Chapter 1: Jason

Napuno naman ng pag-aalala ang kaniyang dibdib nang dahil sa sinabi ng kaniyang tiyahin. Nasaan kaya ang isang 'yon? Madalas kasi si Jason sa bahay nila, kaya nakapagtataka na dalawang araw itong hindi nagpapakita. Hindi kaya umuwi ito ng Maynila? O baka naman pinagbantay ito ng baboyan? Nasan na kaya ang madaldal na kababata niyang 'yon? 

Napakamot na lamang siya ng ulo at muling nagpatuloy sa pagkain. Pagkaraan ng ilang sandali ay natapos na rin sila ng kaniyang tiyahin, nauna nanitong pumanhik samantalang siya naman ay ang nagsimula ng magligpit ng kanilang kinainan.

"Magndang umaga Pilipinas," Nakangiting saad niya kasabay ng malakas na pagtilaok ng manok, tanda na umaga na—madaling araw pala.

Maliit lamang ang bahay ng Tiya Bebang niya, pero kahit gano'n kompleto naman ang mga gamit. Mayroong dalawang kwarto, kusina, banyo, at mayroon pang may kalawakang sala. Sa pagkakatanda niya'y rent to own ang tawag dito, kung tama siya. 

Habang naghuhugas ng pinggan ay marahang umiindayog ang kaniyang katawan, na sinabayan niya pa ng mahinang pagkanta.

Sandali siyang napahinto, at napatingin sa may pintuan ng kusina ng may maramdamang nakatitig. 

"Tyang? Ikaw ba 'yan?" Tanong niya ng may mapansing anino roon.

Tanging ang ilaw na nagmunula sa gasera lang kasi ang nagbibigay liwanag sa paligid, sa kadahilanang dalawang araw ng brown-out sa kanilang baryo.

Nang wala siyang nakuhang sagot sa naturang pigura—anino ay siya'y agarang pumikit at marahang kinusot ang mata, baka kasi namamalikmata lang siya. Sa muling pagtingin niya sa pintuan ay wala  na siyang nakita, mukhang may problema pa yata ang mga mata niya.

Nitong nakalipas na dalawang araw kasi kung ano-ano na ang nakikita niya, bukod sa nakikita ay mayroon din siyang nararamdamang humahaplos na mainit na bagay sa katawan niya. 

"Tao po! Tao po!" Siya ay napaigtad sa gulat, nang dahil sa malakas na sigaw mula sa labas ng kanilang bahay.

Puno ng pag-iingat niyang binitawan ang hawak na tasa at nagpunas ng kamay. Lakad takbo niyang tinungo ang unang pinto ng kanilang bahay at iyon ay binuksan, umawang ang kaniyang labi at awtomatiko siyang napangiti ng makita si Jason doon.

"Ang aga-aga ang ingay mo na naman," Salubong niya rito habang nakangiti.

Ngumisi naman ang kaniyang kababata nang dahil sa kaniyang sinabi. "Ang sabihin mo namiss mo lang ang kaingayan ko," Mayabang nitong saad at siya'y kinindatan.

Napailing na lamang siya sa taglay nitong kaharutan. Kung pagbabasehan ang ugali nilang dalawa, si Jason ang mapagkakamalang bata sa kadahilanang napakadaldal at kulit nito.

"Mukhang napasukan na naman yata ng hangin ang ulo mo," Pakuntyada niya dahilan para mapabusangot ito.

"Grabe ka na Mahalia..." Nakanguso nitong sabi, na akala mo'y aping-api. "Hindi mo man lang ba ako namiss kahit kunti?"

"Saan ka pala nanggaling? Ngayon lang ulit kita nakita," Pag-iiba niya ng usapan dahilan para bumagsak ang balikat nito, disappointed.

"Aba talaga—" Nagpakawala ito ng isang malalim na hininga at inabutan siya ng supot. "Oh, para sa 'yo." 

Mabilis niya naman iyong tinanggap at sinilip, siya ay napangiti ng matamis ng makitang iba't ibang klase ng prutas ang laman niyon.

Nag-angat siya ng tingin at matamis na nginitian ang kababata. "Maraming salamat!" 

"Walang anuman," Tugon nito. "Bigyan mo si Tyang Bebang niyan ah? Baka mamaya ubosin mo, matakaw ka pa naman." Umawang ang kaniyang labi nang dahil sa sinabi nito.

Siya? Matakaw? Minsan, hindi niya 'yon ipagkakaila. 

"Sa ating dalawa ikaw 'tong malakas kumain," Tugon niya ay itinuro pa ito. "Saan ka ba nanggaling?" Tanong niya muli.

"Ay ako ba? Sorry naman," Sarkastikong wika nito. "Tumulong ako sa farm ng Tiyo Otep ko, maraming ibinigay kaya ang iba inihatid ko rito. Alam ko namang mahilig ka sa prutas," May kung anong mainit na bagay naman ang humaplos sa kaniyang puso nang dahil sa huling sinabi nito.

Kaya mahal niya ang kababata niyang 'to, hindi siya nakakalimutan at gano'n din siya rito. 

"Maraming salamat Jason ah?" Malamyos niyang saad at ang isa nitong kamay ay hinawakan. "Hindi mo naman kailangang gawin 'to pero salamat ta—"

"Ang aga-aga mo na namang mangapitbahay Jason ah?" Wika ni Tata Mayo, mangingisda at kanilang kapitbahay.

"Kaya pala biglang uminit, naglakakad ang araw!" Saad naman ni Jason na halos ikapugto ng kaniyang hininga 

Si Tatang Mayo ay kalbo na, matanda na ito at ang ulo nito'y makinis talaga. Madalas itong kaasaran ni Jason pero hanggang ngayon ay hindi pa rin siya sanay.

"Kung ako sa 'yo Mahalia hindi ko 'yan pagbubuksan," Saad ni Tatang Mayo habang nag-aayos ng lambat.

"Tatang—"

"Alam mo 'Tang Mayo, may tanong ako..." Naputol ang kaniyang sasabihin sa kadahilanang sumingit si Jason.

Tanong? Bago 'yon ah? Ang inaasahan niya ay papaulanan nito ng pang-aasar si Tatang Mayo, mukha namang nagkamali siya.

"Anong tanong mo? Kung tungkol na naman 'yan sa buhok ko talagang ibabato ko sa 'yo 'tong pamana ko," Pananakot pa ni Tatang Mayo.

"Hindi na 'to tungkol sa buhok mo Tatang promise," Saad ni Jason at nagtaas pa ng kanang kamay na ani mo ay nanunumpa. 

Naningkit ang malalaki niyang mga mata ng makita ang kakaibang ngisi nito sa labi. Nakakaramdam siya ng gindi maganda...

"Ang tawag ba sa kuto ng kalbo ay homeless Tatang Mayo?" Seryosong tanong ni Jason.

Kapwa silang natigilan at nagkatinginan ni Tatang Mayo, unti-unti niyang isinara ang pinto ng bahay nang kaniyang makitang bumobuwelo si Tatang.

"Goodluck Jason," Huli niyang saad na sinundan ng malakas na pahtili.

Ang tiling iyon ay nagmumula kay Jason, mukhang nagsisimula na namang maghabulan ang dalawa. At dahil nakita niya na ang kababata, isinalin niya sa lagayan ang nakaplastik na prutas at tumikim ng isang ubas.

"Sarap..." Kumento niya sa nakaing ubas.

Malutong iyon, matamis, at matubig talaga namang napakasarap. Mamaya niya na lang ulit kakausapun si Jason, abala pa kasi 'to pakikipaghabulan kay Tatang Mayo.