Kabanata 5

DUMAAN MUNA ako sa isang private property ni lolo na parang isang malawak na hardin kaya halos maghahating gabi na ako naka-uwi sa condo. Doon ako nakahanap ng kapayapaan sa aking isipan pero sandali lamang iyon, dahil na sa oras na ibinagsak ko ang aking katawan sa aking kama ay muli na naman akong nilukob ng pangamba.

Masyado na akong natatakot sa sitwasyon ko, masyado ko na itong pinagtutuunan ng pansin. Naalala ko ang ginawa kong pagsampal kay Ryland kanina at may parte sa akin na nakokonsensya sa aking ginawa. Pero kahit anong gawin ko ay hindi ko na maibabalik ang oras.

Nagpakawala ako ng malalim na hininga bago bumangon. Kanina ko pa sinusubukang ipikit ang aking mga mata pero sa tuwing gagawin ko iyon ay muka niya ang nakikita ko. Hindi ko mapigilang mainis, lalo na't kapag naaalala ko ang kanyang muka na nagtuturo sa klase.

Aaminin kong wala akong malalim na basehan na maaaring hindi maka-graduate ang isang estudyante kapag nalamang nakikipagrelasyon ito sa kanyang guro... walang ganoong batas. Ang pagkakaalam ko lang ay maaaring ikonsidera bilang sexual harassment ang student-professor relationship kapang minor de edad ang estudyante. Pero dahil nag-aaral ako sa Laurent University na may mahihigpit na patakaran... hindi ko alam kung ano ang magiging parusa kung sakaling maikasal kami ni Ryland.

Pero wala naman akong alam sa propesyon niya diba? We're already bound to get married before I found out  what his job is... sana lang pwede maging excuse iyon.

Gayon pa man ay susubukan ko pa ring kausapin si lolo para I-atras ang kasal... may isang salita si lolo, at gaya ng sinabi ni Ryland, a deal is a deal. Kaya malabong bawiin ni lolo ang napagkasunduan.

"Arrgh! Nakakainis!" I wanted to cry out of frustration, but I should not. I'm not yet married to that man, and that means I still have a chance to quit.

HINDI KO alam kung paano ako nakatulog kagabi sa dami ng gumugulo sa aking isip. Nagising ako ng maaga, sakto lang para makapaghanda ako sa pagpasok. At heto na naman ako, inaalala kung paano ako aakto na parang normal lang ang lahat.

May klase ako sa kanya mamayang hapon and I really don't know how to face him as a professor... ngayon lang din ako nakaramdam ng hiya sa pagsampal ko sa kanya kahapon. Damn. Paniguradong malakas iyon.

Natapos ang klase ko sa umaga ng normal at payapa. I'm very thankful that Beatriz is absent today, isa pa naman siya sa nagpapadagdag ng sakit sa ulo ko. Her friend said she's sick. Buti nga... well, I'm just kidding.

Nag-text si Sean na nasa cafeteria daw siya para kumain. Sinabi niya na sumunod daw ako doon pero hindi ko ginawa. My dramatic self is taking over once again and it wants to be alone even just for a short while. Ang hirap maging ako.

I went for a walk. Hindi ko alam kung saan ang magandang puntahan, mahilig akong tumambay sa library pero parang ayaw akong dalhin ng aking mga paa roon. Baka malibot ko na ang buong campus kakalakad ng walang direksyon.

I sigh. Maybe I should try to explore new places around the campus? Nilibot ko ang aking paningin, at huminto lang iyon sa aming building... at sa taas nito.

Rooftop? Baka may mga tambay din doon. Hindi ko pa naman gusto ang ingay ng mga magba-barkada na sobra kung mag-asaran, yung tipong gusto nilang agawin ang atensyon ng lahat at ipamuka na sila ang pinakamasaya sa mundo. I'm not bitter or something, it's really just annoying to hear.

Hindi nga ba ako bitter? Palibhasa si Sean lang ang kaibigan ko.

"Susubukan ko na lang... kung may tao edi aalis ako." Bulong ko sa aking sarili bago nagsimulang maglakad pabalik sa aming building. Nang makarating ako sa building at dumiretso na agad ako sa elevator at pinindot ang 7th floor. Iyon ang pinakamataas na palapag sa aming building.

Originally, we have 6 floors. Kahit ang ibang department. Lahat ng building dito sa LU maliban sa amin ay may anim na palapag lamang. At ang mas nakapagtataka pa ay isa lang ang room sa 7th floor. Parang inuukupa ang buong ika-pitong palapag ng hindi ko alam kung sino o ano.

Usap-usapan noon na baka ang may-ari  daw ng paaralan ang umuukupa rito pero parang hindi naman. Masyado rin naman iyong malaki para sa isang office. Sa tingin ko, isang napakahalagang personel dito sa university ang namamalagi roon, pero hindi ang mismong may ari.

Nakarating ako sa 7th floor nang hindi ko namamalayan. Sa oras na bumukas ang elevator ay parang bumigat ang aking paa at gusto na lang manatili sa loob. Mabuti na lang at napilit ko ang sarili na maglakad.

I've never been here before and damn. This place looks expensive. The interior was obviously made out of expensive things. Three colours are dominant in the area: Gray, black and white. Grabe, kaninong lungga ba ito?

Hindi ko na lang iyon masyadong pinansin at dumiretso na lang sa isang makipot na hagdan pataas sa isang gilid. Ito na siguro ang daan papuntang rooftop. Muka namang walang tao dito, wala kasi akong naririnig na ingay o kaluskos.

Narating ko nga ang rooftop sa pamamagitan ng hagdan na iyon. Agad na sumalubong sa akin ang malamig na simoy ng hangin. 12:36 ng tanghali pero nagbabadya na ang ulan, kaya siguro medyo malamig na lalo't nasa mataas na lugar ako.

Pumunta ako sa pinakadulo para sana tignan ang nasa ibaba. Pero masyadong mataas ang harang na sementado pa. Pader lang ang makikita ang ang kalangitan. Nakasimangot kong nilibot ang tingin sa paligid at paniguradong nagliwanag ang aking muka nang makita ko ang isang mahabang lamesa at isang mahaba rin na upuan. Parang sadya iyong inilagay doon para gawing hagdan. Lumapit ako roon at umakyat sa upuan, at sa lamesa. Kaya ngayon ay nakatayo ako sa ibabaw ng lamesa at tanaw na tanaw ang nangyayari sa baba, pati ang magandang kabuuan ng Laurent. Ngunit ang ganda ng tanawin ay malaking kabaliktaran sa aking nararamdaman.

Bukas na bukas ay susubukan ko pa ring—

"Who are you?"

Gulat akong napalingon sa aking likuran at napaatras ng isang hakbang, kasabay non ay pagkawala ng aking balanse. Nanlaki ang mga mata ko. No! Mahuhulog ako.

I felt someone held my hand and waist. I gasped. My mind went blank before I realized that I fell into someone's chest. And worst, I know it was the man I was afraid to see. Sobrang bilis ng tibok ng aking puso. Damn! Muntik na ako roon.

"What the hell are you doing!? Gusto mo bang mamatay!?" His voice boomed all over the rooftop as soon as he finished helping me stand. Inaamin kong medyo kinabahan ako sa galit niyang boses. Pero may kasalanan din naman sya ah!

"I lost my balance kase ginulat mo ako!"  Sigaw ko sa kanya pabalik. My eyes became teary for some reason. Naghahalo na ang kaba at takot, gusto ko na lang maiyak. Hindi ko pa rin nahahabol ang bilis ng aking paghinga.

His face softened. Pinunasan niya rin ang luha sa aking pisngi na hindi ko namalayang tumulo na pala.

"I'm sorry... nagulat lang din ako na may tao rito." He said sincerely. "But why are you up there earlier? You could've fall and... and died.."

Yeah, I could've died. Kung hindi mabilis ang kilos niya, baka nakabulagta na ako ngayon at wala nang buhay habang  naliligo sa sariling dugo na maaaring manggaling sa basag kong ulo. Now should I thank him for his speed? I mean, siya rin naman ang may kasalanan so I think we're quits?

I stared at him at parang nablanko na naman ang aking utak. Why does he have to be so handsome? Kung hindi ko lang siya propesor, iisipin kong napakaswerte ko dahil siya ang mapapangasawa ko, kahit na hindi namin mahal ang isa't isa.

"Bawal ba ako rito?" I asked.

"Students are not allowed in the 7th floor and also here... there are only selected people who can come here."

Nanlaki na naman ang mga mata ko sa kanyang sagot. How come? Hindi ko alam iyon. Bawal pala ang mga estudyante rito, baka isumbong niya ako! Kaya ba nagulat siya dahil bigla na lang nagkatao rito? Damn. Stupid me.

So he's one of those selected personnels, mataas kaya ang ranggo niya rito?

Bigla na lang pumasok sa isip ko ang nangyari kahapon kaya napatingin ako sa kanyang kaliwang pisngi na nadapuan ng kanang kamay ko. My lips slightly parted when I noticed it was pale pink. Kahapon lang iyon nangyari pero namumula pa rin ang kanyang pisngi.

Inatake ako ng matinding konsensya, I've never slap anyone before. At hindi ko inakala na magagawa kong manampal ng tao, at siya pa ang pinakauna. Kahit ang mga taong kinaiinisan ko, kailanman ay hindi ko naisip na pagbuhatan sila ng kamay. Kaya siguro ganon na lang katinde ang konsensya ko ngayon.

I reached for his cheek and touched it gently. Tila nabato naman siya sa aking ginawa and I noticed the other portion of his face turned pale pink as well. Namumula na ang buong muka niya. At doon ko lang napagtanto ang aking ginawa. Damn this! Why did I touch him!? Wala na man siyang nakakahawang sakit or something but it's the awkward atmosphere.

Ang dami ko ng bagay na ginagawa nang hindi ko namamalayan sa araw na ito. Tumikhim ako at tumalikod para bumaba sa hagdan papuntang 7th floor. Mabilis ang mga naging hakbang ko dahil sa hiya.

Bago pa man ako nakapasok sa elevator ay may humawak na sa aking braso at hinila ako pabalik. Naiinis kong hinarap si Ryland.

"What now? Anong kailangan mo!?"

He didn't answer, instead, he dragged me somewhere at napagtanto ko na lang na pumasok kami sa isang pinto rito sa 7th floor. Oh God. I'm not allowed here right?

"H-hey!" Tumigil ako sa paglalakad ang gayon din siya.

"What?"

"Are you going to report me? I swear hindi ko alam na bawal ang estudyante rito!"

"Hmm.." iyon lang ang naging tugon niya bago nya ako hilahin ulit.

Ire-report n'ya ba talaga ako? Hindi ko naman sinasadya! I just wanted to unwind at the rooftop. Why does this happened to me? Ang malas malas ko.

Pumasok pa ulit kami sa isang room bago niya ako binitawan. Bigla siyang umalis at pumasok sa isang pinto. Dito ko lang nabigyan ng pansin ang paligid. The place looks like an office—wait, it is indeed an office!

May malaking desk sa unahan at swivel chair. Dalawang sofa, shelves na puno ng mga files at malaking TV. Meron ring dalawang pinto. Sa tingin ko ay Cr iyong pinasukan ni Ryland kanina. Nangingibabaw rin ang kulay itim na tema ng opisina. Halatang panglalaki.

Lumapit ako sa itim na desk na hindi naman dapat. Ewan ko ba sa sarili ko. Mga folders at macbook lang ang nakapatong sa ibabaw nito. Napansin ko rin ang nameplate na hindi naka-ayos kaya hinawakan ko ito para sa ayusin pero natigilan ako nang namabasa ang pangalang nakasulat dito.

Engr. Rylandrei L. Morrison, PE

Sa hindi ko na mabilang na pagkakataon ay nanlaki na naman ang aking mga mata. Does it mean... this is his office? Siya mismo ang umuukupa sa palapag na ito?

And his title. He's an engineer. Professor, Engineer and a Businessman. Paano niya 'to nakakaya?