CHAPTER 1: Lost

Six years later...

Its been years. Ang dami ng nangyari, ang daming nagbago lalo na sa buhay ko.

“Mama!”

I smiled when I saw my little angel running towards me. Nang makalapit bahagya akong yumuko para pumantay sa kaniya. Sinalubong niya ako ng yakap samantalang inulan ko siya ng matatamis na halik sa kanyang mukha.

“How was your school today?” Tanong ko sa kanya habang naglalakad palabas ng paaralan.

“Its excellent! Nakuha na po namin yung test result at ako ang highest mama! Tsaka sabi ni chicher top one ako.” She proudly said.

Napangiti naman ako at pumalakpak. “Wow! Ang galing naman ng baby ko. Proud na proud si mama sayo.”

“Yehey! Kaya dapat meron akong prize kasi magaling si Sammy.”

“Of course may prize si Sammy kasi mabait at masipag mag-aral ang aking anak, di ba nga sinabi ko sayo if you want to get the thing you want you have...”

“...to work hard! Yes! Yes mama! I could get a jar of cookies because I'm great!” Tumatalon-talon pang sabi niya.

“Okay a jar of cookies it is.”

Natawa na lamang ako sa kanyang naging reaksiyon. She grew up bubbly and cheerful. At the age of five she already excelled in school. She’s already in grade one. Mabilis siyang matuto at makaintindi kaya accelerated na siya from kindergarten to grade one. Hindi na ako nagtaka, at the age of one maraming salita na siya nasasabi kahit medyo bulol, nakakatayo na ng tuwid at nakakalad. When she was two, she can read and write. Imbes na cartoon o nursery theme ang pinapanood, mas mature sa kanyang edad o animal channel lagi ang pinipiling panoorin kaya siguro mahilig din siya ngayon sa hayop pero hindi pwede dahil allergic siya doon.

Marami siyang mabilis na natutunan na hindi normal na natututunan ng ibang bata.

Sabi pa nga pwede na nga daw grade two kaso hindi ako pumayag. Gusto ko kasi kompleto siya sa pag-aaral at lumaki siyang normal.  

Pagkauwi ng bahay agad kong ginawa ang ni-request ng anak ko. Since then a year after I gave birth to Sammy, nagtayo ako ng isang bakery shop. Ginamit ko ang natutunan ko kay mommy sa pagbi-bake. Thanks god dahil malakas ang kita ng bakery. Nag-iipon nga ako ngayon at unti na lang makapagtatayo na ako ng isang Coffee shop. 

Nang mailagay ang gawa sa tray nilagay ko na ito sa oven and set the time to cook. Habang naghihintay nilinis ko muna ang kalat.

“Mama luto na po ang cookies ko?”

Napa-iling na lamang ako ng makita siyang naglalakad palapit sa akin wearing her bunny outfit na ginamit niya noong halloween.

“Sammy bakit mo nanaman suot yan? Sige ka pag nasira yan wala ka ng gagamitin sa next Halloween.”

Napanguso siya at inosenteng tumingin sa akin. “Mama sa next Halloween naman hindi na ako Bunny. Dalawang suot ko na’to eh. Gusto ko naman pusa, please po I want cat since I can’t have a cat ako na lang magiging pusa.”

Napabuntong-hininga na lamang ako at napailing sa pagpapa-cute niya. I don’t want to spoil her dahil para sa akin hindi maganda iyon. Sa estado ng buhay namin, hindi dapat lumaki ang anak ko ng magastos at makuha ang kahit anong gusto niya na hindi naman importante.

Pinagbibigyan ko lang siya kapag may nagawa siyang maganda o kaya ‘pag mga importanteng event. Gaya noong nagsipag siyang mag-aral. I don’t need her to be on top, I just need to see her efforts and dedication to study hard. Bonus na lang kung mag-top siya sa class.   

“Okay.” Pagpayag ko.

“Yehey! Thank you po. Mama pwede bang matulog akong suot ko ‘to?” Tukoy niya sa Bunny outfit niya.

“But mainit yan sa katawan. Hindi ka makakatulog ng komportable.”

“Open natin aircon po.” Suwestyon pa niya ngunit umiling ako.

“No Sammy. Alam mong nagtitipid si mama diba? Anong gusto mo you will not wear bunny at night sleep or no cat costume?”

“Eh? I want cat costume and bunny!”

“Sammy” Naningkit aking mata habang nakatingin sa kanya.

Napanguso na lamang siya at walang nagawa. She really knows when defeated. “Okay po di na ko susuot ng bunny pagtutulog pero may cat costume po ako ah.”

Napangiti ako at tumango. “Sure Sammy.”

Sakto naman tumunog na ang timer. Pinatay ko na ang oven at nilabas ang lutong cookies. Agad na lumapit sa akin si Sammy at excited na tinignan ang cookies.

“Hmmm... Smells good. Yummy! Mama.

Yummy!” Amoy pa niya sa cookies na nililipat ko sa jar.

“Be careful mainit pa yan.”

“Okay po. Akin lahat yan mama?”

“Opo.”

“Sige po pero pwede ko ba ‘to share sa friends ko?”

I smiled. I kissed her cute nose and she giggled. “Of course!”

“Yehey! I'm a cat mama! Meow! Meow!" She said and act like a cute cat.

She always made my day happy.

Kinabukasan maaga akong nagising para mahanda na ang bakery shop ko. I prepared our breakfast, pagkatapos ay dumeretso na ako sa kwarto namin para gisingin ang anak kong mahimbing pa ring natutulog.

“Sammy gising na. Its already five am. May pasok ka pa mamayang six.” Paggising ko sa kanya.

Instead of waking up, she just answered a little cute snore. I giggled. I sat on the bed and leaned towards her then planted small kisses on her chubby cheeks.

“Baby gising na. Bawal ma-late sa school.” Sinimulan ko siyang kilitiin dahilan para magising siya. She has a soft spot on her waist. 

“M-mama! Stop it! Gising na Sammy. Gising na.” Natatawang sabi niya.

Tinigilan ko na siya at inalalayan ng asikasuhin ang sarili. Sabay na kaming naligo para mabilis sa oras ngunit dahil isang bibong bata ang anak ko hindi nawala ang kulitan habang naliligo. Sabay kaming lumabas na nakasuot ng roba at dumeretso na sa damitan para magbihis.

Nang nakaready na kami. Lumabas na kami ng kwarto at dumeretso na sa kusina.

“Wow! Kamatis na may itlog ang sarap ng breakfast mama.” Masayang sabi nito.

Napangiti na lamang ako saka siya sinandukan ng kanin at ulam. Nagsimula na kaming kumain at nilantakan ang pagkain. Pagkatapos kumain kinuha na namin ang gamit namin at sinarado na ang bahay. Sabay kaming naglakad papuntang school.

Malapit lang naman kasi ang school na pinapasukan ni Sammy. Ten minutes walk we reached her school.

“Bye mama.” She said and kissed me on my cheek. Hinalikan ko rin siya sa magkabilang pisngi. Bago ako tumayo at hinatid siya ng tingin hanggang sa makapasok siya sa loob ng classroom nito. Sa gate lang naman kasi ako nakatayo.

Nang makitang okay na. Tumalikod na ako at muling naglakad since malapit lang din ang bakery shop ko. I don’t need to commute. Bago makarating ng Bakery kailangan ko pang huminto at tumawid sa kabilang kalsada. I looked left and right, nang makitang walang kotseng dadaan ay nagsimula na akong tumawid. Nang malapit na ako sa kabila nagulat ako ng may biglang lumikong kotse papunta sa akin, mabuti na lang nakatakbo ako agad at nakaiwas kung hindi mahahagip ako ng sasakyan.

Sinundan ko ng tingin ang kotse ng lumagpas ito sa akin. I read the plate number and remember it. Nang akala kong hindi ito hihinto, nagulat ako ng huminto ito sa mismong tapat ng bakery shop ko. Kunot-noong naglakad ako palapit sa kotse at hinintay ang taong lalabas doon.

Ngunit ilang sandali na ang lumipas ay wala pa ring lumalabas kaya kinatok ko na ito. Pagsasabihan ko lang dahil muntik niya lang naman akong nabangga.

Napaatras ako ng bumukas ang bintana nito at bumungad ang isang lalaking naka-shades. “Yes?”

Tumaas ang kilay ko sa kanyang sinabi. Wala siyang alam siya ginawa niya?

“Excuse me. Sana sa susunod mag-iingat ka sa pagmamaneho. Muntik na akong mabangga kung hindi pa ako nakailag mahahagip pa ko nitong kotse mo.” Panenermon ko sa kanya.

“Sorry. Hindi ka naman nabangga and its also your fault, wala ka sa pedestrian lane.” Napanganga ako sa kanyang sinabi.

Labas pa ata sa ilong ang sorry niya ni hindi man lang sincere atsaka  pinopolosopo niya ba ako? Wala naman talagang pedestrian lane dito. Nasa kabilang daan pa iyon, alangan na doon ako dumaan eh wala naman doon ang bakery ko, mas mapapatagal pa ang lalakarin ko. Ilang taon ko na itong ginagawa ngayon lang ito nangyari.

Naiinis na nameywang ako at mataray siyang hinarap. “Aba bakit parang pinapalabas mong kasalanan ko? Tumawid ako walang kotse, malapit na ako makatawid ng bigla kayong bumulaga. Alam niyo namang liliko kayo bakit mabilis kayo magpatakbo? Kung nasagasaan ako?”

“Hindi ka naman nabangga. Kung nabangga ka man dadalhin ka namin sa hospital.”

“Hindi nga ako nabangga pero muntik na. Hindi naman iyon ang punto ko ang gusto ko lang mag-sorry ka.”

“Sorry.”

“Labas sa ilong.” Ingos ko.

“Sa bibig ko lumabas iyon.” Pilosopo niyang saad.

Nananadya ba siya? “Aba’t namimilosopo ka pa. Gusto mo bang i-report ko pa ito sa awtoridad? At illegal parking kayo.”

“We are about to leave when you knocked on the window and call the police tignan natin kung sino ang lagot. I can tell you jaywalking.”

Natigilan ako. Nananakot ba siya? Sino ba siya sa inaakala niya? “Ah ganon so kasalanan ko?”

Kumibit balikat siya. “Wala akong sinabi. We just stop to check if you’re alright and since maayos ka naman pwede na ba kaming umalis late na kami sa meeting.”

Kami? Don’t tell me may kasama siya? Agad na nabaling ang tingin ko sa may backseat. Tinted ang sasakyan kaya hindi kita ang nasa loob nito, but why do I feel like there’s someone in there and he’s looking at me?

Nagulat ako ng biglang sumara ang bintana at umandar ang sasakyan. Inis na napatingin na lamang ako sa papalayong kotse.

I will remember you. Huwag kang magpapakita sa akin kung hindi lagot ka.

“Ma’am anong ginagawa mo dito? Anong tinitignan mo diyan?”

Agad akong napabaling sa aking likuran ng may nagsalita. Si Lani pala empleyado ko at katulong sa pagtitinda. Napailing na lang ako.

“Wala naman may baliw lang akong nasalubong.”

“Sino ma’am?”

“Sus huwag mo na pansinin iyon tara na at magsimula. Marami pa tayong trabaho ngayon.” Sabi ko sabay hila sa kanya papasok ng shop.

As usual tuwing tanghali ay dumederetso ako sa school ng anak ko para sunduin. Wala naman kasing ibang susundo sa kanya bukod sa akin dahil ayokong ipagkatiwala sa kung kanino si Sammy. Its either pagsinundo ko ang anak ko uuwi kami o babalik sa shop para magbantay.

“Ma’am sunduin niyo na si Sammy?” Tanong ni Leni.

Tumango ako at kinuha ang aking gamit. “Kayo na muna ang bahala rito tawagan niyo ako kapag may problema. Baka kasi dumaan kami ng grocery ng anak ko kaya hindi na ako magbabalik pa. Kung gusto niyo magmeryenda kumuha lang kayo diyan at ilista sa records para walang maging problema.”

“Opo ma’am ako na po bahala sa shop. Salamat po ulit sa libreng meryenda mag-iingat po kayo.”

“Walang anuman. Sige aalis na ako.” Pagkatapos mamaalam ay naglakad na akong muli papuntang school ni Sammy.             

"Mama!" Narinig kong sigaw ni Sammy habang tumatakbo palapit sa akin.

Niyakap niya ako sa bewang ng makalapit siya. "Musta ang baby ko? Pawis na pawis ka ah, naglaro ka nanaman?" Malambing kong tanong habang kinukuha ang bag na nasa kanyang likod.

Binuksan ang ang kanyang bag at kinuha ang pabaon kong bimbo sa kanya. Yumuko ako at pinunasan ang kanyang noo pababa sa kanyang leeg hanggang sa kanyang likod. Hinayaan ko lang ang panyo sa kanyang likod upang hindi siya matuyuan ng pawis. Kinuha ko pa ang pulbo para lagyan siya nito.

"Ayan ang bango na ng Sammy ko hindi na amoy araw."

Agad na napasimangot siya at inamoy ang sarili. "Hindi naman mama eh. Bakit alam mo po ba ang amoy ng araw? Hindi ka makakalapit dun kasi po nasa labas yun ng earth tapos masusunog ka po."

Natawa naman ako sa kanyang sinabi. "Ikaw talaga anak. Tara na nga at pupunta pa tayong grocery samahan mo si mama mamimili." Aya ko sabay hawak sa kanyang kamay at nagabang ng masasakyan.

Naglakad kami sa may waiting shed para doon maghintay.

"Upo ka muna dyan anak. Maghihintay pa tayo ng jeep." Sinunod naman niya ako at tahimik na naupo sa upuan ng waiting shed.

Habang naghihintay namataan ko mula sa may gate ng school ang paghinto ng isang itim na sasakyan. Bumukas ang backseat nito ngunit walang lumabas.

Napatingin ako sa plate number nito at agad na nakilala iyon.

That the car who nearly hit me! Anong ginagawa ng kotseng ito dito? Don't tell me diyan din nag-aaral ang kung sino man na sinusundo nila?

Maya-maya pa nakita ko ang isang batang lalaki na naglalakad palapit sa kotse. Hindi ko masyadong makita ang mukha ng bata dahil sa naka-side view ito at malayo.

Pinagmasdan ko lamang siyang naglakad papasok ng kotse at ang pagsara ng pinto hanggang sa umalis na ito.

Sino kaya ang batang iyon? Pag nalaman ko lang ang pangalan ng batang iyon tatanong ko sa kanya kung sino ang may-ari ng kotse.

Akala ata ng lalaking iyon palalagpasin ko ang ginawa niya pang-iiwan ng hindi man lang nagso-sorry. Buhay ko ang muntik ng malagay sa panganib tapos ganon lang ang gagawin nila?

Nais ko sanang tanungin si Sammy tungkol sa bata nang may huminto ng jeep sa harap namin kaya marahil mamaya na lang.

Binuhat ko na ang anak ko at inalalayan siya sa pagsakay.

Pagkarating ng grocery ay agad akong kumuha ng push cart at tinulak ito papunta sa canned goods section.

"Anak 'wag kang pupunta sa kung saan, dito ka lang sa tabi ni mama. Okay po?"

Masunurin siyang tumango. "Okay po."

Nang matapos manguha ay dumeretso naman kami sa kabilang section.

"Ma! I want chocolate." Agaw atensiyon ni Sammy sabay turo sa isle kung saan nakahilera ang iba't ibang chocolates.

"Okay pero unti lang ah. Masisira ang teeth mo dyan."

"Opo!" Sabay takbo niya papunta doon.

"Sammy!" Tawag ko. Hindi ko naman sinabi pumunta siya doon ng mag-isa. Hay nakung bata, sabing 'wag lalayo.

Nagmamadali ko siyang hinabol at hindi inalis ang tingin sa kanya, kaya hindi ko tuloy naiwasang makabangga.

Nagulat ako at natigilan sabay baling sa aking nabangga na push cart.

"Ay sorry!" Hingi ko ng pasensiya sabay baling sa may-ari nito.

Nang makita ko ang kanyang itsura ay hindi ko maiwasang matigilan at mamangha. He looks so handsome wearing a corporate attire. He also looks foreigner. Moreno pero gwapo. Kailangan mo pa siyang tingalain dahil sa tangkad niya. Napatingin ako sa kanyang katawan. Medyo malaki ang katawan. Halatang batak sa gym dahil sa namumutok niyang braso na bakat sa kanyang sleeve.

But what's with the outfit? Ngayon lang ako nakakita ng isang lalaki na naggro-grocery na nakasuot ng corporate attire. Nagkibit balikat na lang ako, siguro wala na siyang time para magbihis o hindi na nagabala pang magpalit.

Atsaka bakit ba ako nangingialam?

"Sorry ulit hindi ko sinasadya hinahanap ko lang kasi si---" Sammy!

Oh my ghad! Ang anak ko!

Agad kong binalik ang aking tingin kung saan ko siya nakita kanina ngunit hindi ko na siya nakita doon.

Binalot agad ako ng kaba at pag-aalala habang nililibot ang tingin.

"Pasensiya na talaga." Hindi siya nagsalita at nanatili lamang na nakatingin sa akin kaya sinsero ko na lamang siyang tinignan at nginitian bago umalis. Hindi ko na inisip kung naintindihan niya ba yung sinabi ko.

Ni hindi na nga ako nag-abala pang isama ang pushcart dahil mas iniisip ko ang anak ko.

Nagsimula ako naglibot at nagtungo sa iba't ibang section para tignan kung naroon siya.

"Sammy!" Tawag ko ng kanyang pangalan ngunit wala akong nakuhang sagot.

"Diyos kong bata ka saan ka ba nagpunta." Nilibot ko pa ang aking tingin at pilit siyang hinanap.

"You're looking for someone?" Natigilan ako sa paglalakad at napatingin sa aking likuran ng may nagsalita. Teka siya yung nabangga ko kanina.

Sinundan niya ba ako?

Hindi. Baka napadaan siguro.

"Ah Oo yung anak ko nawawala. Bigla kasing tumakbo. Hindi ko na naabutan kasi nabangga kita." Nag-aalala kong sabi. Nang hindi siya magsalita ay tipid na lamang akong ngumiti. Hindi niya ata ako naintindihan. "I mean Its nothing. I'm just looking for someone."

Napatango naman siya at bahagyang tinabi ang pushcart. "Since its also my fault why I bump onto you, I'll help you."

Nagulat ako sa kanyang sinabi at mabilis na umiling. "No. Its fine. I don't want to trouble you."

"Nah. I'll go there. Lets separate. I'll go right and you go left so we'll find her. Is she your what?" He casually asked.

Wait, how did he knew I'm looking for a she?

Marahil nakita niya ang pagtataka sa aking tingin kaya siya ay nagpaliwanag.

"Well, I saw you with a little one a while ago. We are in the canned goods section, I am just behind you." Paliwanag niya.

Napatango-tango naman ako, so thats the reason. Nagkibit balikat na lamang ako.

"Okay since you insist, thank you for helping me find my daughter." I sincerely said then I smiled at him.

From his serious look, natigilan ako ng biglang ngumiti. My heart suddenly skipped a bit. I don't why, maybe I was too stunned with his smile. He's too handsome when smiling.

Nagkatitigan kami ng ilang saglit bago ako na mismo ang umiwas ng tingin. "Ahm... I'll go there. Lets find her." Sabi ko sabay nagmamadali nagtungo sa sinabing direction.

Sinubukan kong magpunta sa may beverage area para tignan kung naroroon ang anak ngunit wala akong namataan.

Kahit alam ko namang naririto lamang siya sa loob ng grocery store at hindi lalabas basta-basta ay labis pa rin akong nag-aalala dahil malawak ang paligid, maraming tao at iniisip ko baka kung anong mangyari sa kanya dahil sa likot ng batang iyon. Hindi ako tumigil at paulit-ulit na nilibot ang paligid.