Chapter 2.2

“คุณซองแทฮยอง อีกไม่กี่วันก็จะเข้ากรมไปเป็นทหารแล้วสินะคะ คุณพร้อมที่จะไปเป็นทหารมั้ยคะ"

"ผมพร้อมนะครับๆ พร้อมมาก การรับใช้ชาติเป็นเรื่องที่ดีนะครับ" ทั้งสองคนก็คุยกันไปตามประสาคนที่พึ่งจะรู้จักกัน  สักพักใหญ่ๆก็มีคนเปิดประตูรถออ ทั้งสองหันออกไปทางประตูก็ตกใจกับผู้มาใหม่อีกหลายคน........ทั้งผู้จัดการสส่วนตัวขอชายหนุ่ม มีสจี มีสพัค ลีโอซอง ชายหนุ่มจึงถามผู้จัดการของเขา

"พี่ พี่มาได้ไง พี่มาทำไมฮะ"

"เดี๋ยวนะเดี๋ยวๆ คำถามมนี้ฉันควรถามนาย ไม่ใช่นายถามฉัน"

"ผมก็เอาอาหารมาซับพรอตกองนี้แล้วก็แวะมาหาเฮียลีด้วยๆ เพราะผมไกล้จะเข้ากรมแล้ว" ชายหนุ่มผู้ที่ถูกอ้างชื้อๆ

"เหรอ นายมาหาฉันจริง ๆ เหรอ ๆ ตั้งแต่รถอาการเข้ามาฉันยังไม่เห็นนายแวบไปหาฉันเลยนะ"

"ก็ผมแวะมานี้ก่อนแล้วค่อยไปหารุ่นพี่ไง" คนถามถึงกับยิ้มอ่อน

"แวะมาหา มาตั้งแต่เที่ยงและนี้ก็เย็นแล้ว ถ้าฉันไม่แอบขับรถตามมาคงจะไม่รู้นะว่านายมาอยู่ที่กองนี้" ผู้จัดหารส่วนตัวของชายหนุ่มกล่าว

"ตอนที่คโยชิมีถ่ายนี้คุณอยู่ไหนค่ะ ทำไมไม่เห็นเลย" มีสพัคถามๆ

"ผมก็อยู่แถวๆนี้แหละครับๆ" ผู้มาใหม่ทั้งสี่คนถึงกับหันมองหน้ากันแล้วยิ้มอ่อนๆ เหมือนจะไม่เชื่อในสิ่งที่ชายหนุ่มกล่าว มีสจีและมีสพัคที่เดินไปยืนข้างๆหญิงสาวนั้น จึงถามหญิงสาวออกไปด้วยความสงสัย

"มีอะไรกันรึป่าว"

"ไม่มีอะไรหรอกค่ะ แค่คุยกันเฉยๆ"

"เขาทำอะไรแทนที่จะไปหาเพื่อนเขา แต่นี้ดันแวะมาหาเธอก่อนๆ" มีสจี สไตลิสต์คนสนิทถาม

"ก็ไม่รู้สิคะว่ามาหาฉันก่อนทำไม แต่เขาบอกว่าเอาอาหารมาซับพรอตที่กองแล้วก็แวะเอาส่วนของฉันมาให้นะ" หญิงสาวก็ชี้ไปที่โต๊ะวางอาหารในรถ ชายหนุ่มเห็นท่าจะไม่ดียิ่งแถยิ่งแย่ ๆ

"เอ่ออรุ่นพี่คับผมขอตัวกลับก่อนนะครับๆ" หันไปบอกหญิงสาว หญิงสาวก็ตอบรับๆ

"ค่ะ เดินทางกลับดี ๆนะคะ" ชายหนุ่มก้มหัวให้หญิงสาวและคนที่ยืนอยู่ด้วยๆ

"กลับก่อนนะครับ" แล้วชายหนุ่มเดินออกมาห่างจากรถตู้ได้สักระยะ รู้สึกว่า ผจก ส่วนตัวของเขาไม่เดินตามมาสักที "พี่ฮะไม่กลับหรือครับๆ" ผจกถึงกับหันหน้าไปมองกับทุกคนๆ

"ครับๆไปครับเจ้านาย"

" โหย มาเร็ว เครมเร็ว หยั่งกะพายุเข้าเลย เห้องง" มีสจี สไตลิสต์คนสนิทของหญิงสาวพูดขั้น

"ผมก็งงครับ" ผู้จักการของชายหนุ่มเดินตามไป ลีโอซองเรียกชายหนุ่มไว้

"แทฮยองนานจะมาหาฉันไม่ใช่เหรอ"

"อ่อใช่ครับๆ ผมก็เจอพี่แล้วๆนิครับ "

"เอ้า แบบนี้ก็ได้เหรอ"

"ไว้เจอกันวันส่งผมเข้ากรมนะครับเฮ้ย ๆ"

"เออได้ ๆ" ชายหนุ่มเดินหายลับไปพร้อมกับ ผจก ปล่อยให้คนที่รถยืนงงกันๆ แต่ผิดกับหญิงสาว ที่เอ่อยออกมาเบาๆ แต่คนที่ยืนอยู่ด้วยกลับได้ยิน

"ดูเป็นคนน่ารักดีนะผู้ชายคนนี้" แล้วหญิงสาวก็เดินไปที่โต๊ะอาหาร จนหญิงสาวรู้สึกว่ามีสายตาของใครหลายๆคนหันมามองเธออยู่ คนที่ยืนอยู่ด้วยถึงกับหันไปมองหน้าหญิงสาว

"เอ่อทุกคน มองหน้าฉันทำไมกันค่ะ " ทุกคนที่มองเอ่ยออออกไปพร้อมกัน

"เปล่าๆ!!!"  พูดพร้อมกันอย่างมิได้นัดหมายๆ

"ถ้าเปล่าก็มาทานอาหารด้วยกันสิคะ"

"เขาซื้อมาฝากเธอไม่ใช่หรือ"

“นั่นก็ใช่ค่ะ แต่เขาซื้อมาฝากพวกคุณด้วยนะคะ”

"ซื้อมาฝากพวกเราด้วย..ดีจริงยังนึกถึงพวกเราด้วย" มีสจี สไตลิสต์ส่วนตัวของหญิงสาวพูดขึ้น

สองคนที่ถูกชวนก็เดินไปทานกันอย่างงงๆ ในเวลาตอนี้ก็ค่ำมากแล้วๆ ทานอาหารกันเสร็จแล้วก็แยกย้ายกันกลับไปพักผ่อนที่บ้านของตนเอง

27  August 2013 วันเข้ากรมของพระเอกหนุ่ม

ผู้คนมากมาย แต่ละครอบครัวต่างมาส่งทหารใหม่กันอย่างละลานตาเต็มหน้ากรมทหาร คนรู้จักของชายหนุ่มและคนในครัวของเขาก้มาส่งเช่นกัน นอกจากครอบครัวของเขาแล้ว ยังมีเพื่อนของชายหนุ่มมาร่วมส่งด้วยเช่นกัน ชายหนุ่มที่กำลังจะเข้าประจำการทหารกลับไม่มีสมาธิสนใจเพื่อนและครอบครัว กลับชะเง้อคอมองหาคนที่ชายหนุ่มรอเมื่อเขาเห็นเพื่อนของหญิงสาวเดินเข้ามาตรงที่ชายหนุ่มและเพื่อนของชายหนุ่ม เพื่อมาส่งชายหนุ่มเข้ากรมแทนตามคำขอร้องของหญิงสาว ชายหนุ่มมองหาแต่กลับไม่มีเธอคนที่เขาเฝ้ารอที่อยากให้มาส่งเข้ากรมมากที่สุด