunot ang noo ko ng pilit na tinutulak ni Kio si Lucien patungo sa amin.

“Honey,” tawag sa akin ni Lucien nang tuluyang makalapit sila sa amin.

Na-estatwa ako sa kinatatayuan ko at gulat ko siyang tiningnan.

Honey?

Or Hani?

Ang lokong ‘to, Beatrice ang pangalan ko.

“Hindi–”

“Are you going somewhere?” tanong niya na ikinatigil ko.

Lumapit siya at hinawakan ang kamay ko, nahila ko kaagad ito dahil nakaramdam ako ng daloy ng kuryente sa palad namin.

Pero hinuli niya ang kamay ko at tuluyan niyang pinagsugpong ang mga palad namin.

Tigagal ko naman syang tiningan nang magsalita pa siya ulit.

“Are you acquainted with my wife, perhaps?” tanong niya kay Noah.

“Ah, yes, sir, she’s my high school friend,” nagkamot ng ulo si Noah. 

“Oh really, that’s new to me, nice to meet you.”

Masamang tingin ang pinukol ko sa kanya habang nag-initiate pa siya ng usapan kay Noah.

“Nice to meet you, sir.”

“Huwag mo na akong tawagin na sir. You’re my wife’s friend. Be comfortable with me.”

I gritted my teeth, watching him talk so eloquently—parang walang bahid ng hiya o alinlangan.

“Ah nga pala, may pupuntahan ba kayo ng asawa ko?”

“Excuse me–”sabat ko pero humigpit ang hawak niya sa palad ko.

“Ihahatid ko sana siya,” walang pagkukubling sagot naman ni Noah. Mukhang naramdaman niya rin naman ang tensyon sa pagitan namin ni Lucien,

“That’s understandable. Honestly, we keep our marriage private. At hindi kami nagpapakilala bilang mag-asawa kapag nasa publiko.”

Napatango si Noah na parang nauunawaan niya ang gustong ipahayag ni hudas. “Huwag kayong mag-alala, hindi ko ipagsasabi at kakausapin ko rin ang mga kasamahan ko.”

“Salamat,”wika pa niya

I scoffed in disbelief. 

Lucien Don Maginoo, what a shameless man you are!

“Just call me if you need more aid.”

“Sige, salamat din,” sagot ni Noah tsaka niya ako tiningnan–

“Sasabay na sa akin ang asawa ko. Ikaw na lang ang bahalang magpaliwanag sa kanila,” wika ni Lucien at hinila na niya ako palayo.

“Bitiwan mo ako,” mahina kong utos pero mariin.

“Keep quiet and just tag along with me,” he ordered coldly.

Mabilis ang mga paa niya kaya ramdam ko ang galit niya.

Ganito siya kawalang-hiya, siya pa ang may ganang magalit. 

Nang makarating kami sa isang nakaparadang sasakyan, marahas niyang binuksan ang pinto at basta na lang niya akong tinulak paloob.

“What the–” harap ko sa kanya, nagpupuyos ang dibdib ko sa galit.

“So you’re really my wife,” asik niya kaagad naman sa akin.

“Anong katangahan ang meron sa iyo, umeksena ka na hindi ka sigurado kung asawa mo talaga ako,” maanghang kong saad sa kanya.

“Huwag mo akong pagsasalitaan ng ganya, wala kang respeto–”

“Bakit? May respeto ka ba sa akin?” bwelta ko agad.

Saglit siyang natigil, linuwagan niya ang suot niyang kurbata at bumuga ng hangin. Humarap siya daan at ilang ulit siyang nagpakawalan ng malalim na hininga bago niya binalik ang atensyon niya sa akin.

“Why are you here? Shouldn’t you be in the guest house?”

He asked as if I were a prisoner who escaped from a cage he didn’t even remember existed.

“I’m not obliged to stay in the guest house for 24 hours.”

“Then of all places, bakit dito ka pa nagpunta?” usisa niya, halatang nagdududa siya.

“Oh, let me guess — pinapunta ka ba ng tatay mo? Ikaw ba ang ginagamit niya para maghugas ng kamay?”

Matapang kong sinalubong ang mapang-insulto niyang tingin.

“No one asked me to come here. I came on my own–guiltless. Ikaw? Naparito ka ba para i-manage ang sitwasyon dito at alisin ang pangalan mo sa nangyari?”

Umismid siya, “Ang galing mong sumagot pero hindi ako tatablan niyan.”

“Okay lang, atleast alam mo na magaling akong sumagot,” ani ko.

Tumalim ang tingin niya sa akin, hindi naman ako nagpatinag.

“Sir-Ma’am, saan na ba tayo pupunta? Nakaparada pa rin ang sasakyan, at minamatyagan nila tayo.”

“Sa bahay namin,” sagot ko. “Since tinaboy ng magaling mong amo ang kaibigan kong maghahatid sa akin."

Pagak siyang tumawa. “Kaibigan.”

“Bakit? May problema ka?” masungit kong tanong sa kanya.

Tinaasan niya ako ng kilay tsaka niya binalik ulit ang mga mata niya sa harapan.

“Drop her off, then we’ll go back to Ramillia now.”

“Okay, sir,” sagot kaagad ni Kio at pinaandar na ang sasakyan.

Iyan ang inaakala niyo, matitikman niyo ngayon ang ganti ko.

Maayos kong tinuro ang direksyon ng bahay namin. Habang kinokontrol ko ang sarili kong humalakhak sa binabalak kong gawin sa kanilang dalawa.

Dalawang taon ko itong hinintay para makapaghiganti sa mag-among ito, ngayon malalasap na nila.

Hindi ko naman sila ipapa-salvage. Sisiguraduhin ko lang na sabog silang babalik sa Ramillia.

“Iyang blue gate, diyan kami,” sabi ko ng makita ko na ang bahay namin.

Saktong itinigil ni Kio ang sasakyan sa harap ng gate namin. 

Binuksan ko naman na ang pinto, at bumaba na.

“Close the door,” utos niya.

“Lo! Tita! Tito! San kayo?” sigaw ko at linuwangan ko na ang pagkakabukas ko sa pinto.

Nanlaki ang mga mata niya sa akin, “What are you doing?” kabado na niyang tanong.

“My husband is here!” Sigaw ko pa at nginisian ko siya.

“Hey, crazy woman!”

Dali-dali siyang umabante at sinubukan niyang hinila ang pinto ng sasakyan pero sinasalag ko naman ang kamay niya.

“Close the door–”

“Lo, gusto raw kayong kamustahin ng asawa ko!”

Sa lakas ng boses ko hindi lang kamag-anak ko ang lumabas kundi mga kapitbahay na rin. Sila Tita at Tito ang naunang lumapit sa amin at walang nagawa si Lucien kundi bumaba, sumunod na bumaba si Kio mula sa driver seat.