Share

Chapter 3

Penulis: MsAgaserJ
last update Terakhir Diperbarui: 2025-06-11 21:36:21

Sarie POV

Habang nanonood ako, biglang tumunog ang cellphone ko, hudyat na may nag-text.

From: Eren

[Sari, pwede ba tayong magkita?]

To: Eren

[May problema ba Eren?] Tanong ko rito.

From: Ere

[Oo, e. Pwede ka ba Sari?]

To: Eren

[Sure.]

From: Eren

[Ngayon na sana, 9:00 AM. Hintayin kita dito sa Ross Park]

Tinignan ko ang oras, malapit na rin palang mag-nine kaya naman nag-ayos na ako. Paglabas ko ng kwarto, hindi ko nakita si Manang kaya naman tinext ko nalang si Keizer kahit alam kong hindi siya sasagot. Minuto ang nag daan ay nakarating ako sa park na sinabi ni Eren, at agad ko siyang nakitang nakaupo sa swing.

"Ano ba naman kayong dalawa, ikakasal na kayo lahat-lahat, magkakaganyan pa! Kung ako, suyuin mo siya kahit ayaw niya. Baka dahil dyan, hindi pa matuloy ang kasal niyo" Pangungumbinse ko kay Eren, Matagal ko nang kaibigan si Eren. Marami ngang nag-akala na kami ang magkakatuluyan. Minsan na lang kami nag-uusap nung magka-girlfriend siya. Mas lalong hindi kami nagkaka-usap ng ikasal na ako, Ngayon na nga lang kami nagkita, eh.

"Hay nako, Eren. Puntahan mo na kaya si Kisha. Suyuin mo, baka nga hinihintay ka lang nun at nagpapasuyon."

"Kasi naman eh nagagalit talaga siya sakin hindi ko na alam ang gagawin. Simpleng away, pinapalaki niya," aniya.

"Kaya nga puntahan mo na. Mamaya maunahan ka non at tuluyang makipaghiwalay sayo. Sayang ang five years niyo" pangongonsensya ko rito.

"Sige na nga. Salamat talaga, Sari. Hindi ko talaga alam ang gagawin. Wala rin akong maisip kung pano aayusin to' e."

"Sus, maliit na bagay. Sige na, baka hinihintay ka na non," saad ko, niyakap ko muna siya bago kami tuluyang magpaalam.

4 PM ng makauwi ako. Nag-gala-gala pa kasi ako. Malapit lang ang mall sa park kaya sinulit ko na. Kinagabihan, anong oras ng nakauwi si Keizer. Siguro ay puno ang duty niya.

"Why are you still awake?" Salubong niya sa akin. Lumapit naman ako sa likod niya at tinulungan siyang magtanggal ng coat niya.

"Hindi kasi ako maka-tulog," sagot ko at sinundan siya sa paglalakad.

"Try to sleep. That's why you are always asleep in the morning, because you sleep late at night." Panenermon niya sa akin.

Nang makarating kami sa sala, agad siyang lumapit sa sofa.

"And it seems like you just watch TV all day." inis na sabi niya. Tinignan ko lang ang mga kilos na ginagawa niya.

Napatitig ako sa kanya ng manguha siya ng dalawang piling ng saging na kinakain ko kanina pa. Yun kasi ang pinaglilihian ko Paburito niya.

Napalunok ako ng makitang dalawang subuan niya lang ang isang malaking saging.

"I thought you dont like bananas?" Tanong niya at humarap sa akin.

"Y-yan nalang kasi ang napagdiskitahan ko sa ref, eh." naiilang na sagot ko.

"Okay, let's just sleep." saad niya at nauuna nang maglakad papuntang kwarto.

Kinabukasn ay naging normal ang araw namin, hnaggang sa dumating ang hindi ko inaasahang araw...

*BLAG--*

Halos nasira ang eardrums ko dahil sa malakas na hampas na narinig ko. Pagtingin ko sa lamesa, nakita ko ang cellphone ko, halos makalas na pero bukas parin.

"Who was that man you met the other yesterday?!!" Ramdam ko ang galit nito sa akin.

"K-Keizer, sasaktan ako." Pilit kong tinatanggal ang pagkakahawak niya sa pisnge ko.

"You're really going to get hurt if you won't tell me the truth! Who was that man?! "

"K-kaibigan ko lang yun Keizer. Bitawan mo ko!"

"Liar!" Sigaw niya at sinakal ako.

"T-tama..na..K-Keizer...hindi ako m-makahinga!"

"If you ever meet that man again, you can never leave this house! Do you understand?!" Gigil na sabi niya at marahas akong binitawan. Halos tumalsik nako sa lakas ng pagkakabitaw niya sakin. Nang hihina man ako ay kinaya kong tumayo muli para sundan siya palabas ng kwarto ngunit hindi pa man ako nakaka layo ay namali ako ng takpak sa hagdan dahilan upang madulas ako at magpagulong pababa.

Wala nakong ideya anong nangyari dahil sa nawala nako ng malay

Keizer POV

*KNOCK *KNOCK

"Come in," I answered, focusing on the paperwork in front of me.

"Doc Keizer, Doc. Michael wants to see you," Dra. Hiraya said

"What's it about?" I asked, leaning back in my swivel chair and turning to face her.

"Your wife was rushed in here, and she’s in the operating room..." I immediately stood up as I heard the words she said and rushed to the operating room. When I arrived, I saw Doc Michael outside the operating room talking to a nurse.

"Doc Michael! How is my wife?" I asked, my voice filled with anxiety. He handed me a piece of paper. Confused, I started reading it.

"W-what does this mean, doc? Why does it say they’re going to remove the baby from my wife’s womb!" I practically yelled, confused. I couldn’t understand why there was a baby.

"We were checking on your wife's condition. She's seven weeks pregnant. Don't tell me you didn't know that?" he asked, clearly surprised. I was speechless.

No! That's impossible!

"What's this then!" I asked angrily, pointing at the paper he gave me.

"It says you need to sign this. It gives us permission to remove the baby from your wife’s womb," he said. I immediately shook my head.

"What? But why do you have to remove our child?!"

"Keizer, both your wife and the baby are not doing well. The baby in her womb is gone, and I need to operate on her to prevent further complications."

"No, Doc Michael, is there nothing we can do to save both of my child and wife? Do everything to save both of them." I knelt down and pleaded with him.

"I'm sorry, Keizer, your wife has lost too much blood, and it affected the baby. The best thing to do is to sign the paper so that nothing bad happens to your wife."

Anger, regret, sadness, and pity. I felt a mix of everything as I signed the paper. After signing, Doc Michael immediately left to begin the operation. A little while later, I heard my mom's voice, so I stood up and looked towards the hallway. I saw my mom and dad along with Sarie’s parents.

"Son! What happened? What's wrong with Sarie? Why are you crying, son?" My mom asked, one question after another. I approached her, and she hugged me. I could feel tears streaming down my face.

"M-Mom, I-I didn't mean to. I'm s-sorry. I'm sorry, I didn't want to—" I couldn't even finish my words as I broke down in front of them.

Lanjutkan membaca buku ini secara gratis
Pindai kode untuk mengunduh Aplikasi

Bab terbaru

  • The Hidden Castiglione Heirs   SIDE 2-Chapter 86

    DAY 1 TO BE A DAD "KHAIRRO WAKE UP!!" Nagising na lang ako sa lakas ng boses ni Mom sa labas. 'Damn it! My eyes hurt so bad, fuck! 'Tamad akong tumayo mula sa pagkakahiga at naglakad papuntang pinto. "Khairro, wake up! We are going to get late!" sigaw niya mula sa labas. "Wait! I'm coming! Tsk!" inis kong sigaw pabalik at binuksan ang pinto. "What are you yelling at Mom? It's 6am in the morning!" "Did you forget that I and your dad are leaving? You need to take care of Kio while we're gone!" inis niyang saad at inabot sakin ang isang bata. "What the! Who the heck is this kid? And why the hell do I need to take care of this while you're gone?!" gulat na tanong ko sa kanya, bigla namang umiyak ang bata mula sa bisig ko na nagpataranta sa akin. Muntikan ko na itong mabitawan, buti na lang ay nahawakan siya ni Mom. "Are you drunk or what? This is your son! Have you forgotten what happened last night?!" sigaw niya. Bigla namang nag-flashback sa isip ko ang nangyari kagabi. 'Damn

  • The Hidden Castiglione Heirs   SIDE 2-Chapter 85

    THE NEW START (A/N: KHAIRRO'S POV WILL START HERE―ENJOY) Damn, how many years has it been? 2 years? I didn't even notice na dalawang taon na ang lumipas. Parang umihip lang ang hangin, tapos ngayon ay nasa Pilipinas na ulit ako. It feels unreal. I thought even if I was in Minnesota, I'd have a great time, even though that's not what I really want. Pero sa mga araw na lumilipas ay parang parusa ang pagtratrabaho ko doon. Hindi ko nga alam kung bakit umabot pa ako ng dalawang taon doon. But now, I am back in this country, the country where I thought escaping would resolve everything. Pagod akong lumabas ng sasakyan ng makarating ako ng bahay―simula ng makauwi ako ng Pilipinas ay trabaho agad ang inatupag ko. And now I'm home, not in my house but in my parents. Tsk. I was actually planning to stay at my house, but I feel guilty leaving my parents alone when my siblings are gone. They flew to the state a few years ago. "Mom? Dad, I'm home," tawag ko sa kanila ng makarat

  • The Hidden Castiglione Heirs   SIDE 2-Chapter 84

    SURPRISE Khairro said in a few days he is flying to Minnesota. Gusto ko siyang kausapin bago siya tuluyang umalis. I want to fix things between us. Napagdesisyonan kong puntahan siya sa bahay ng mga magulang niya―he's probably staying there dahil umalis na siya sa bahay nila. 10AM nang makarating ako sa bahay nila, ang pinagtaka ko lang ay mukhang walang tao sa loob. Maya-maya pa ay may lumabas na bodyguard sa gate kaya naman dali-dali akong lumapit dito. "Ah? Ma'am Hiraya? Ano pong ginagawa niyo dito?" tanong niya ng makalapit ako sa gawi niya. "Bibisitahin ko lang si Khairro, kuya, andyan po ba siya?" tanong ko na ipinagtaka niya. "Ma'am, hindi niya po ba alam? Ngayon po ang alis ni Sir," saad niya na ikinahito ko. 'What? Why didn't he tell me? ' "Kaninang 8am papo sila umalis nila madam dahil mga 11am ho ata ang flight ni sir," saad niya. Ramdam ko naman ang panghihina ng katawan ko. 'No way he leaves without telling me?! ' "Ma'am, ayos lang po ba kayo?" nag-aalal

  • The Hidden Castiglione Heirs   SIDE 2-Chapter 83

    LAST 'Choose what your heart really wants...' 'Choose what your heart really wants...' 'Choose what your heart really wants...' Keizer is right―I should choose what my heart really wants. At alam ko kung sino na talaga ang gusto ng puso ko. Nang makaalis si Keizer ay agad rin akong sumakay sa sasakyan ko at dumiretso papuntang bahay ni Khairro. This is a now or never. I want Khairro to know that my heart chose him. Gusto kong malaman niya na hindi lang ang puso ko ang pumili sa kanya. Nang makarating ako sa tapat ng bahay niya ay agad akong nag-doorbell, pero kahit anong pihit ko ay walang Khairro ang nagbukas ng pinto. Wala naman na akong nagawa kung hindi ilagay ang pin code ng bahay niya na ibinigay niya sakin. Pagpasok ko sa loob ay wala pa rin akong Khairro na nakita―pumunta ako sa sala pero wala pa rin siya. Kahit sa kusina o bathroom ay wala siya. Kaya naman dali-dali akong naglakad papuntang second floor para tignan siya sa kwarto niya. Nang buksan ko ang pinto ay l

  • The Hidden Castiglione Heirs   SIDE 2-Chapter 82

    FAREWELL NANG maghapon ay nagpaalam ng umuwi ang kapatid ni Khairro, habang ang magulang niya ay nasa loob na ng bahay, kaya naman kaming dalawa na lang natira sa backyard. "Khai, can I ask you something?" tanong ko sa kanya. "What is it?" "Hmm, I saw something in your room kasi eh—it's the job application? In Minnesota sa Mayo Clinic. Don't you think it's a waste kung hindi mo tatanggapin yung work kung na tanggap ka naman?" mahabang tanong ko sa kanya. Na pahinto naman siya sa ginagawa niya. "I don't think it's a waste―marami pa naman akong nakukuhang good opportunity here, ayos na sakin yon," saad niya at muling bumalik sa ginagawa. "But Tita said it's your dream job in Minnesota, sayang naman kung hindi mo tatanggapin diba? Lalo na open pa rin yung job application sayo," pangungumbinsi ko sa kanya. I'm not convincing him because I want him to leave―I am convincing him because I don't want him to regret something in life just because of me. His mother said it took h

  • The Hidden Castiglione Heirs   SIDE 2-Chapter 81

    AT LAST Pulling out my medical license means I can't apply to any hospital as an obstetrician. That means I just lost my job. Maybe this is my karma? Again? For being selfish, for making people in trouble because of me, and for hurting everyone. Especially Khairro. Wala na akong mukhang ihaharap sa kanya. He will probably get hurt once he discovers this scandal I did. Nang makarating ako sa opisina ay isa-isa kong inayos lahat ng gamit ko. They didn't even give me a day bago man lang umalis. They want me out now. Sa ngayon kaylangan ko munang mapag-isa, isipin kung ano nga ba ang dapat kong gawin, dahil pakiramdam ko ay wala na akong tamang nagawa sa buhay ko. Agad akong dumiretso sa condo ko para magpahinga. I just lost my job. I don't have a plan B. I can't ask help from my parents nor from my sister. At kahit na gusto kong puntahan si Khairro at magsumbong sa kanya ay hindi ko magawa. Kung gagawin ko iyon ay parang ang kapal naman ata ng mukha ko. 'Oh god,

Bab Lainnya
Jelajahi dan baca novel bagus secara gratis
Akses gratis ke berbagai novel bagus di aplikasi GoodNovel. Unduh buku yang kamu suka dan baca di mana saja & kapan saja.
Baca buku gratis di Aplikasi
Pindai kode untuk membaca di Aplikasi
DMCA.com Protection Status