The Story Behind Those Pages

“Ready na po ba kayo ma’am? It will start in a minute na po.” Tanong ng babaeng staff sa akin.

Kinakabahan ako na excited, hindi ko alam kung anong gagawin. Nanginginig yung mga kamay ko na may hawak na marker.

I nodded to her at kinalma ang sarili ko habang nasa backstage. I looked at my reflection on the rectangle mirror. Inayos ko ang buhok kong kinulot sa dulo kanina ng pinsan ko. She was even the one who putted an light make up on me. She was so proud of me, lalong lalo na ang parents ko na binili pa ako ng damit para suotin sa araw na ito. Napangiti ako ang sinabi ni Mama.

“I knew it.” She tapped my head.

“Alam kong magiging sikat na manunulat ka rin. And finally, the time has come.” Ngumiti siya sa akin.

“Po?” I have never wrote a novel before. At ito ang kauna-unahang novel na isinulat ko. Kaya hindi ko alam kung bakit nasabi iyon ni Mama. Wala akong interes sa pagsusulat noon. What I only want is to read and read.

“Anak, a good reader is a good writer.” Napatango ako sa mangha. Siguro nga. Noon kasi kapag sinusulat ko ang bawat kabanata ng aking nobela ay palagi kong naiisip ang mga iniidolo kong manunulat. They are one of my inspirations in writing. Natutunan ko rin kung paano i-narrate ang mga nasaisip ko by remembering their narrating styles.

Bumuga ako ng hangin. Akalain mo yun, Daniella. Noon, isa ka pa sa mga readers na naghihintay para mapirmahan ang libro ng iniidolo mong manunulat. Nagyon ikaw na ang pipirma sa librong papipirmahan nila sayo. Sabi ko sa sariling repleksyon.

How fast the time changes.

Ang sabi marami daw ang tao sa labas. Napuno daw halos ng mga readers ko ang boung ground floor nang mall kung saan gaganapin ang event for my book signing.

Kinakabahan ako. I have never thought na dadating talaga ako sa point na ito. Never kong nakita ang sarili kong maging isang sikat na manunulat in the future before. Pero ngayon, narito na ako.

Naramdaman ko ang pag vibrate ng cellphone ko sa bulsa kaya agad ko iyong kinuha. I smiled when I saw who just texted me.

It’s one of my fans, si ICANBEYOURINK. I don’t know if this person is a he or a she dahil never ko pa naman siyang nakita at nakausap. Palagi niyang tinatawag ang sarili niyang “I am your number one fan.” Siya palagi ang nangunguna everytime there’s a happening about my writer stuffs. Kahit yung fandom ko ay siya ang bumuo kaya I am so thankful na nagkaroon ako ng supporter na tulad niya.

Nangunguna talaga siya sa pila. Kahit sa mga personal occasions ko sa buhay ay hindi niya pinapalagpas. Nagtataka na nga ako. Maybe, I knew him or her in person, pero sino kaya? I shrugged, maybe he, she is a former classmate, batchmate or schoolmate na kilala ako noon?

“Thank you! I hope that this time ay makilala na kita in person.”

“Let’s see.”

Hindi na ako nakapagreply dahil pinalabas na ako ng staff patungo sa stage.

My mouth formed into “O” nang makita ang karagatan ng mga tao sa harapan ko. Totoo nga! Ang dami nila! Napatakip pa ako sa bibig ko at napasambit ng “Oh mu gosh!” Kanina lang pagdating ko ay kakaunti pa lamang ang naririto ngayon ay bumabaha na ng mga readers sa buong paligid. Kahit sa second at third floor ng mall ay may mga tao roong kumakaway rin sa akin at sumisigaw sa penname ko! They all screamed when they saw me. Oh my god! Ang daming tao. Kumaway ako sa kanila.

“WE LOVE YOU DANIGURL!” they shouted my penname.

“I love you too.” I mouthed in their direction. They screamed, kaya napapangiti ako.

Hindi ko napigilang hindi maluha. This is a very big achievement for me as a writer.

Napatakip ako sa aking mukha nang tuluyan na nga akong napaiyak. The crowed “aww”. Ang iba din ay napaluha dahil alam kong saksi silang lahat sa journey ko as a writer. Before I reached this here, bago ako makarating sa entabladong kinaroroonan ko ngayon ay marami muna akong nadaanang mga challenges. Isa naroon ang problema sa personal life ko, alam nila iyon dahil behind those pages of my book is a true story about myself.

With a warm heart ay pinirmahan ko ang bawat libro. I gave my fans a hug and took a photo with them with a wide smile. Dahil gusto kong hindi palagpasin ang first book signing ko ay may sarili akong tagakuha nang litrato, plano kong gumawa ng isang album with me and my fans.

But then, sa dami ng mga tao sa loob ng gusali ay hindi ito naging hadlang upang hindi ako mapatigil nang makita ang lalaking pilit kong nilalayuan. With him, is my book and a bouquet of flowers.

“Bakit ka nandito?” Tanong ko sa kanya. All of the fans looked at him. As usual kinukuha na naman niya ang mga ataensyon ng mga babae dahil sa taglay niyang kagwapuhan.

“What kind of question is that Daniella? Syempre magpapapirma ako. Ano pa ba?” Pakita niya sa librong hawak.

“Ow. Ah. Okay.” Unti-unti akong umupo. Tinanggap ko ang librong papipirmahan niya.

Isusulat ko na sana ang pangalan niya nang magsalita itong muli na dahilan nang pagkahinto ko.

“Can you write there… for my number one fan ICANBEYOURINK?” Gulat at gulong-gulo ang mga matang napataas ang mga tingin ko sa kanya.

“Ikaw si ICANBEYOURINK?” hindi makapaniwalang turo ko sa kanya.