Kabanata 1

Malakas ang ulan nang pauwi na si Damon galing trabaho, tumutulo na parang mga luha ng langit na 'di mapigilang bumagsak. Damon wiped the water off his face, feeling the cold sting of the rain on his skin. He parked his electric bike downstairs—sa lumang inuupahang bahay na tila ba lumulubog sa panahon.

Tumingin siya sa relo. 12:47 pm. Forty-seven minutes late—hindi dahil sa delivery, kundi dahil today was supposed to be their day. The fifth wedding anniversary nila ni Lilly.

“Damn it,” he muttered, pero hindi sa takot sa bad reviews. Sa halip, sa lungkot at sama ng loob na nagngangalit sa dibdib niya.

Walang elevator. Kaya, sa pag-akyat niya hanggang fifth floor, pinanghawakan niya nang mahigpit ang pasalubong niya kay Lilly, hinipan ang mabigat na paghinga niya.

Nang pumasok ang susi sa lock, huminga siya ng malalim, pinilit ang sarili na ngumiti, pinilit ang tono ng boses na maging kalmado. Pero nang bumukas ang pinto, bigla siyang napatigil.

Sa sala, nakaupo si Lilly sa kandungan ng ibang lalaki. Naghahalikan sila, matindi, walang pakundangan. Sa mesa, may wine, mga putahe na mamahalin, at 'yung kamay ng lalaki na palihim nang pumapasok sa kwelyo ng damit ni Lilly.

Bumagsak ang pasalubong ni Damon sa sahig.

“Damon?” Nagulat si Lilly, tumayo nang mabilis. Ang lipstick niya, kung saan-saan na ang kalat sa paligid ng bibig niya. “Bakit ka umuwi nang maaga?”

Palihim na inilipat ni Damon ang tingin mula sa nanghihinang mukha ni Lilly papunta sa lalaking tahimik na inaayos ang kanyang kurbata. Napatingin siya kay Zeus Montreal—prinsipe ng Montreal Real Estate.

“Last delivery ko ‘to today,” sabi ni Damon. “Gusto ko lang sanang sorpresahin ka.”

Napailing si Zeus, umangat ang kilay. “Surprise? Kasi delivery boy ka?” Nilapitan niya ang paligid. “Sabi ni Lilly, hirap ka raw magbayad ng renta.”

Napailing si Lilly. “Damon, maghiwalay na tayo.”

Tumigil ang mundo ni Damon. Ang ulan, patuloy na dumadagundong sa bubong, ang mga patak mula sa buhok niya ay bumabagsak sa sahig, bumubuo ng maliliit na lawa. Tumingin siya sa babaeng minsan ay nagsabi na kayang-kaya niyang tanggapin ang kahirapan, at naaalala niya ang mga panahong naghintay siya sa kanya.

“Dahil sa kaniya?” Itinuro ni Damon si Zeus.

Nag-init na ang mukha ni Lilly. “Limang taon na ang nakalipas! Limang taon na hindi mo kayang bilhan ng kahit anong diamond ring! Lahat ng asawa ng mga kaopisina ko, may sasakyan, may bahay. Ikaw, thirty ka na, sasakay ka pa rin sa sira-sirang electric bike!”

Pumikit si Damon nang bahagya, pero matalim ang tingin niya kay Zeus.

“Tomorrow, 8 am. Puntahan mo kami sa address na ito para asikasuhin ang annulment ninyo. After no'n, iiimbita kita sa kasal namin. Nakaayos na lahat. May 20, 2027, 10 am,” saad ni Zeus na siyang ikinabigla nito.

Kinuha ni Zeus ang tseke, 20,000 as compensation.

Hindi tinanggap ni Damon.

Bumaba siya para pulutin ang pasalubong na ibibigay niya sana kay Lilly, tumalikod, at pumasok sa kwarto.

Sa likod niya, napailing si Zeus. “Bakit ka nagpapanggap? Two years ng delivery 'yan!”

Pag-sara ng pinto, lumabas ang bagong Damon.

Kinuha niya ang cellphone, tinawagan ang isang numerong hindi niya nakausap sa limang taon.

“It's me,” huminga siya ng malalim. “8 am tomorrow, gusto kong makita ang motorcade na naka-park sa lugar na pinadala ko.”

Nanginig ang boses sa kabilang linya. “Damon? Finally…”

“Five years na. Tapos na ang laro.” Tapos, pinutol ni Damon ang tawag.

Hinila niya palabas mula sa ilalim ng kama ang isang lumang kahok.

Isinuot niya ang relo, at kinuha ang black card na may nakaukit na salitang "Salvatore" at isang numero.

Sa labas ng bintana, bumibigat ang ulan.

Tumingin si Damon sa salamin—ang mukha ng tatlumpung taong gulang, medyo may bakas na pagod, pero ang mga mata niya ay matalas pa rin.

Muling naalala niya ang sinabi ng kanyang ama limang taon ang nakalipas: "Gusto mong magpanggap na mahirap para makita ang tunay na pag-ibig? Gawin mo hanggang dulo. Pero tandaan, kapag masyado kang nagtatago, 'yan na ang magiging mukha mo."

Tumunog ang phonebniya. Message mula kay Lilly:

"Don't forget your ID and marriage certificate tomorrow. Mr. Montreal said he’ll give you extra 10,000 pagkatapos ng formalities."

Ngumiti si Damon. “Okay. See you tomorrow.”

Binuksan ni Damon ang pinaka-loob na bahagi ng kanyang wardrobe, dahan-dahang inalis ang isang custom-made na suit — kinis at plantsado, gawa ni Arthur, isang American master tailor, noong nakaraang taon.

“Tomorrow’s gonna be a sunny day,” bulong niya sa tahimik na kwarto, na parang nagbabala sa sarili.

Alas-siyete ng umaga nang tahimik siyang lumabas sa inuupahang bahay. Lumakad siya papunta sa isang five-star hotel, tatlong kalye lang ang layo. Pagkapasok, isang doorman ang agad na yumuko. “Sir Salvatore, ready na ang spa suite mo.”

Dalawang oras ang lumipas, at doon siya — si Damon — na tila bagong gising sa isang panibagong buhay. Nakasuot ng suit na mukhang simple lang, pero halatang mamahalin, at kumikinang ang relo niya sa sikat ng araw.

Paglabas nina Lilly at Zeus mula sa Mercedes-Benz, halos hindi nila siya makilala.

“Damon, saan mo naman nakuha ‘yang damit na ‘yan?” gulat na tanong ni Lilly.

Kumikitid naman ang mga mata ni Zeus, sabay dagdag, “Mukhang pekeng ang mga yan ha.” Pinataas pa ang boses niya, para marinig ng lahat, “Pero kahit gaano pa ka-realistic ang peke, fake pa rin—parang ibang tao, kahit anong gawin mo, hindi mo mababago ang ugali.”

Ngumiti si Damon, konti lang pero puno ng katiyakan. “Pumasok na kayo. ‘Wag na sayangin oras ninyo rito.”

Nagulat sila nang mapansing mabilis ang proseso ng annulment. Nang bumagsak ang seal sa papeles, napangiti si Lilly, nakahinga ng malalim; habang si Zeus, hindi na makapigil, niyakap pa si Lilly sa balikat, “May surprise akong hinanda sa yacht mamaya.”

Habang inilalagay ni Damon ang ID niya sa bulsa, tinawag siya ni Lilly mula sa loob, “Damon, 'yung check…”

“Keep it,” sagot ni Damon nang hindi man lang lumingon. “Isipin mo na lang ‘yan bilang breakup f*e.”

Paglabas niya ng pintuan ng Regional Trial Court, kinailangan niyang magkislot ng mata sa liwanag ng araw. Sa plaza sa harap, labindalawang Rolls-Royce Phantom ang nakapila, dalawang bodyguard bawat kotse, naka-black uniform. Nang makita siya, sabay-sabay silang yumuko, “Welcome back, President Damon!”

Isang matandang lalaki na may puting buhok ang nanguna, lumapit at may luha sa boses, “Damon, limang taon na…”

Hinaplos ni Damon ang balikat ng matanda, “Salamat sa lahat, Uncle Felipe.”

Biglang may pumasok na mabigat na tunog ng glass door. Nagmadaling lumabas si Lilly, nanginginig ang mukha, “Damon! Ano ‘to? Anong nangyayari?”

Sumunod si Zeus, nawawala ang dating pagmamalaki, “I-Ito… ito 'yung convoy ng Salvatore Group…”

Hindi man siya lumingon, tinig ni Damon ay kalmado pero may tinatago na apoy, “Ipakikilala ko ulit sarili ko. Ako si Damon, ang kasalukuyang chairman ng Salvatore International.” Tumingin siya kay Uncle Felipe, “Sabihin mo sa board na darating ako sa kumpanya by 3 pm.”

Biglang humakbang si Lilly, hinawakan ang braso niya, nanginginig ang boses, “Niloko mo ako? Limang taon mo akong niloko?”

Lumingon si Damon, malamig ang mga mata na naging dahilan para bitawan ni Lilly ang braso niya nang hindi namamalayan. “Oo, niloko kita. Pero ikaw rin, niloko mo ako, Lilly. Sabi mo, hindi mahalaga ang pera o kahirapan.”

“H-Hindi ko alam na ganito ka pala…” patapos si Lilly, walang saysay na salita.

“Naks, parang exam ‘to ha,” ngiti ni Damon, “Congrats, pasado ka sa exam ng kahirapan, pero bagsak sa exam ng kayamanan.”

Pumunta siya sa pinakaunang Rolls-Royce, binuksan ang pinto ng may respeto ang isang bodyguard. Bago sumakay, huling tiningnan niya ang dalawa—nanigas sa pagkabigla.

“By the way, Montreal’s Real Estate? Natatandaan ko nga ‘yung sinubukan ninyong kunin na project kamakailan?”

Nagbago ang kulay ng mukha ni Zeus Montreal, halos maputla. “Damon, Salvatore, misunderstanding ‘to…”

“Hindi misunderstanding,” sabi ni Damon habang pumapasok sa kotse. “Tapos na.”

Pagkasara ng pinto, biglang bumagsak si Lilly sa sahig, habang ang cellphone ni Zeus ay nag-vibrate nang malakas, tumawag ang ama niya.

Dahan-dahang umalis ang convoy. Pinagmasdan ni Damon sa rearview mirror ang dalawa—unti-unting lumiit ang mga anyo nila. Napabulong siya, “Limang taon akong nagkunwaring mahirap. Isang araw lang, nagising ako. Ngayon, simula pa lang ang laro.”

“Damon, pumayat ka,” bumaling si Uncle Felipe mula sa front seat, may halong lungkot ang mga mata, “Kung malaman lang ng matanda na pumayat kayo nitong limang taon…”

“Uncle, kamusta siya?” pinutol ni Damon, nakatingin sa bintana habang lumilipas ang tanawin ng lungsod—mas masagana kaysa noong umalis siya. Mga pamilyar na corporate logos ang naglalakihan sa mga neon sign—lahat ‘yan negosyo ng Salvatore.

“Last year, inatake siya sa puso. Ngayon nasa Hongkong siya para magpagaling.” Ibinigay ni Uncle Felipe ang iPad. “Ito 'yung financial report at mga major projects ng grupo sa limang taon mong pagkawala. 'Yung mga naka-red, kailangan mong tutukan.”

Dumulas ang daliri ni Damon sa screen. Sa loob ng limang taon, umakyat ang assets ng Salvatore International mula 500 billion hanggang 2 trillion, naglawak sa 60 bansa. Napatingin siya sa isang naka-red na dokumento: ‘Montreal’s Real Estate Acquisition Plan.’

“Carlo Montreal, tatay ni Zeus, personal na dumalaw sa grupo last week para ipa-invest sa kanilang project,” maingat na paliwanag ni Uncle Felipe, “Pero tinanggihan ito ng board. Hindi sumusuko ang Montreal family.”

Napangiti si Damon, may halong pangungutya, “Sabihin mo sa kanila na personal akong makikinig ng presentation nila, alas tres.”

Pumasok ang convoy sa underground parking ng isang skyscraper sa city center, diretso sa exclusive elevator hanggang sa top floor. Nang tumumog ang elevator door, may higit 40 executives na nakahanay, sabay-sabay na yumuko, “Welcome back, Damon!”

Tumango si Damon nang bahagya, tapos naglakad nang matatag papunta sa opisina na nakaselyo nang sampung taon. Nang buksan niya ang pinto, na-trap siya sa alaala—pareho pa rin ang gamit, tulad ng noong umalis siya.

“May naglilinis dito araw-araw, naghihintay na bumalik ka,” malambing na sabi ni Uncle Felipe.

Lumapit si Damon sa bintana, tanaw ang buong lungsod. Limang taon na ang nakakaraan, dito siya tumayo at nagdesisyon—magtago ng pagkakakilanlan, hanapin ang taong magmamahal sa kanya hindi dahil sa yaman.