CHAOS AT THE MANOR

Lulan kami ngayon ng sasakyan ni Alaric pabalik sa mansyon. Ilang araw na din kaming na-delay bago makabalik sa manyon. Ayaw kasi ni Alaric na ibiyahe agad ako gayong kagagaling ko palang kaya't nagpalipas muna kami ng ilang araw. 

Hindi na rin naman namin napag-usapan ni Alaric ang nangyari nang nagdaang gabi. Noong gabing una ko siyang nakitaan ng kahinaan. Hindi na rin iyon naulit. Siguro ay ayaw nalang din niyang maalala iyon. Siya namang ayon sa akin. Pakiramdam ko kasi ng gabing iyon ay magtatapat siya ng nararamdaman niya para sa akin. Hindi ko naman maiwasang iyon ang isipin dahil iyon ang nakaguhit sa mga mata niya ng mga oras na iyon. 

Mainam na lamang at hindi niya iyon sinabi kung hindi ay hindi ko na alam ang gagawin ko. O sasabihin ko. Natatakot akong malaman na  baka may nararamdaman na siya para sa akin. Kung ganoon ay mapipilitan akong magsinungaling sa kaniya dahil hindi ko rin pwedeng sabihin ang tungkol kay Kieran. 

Nasaan lupalop na kaya ang damuho na iyon? Ilang gabi na siyang hindi nagpapakita. Marahil ay nangangalap ng impormasyon o di kaya ay nakita kami ni Alaric ng gabing iyon. Inakala niya na naghahalikan kami, nasaktan siya kaya't hindi na muling nagpakita. Natigilan ako sa naisip saka napailing. 

"May problema ba?" untag ni Alaric.

Marahil ay napansin niya ang bigla kong pag-iling. "W-wala," sagot ko saka sinamahan ng mahinang pagtawa. "Hindi ba nagalit si Cassius dahil na-delay tayo ng uwi?" pag-iiba ko sa usapan.

"Why would he? Wala naman siyang magagawa kung magkasakit ka. Tao ka pa rin naman," sagot nito saka ngumisi. 

Nginisian ko lamang din siya. Akala yata nito ay maiinis niya ako. Balik na ulit kami sa kulitan. Mas gusto ko na ang ganito kaysa magkaroon ng lamat ang pagkakaibigan namin. 

Ilang sandali pa ay nakalabas na kami sa maingay na siyudad. Kahit papaano kapag matagal kang nalayo ay nakaka-miss din ang ingay nito. Pati ang normal na buhay.

Malayo palang kami ay natatanawan ko na ang mansyon. Parang bumigat ang kalooban ko. Babalik na naman ako sa lugar na nagpapaalala sa akin na lahat ng desisyon at kilos ko ay maaaring magdulot ng kamatayan sa nasa paligid ko. 

Isinandal ko ang ulo ko sa salamin saka napaisip sa mga bagay-bagay. Ngayon ko lang napag-isip-isip na napakakomplikado pala ng buhay ni Papa noon. Kailangan niyang lumayo sa pamilya niya at humarap sa naka-ambang na panganib. Panganib na dala ng mga rogue at ng mga nilalang na gusto ring patayin ang Dovana. Speaking of rogue, parang matagal na silang hindi umaatake. Marahil ay napagod na rin sila.

Nang makarating kami sa lugar kung saan kami hinabol noon ng mga rogue ay hindi ko mapigilang mapalingon sa paligid. Mukhang wala namang kakaiba roon. Hindi ko alam pero iba ang kutob ko. Masyado kasing tahimik.

"Alaric," tawag ko sa pansin nito habang nananatiling nasa labas ang tingin ko.

"Yes?"

"Masyadong kalmado," ani ko. "I mean, masyadong tahimik. Parang hindi maganda?"

"Napapraning ka lang," anito na sinabayan ng pagtawa. "Masyado mo na namang pinag-iisip ang sarili mo."

"Ewan ko. Nagtataka kasi ako. Matagal ng hindi umaatake ang mga rogue."

"Kami man ay nagtataka sa biglang pananahimik ng mga rogue," seryosong sagot nito.

Kung ganoon ay matagal na pala nila iyong napapansin. Bakit nga ba hindi ko napansin agad iyon. Naging masyado akong okupado. Isa pa ay naging abala rin ako sa maraming bagay.  "Bakit kaya?"

"Hindi ko rin masabi kung bakit bigla silang nanahimik. Pero, hindi ba't maganda na rin iyon?"

Napatango naman ako. "Maganda nga iyon. Kung wala silang binabalak na hindi maganda."

Magtatakip-silim na nang makarating rin kami sa mansyon. Wala namang pinagbago dito. Maganda pa rin. At mga bampira pa rin ang nakatira. Kung sabagay ay ano pa ba ang aasahan kong pagbabago gayong ilang araw lang naman akong nawala. 

Ipinagbukas pa ako ni Alaric ng pinto bago bumaba ng sasakyan. Napaka-gentleman talaga nito. Hindi ko tuloy maiwasang hangaan ito. Hindi naman siguro masama iyon kahit na may Kieran na ako. Paghanga lang naman. Wala ng ihihigit pa iyon. 

Agad akong nagdiretcho sa kwarto. Wala akong balak na makisalamuha sa ibang Cayman. Bago ako umakyat ay natanawan ko pa ang miyembro ng pamilya nila sa kusina. Nakapagtatakang hindi nandito ulit sila gayong tapos na ang pagdiriwang nila. Hindi naman sa ayaw kong nandito sila, panatag kasi ang loob ko kapag maghapon silang wala dito. 

Pagpasok ko sa kwarto ay hindi na ako nag-abalang magbukas pa ng ilaw. Medyo nasasanay na rin naman ako sa dilim. Nagbihis ako agad saka dumiretcho sa paghiga. Minsan nakakasawa na rin ang ganito. Nakakulong sa isang bahay kasama ang mga nilalang na walang ibang dala kundi pasakit at kamatayan. Namimiss ko na tuloy si Kieran. Nakalimutan na kaya niya ako kaya hindi na siya nagpupunta? Kung bakit kasi hinayaan kong halikan niya ako. Paano ko naman siya pipigilan kung ganoong binibigyan niya ako ng hangin? Kung pipigilan ko naman siya ay malulunod ako. Sa inis ay isinubsob ko ang mukha ko sa kama.  

Agad din iyong napa-angat ng makarinig ako ng mga nagkakahulog na gamit. Hindi ko na sana iyon papansinin dahil baka aksidente lamang iyong nalaglag ngunit naulit iyon ng makailang beses. Doon ay naalarma na ako. Madali akong tumayo sa pagkakahiga saka lumapit sa pinto. Nag-aaway ba sila kaya nagkakabasag ang mga gamit? Bahagya ko iyong binuksan para sana ay masilip kung anong nangyayari pero walang kahit na sino. Tuluyan na akong lumabas ng makarinig muli ng ingay. Tinungo ko ang hagdan at nagbabaka-sakaling makakita ng kahit na sinong pwede kong pagtanungan. 

Natulos ako sa kalagitnaan ng hagdan nang biglang may sumulpot na rogue sa harapan ko. At hindi lang iyon nag-iisa. Tatlo sila. Mabilis na gumapang ang takot ko sa katawan ko. Paanong nakapasok ang mga rogue dito? Sa pagkakaalam ko ay takot ang mga ito sa mga Cayman. Agad kong naisip na bumalik nalang sa kwarto pero kung gagawin ko iyon ay maaari akong makulong doon. Isa pa ay siguradong madali nila akong mahahabol kung tatakbo lamang ako. Mas mabilis sila sa akin. Sa pagkakataong ito ko kailangan si Kieran pero hindi ko siya maaaring hingan ng tulong. Pumasok sa isip ko si Alaric. Nasaan kaya ito. Kung sisigaw ako ay maaari iyong mag-trigger sa kanila para dambahin ako. Anong gagawin ko? Bigla akong nakaranig ng mga ungol ng tila mga galit na hayop at muling pagkasira ng mga gamit. Nang matingin ako sa ibaba ay nagkalat ang mga basag na gamit. Mga sirang upuan at lamesa. Pati ang mga portrait ay mga sira-sira na sa sahig. Nagkalat din doon ang katawan ng mga rogue na wala nang buhay.

Tila naman mga bulang biglang nawawala ang bawat miyembro ng pamilya Cayman habang nakikipambuno sa mga rogue na nakapasok roon. Maging ang mga katulong ay mga nakikipaglaban din. Bigla kong naramdaman ang panginginig ng tuhod ko. Ano ang maaari kong gawin para makatakas dito. Ibinalik ko ang tingin sa mga hayok sa dugong nilalang na nasa harapan ko. Unti-unti akong umatras habang hindi nag-aalis ng tingin sa kanila. Pakiramdam ko ay may kakaiba sa kanila na hindi ko mawari kung ano. Sa mata? Hindi. Sa kilos? Marahil. Hindi sila ganoon kaagresibo ngayon hindi tulad noong huli na bigla-bigla nalamang silang susugod. Ngayon ay nakatayo lamang sila sa harapan ko habang tila mga hayop na panay ang angil sa akin. Ano kayang kailangan nila? Ako ba? 

Nabaling ang atensyon ko sa kung anong lumipad sa ibaba galing sa kusina. Tumama iyon sa sa dingding at nag-iwan duon ng bakas. Nang bumagsak ito sa lupa ay nakita kong sinugod ito ng isang babae. Si Lenora. Nahigit ko ang hininga at halos bumaliktad ang sikmura nang masaksihan ko ang sunod nitong ginawa. Galit na galit nitong kinagat ang rogue sa leeg saka tila papel iyong pinilas ang balat dahilan para sumulak ang kulay berdeng likido mula roon. 

Ang pagkamatay ng rogue na iyon ang tila nagbunsod sa tatlong rogue sa harapan ko para maging agresibo. Parang naging hudyat iyon para atakihin ako. Nang makita ko ang mga itong sumugod ay napaupo na lamang ako doon at wala nang nagawa kundi ang pumikit at sumigaw na lamang habang naghihintay ng katapusan. 

Nang hindi ako makaramdam ng kahit ano ay agad akong nagmulat ng mga mata. Natagpuan ko sa harap ko si Alaric na nakikipagbuno sa mga rogue na sumugod sa akin. Narinig ko pa siyang dumaing. Mabilis naman akong napaatras. Hindi ko na rin kayang tumayo dahil wala ng lakas ang mga tuhod ko. Gusto kong maluha ngunit hindi ito ang pagkakataon. Kailangan kong tulungan si Alaric pero paano? Ano ang maitutulong ko?

Nahigit kong muli ang hininga sa nakitang sitwasyon ni nito. Tatlo iyon laban sa isa. Ang isa ay hawak ni Alaric sa ulo, ang isa ay nakakagat sa braso nitong nakasangga sa kalaban at ang isa nakahawak sa leeg niya na animo ay papalipitin iyon. Naalarma akong bigla kaya pinilit kong makatayo. Hindi ito ang panahon para maging mahina. Isa beses pang napadaing si Alaric bago lumingon sa akin. Doon ko namasdan sa unang pagkakataon ang pula niyang mga mata. Nakakatakot ang mga iyon ngunit pilit kong pinatatag ang sarili.

“Run, Yue,” anitong nahihirapan na sa sitwasyon. 

Hindi ako tatakbo. Siya nalang ang laging nagliligtas sa akin, ano ba naman iyong ako naman ang magligtas sa kanya sa pagkakataong ito. Mabilis akong naghagilap ng matigas na bagay na maaaring ihampas sa ulo ng kalaban nito ngunit wala akong makita. Kung susugatan ko naman ang sarili ko para makuha ang atensyon ng mga iyon ay nasisiguro kong pati ang mga Cayman ay maaakit din. 

Wala na akong choice kundi gawin ang pinakahuling pumasok sa isip ko. Alam kong delikado pero ito nalang ang naiisip kong solusyon. Sa nangangatog na tuhod ay tinakbo ko ang rogue na nakahawak sa leeg ni Alaric saka nangalambitin sa leeg din noon. Nagtagumpay naman ako ng agad iyong napabitaw sa leeg ni Alaric saka pilit akong inaalis sa leeg noon. Para akong nasa rides sa isang amusement park nang iwinasiwas ako nito na parang isang papel. Lalo ko namang hinigpitan ang kapit sa leeg nito upang hindi nito maabot ng bibig ang braso ko. 

Narinig ko pa ang pagsigaw ni Alaric sa pangalan ko. Madali naman nitong nalaban ang mga rogue ng makakawala. Nakita ko pa ang galit sa mukha ni niya ng walang awang sinakal ang rogue sa isang kamay lamang. Sa sobrang higpit noon ay nagawa noong putulin ang leeg ng kalaban. Pagkatapos noon ay buong pwersa niyang hinablot ang ulo ng rogue na nakakagat sa braso niya dahilan para humiwalay din ang ulo nito sa katawan. Nanlaki naman ang mata ko nang masaksihan. Ngayon ko lang nakita ang ganitong side ni Alaric. I just can’t believe what I just saw. Sabagay. Kung tutuusin ay nature nila ang pumatay. 

Lalong napahigpit ang kapit ko sa leeg ng rogue ng buong lakas ako nitong iwinasiwas. Para itong asong nauulol. Hindi ko na mapigilan ang mapasigaw. Nanghihina na rin ang mga braso kong nakapulupot dito. Nagulat nalamang ako ng biglang sumulpot sa harap nito si Alaric. Madilim ang mukha at nakamamatay ang mga tingin. Kumabog sa takot ang dibdib ko. Para kasing hindi ako nito nakikita. O nakikilala man lang. 

Walang ano-ano’y hinablot niya ang buhok ng rogue saka buong lakas na hinila iyon kaya napugot ang ulo nito. Sa sobrang gulat ko sa ginawa nito ay napasigaw ako. Tila tubig na sumulak ang berdeng likido mula roon kaya’t hindi maiiwasang masabuyan ako noon. Dumausdos na rin ang mga braso kong nakakapit sa leeg noon kaya’t hindi ko na napigilan nang tuluyan akong mahulog. Tila noon lang natauhan si Alaric sa ginawa. 

“Yue,” sigaw nito ng sinubukang abutin ang kamay ko ngunit hindi na iyon umabot.