Kabanata 2

"Notify all department heads to hold a meeting in one hour." Malamig ang tinig ni Damon habang isa-isang tinatanggal ang butones ng kanyang suit bago naupo sa executive leather chair. "In addition, I want all the information about Lilly and Zeus—the more detailed, the better."

Nag-alinlangan si Uncle Felipe, halatang may gustong sabihin pero pinili na lang tumango at tahimik na lumabas ng opisina.

Pagkasarado ng pinto, para bang may bumalot na bigat sa buong silid. Dumapa ang katahimikan kasabay ng pagdampi ni Damon sa upuan—pagod, bugbog, pero matatag pa rin ang anyo. Kinuha niya ang cellphone sa bulsa at binuksan ang photo album. Nandoon pa rin ang isang larawang matagal na niyang hindi binubura—ang kasal nila ni Lilly, limang taon na ang nakalipas.

Sa larawan, naka-ngiti si Lilly, tila isang bulaklak sa gitna ng araw. Suot niya ang simpleng puting bestida habang nakahawak sa braso ni Damon sa harap ng Regional Trial Court. "I don’t care whether you have money or not," aniya noon, at sa puntong iyon, naniwala siyang totoo ang lahat.

Sandaling lumutang ang daliri ni Damon sa delete button, ngunit hindi niya iyon pinindot.

Maya-maya, kumatok si Lyle Zamora, ang direktor ng legal department.

"Mr. Salvatore, this is the supplementary clause of the annulment agreement you requested." Iniabot niya ang dokumento. "According to your previous arrangement, the prenuptial agreement has come into effect, and Ms. Lilly has no right to divide any property. However—"

"But what?" malamig na tanong ni Damon, hindi man lang siya tumingin.

"Zeus contacted me this morning through an intermediary. He’s offering an additional five hundred thousand. In exchange, he wants you to drop all legal responsibilities against Ms. Lilly. They're clearly worried you might sue them for fraud."

Isang mapait na ngisi ang gumuhit sa mukha ni Damon.

"Tell the Montreal family to keep the five hundred thousand—pambili nila ng kabaong." Mabilis niyang pinirmahan ang dokumento. "Also, check the tax situation of Montreal’s real estate for the past three years. I want that report tomorrow."

Pagkaalis ni Lyle, binuksan ni Damon ang kanyang computer at nag-log in sa matagal nang hindi nabubuksang email account. Sa gitna ng libu-libong unread messages, isang subject line ang tumama sa paningin niya: “Thank you, Mr. Salvatore, for your anonymous donations over the past five years.”

Ikinlik niya ang email. Kasama roon ang mga litrato ng mga bata sa isang bagong tayong building. Hawak nila ang placard na may nakasulat: "Thank you, mysterious uncle."

Napalambot ng sandaling iyon ang matagal nang matigas niyang puso. Limang taon na siyang nagkukubli sa likod ng anonymity, pero sa bawat sulok ng oras na iyon, hindi niya tinalikuran ang ampunang minsan siyang kumupkop.

Pero natigil ang alaala sa biglang pag-ring ng telepono.

‘Arthur’ flashed on the screen.

"My dear friend!" wika ng lalaking may malakas na American accent. "I heard that you finally ended that ridiculous pauper experiment? God, do you know how much I wanted to make you my most important client in the past five years?"

Damon chuckled, malamig at may bahid ng panunuya. "So you couldn’t wait to make that for me?"

"We’ve known each other for a long time. What, you want to be in a fashion magazine?"

"No. I want an exclusive show at Milan Fashion Week next month."

***

Eksaktong isang oras ang lumipas, nakatayo si Damon sa harap ng conference table ng Salvatore International. Nasa harap niya ang apatnapung pinakamahalagang mukha ng kanilang kumpanya. Sa likod niya, tanaw ang buong lungsod mula sa floor-to-ceiling glass window, habang sa screen ay makikita ang performance curve ng kompanya sa loob ng limang taon.

"I know you have a lot of questions," panimula niya. "About why I left, and why I suddenly came back. The answer is simple—I needed to confirm something. And now, I have confirmed it."

Ikinlik niya ang remote at lumitaw sa screen ang equity structure diagram ng Montreal Real Estate.

"The next project will be our next focus—but not in a cooperative way," malamig niyang sambit. "I want to acquire Montreal Real Estate and hold 100% of the shares."

Nagkagulo sa loob ng conference room.

"Sir," singit ng financial director, "although Montreal is not large in scale, its cash flow is healthy and it has no intention of selling. A forced acquisition would be very costly..."

"Cost is not a problem." Sa isang click, lumabas ang bank statement. "I just transferred 50 billion US dollars of liquidity from Swiss Bank." Tumitig siya sa lahat, bawat salita ay may bigat na parang martilyo. "What I want is not a business negotiation, but a dimensionality reduction attack."

Binalot ng matinding katahimikan ang conference room. Walang gustong magsalita. Ramdam ng lahat—ang lalaking kaharap nila ay hindi na ang Damon Salvatore na kilala nila noon. Hindi na siya ang mapagpakumbaba at tahimik. Siya ngayon ay isang halimaw na ginising ng pagtataksil.

"The legal department will search for compliance loopholes in Montreal's company. Finance, prepare a short-selling plan. PR, be on standby. I want to see Montreal's stock price drop by 40% within three days."

Pagkatapos ng meeting, naiwan siyang mag-isa. Sa katahimikan ng silid, sinag ng papalubog na araw ang lumarawan sa kanyang matalim na mukha.

Nag-vibrate ang telepono. Isang mensahe mula sa hindi pamilyar na number.

“Damon, let’s talk. Zeus said he can compensate you as long as you let Lilly go. —Carlo Montreal.”

Tumawa si Damon. Isang mapait at walang halong tuwang tawa. After five years of pretending to be poor, he learned the most valuable lesson—when you are an ant, no one cares about your feelings. But when you become a giant, everyone kneels and listens.

Nag-reply agad siya: "The stock market will open tomorrow. Check the market."

Tumayo siya at nagtungo sa rest room ng opisina. Ngunit pagkabukas ng pinto, natigilan siya. Isang malaking oil painting ang nakasabit sa pader—ang larawan nila ni Lilly sa kasal. Ngunit sa imaheng ito, binago na ang kanilang kasuotan—ang dating simpleng wedding dress ay naging couture gown, at ang murang suit ay naging mamahaling designer piece.

Mabilis na lumapit si Uncle Felipe. "Sorry, Damon. Iyan ang ipinag-utos ng matanda. She said..." tumigil siya, nag-alinlangan, "...she said you will figure it out one day."

Tahimik si Damon habang tinititigan ang ngiti ni Lilly sa painting—ang ngiting minsan niyang sinugal ang lahat para sa pag-ibig. Pero ngayon, isa na lang itong paalala ng isang pagkakamali.

Kinuha niya ang wall communicator. "Call the security guard. Ipaalis ang painting na 'yan. Ngayon na."

***

Gabi na pero maliwanag pa rin sa buong itaas na palapag ng Salvatore Building. Sa harap ng salaming bintana, nakatayo si Damon, tanaw ang makukulay na ilaw ng siyudad.

Limang taon ang nakalipas, umalis siyang walang dala kundi ang pag-asang may totoong pagmamahal. Ngayon, hawak na niya ang buong mundo—but he had lost the ability to believe in love.

Tumunog na naman ang telepono. Si Lilly.

Tinitigan niya lang ang pangalan sa screen hanggang sa tumigil ito sa pag-ring. Ilang segundo lang, may dumating na text message.

"I know you hate me, but can you let the Montreal family go for the sake of our five years of marriage? Zeus said their company was suddenly audited today—it must be you!"

Tahimik siyang nag-type ng sagot.

"See you at the entrance of the Regional Trial Court at 10 a.m. tomorrow. Bring Zeus with you."

Pagkatapos nito, tinawagan niya si Uncle Felipe.

"Prepare the helicopter. I have to go to the Regional Trial Court tomorrow morning."

Nagtaka si Felipe. "Go to the Regional Trial Court again?"

"Last time it was an annulment," malamig ang tinig ni Damon. "This time, it's a funeral."