03 The Deal : ดิลลับฉบับเริ่มต้นⅠ (1/2)

@สนามบินสุวรรณภูมิ

08:30 น.

 

พอถึงเวลาที่ต้องกลับจริงๆ ก็แอบหวิวนิดหนึ่งเหมือนกันนะ ทั้งที่คิดว่าได้เข้าโครงการเต็มตัวแล้วแท้ๆ สงสัยต้องหยุดพักเรื่องนี้ไปอีกสักพัก เพราะมันค่อนข้างกระทบจิตใจพอสมควรเลย อารมณ์แบบโดนถีบตกจากเครื่องทั้งที่เพิ่งออกจากจุดสตาร์ท

เวรจริง…แล้วจะมาคิดเรื่องเครื่องตก ตกเครื่องห่าอะไร ตอนกำลังเหยียบขึ้นเครื่องบินวะเนี่ย

ฉันสะบัดหัวเล็กน้อยเพื่อไล่ความคิดบ้าบอออกไปให้พ้น ขณะก้าวตามหลังเพื่อนรักกับคุณหมอไวน์ไปตามช่องทางเดินเพื่อหาตำแหน่งที่จองไว้ อ้อ…ลืมบอกไปว่ามีรุ่นพี่สาวสวยที่ได้มาทำความรู้จักกัน ณ ศูนย์วิจัยแห่งนี้ กลับเชียงใหม่พร้อมพวกเราด้วย พี่พลอยใส ซึ่งเธอเดินอยู่ข้างหลัง ความจริงเธอรู้จักกับกลุ่มของคุณหมออยู่ก่อนแล้วด้วยนะ

ไม่นานคู่รักข้าวใหม่ปลามันก็ค้นหาที่นั่งของตัวเองพบ แต่การจองไฟลต์ครั้งล่าสุดนี้เกิดขึ้นแบบกระชั้นชิดเกินไป ทำให้ไม่สามารถเลือกจุดที่อยากนั่งได้ แค่มีว่างเพียงพอสำหรับเราสี่คนนี้ก็บุญล่ะ

ต่อมาปลายเท้าฉันก้าวมาหยุดยืนข้างเก้าอี้ที่มีผู้ชายคนหนึ่งนั่งก้มหน้าไถไอแพดอยู่ เพราะตัวที่อยู่ติดหน้าต่างด้านในนั้นเป็นของฉัน มันเป็นความอเมซิ่งอย่างหนึ่งเลยนะ พอมีคนมายืนแบบนี้ ผู้ที่นั่งด้านนอกก็จะรับรู้ได้เองโดยไม่ต้องมีคำพูดใดๆ ออกมา ซึ่งตอนนี้เขาคนนั้นกำลังเก็บอุปกรณ์อิเล็กทรอนิกส์ในมือ เตรียมขยับลุกเพื่อเปิดทาง

แต่ในตอนที่เจ้าของเรือนผมสีเทาควันบุหรี่เงยหน้าขึ้นเท่านั้นแหละ…มันเป็นจังหวะนรกมาก ฉันซ้ายหันโดยอัตโนมัติ ราวกับได้รับคำสั่งจากจ่าสิบตอนเรียนรด. พร้อมสาวเท้าฉับๆ ไปหาพี่พลอยใสที่นั่งอยู่บริเวณกลางลำซึ่งห่างออกไปสามแถวแบบไม่คิดชีวิต ไม่แม้แต่จะเหลียวกลับไปมอง

โลกแม่งเหวี่ยงเขากลับมาอีกทำบ้าอะไร!…ถึงจะไม่มีอะไร แต่ก็ไม่ได้แปลว่าอยากเจอหรอกนะ

“พี่พลอย”

คนถูกสะกิดเรียกดึงแอร์พอร์ตออกจากหูข้างหนึ่งก่อนจะหันมามองกัน “ว่า…”

“เราแลกที่กันเถอะ” ฉันแสดงเจตจำนงอย่างชัดเจน

“เอ้า! ไหนว่าอยากนั่งติดหน้าต่าง”

“ไม่อยากแล้ว อยู่ๆ ก็รู้สึกกลัวความสูง นะ…นะ”

“อือๆ” คนถูกรบเร้าจำใจตอบรับด้วยสีหน้าที่มีแต่ความงุนงง ก่อนเธอจะหอบหิ้วกระเป๋าสะพายตัวเองแล้วยัดกายลุกขึ้น นั่นจึงเป็นตอนที่ฉันแทรกตัวเข้าไปนั่งแทนที่ทันที เพราะกังวลว่าเธอจะเปลี่ยนใจ

“อะไรวะ…”

ฉันส่งยิ้มหวานไปให้หนึ่งกรุบ หลังจากได้ยินเสียงบ่นพึมพำ จากนั้นรุ่นพี่คนสวยก็เดินจากไป แต่ฉันไม่หันไปมองหรอกนะ…

ทุกอย่างเงียบสงบได้ไม่ถึงสองนาที

“พี่พลอย…อ้าว” อีมิที่เอี้ยวตัวมาจากเก้าอี้ด้านหน้าทำท่าแปลกใจเล็กน้อยที่เห็นว่าเป็นฉัน “ทำไมมึงมานั่งนี่ละ ไหนบอก…”

“กูเปลี่ยนใจแล้ว” ฉันแทรกขึ้น ขณะที่ยังง่วนอยู่กับการเลือกเพลงโปรด

มันก็คงงงแหละ แต่ไม่พูดอะไร ฉันแอบเห็นนะว่าเพื่อนรักเคลื่อนสายตาไปมองตำแหน่งที่ถูกสับเปลี่ยน แล้วมันก็ขมวดคิ้วจ้องอยู่จุดเดิมพักใหญ่

“มึง”

“…?” ฉันเงยหน้าขึ้นมองจริงจัง หลังจากถูกเรียกสรรพนามจำเพาะ ต่อมเผือกก็ทำงานทันควัน

“กูคุ้นหน้าคนที่นั่งข้างพี่พลอยวะ”

“มึงรู้จักเหรอ!” ฉันโพล่งขึ้นด้วยความตื่นตระหนก ทั้งที่ก็ยังไม่กล้าหันไปมอง สิ่งนี้ทำให้คู่สนทนาลากสายตากลับมาจ้องมองกันด้วยความขับข้องใจ

“...?”

“ก็…ก็ปกติมึงค่อยสนใจผู้ชายคนอื่นสักเท่าไหร่ กูก็เลยรู้สึกแปลกใจ” ฉันหาข้อชี้แจงที่ดูสมเหตุสมผลพอตัว

“แต่กูยังไม่ได้บอกเลยนะ ว่าผู้ชาย…”

“...” ฉันสตั้นไปเกือบสามวิ ก่อนจะหาทางแก้สถานการณ์คับขันตรงหน้าได้ “ก็กูเห็นแล้วตอนสลับที่กับพี่พลอยไง”

“อ๋อ มึงก็เลยไม่อยากนั่งกับเขาสินะ ปะทะกันครั้งเดียว ตีเป็นคู่อริเลยไง๊” คำพูดของเพื่อนรักทำคิ้วฉันผูกกันหนักขึ้นไปอีกหลายเท่า เพราะเป็นไปไม่ได้เลยที่อีมิจะรู้เรื่องราวที่เกิดขึ้นเมื่อคืน แต่สิ่งที่มันพยายามจะสื่อคือเรื่องไหน

“พูดเชี่ยไร!?”

“เอ้า มึงจำเขาไม่ได้อ๋อ?”

“ใคร…”

“คนนั้นไง คนที่เจอตอนไปสนามแข่งรถเพื่อนเฮียวา ที่ลงเดิมพันมึงอะ กูว่า…กูจำไม่ผิดนะ”

“ฮะ…!” ถึงจะคอนโทลเสียงให้อยู่ในระดับที่ได้ยินกันแค่สองคน แต่ถ้าเอากระจกมาตั้งไว้ตรงหน้าตอนนี้ บอกได้คำเดียวเลยเห็นความช็อกขั้นสุดสะท้อนอยู่ในนั้นแน่ๆ

คิดอยู่นะว่าหน้าคุ้น…แต่นึกไม่ออก

แล้วตอนนี้ฉันควรตกใจกับเรื่องไหนก่อนดี…