Chapter 3

Sarie POV

Habang nanonood ako, biglang tumunog ang cellphone ko, hudyat na may nag-text.

From: Eren

[Sari, pwede ba tayong magkita?]

To: Eren

[May problema ba Eren?] Tanong ko rito.

From: Ere

[Oo, e. Pwede ka ba Sari?]

To: Eren

[Sure.]

From: Eren

[Ngayon na sana, 9:00 AM. Hintayin kita dito sa Ross Park]

Tinignan ko ang oras, malapit na rin palang mag-nine kaya naman nag-ayos na ako. Paglabas ko ng kwarto, hindi ko nakita si Manang kaya naman tinext ko nalang si Keizer kahit alam kong hindi siya sasagot. Minuto ang nag daan ay nakarating ako sa park na sinabi ni Eren, at agad ko siyang nakitang nakaupo sa swing.

"Ano ba naman kayong dalawa, ikakasal na kayo lahat-lahat, magkakaganyan pa! Kung ako, suyuin mo siya kahit ayaw niya. Baka dahil dyan, hindi pa matuloy ang kasal niyo" Pangungumbinse ko kay Eren, Matagal ko nang kaibigan si Eren. Marami ngang nag-akala na kami ang magkakatuluyan. Minsan na lang kami nag-uusap nung magka-girlfriend siya. Mas lalong hindi kami nagkaka-usap ng ikasal na ako, Ngayon na nga lang kami nagkita, eh.

"Hay nako, Eren. Puntahan mo na kaya si Kisha. Suyuin mo, baka nga hinihintay ka lang nun at nagpapasuyon."

"Kasi naman eh nagagalit talaga siya sakin hindi ko na alam ang gagawin. Simpleng away, pinapalaki niya," aniya.

"Kaya nga puntahan mo na. Mamaya maunahan ka non at tuluyang makipaghiwalay sayo. Sayang ang five years niyo" pangongonsensya ko rito.

"Sige na nga. Salamat talaga, Sari. Hindi ko talaga alam ang gagawin. Wala rin akong maisip kung pano aayusin to' e."

"Sus, maliit na bagay. Sige na, baka hinihintay ka na non," saad ko, niyakap ko muna siya bago kami tuluyang magpaalam.

4 PM ng makauwi ako. Nag-gala-gala pa kasi ako. Malapit lang ang mall sa park kaya sinulit ko na. Kinagabihan, anong oras ng nakauwi si Keizer. Siguro ay puno ang duty niya.

"Why are you still awake?" Salubong niya sa akin. Lumapit naman ako sa likod niya at tinulungan siyang magtanggal ng coat niya.

"Hindi kasi ako maka-tulog," sagot ko at sinundan siya sa paglalakad.

"Try to sleep. That's why you are always asleep in the morning, because you sleep late at night." Panenermon niya sa akin.

Nang makarating kami sa sala, agad siyang lumapit sa sofa.

"And it seems like you just watch TV all day." inis na sabi niya. Tinignan ko lang ang mga kilos na ginagawa niya.

Napatitig ako sa kanya ng manguha siya ng dalawang piling ng saging na kinakain ko kanina pa. Yun kasi ang pinaglilihian ko Paburito niya.

Napalunok ako ng makitang dalawang subuan niya lang ang isang malaking saging.

"I thought you dont like bananas?" Tanong niya at humarap sa akin.

"Y-yan nalang kasi ang napagdiskitahan ko sa ref, eh." naiilang na sagot ko.

"Okay, let's just sleep." saad niya at nauuna nang maglakad papuntang kwarto.

Kinabukasn ay naging normal ang araw namin, hnaggang sa dumating ang hindi ko inaasahang araw...

*BLAG--*

Halos nasira ang eardrums ko dahil sa malakas na hampas na narinig ko. Pagtingin ko sa lamesa, nakita ko ang cellphone ko, halos makalas na pero bukas parin.

"Who was that man you met the other yesterday?!!" Ramdam ko ang galit nito sa akin.

"K-Keizer, sasaktan ako." Pilit kong tinatanggal ang pagkakahawak niya sa pisnge ko.

"You're really going to get hurt if you won't tell me the truth! Who was that man?! "

"K-kaibigan ko lang yun Keizer. Bitawan mo ko!"

"Liar!" Sigaw niya at sinakal ako.

"T-tama..na..K-Keizer...hindi ako m-makahinga!"

"If you ever meet that man again, you can never leave this house! Do you understand?!" Gigil na sabi niya at marahas akong binitawan. Halos tumalsik nako sa lakas ng pagkakabitaw niya sakin. Nang hihina man ako ay kinaya kong tumayo muli para sundan siya palabas ng kwarto ngunit hindi pa man ako nakaka layo ay namali ako ng takpak sa hagdan dahilan upang madulas ako at magpagulong pababa.

Wala nakong ideya anong nangyari dahil sa nawala nako ng malay

Keizer POV

*KNOCK *KNOCK

"Come in." sagot ko ng marinig ang sunod-sunod na pagkatok.

"Doc Keizer." Agad na napunta ang tingin ko dito ng marinig ko ang isang pamilyar na boses. "Doc. Michael wants to see you," saad ni Dra. Hiraya.

"What's it about?" tanong ko at deretso syang tinignan.

"Your wife was rushed in here, and she’s in the operating room..." Agad naman akong mapatayo mula sa pagkakaupo ng marinig ang sinabi niya.

Walang sabing lumabas ako ng opisina at dumiretso sa operating room. Nang makarating ako ay agad kong nakita si Doc Michael—may kausap na nurse.

"Doc Michael, how is my wife? Where is she? What happened?" I anxiously ask. Wala akong idea kung anong nangyari sa kanya matapos naming mag-away. And now she was rushed to the hospital? What the heck happened?

Seryoso niya lang akong tinignan at inabot ang isang folder sa akin.

"A-Anong ibig sabihin nito? Why does it say they’re going to remove the baby from my wife’s womb?" taka kong tanong dito.

"We were checking on your wife's condition. She's seven weeks pregnant. Don't tell me hindi mo alam?" he asked, clearly surprised. Natahimik naman ako.

No! That's impossible!

"Then what is this?!" tukoy ko sa papel na ibinigay niya.

"It says you need to sign this. It gives us permission to remove the baby from your wife’s womb," he said. I immediately shook my head.

"I know! Pero bakit kailangan niyong tanggalin yung bata?!"

"Keizer, hindi maganda ang lagay ng mag-ina mo. The baby in her womb is gone, and I need to operate on her to prevent further complications."

Para akong nanigas mula sa pagkakatayo matapos marinig ang sinabi niya.

"No! Doc Michael, wala ba kayong pwedeng gawin to save both of them?" I knelt down and pleaded with him.

"I'm sorry, Keizer, your wife has lost too much blood, and it affected the baby. The best thing to do is to sign the paper so that nothing bad happens to your wife."

Anger, regret, sadness, and pity. Halo halo ang nararamdaman ko mg wala akong nagawa kung hindi pirmahan ang papel na ibinigay niya. Matapos kong pirmahan iyon ay umalis agad si Doc Michael at dumiretso sa operating room. Narinig ko naman ang boses ni Mommy; nang linggonin ko siya ay kasama niya ang magulang ni Asarie.

"Keizer! What happened to my daughter?" her mom anxiously asks. Hindi ko naman siya nagawang sagutin.

Lumapit sakin si mommy at niyakap ako.

"M-Mom, I-I didn't mean to. I'm s-sorry. I'm sorry, I didn't want to—" I couldn't even finish my words as I broke down in front of