Chapter 2: Masayang Umaga

Napakamot na lamang ng ulo si Mahalia nang dahil sa natamong pasa at sugat ni Jason mula kay Tatang Mayo, hinampas ito ni Tatang ng sagwan sa braso.

"Iyan kasi ang aga-agang mangtrip," Saad niya at pinatunog pa ang dila. "Sa lahat ba naman ng puwede mong pagtripan at sabihin, iyong buhok pa talaga ni Tatang Mayo ang pinansin—"

"Teka Mahalia," Pagputol nito sa kaniyang sasabihin. "Anong buhok ang pinagsasabi mo? Kalbo si Tatang Mayo ah? Ang kinis pa nga ng ulo," Walang prenong saad nito, dahilan para masapo ni Mahalia ang kaniyang noo.

Saan kaya ipinaglihi ang isang 'to? Masyadong matabil at matalas ang dila, minsan nga'y gusto niyang lagyan ng duck tape ang bibig nito para sa gayon ay manahimik. Daig pa ni Jason ang inahing manok kung pumutak, walang tigil—talaga namang magdamag.

Marahan niyang dinutdot ng asa nito dahilan para ito ay mapangiwi.

"Ang sakit Mahalia!" Atungal nito at bahagya pang tinapik ang kaniyang kamay.

Si Jason ay kaniyang inismiran at sinabing, "Ang aga-aga mo kasing gumawa ng eksena. Halos kakatulog pa lang ni Tiyang Bebang nag-iingay ka na. Dapat lang sa 'yo 'yan," 

"Hindi ka man lang naawa sa 'kin?" Nanlalaki mga matang tanong nito sa kaniya, tila nagulat sa mga binitawan niyang salit.

"Bakit naman ako maaawa sa 'yo? Kayang-kaya mo namang ilagan ang sagwan ni Tatang Mayo, ang sabihin mo naghahanap ka lang ng sakit ng katawan. Hay naku Jason, puro ka talaga kapilyohan kahit kailan..." Nangungunsomeng wika niya at napamewang. "Nagbiro ka na lang sa lasing at bagong gising, huwag lang sa kapit bahay nating makinang ang ulo." Dugtong niya na siyang kinabalikwas nito.

Hindi makapaniwalang nakatitig sa kaniya si Jason, ang gulat nitong ekspresyon ay napalitan ng labis na tuwa at ang lapad-lapad din ng ngiti nito—abot langit kumbaga.

"Grabe!" Singhal nito at maarteng nagpunas ng luha—kahit wala naman talaga. "Iba ka na talaga Mahalia! Dalawang araw lang akong nawala marunong ka ng mag-joke. Ganiyan ba talaga ako kagaling magtur—"

"Akala ko inahing manok ang naririnig ko, ikaw pala 'yon." Pagputol ng pinsan niyang si Brandon sa sasabihin ni Jason.

Si Brandon ay anak ng Tiya Bebang niya, mas natanda ito sa kaniya ng anim na taon at ito ay kaibigan din ni Jason. 

"Ang aga-aga parang pinagsakluban ng langit at lupa 'yang mukha mo," Sagot naman ni Jason pabalik at talagang dumila pa. "Kunti na lang Brandon magiging kamukha mo na ang bisugo," Dugtong pa nito at sa likuran niya ay nagtago.

"Aba't—lintik ka!" Singhal ng pinsan niya, habang masamang nakatingin sa lalaking nasa kaniyang likuran. "Umalis ka nga sa likuran ni Mahalia! Baka mahawa pa 'yan sa sakit mo. May deperensya ka pa naman sa utak," Saad nitong muli, at imbes na mainsulto at lalo lamang lumakas ang tawa ni Jason.

"Good influence kaya ako kay Mahalia, 'di ba?" Tanong nito sa kaniya at talagang pumwesto pa sa harapan niya.

Mabilis naman siyang umiling bilang tugon sa tanong ni Jason, sanhi upang matawa ng malakas at mapapalakpak ang pinsan niyang si Brandon.

"Kita mo na? Kahit si Mahalia itinatanggi ka," Pang-aasar pa nito kay Jason na kasalukoyang nakanguso.

"Mahalia..." Pagtawag nito sa pangalan niya na may kasamang pagsinghot. "H-Hindi ba't magkaibigan tayo? bakit ganiyan ka—Aray!" Malakas nitong sigaw sa sakit.

Paano ba naman kasi, binatukan ito ng pinsan niya. Hindi naman 'yon gaanong malakas, sadyang over acting lang ang kababata niyang 'to. 

"Para saan 'yon Brandon?" Hinarap nito ang pinsan niyang nagsasalin ng tubig sa baso. "O baka gusto mo Brenda na lang itawag ko sa 'yo? Tutal poging-pogi ka naman sa 'kin," Kumindat pa ito, dahilan para magsitayoan ang kaniyang mga balahibo.

"Gutom yata 'tong kaibigan mo Mahalia," Binalingan siya ng tingin ng pinsan niyang si Brandon. "Pakainin mo na bago pa tuloyang lumala," Dugtong pa nito, at tinapik ng marahan ang balikat ni Jason.

Mula sa kaniyang kinatatayu, kitang-kita niya ang pinagkaiba ng dalawang magkaibigan. 

Ang pinsan niyang si Brandon ay mayroong malapad na balikat, mas mababa ito ng kaunti kay Jason, at ang balat naman nito ay kayumanggi—dala siguro ng pagbababad sa dagat at araw. Samantalang si Jason naman ay mayroong golden brown skin, masyado rin itong matangkad, may angkop na pangangatawan, at higit sa lahat mayroon itong maliit na hugis pangil na balat sa batok.

May sarili ng pamilya ang pinsan niyang 'to, minsan lang ito nagagawi rito sa bahay kung mayroon itong nais na ibigay pagkain man o gamit. Si Brandon ay may anak na, na siyang pamangkin niya naman—si Bea, tatlong taong gulang. 

"Simula ng bumukod ka kay Tyang Bebang ginaganyan mo na ako," Wika ni Jason na ani mo'y nagtatampo, talagang yumapos pa ito sa braso ni Brandon.

Oo, tama, Brandon. 

Sa hindi malamang dahilan hindi niya makita ang sarili na tinatawag itong kuya, mabuti na lang din at hindi iyon big deal sa pinsan niya. Pero kahit na gano'n, kahit na hindi niya ito tinatawag na kuya ay malaki pa rin ang respeto niya rito. Lalo na't isa ito sa mga taong tumutulong sa kaniya para sustentuhan ang kaniyang pag-aaral, at lagi itong sa kanila ay nakaalalay.

"Huwag mo ngang tinatawag na Tyang, ang Inay. Kadiri!" Umakto pang naduduwal ang pinsan niya.

"Anong gusto mong itawag ko? Aling Bebang? Gusto mo lang na mahambalos ulit ako ng nanay mo e," Sikmat ni Jason at siya naman ang nilapitan. "Kadugo mo ba talaga ang bisugong 'to Mahalia? Maniniwala ako sa 'yo kung sasabihin mong hindi, na napulot lang si Brandon sa tae ng kalabaw. Sige na sabihin mo na, gisingin mo na ako sa bangongot na 'to..." Pagpupumilit nito.

"Tanggapin mo na lang," Tugon ko na siyang kinabagsak balikat nito.

"Tingnan mo? Kahit si Mahalia ayaw—"

"Ako nga tinanggap ko na lang e," Dugtong niya pa, na siyang dahilan kung bakit bumuhaglit ng kakatawa si Jason.