Simula

Simula

Nanginginig ang kamay ko habang hawak-hawak ko ang pregnancy test kit. Tumulo ang luha sa aking mata habang tulalang nakatitig dito. I am doomed. Hindi ko alam kung paano ko ito sasabihin sa magulang ko.

“Fiona, are you okay? Tapos ka na ba riyan?” nag-aalalang tanong ni Trixie, ang best friend ko.

Pumikit ako at huminga nang malalim. Pinalis ko ang luha sa aking mata at ibinulsa ko ang test kit. Inayos ko ang buhok ko at saka isinuot ko ang shades upang takpan ang namumula at namumugto kong mata.

Nasa powder room ako ngayon at tulala sa nalaman. Siguro kapag nalaman ito ng magulang ko ay patay ako. Ang mga magulang ko ay isa sa mga nirerespeto ng mg tao sa San Mateo. Senador ang Daddy ko at si Mommy ay congresswoman. Ako lang ang anak nila and they always give anything kung ano ang gusto ko.

Nang lumabas ako sa powder room ko ay nabungaran ko ang kaibigan ko na nag-alala na sa akin. Agad niyang hinawakan ang nanlalamig kong kamay.

“What happened? Bakit ka natagalan? Did you cry? I think I heard your sobs! Gosh!”

Agad akong umiling at pilit na ngumiti sa kanya. “I am fine. Let’s go. I need to go home.”

Lumabi siya. “I thought you were fine? Bago pa tayo rito sa Mall and now you want to go home?”

I sighed. “I’m sorry, Trixie. I know you want to hang out with me but I…I really need to go home.”

Hindi na ako mapakali and all I want is to jail myself at home.

She sighed and nodded. “Okay. We’re just going to hang out next time. Take care, okay?”

I nodded and waved my hands on her. She smiled at me pero hindi ko masuklian iyon. I am always been careful with my actions. May inaalagaan akong pangalan. Hindi ko alam na wala pa lang proteksyon ang lalaking iyon.

I was at fault too. I let myself to that man who I barely know. I was drunk back then at mainit ang katawan. I gave my virginity to a stranger. And now, nabuntis niya ako. Paano ko ito sasabihin sa magulang ko?

Nang nakarating ako, agad akong dumiretso sa kwarto at nagkulong. Sobrang sama ng pakiramdam ko at hindi na maubos-ubos ang luha sa aking mata.

Just why…

Hinaplos ko ang tiyan ko at mas lalo pa akong naiyak dahil hindi ko alam kung paano aalagaan ito. I have dreams. Gusto ko sumali sa mga pageants. I want to make my parents proud of me. Pero paano?

Natigilan ako sa pagmuni-muni nang naramdaman ko na para akong naduduwal. Binitiwan ko ang pregnancy test kit na hawak ko at agad-agad na dumiretso sa loob ng banyo at doon sumuka. Hinawakan ko ang buhok ko at lumuhod sa bowl.

Sunod-sunod na pagsuka ang ginawa ko at halos naubusan na ako ng hininga. Tumayo ako at tinignan ang sarili sa salamin. Napahaplos ako sa aking mapuputla na labi. Tumulo muli ang luha sa aking mata at agad akong naghilamos. Fl-in-ush ko ang sinuka ko sa bowl at saka pinunasan ang kamay.

Nang lumabas ako ay halos tumigil ang mundo ko nang nakita ko si Mommy na hawak-hawak ang pregnancy test kit. Tulala siyang tiningnan iyon. Namilog ang mata ko at nagsimula muling tumulo ang luha ko.

“M-Mom…” My voice trembled.

Nag-angat ng tingin si Mommy sa akin at nakita ko ang pagtataka sa kanyang mukha. Mas lalo tuloy akong natakot.

“M-Mom…”

“What is this, Fiona?” tanong ni Mommy sabay angat sa hawak niyang pregnancy test kit. “Saan mo ito nakuha?”

Hindi ko maihakbang ang paa ko. Sunod-sunod lang ang pagtulo ng luha ko.

“Sa iyo ba ito?” Mahina siyang humalakhak. “Siguro sa kaibigan mo ito. Hindi mo kami bibiguin, anak…” Umiling siya.

Umiling ako at saka huminga nang malalim. “Mom—”

“Right,Fiona?”

Pumikit ako. “Mom…I’m…I’m…pregnant…”

Nang nagmulat ako ng tingin ay nakaawang na ang labi ni Mommy. Gusto ko siyang lapitan at yakapin pero natatakot ako.

“What?” Naihulog niya ang pregnancy kit. “You can’t be serious, anak. Ang pangarap mo…”

“I know…” Umiyak na ako ng tuluyan. “I’m so sorry Mom, I am so sorry—”

Tumambad na ngayon ay galit na mukha ni Mommy. Mas lalo lang akong natakot.

“Sorry?!” singhal niya. “You are sorry?” Lumapit si Mommy sa akin at agad akong sinampal. Napaupo ako sa sahig dahil sa ginawa niya. “You are letting yourself! Malandi ka! Ano na lang ang sasabihin ng mga sumusuporta sa akin? Sa amin ng Daddy mo? Na hindi ko pinalaki ng maayos ang anak ko?”

Tuloy pa rin ang pag-iyak ko at tuloy pa rin ang galit ni Mommy. Hindi ko namalayan na nakapasok na rin si Daddy, nagtataka sa sigaw ni Mommy.

“Honey, what’s the problem?” nagtatakang tanong ni Daddy sabay tingin sa akin.

Tinuro ako ni Mommy. “Ang anak mo, Carlos! Buntis!”

Umawang ang labi ni Daddy.

“Ang bata-bata pa niya! Eighteen! Ano na lang ang sasabihin ng mga tao sa atin, Carlos! This is a serious matter!”

“Who’s the father?” malamig na tanong ni Daddy.

Nanginginig na nag-angat ako ng tingin kay Daddy. Kinagat ko ang ibabang labi ko at saka suminghap.

“I-I don’t know—”

“You don’t know?” His voice thundered. “Sabihin mo sa akin kung sino ang ama ng dinadala mo, Fiona! Kailangan mong matali sa kanya bago pa lumaki iyang tiyan mo!”

Namilog ang mata ko at mas lalong natakot. Hindi na ako nagsalita at iyak na lamang ang tanging ginawa ko.

Kinuha ni Mommy and Daddy ang mga cards ko at grounded ako. Pati phone ko ay kinuha para hindi ko ma-contact ang kahit sino. Nasa kwarto ako at miserableng-miserable. Matapos nang malaman nila na buntis ako, hindi na nila ako kinausap. Pero hindi naman nila ako pinabayaan. Palagi akong dinadalhan ng mga maids ng pagkain. Pero simula nang nalaman nila na buntis ako, malamig na sila sa akin. Kapag titignan nila ako, disappointment ang nakikita ko sa mga mata nila.

I disappointed them and I guess I deserved this treatment. Ayokong masira sila nang dahil sa akin. Wala ring kasalanan ang magiging anak ko dahil kagagawan ko ito. I don’t know the man who impregnated me. I just know that his name is Miguel but I barely recognized his face.

After weeks of being in my room, I decided to leave my luxury life. I am guilty and I don’t want my parents to suffer because of me. For eighteen years, they gave everything to me. And I didn’t give what they wanted me to be.

18^th of November, I left.