Chapter 16

I woke up early the next day para maghanda na for school. Iyong sayang meron ako kahapon ay parang hindi mawala-wala sa akin hanggang ngayon. Nadagdagan pa nang unang bumungad sa akin ang text na mula kay Kerwin na bakante ito mamaya at niyayaya niya akong lumabas pagkatapos ng klase ko.

Hindi mawala-wala ang ngitng pumasok ako ng paaralan. I even greeted the guard which is very rare for me to do. Nasa tapat ako ng Engenireeng building nang sadya kong hininaan ang paglalakad.

Nilingon ko ang tatlong palag na gusali. Sobrang tahimik ng building nila.

Kunti lang ang tao sa ikatlong palapag. Tumigil ako at tumingin sa floor na yon. Hoping na baka nandoon o napadaan ang mga 4^th year students doon kaso kahit anino ng pinsan ko ay wala. Sirado ang madalas nilang pinagkakaklasehan at ang naroon lang ay ang mga lower years nila. Looking at them without their seniors seems so boring. Madalas kasi kapag nandyan ang 4^th years ay ang ingay nila, madalas silang tumatambay sa labas ng classroom nila nag-uusap at nang t-trip ng mga estudyanteng dumadaan. Marami din silang kakilala kaya madalas din ang batian kapag ganitong oras.

Kaso wala kaya nakakapanibago, kailan kaya babalik at matatpos yung internship nila? Ang sabi sa akin ni Austrid matagal daw eh? Apat na buwan ba iyon? Lima? Napabuga na lang ako ng hangin at pinagpatuloy ang paglalakad patungo sa building naming.

Pagdating ko sa classroom ay wala pang tao. Sobrang aga ko naman yata. I chuckled, para namang may bago eh ako naman talaga palaging nauuna sa aming mga magkaklase. Dahil wala akong dalang libro ay nakinig na lang muna ako ng music habang tumatagal ay hinay-hinay namang dumarami ang tao sa loob ng classroom.

Umingay pa lalo nang dumating ang iilang mga classmates ko na hindi rin nakapunta sa book signing kahapon dahil naubusan ng ticket. Gusto ko rin sanang makipag-chikahan sa kanila kaso dumating na si Kristal kaya inayos ko na lang ang pagkakaupo at ang pagkakasalampak ng earphones ko sa tenga.

Marami akong pictures kahapon na kuha pa mismo ni Raffael but I don’t have any plans na ipost iyon sa social media accounts ko. Bilang respeto na lang din sa mararamdaman ni Kristal.

Hapon na at hindi na ako makapaghintay na matapos iyong klase namin. Sulyap nang sulyap ako sa relo ko. At napasimangot ng sumobra na nang limang minuto si Ma’am. Inip na inip kong tinignan ang Ginang sa harapan na hinay-hinay na inayos ang mga gamit niya.

The class have ended but I have my manners. Ayokong pangunahang lumabas si Maam. Tatawa-tawa pa ito habang nagpapaalam sa mga kaklase ko. At lintik din ‘tong mga kaklase ko’t kinakausap pa si Ma’am at ayaw pang paalisin!

Nang makalabas na ito ay agad ko namang dinampot ang bag ko at sumunod ng lumabas.

Dali-dali akong pumunta sa parking ng mga motor at doon timing na naabutan ko ang kakarating lang na si Kerwin. Hindi ko napigilan ang ngiti nang makita siya. Nakapolong puti ito at naka clean cut ang buhok, her diamond earring shines nang matutokan ng sinag ng araw.

Nang malingonan ay ngumiti ito sa akin. I waved my hand to him, parang bigla-bigla na lang ay nawala ang init ng ulo ko at napalitan ng kilig na pinagsalong excite at hiya. Hindi ko alam pero parang nahihiya ako sa kanya eh, ilang araw lang naman kaming hindi nagkita.

“Hi,” bati niya sa akin na lumapit pa ng ilang hakbang para bigyan ako ng akap. Paniguradong namumula na ang pisngi ko ngayon sa kilig.

“I missed you,” he said that made me blush more.

“Tara?” ani nito at hinawakan ang kamay ko upang igiya palapit sa kaniyang motor. Wala akong masabi dahil sa sobrang kilig. Siya na mismo ang nag suot ng helmet sa akin at nang makaangkas ay hinuli niya ang mga kamay ko upang siya na rin ang magpulupot sa bewang niya.

Siguro ang laki ng mga ngiti ko ngayon. Nang papaalis na ay nasulyapan ko si Raffael na kasama si Kristal. Magkatabi ang dalawang nakatingin sa amin. Malaki ang ngiti ni Kristal na kumaway sa akin habang si Raffael naman ay walang ekspresyon ang mukhang nakatingin sa amin. Kinawayan ko silang dalawa. Nakakahiya, baka sabihin nilang nauulol ako kay Kerwin.

Ilang minuto ang binyahe namin. Wala akong ideya kung saan ang destinasyon namin. Siguro ay pupunta kami ng parke o kakain sa isang simpleng shop? Hindi ko alam dahil hindi namin iyon napag-usapan.

Pero nang mapansin kong papasok kami sa isang makitid na eskenita kung saan tanging mga tao at may motor lamang ang makakapasok ay nangunot ang noo ko. Ano ‘to? Is this a shortcut? May kainan ba na ganito ang daanan? Nangunot ang noo ko at napakapit ng maigi kay Kerwin.

“Don’t worry, this place is safe.” sabi nito pero nanatili paring mahigpit ang pagkakakapit ko sa kaniya nang makita ang iilang grupo ng kalalakihan sa daanan. Kinabahan pa ako lalo na’t hininaan ni Kerwin ang takbo ng kaniyang motor dahil sa makitid ang daanan at naroon ang iilang kalalakihan sa gilid nito.

“Oy, Ker. Syota mo?” ani ng isa sa mga iyon na walang saplot pang itaas at maraming mga tattoo sa katawan. Napalunok ako ng laway.

Mas kinabahan pa ako ng makitang nakatingin ito lahat sa akin. Pero unti-unti namang nawala ang kabang iyon ng mapansing kilala din sila ni Kerwin.

“Oo pre,” sagot ni Kerwin dahilan kung bakit mapatingin ako sa kaniya agad.

“Sino ang mga ‘yon?” tanong ko sa kaniya nang tuluyan na naming nalampasan ang mga ito.

“Mga kaibigan ko.” sabi niya naman at unti-unting huminto sa isang maliit na bahay.

“Pasensya ka na kung sinabi kong girlfriend kita, panigurado kasing hihingan ako ng mga iyon ng social media accounts mo.” Ani nito.

“A-ayos lang.” sabi ko. Hindi ko na alam kung nasaan kami.

“Nandito na tayo.” sabi niya maya-maya at inihinto ang kaniyang motor sa gilid ng maliit na kalsada na parang isang dipa ko lang yata ang laki.

Napakurap-kurap ako sa mga mata. Parang ayaw kong bumaba. Natatakot ako.

“Hey, wag kang matakot.” he chuckled. “This is where I live.” Ani nito na agad na dahil kung bakit napakurap-kurap ako sa mga mata. Dito siya nakatira?

Nanlaki ang mga mata ko at agad na bumaba sa kaniyang mga motor. Inikot ko ang aking tingin sa paligid. Alam kong hindi mayaman sina Kerwin pero hindi ko alam na ganito pala ang pamumuhay nila, that they are this poor. Tuloy ay nakaramdam ako ng kaunting awa.

This is where he grew up?

Sa hindi kalayuan ay naroon iyong mga lalaking nadaanan namin, parang may nilalaro ang mga ito gamit ang kanilang mga barya. Hindi ko alam kung anong tawag roon pero nasisiguro kong sugal ang larong iyon. Ang ilan ay kumaway pa sa akin ng makita akong nakatingin sa kanilang direksiyon.

“Pasensya ka na sa mga lalaking iyon. Mga tambay iyon dito sa amin, pero mabubuti naman silang mga tao. Lumaki akong mga kasama sila kaya wag kang mag alala hindi ka sasaktan ng mga iyan.” he said and chuckled while he’s removing the helmet I am wearing.

“Tara pasok na tayo, gusto kang makilala ng Mama at kapatid ko.” sabi nito na siyang nagpatigil sa akin. Hawak nito ang kamay ko kaya pati siya ay napahinto rin.

He didn’t inform me! Wala man lang akong bitbit na makakain.

Ngumisi si Kerwin. “Natatakot ka ba?”

Mahina ko siyang hinampas sa braso at pabulong na sinabing “Bakit hindi mo ko sinabihan? Sana sinabihan mo ako para nakabili man lang ako ng pagkain.”

Tumawa si Kerwin. “Don’t worry,” inakbayan niya ako. “Bumili na ako bago pa kita sinundo.” sabi niya at kinindatan ako.

Sabay kaming pumasok sa bahay nila. Kinakabahan ako baka hindi ako magustuhan ng nanay niya, pero ang sabi naman sa akin ni Kerwin ay na k-kwento na raw niya ako sa nanay niya at ito pa ang mismong nagsabi na gusto daw niya akong makita. Pero kahit ganoon ay hindi pa rin nawawala iyong kaba ko! Sino bang hindi kakabahan na ma me-meet ko ngayon ang nanay ni Kerwin?!

Nang makapasok sa kanilang mumunting bahay ay agad na may isang batang tumakbo papalapit kay Kerwin.

“Kuya,” bati nito sa kaniya na siya namang ginulo ni Kerwin ang buhok ng batang babae.

“Kapatid ko nga pala si Kiana .” ani niya sa akin pagkatapos ay sa kapatid niya naman ito humarap. “Batiin mo si ate mo.” ani niya sa bata na agad namang sinunod ng kapatid.

“Hello po, ikaw po ba si Ate Dani?” tanong nito na nagpatingin sa akin kay Kerwin.

“Ahh, oo.” nahihiya kong ani at nginitian ang bata. Ngumiti din ito sa akin.

“Nandito na pala kayo.” Ani ng isang bosses mula sa kusina kaya agad akong napatingin roon at nakita ang isang matandang babae na may hawak-hawak na isang plato na may lamang mga suman. Agad itong nilapitan ni Kerwin upang magmano.

“Ma, ako na.” sabi nito sa matanda.

Ma? Napalunok ako. Mama siya ni Kerwin Future mother-in-law ko! Biglang kumabog ng mabilis ang puso ko. Kinakabahan ako. Hindi talaga ako handa! Ngayon na nakita ko ang estado ng buhay nila ay mas nagiging interesado lamang ako kay Kerwin at mas lalong namangha. Wala na talaga siyang ibang ginawa kundi pamanghain ako.

“Magandang hapon po.” bati ko rito na tinawanan ni Kerwin.

“Kinakabahan ka ba?” tanong nito sa kung anong obvious. Pinandilatan ko siya ng mga mata, tuloy ay dahil doon ay natawa na rin ang mama niya.

Lumapit ito sa akin, “Nakuh! Hija, wag kang mahiya. Matagal ka nang nake-kwento sa amin ni Kerwin.” tiningnan ko si Kerwin na ngumiti sa akin ng napakalapad at tinaas baba ang kaniyang mga kilay. “Masaya akong nakilala na kita sa wakas.” Ngumiti sa akin ang mama niya kaya napangiti na rin ako. Mabait ito kaya unti-unti ring humupa iyong kabang nararamdaman ko kanina.

“Halika, wag kang mahiya. Sa totoo niyan ay dapat kami nga dapat ang mahiya sa iyo pasensya ka na sa bahay namin at ang liit-liit..” ani nito na agad kong inilingan.

“Hindi po, okay lang po.” sabi ko dahil kahit maliit ang bahay nila ay malinis naman. Okay nang maliit basta may bahay. Komportable ang tulog at safe.

“Hayaan mo, kapag nakapagtapos na itong si Kerwin at nakapagtrabaho na ay sisiguraduhin kong unang bibilhin namin ay ang lupa’t pagkatapos ay magpapagawa kami ng magarang bahay.” sabi nito ng nakangiti. Napangiti naman ako dahil paniguradong matutupad iyong kahilingan ng nanay ni Kerwin sa kaniya, dahil alam kong masipag at matiyagang tao si Kerwin.

Tulad ng sabi ni Kerwin ay nakabili nga siya ng pagkaing mga kakanin na ang iba ay hindi ko pa na t-try kaya, marami ang nakain ko. Habang kumakain ay nag k-kwento ang nanay ni Kerwin tungkol niyong mga nakakatawang moments nang bata pa ito. Ako naman dahil sa gustong-gusto kong malaman iyong lahat sa lalaking gusto ko ay nakinig talaga ako ng maayos. A lot of stories about him made me laugh.

Pero pansin ko habang nag k-kwentuhan ako kasama ang nanay niya ay panay ang sulyap nito sa kaniyang telepono. Napansin din siguro ako ng nanay ni Kerwin kaya sinaway niya ang anak na ilayo muna ang cellphone nito.

“Bakit mo nga pala ako dinala dito?” tanong ko kay Kerwin nang maiwan kaming dalawa sa loob dahil may naghahanap sa mama niya sa labas.

“Diba sabi mo, gusto mo akong makilala pa lalo? Iyon ang dahilan kung bakit kita dinala dito.” Ngumiti ito. “Hindi mo ako makikilala Dani kung hindi mo makikita ang mundong kinalakihan ko.” Bumuga siya ng hangin.

“Pasensya na kung hindi maganda ang mundo ko,” inabot niya ang aking kamay. “But I will make sure to build my own world hindi nga lang muna ngayon but soon. Soon, gagawa ako ng sariling mundo naming kung saan hindi na maghihirap si Mama. Kung saan masisiguro kong ligtas ang kapatid ko. And I hope na kapag tapos ko nang gawin ang mundo ko, I hope that you’ll give a chance na gawin kitang buwan ng mundo ko.” Ani niya na nagpangiti sa akin.

  “Thank you.” Sabi ko. “Thank you kasi naging honest ka sa akin.” Pinisil ko ang kamay niyang nakahawak sa kamay ko. Siguro kung ibang lalaki iyon, hindi nila ipagmamalaking nanggaling sila sa lugar na ito.

“Thank you for introducing this side of yours to me. Hindi naman nagbago at hindi magbabago iyong pagtingin ko sa iyo dahil lang sa you grow from this kind of environment. Hindi big deal sa akin iyon.” Nginitian ko siyang muli para hindi siya pag-alalahanin.

“And starting today,” I look at him on his eyes. “I will give light to you as your moon.” Agad siyang natigilan ng marinig ang sinabi kong iyon.  At tila matagal bago maproseso ng utak niya ang mga sinabi.

“Does that mean?” nanlaki ang mga mata niya and his jaw dropped! “Does that mean that your, your already my girlfriend?” tanong niya na natatawa kong tinanguan.

Sa sobrang saya niya ay napatayo ito at napatatalon.

“Yes!” he said and punched the air.

“Oh? Bakit? Anong nangyari?” nagtatakang tnong ng mama niya nang makabalik ito mula sa labas ng bahay nila.

Lumapit siya sa mama niya at napayakap pa ito sa sobrang saya. “Ma! Sinagot na ako ni Dani!”

Natawa ako sa reaksiyon niya. He’s so cute!

“Wala nang bawian iyon ha!” lumapit siya muli sa akin.

“Wala na,” ani ko. Niyakap niya ako bigla kung saan hindi ako agad nakareact at hindi agad nakayakap sa kaniya pabalik.

“Thank you,” sabi niya.

I caressed his back and nod.

“Marami pong salamat, Tita.”

“Balik ka dito minsan, Dani.” sabi nito at niyakap pa ako na mas nagpalaki ng ngiti ko.

“Bye, Kiana.” paalam ko rin sa kapatid ni Kerwin na nasa likuran ng nanay niya. Kumaway sa akin ang bata.

Hinatid ako ni Kerwin. Pagdating na pagdating namin sa tapat ng bahay ay hinubad ko ang helmet na suot at binigyan siya ng isang akap.

“Thank you for this day!” sabi ko nang nakangiti. Hindi na siya nag abala pang tanggalin ang suot niyang helmet pero halata sa mga mata nito na nakangiti siya.

Tumunog muli ang cellphone niya, na bahagyang nakaapekto sa ngiti ko. Kanina ko pa napapansin na may text ng text sa kaniya pero hindi ko naman matanong-tanong dahil alam kong it’s not my business kahit pa sabihin we are officially on a relationship, he has to have his own privacy din naman.

“Sorry, I have to go.” He pouts. “Pasok ka na,” sabi niya gamit ang kaniyang malambing na tono at nang ma ibalik ang mga tingin sa akin.

Ngumiti ako and nod bago siya tinalikuran.

“Ah, wait.” Sabi niya kaya humarap akong muli sa kaniya.

Madali niyang hinubad ang suot niyang helmet at bumaba sa kaniyang motor at tinakbo ang ilang metro lang naming layo sa isa’t isa and gave me a warm hug.

“Bakit?” natatawang tanong ko.

“Thank you.” Sabi niya sa napakahulugang tono.

“Hmmm?” yumuko siya ng kaunti upang pagpantayin ang mga mata naming dalawa.

“Thank you for giving me the chance. Thank you for trusting me. Asahan mo, hinding-hindi ako gagawa ng mga bagay na makakapanakit sayo.” Habang sinasabi ang mga salitang iyon ay nakatitig lamang ako sa mga mata niya. I can see the sincerity in his eyes na mas lalong nagpapahulog pa lalo sa akin sa kaniya.

Nginitian koi to at sa pagkakataong iyon ay ako naman ang yumakap sa kaniya.

Maya-maya ay nagpaalam na nga siya ng tuluyan.

“Pasok ka na,” sabi niya.

“Ingat ka,” mahina lamang ang paglalakad ko palapit sa gate namin kasi gusto kong hindi muna siya umalis at alam kong hindi siya umaalis hangga’t hindi pa ako nakakapasok sa gate namin.

Kaya nang makapasok na ako’t isasara na ang gate ay tumingin muna ito sa akin at kumaway bago tuluyang pinaandar ang kaniyang motor.