Chapter 4

“What were you saying again?” walang emosyon na tanong ni Desmond sa isang lalaki.

Habang naghihintay siya ng sagot at dumiretsyo sa isang bakanteng silya, naupo siya roon at nakasandal ang buong bigat sa swivel chair.

“The traitor was one of the members of the brotherhood, Satur Volo,” tugon ng lalaki sa kanya.

Dumapo ang mata ni Desmond sa isang itim na invitation card sa ibabaw ng lamesa. Sandali niya itong tinitigan at nang mapansin iyon ng lalaki, humakbang siya upang lapitan si Desmond at maipaliwanag kung para saan iyon.

“That invitation was given to us by one of Paraz's men. He's expecting you to attend that event next week,” anito.

Marahang tumango ang binata at pagkatapos ay ipinatong ang ulo niya sa head rest ng silya, nakapikit ang mga mata habang nilalaro ang punyal sa kanyang kamay.

“Call him, tell him to do the examples. I want it public. Just make him suffer for a bit, but I kill him myself. And right after you deliver my order, go to Italy and tell them to start cleaning those fúckers mess. I want the job to be done by the next day,” pikit-matang sambit ng binata.

Tumango ang lalaki sa harap niya at umalis sa silid, naiiwan si Desmond mag-isa.

Naiwan siyang nakapikit sa loob ng solid. Mayamaya ay gumalaw ang kamay niya para abutin ang gilid ng ulo niyang may benda. Mahina siyang natawa at napamura habang paulit-ulit niyang naaalala ang itsura ni Drita.

Sa tuwing nakikita niya ang galit nitong mukha, ang mga mata nitong nanlilisik, hindi niya mapigilang makaramdam ng tuwa. Gustong-gusto niyang makita ang gano'ng klaseng reaksyon ng dalaga.

“It's really your fault. You're way too gorgeous to be ignored. You have these plump lips, almond-shaped eyes, and a small face. I was smitten the moment I saw you that night,” sa isip niya habang inaalala ang unang beses na makita niya ang dalaga sa loob ng bar.

That night, he was sitting far away from her direction. He was just drinking all by himself until he saw her dancing with her friends. He was attracted to her, that's why he approached her, and both of them ended up on the same bed, naked.

Hindi nagtagal at iminulat niya ang kanyang mga mata nang tumunog ang kanyang cellphone. Tiningnan niya ito at pagkatapos mabasa ang mensahe, umalis na siya sa kanyang pagkaka-upo at tahimik na naglakad palabas ng silid.

Bawat taong nakakasalubong niya sa hallway ay napapahinto habang nakatingin sa kanya. Dahil sa kakaibang tindig at matinding aura niya, nakukuha niya ang atensyon ng kahit sino kahit naglalakad lamang siya. Habang siya ay walang pakialam sa mga ito, tuloy-tuloy lang siya sa paglalakad hanggang sa tuluyan niyang makalabas ng gusali, dumiretsyo sa kanyang sasakyan, agad binuhay ang makina, at mabilis na pinaharurut ang sasakyan.

****

Samantala, sa loob ng bahay, nag-iingat si Drita sa kanyang galaw. Bago siya lumabas ng kwarto, tiningnan niya muna ang paligid, pinapakiramdaman kung nandidito na ba si Desmond. Ngunit lumipas ang ilang minuto at wala siyang naramdamang presensya nito, kaya nakahinga siya nang maluwag.

Mahigit dalawang linggo na rin ang lumipas mula ng ikasal sila ni Raze. Maganda ang samahan nilang dalawa, wala silang naging problema, maliban na lamang sa bagay tungkol sa kanilang dalawa at sa kapatid niya.

Gusto niyang ipagtapat iyon sa kanya, pero sa tuwing nagbabalak siyang gawin ito, siya rin ang laging pagsulpot ni Desmond. Sa kagustuhan niyang layuan ito, palagi siyang umiiwas kapag nasa paligid siya. Nagpapaalam pa siya kay Raze na may lakad siya ng kaibigan kahit wala naman talaga.

Gusto lang niyang makalayo sa baliw na iyon, kaya kahit ano ang dahilan na naiimbento niya, para lang makaiwas. Gaya na lamang ngayon, wala siyang balak lumabas ng kwarto, pero dahil narinig niya kay Raze na umalis ito, naging panatag siyang lumabas. Simula nang nandito siya, naging magulo na ang lahat. Kakasimula palang sila ni Raze, pero sinira na niya iyon.

Naisip niya kung may sayad ba ang utak ni Desmond, o kung nabagok ang ulo nito, kung sadyang gano'n talaga siya. Sino ba naman ang taong normal na ngingiti kahit hinampasan mo na ng babasaging pinggan ang mukha?

At take note, nabasag ang pinggan na inihampas niya, pero kahit dumudugo na ang gilid ng ulo niya, parang tuwang-tuwa pa rin siya.

Sa tuwing ngumingiti siya, o kahit magtama lang ang mga mata nilang dalawa, kinikilabutan na si Drita. Nakakatakot at sobrang hirap ipaliwanag.

“Maam—Diyos Mio!” Pati ang mayordoma ay napatalon rin dahil sa ginawa niya.

Nilingon niya ito at kitang-kita ang paghawak nito sa kanyang dibdib habang nakaharap sa kanya.

“Pasensya na po, Manang. Kayo kasi, nakakagulat kayo,” nakangusong sambit niya habang hinahaplos ang likuran nito upang kumalma.

“Ma'am, kanina ko pa po kayo tinatawag. Pero parang sobrang lalim ng iniisip niyo dahil hindi niyo man lang ako pinansin,” mahinang sambit ng mayordoma.

“Bakit po ba?” mahinahong saad niya, at naging kalmado na din dahil nakita niyang um-okay na ang pakiramdam ng mayordoma.

Tumuwid ito at humarap sa kanya.

“Pinapasabi ni Sir Raze na darating raw mamaya ang daddy at mommy niya, at gano'n din ang mga magulang mo. Dito daw sila magdidinner,” usal nito.

Bahagyang nagsalubong ang kilay ni Drita, masyado itong biglaan.

Sabi nila, susunod na buwan pa sila dadalaw, kaya bakit?

“Wala na po bang ibang pinapasabi si Raze, bukod roon?” pambubusisi niya.

Umiling lamang ang mayordoma at nagsimula na itong humakbang papalapit sa hagdan.

Nag-isip siya ng kung ano-anong dahilan, pero wala talagang pumasok sa isip niya. Kinuha niya ang kanyang cellphone at tinawagan ang numero ni Raze. Hindi nagtagal ay sinagot niya ito.

“Yes, Love?” bungad nito.

Lihim siyang napangiti bago sumagot at tumikhim muna.

“Dito magdi-dinner sina Mom and Dad, mamaya?” tanong niya.

“Yeah. It was an unexpected visit, I'm sorry because Mom just told me about it earlier,” sambit nito.

Ngumiti siya at umiiling, hindi niya alam kung bakit e hindi naman niya iyon nakikita.

“Love, I'll hang up the call, okay? I'm still on the meeting,” biglang wika nito.

“Okay–”

“Baby…”

Napahinto siya nang umalingawngaw ang boses ng isang babae sa kabilang linya.

“Baby?” sa isip niya.

When she was about to ask him who it was, he suddenly spoke.

“Love, I just call you later, okay?” aniya.

Hindi na din siya nagsalita hanggang sa tuluyan niyang ibinaba ang linya.

Nanatili siyang nakatayo sa labas ng kwarto, iniisip kung saan niya huling narinig ang pamilyar na boses ng babaeng iyon.

“Masyadong nag-o-overthink ka lang, Drita,” sambit niya sa sarili, umiiling para burahin ang hindi magandang ideyang namumuo sa isip niya.

Ibinaba niya ang cellphone at naglakad pababa sa hagdan. Dumiretsyo siya sa kusina at tumulong sa paghahanda para sa gagawing dinner mamaya. Habang abala silang lahat, todo dasal siya na sana hindi umuwi si Desmond mamaya.

Kasi hindi niya alam kung ano ang mangyayari sa dinner kung sakaling kasabay siya. Wala din siyang alam tungkol sa relasyon nito sa kanyang ama. Kaya hindi niya masasabi na magiging maganda ang kahihinatnan kapag nasa iisang lamesa na sila kasama ang mga magulang niya.

Iba pa naman ang takbo ng utak ni Desmond, kaya mas mabuti nang hindi siya makasama sa dinner.