Ikalawang kabanata

Pinanatili ko na lamang nakapikit ang mata ko habang patuloy si Danie sa pag-aayos ng buhok ko. Mas napabilis ang gawain niya dahil ginamit niya ang kapangyarihan niya para pagalawin ang mga panglagay ng kolorete sa mukha. Ilang saglit pa ay naramdaman ko ang pagtigil niya kaya iminulat ko ang mga mata ko. Napatitig ako sa aking repleksyon sa salamin. Nagkaroon ng kulay ang maputla kong mukha at ang buhok ko ay maayos na nakalugay at kulot ang dulo.

“Ang ganda mo talaga Fajra, kamukhang-kamukha mo ang iyong ina,” wika ni Danie pagtapos ipatong ang korona sa aking ulo. Napangiti nalang ako sa kanya at tumayo mula sa pagkakaupo. Tinulungan niya rin akong ayusin ang damit ko tapos ay inayusan na rin niya ng mabilis ang kanyang sarili. Pinanood ko lamang siyang magpahid ng tinatawag na makeup sa mukha niya.

Salamat sa tinatawag na makeup galing sa mundo ng mga mortal at mas napadali ang pag-aayos. Ayon kay Danie, noon daw ay kailangan pa nilang maghalo at maghanap ng iba’t-ibang sangkap para maging kolorete sa mukha pero nang matuklasan ang bagay na ito galing sa mga mortal ay naging madali ang pag-aayos lalo na sa mga kababaihan.

Sa totoo lang, maraming mga bagay ang nakuha at napakinabangan namin mula sa mundo ng mga mortal tulad ng mga kasangkapan, pagkain at mga kagamitan. Sa pagdaan ng mga taon, pati rin ang mundo naming ay nakiki-ayon sa agos ng pagbabago. Ilang mapagkakatiwalaang bampira ang sumusuong sa delikadong mundo ng mga mortal upang magsaliksik, at sa pagbalik, dala na nila ang ibang mga kaalaman, kagamitan at kung ano pa.

Galing sa mundo ng mga tao ang mga kasulatan na aking napag-aralan tulad ng kung paano mamuhay sa kanila, kung paano nagsimula ang kanilang mundo, ano ang pag-aaral nila sa lahi naming at mga lenggawahe tulad ng Ingles, Español at iba pa. Mabilis lang para sa isang kagaya kong mataas na bampira ang mag-aral at magkabisa ng mga iyon dahil parte iyon ng kakayahan ko at isa sa aking dapat pag-aralan.

Matapos ng pagbabalik tanaw ko sa ilang bagay ay muli kong tinignan ang repleksyon ko sa salamin pagtapos ay naglakad palapit sa kama ko kung saan nakapwesto si Dan. Tinaasan ko agad siya ng kilay nang makitang sinusuri niya ang itsura ko.

“Maganda ba?” tanong ko. Gamit ang tinatamad niyang anyo ay tumango siya bilang pagsagot. Agad akong napairap dahil do’n.

Naupo ako sa tabi niya habang hinihintay namin ang oras ng pagbaba. Ngayong gabi ang takdang araw ng selebrasyon ng ika sampung taon ng pag-upo ko sa trono bilang reyna ng mga bampira. Mga maharlika mula sa iba’t-ibang lahi ang dadalo ngayong gabi bilang pagtitibay na rin sa samahan ng mundo namin sa iba pa. Habang sa bawat bayan naman na aming nasasakupan ay ay selebrasyon din na kasalukuyang ginaganap, simula pa kanina. Sa ganitong paraan ay mapapabatid namin ang pasasalamat sa pagtitiwala sa akin at sa pagsunod sa mga alituntunin na ipinapatupad.

Nakarinig kami ng katok sa pinto kaya si Dan na ang nagmabuting lumapit doon at buksan.

Bumungad sa paningin ko ang apat na kawal at ang pinunong taga pagsilbi rito sa kastilyo.

“Mahal na reyna, inaasahan na ang inyong presensiya sa baba,” sabi niya. Nanatili sila sa labas at naghintay. Tinignan ko si Danie na tapos na ring mag-ayos. Ngumiti siya sa akin at lumapit.

“Tara na mahal na reyna,” aya niya. Nginitian ko siya at tumayo na sa pwesto ko.

Kapag may ibang nasa paligid ay tinatawag niya ako sa karaniwang tawag ng iba sa akin na ‘Mahal na reyna’ para na rin daw maiwasan ang usapin, at kapag kami nalang dalawa o kasama si Dan ay sa pangalan nila ako tinatawag.

Naglakad kami palapit kay Dan na nakatayo sa may pintuan. Pinauna na namin ang mga kawal at tagapagsilbi bago ko kinawakan ang braso nilang dalawa at sinama sa paghalo sa hangin.

Wala pang ilang segundo ay nasa harap na kami ng malaking pintuan ng bulwagan na pinaggaganapan ng kasiyahan. Masiyado kasing malayo kung lalakarin namin dahil nasa unang palapag iyon at nasa ika-apat na palapag ang aking silid.

Nang makita ng mga kawal ang presensiya namin ay agad silang yumuko upang magbigay galang. Si Danie at Dan ay tumayo sa magkabilang gilid ko. Si Dan ay tumingin sa akin at bahagya akong tinaasan ng kilay bago inalok ang kanyang kamay. Si Danie naman na nasa kaliwa ko ay binigyan ako ng isang matamis na ngiti bago marahang tumango.

Inayos ko ang akin tindig at inabot ang naghihintay na kamay ni Dan. Unti-unting bumukas ang pintuan sa harap namin at agad na sumalubong ang malamyos na tugtog sa paligid.

“Magbigay galang sa pagdating ng ating Mahal na reyna, Fajra Hannele Zavynthrei! Ang ika-sampung reyna ng lahi ng mga bampira!” anunsyo ng pinunong kawal na nasa gilid ng malaking pintuan. Malakas na pinatunog ng iba pang kawal na nakahilera sa harapan ang kanilang mga tambuli hudyat upang maglakad na kami.

Hindi ako ngumiti. Nanatiling blangko ang ekspresyon ko habang naglalakad sa gitna ng magarbong pulang tela na tumatakip sa dinadaanan ko. Ang lahat ng nandito ay nakamasid sa akin. Hindi ko na ninais na balingan sila ng tingin dahil kapag nangyari ‘yon ay agad kong mababasa ang nasa isip nila at alam kong ang ilan doon ay hindi ko magugustuhan. Alam kong hindi maaalis sa kanilang isipan na ako’y husgahan at dahil kilala ko ang sarili ko at ang mga posibilidad kong gawin ay pinigilan ko na gawin iyon.

Nang marating ko ang harap ay inalalayanan akong umakyat ni Dan sa iilang baitang na hagdan upang makarating sa trono ko na nasa taas nito.

Pagkadating ko roon ay humarap ako sa lahat. Humina ang tugtugin hudyat para ako’y magsalita.

“Sa sampung taong nagdaan ay hindi ko inaasahan na ang bumagsak na mundo namin noon ay muling naibangon at mas napagtibay pa. Ang lahi naming halos maubos ay muling naisalba, at ang lahat ng iyon ay ipinagpapasalamat ko dahil kung hindi dahil sa tulong ninyo ay hindi mangyayari. Maraming salamat sa pagdalo ngayon gabi at sama-sama nating ipagdiwang ang ika sampung taon ko sa trono at ang ika sampung taon ng muling pagbangon ng aming mundo. Muli, maraming salamat at sama-sama tayong magdiwang at magsaya,” mahabang salita ko at pasasalamat. Ang lahat ay pumalakpak dahil doon at itinaas ang hawak nilang mga alak. Kinuha ko ang iniabot sa akin ni Dan na baso ng alak at ininom iyon.

Iyon ang naging hudyat ng pagsisimula ng kasiyahan. Muling bumalik ang masayang tugtugin at ang magkakaibang lahi ay nagkaisa sa pagsasaya.

“Mahal na reyna, pagbati mula sa mga lahi ng mga werewolf.” Napabaling ako ng tingin sa may harapan nang lumapit ang grupo ng mga maharlikang werewolf. Pinapangunahan ito ni Dyke, ang Alpha, at ang apat sa may mataas na posisyon sa kanila. Ang apat na kasama niya ay nakayuko bilang pagbibigay galang habang si Dyke ay nakangiti sa akin.

“Salamat sa inyong pagdalo.” Pasasalamat ko at tumayo mula sa aking pwesto. Ibinigay ko kay Dan ang hawak kong kopita at bumaba. Bahagya pa akong nakatingala kay Dyke na ngayon ay kaharap ko na. Tunay ngang makikisig at malalaki ang pangangatawan ng mga werewolf lalo na ang kaharap ko pa ay ang kanilang Alpha.

Inialok ni Dyke ang kamay niya sa akin at malugod na tinanggap ko iyon. Unti-unti niya iyong inilapit sa kanyang labi at marahang hinalikan.

“Iba ang iyong ningning ngayong gabi aking reyna. Ikaw pa rin ang namumukod-tanging kaya akong pahangain sa pisikal na kaanyuan palang.” Basa ko sa mensaheng nasa isip niya na gusto niyang iparating sa akin. Alam niya ang ganito kong kakayahan kaya sigurado akong sinadya niya na iyon ang mabasa ko.

Hindi lingid sa kaalaman ko ang pagtangi niya sa akin. Noon pa lamang ay palagi niya iyong sinasabi sa akin pero hindi ko sineseryoso. Katulad ni Dan ay matagal ko na ring kaibigan at kakilala si Dyke, kaya akala ko ay biro lamang iyon.

 “Kinagagalak kong muli kang makita, mahal na reyna,” sabi niya at unti-unting binitawan ang kamay ko.

 “Kinagagalak ko rin ang inyong pagdalo sa selebrasyon ngayong gabi,” sagot ko at bahagyang ngumiti sa kanya.

“Kahit kailan ay hindi magdadalawang isip ang lahi naming na tanggapin ang kahit anong alok lalo na kung galing sa’yo. Ang hinihintay na lang namin ay ang pagtanggap mo ng alok kong pakikipag-isang dibdib,” sabi niya dahilan para mapatawa ako. Nahawa na rin siya sa pagtawang ginawa ko at napakamot sa batok niya.

Natatandaan ko, ilang beses na niyang sinubukan akong alukin ng kasal kahit noong hindi pa ako ang reyna at kahit na ang bata ko pa noon. Akala ko noon ay biro lang pero nang tumagal ay seryoso pala siya. Ngunit hanggang kaibigan lang talaga ang turing ko sa kanya kaya kahit anong alok niya at kahit malaki ang magiging kapalit no’n sa aming mundo ay hindi ako pumapayag.

Kagaya ng sabi ko kay Dan kahapon, hihintayin ko muna at susubukan kung sino man ang nilalang na nakalaan para sa akin, at saka lamang ako hahantong sa desisyon ng pagpapakasal sa iba at pagsira ng koneksyon ko sa nakatanda sa kanya kung magiging katanggap-tanggap na ang dahilan. Isa akong reyna kaya dapat ang desisyong palagi kong bibitawan ay hindi lamang para sa akin, kung hindi para sa sinasakupan ko.

“Bakit? Handa ka na bang isuko sa akin ang dugo at buhay mo?” pagsakay ko sa biro niya.

“Isama mo pa pati ang katawan ko!” sagot naman niya na mas lalong ikinatawa ko. Kung si Dan ay seryosong tipo na kaibigan, si Dyke naman ang palabiro. Malaki man ang agwat ng edad namin, magkaiba man ang uri at kahit parehong pinuno ay nagkasundo pa rin. Hindi naman mukhang matanda si Dyke dahil katulad naming mga bampira ay humihinto sa pagtanda ang pisikal nilang anyo.

“Magtigil ka na nga, malay mo, rito mo pala makikilala ang magiging bagong kapareha mo.” Nilingon ko ang mga nagsasayang nilalang sa paligid at ginaya naman ni Dyke ang ginawa ko.

“Sa tingin ko nga ay nandito siya,” sagot niya.

“Oo, malay mo—”

“Kasi ikaw pa rin ang nais kong maging kabiyakan, aking reyna,” pagputol niya sa sasabihin ko. Tinaasan ko siya ng kilay at bahagyang itinaas ang kamay ko hanggang sa unti-unti iyong mabalot ng itim na usok.

“Kung ganoon, tara na at isuko mo na sa akin ang kaluluwa mo.” Dahan-dahan kong inangat ang kamay ko at inilapit sa kanya kaya gayon nalang ang panlalaki ng mata niya at paghakbang paatras.

“Mahal na reyna.” Agad na pinaglaho ko ang itim na usok na bumabalot sa kamay ko at ibinaba iyon. Hinarap ko ang tumawag sa akin. Si Arthur Venderheel pala iyon kasama ang kanang kamay niyang si Delaila at dalawa pang bampira, isang babae na hindi ko kilala at ang lalaki ay hindi maikakailang anak ni Arthur dahil kawangis niya ito, iba lamang ang kulay ng mata.

“Magandang gabi, mahal na reyna. Gusto ko lang pormal na ipakilala ang anak ko,” panimula niya. Humakbang papalapit sa akin ang anak niya at yumuko bilang pagbibigay galang. Hindi ko naman naiwasan na suriin ang kabuuan niya. Bakas sa suot niya ang karangyaan, ang buhok niyang itim na itim ay halatang pinagtuunan ng pansin na ayusin. Mayroon din siyang matangos na ilong, manipis na labi at mayroon siyang kulay tyokolateng pares ng mata.

“I’m very pleased to meet you, our Queen. My name is Adam Venderheel, and you can always count on me,” pakilala niya. Hindi na ako nagtaka nang Ingles ang lenggaweheng ginamit niya. Alam kong gusto niya lang ipakita na mataas ang pinag-aralan niya.

Bahagya ko siyang tinanungan at hindi na nag-abala na magpakilala pa dahil alam ko namang alam niya kung sino ako.

“Ngayon lang nakauwi ang anak ko mula sa matagal na pananatili sa mga borders dahil siya ang inatasan kong magbantay doon. Isa siyang mataas na bampira, at ang pinuno ng ating sandatahang lakas na may kakaibang kakayahan,” pagmamalaki ni Arthur sa anak niya na hindi naman nakatawag ng pansin ko.

“Is that it? Well then, thank you for the hard-work Adam. I will note your name so I’ll be able to give you a higher position or even a reward,” I blankly said. Ngumiti naman siya sa akin at bahagyang yumuko ulit.

“Ilang taon ang ginugol niya upang mapanatiling ligtas ang ating mundo, pero nitong nagdaang araw lang ay muli ko na siyang pinauwi para sa susunod na importanteng gaganapan niya.” Agad na napakunot ang noo ko dahil sa sinabi niya.

“Mahal na reyna, siya ang napili ng konseho na susunod na uupo sa posisyon at magiging inyong hari," dagdag niya dahilan para maiyukom ko ang kamao ko.