บทที่ 4 ในวันที่ไม่กล้ารัก...แต่ไม่อาจลืม

หลังจากวันนั้น...

แม้มีนายังคงต้องเข้าเรียนตามปกติทุกวันเหมือนเดิม ทว่าเธอกลับไม่เคยย่างกรายผ่านใต้ตึกนั้นอีกเลย

เธอเปลี่ยนที่นั่งในห้องเรียน เปลี่ยนเส้นทางเดิน ยอมอ้อมไกลกว่าเดิม เพียงเพื่อหลีกเลี่ยงไม่ให้ต้องสบตากับใครบางคน แม้แต่เวลาพัก เธอยังหลีกเลี่ยงคาเฟ่หน้าตึกซึ่งเคยเป็นมุมโปรดในทุก ๆ วัน

ทุกสิ่งที่เธอทำ...เป็นเพียงความพยายามหลีกเลี่ยงผู้ชายคนหนึ่ง

ไม่ใช่เพราะเธอเกลียดเขา แต่เพราะเธอไม่อยากรู้สึกอะไรอีก เธอไม่ต้องการให้หัวใจเต้นแรงเมื่อเห็นหน้าเขา ไม่อยากเผลอยิ้มเพียงเพราะความทรงจำ ไม่อยากยอมรับว่าบางอย่าง...ยังค้างคาอยู่ในใจ

ยิ่งหลีกเลี่ยง...ยิ่งคิดถึง

ยิ่งไม่อยากเจอ...ใบหน้าเขายิ่งชัดเจนขึ้นทุกทีในหัว

และทั้งหมดนั้น ทำให้เธอเหนื่อยเกินกว่าจะแบกรับไหว

เหนื่อยกับการแสร้งว่าไม่เคยรู้จักกัน เหนื่อยกับการทำเป็นไม่รู้สึกอะไร ทั้งที่ในความจริง เขายังคงอยู่เต็มหัวใจของเธอ ไม่เคยเลือนหายไปไหนเลย

สิ่งเดียวที่เธอไม่สามารถเปลี่ยนได้...คือหัวใจตัวเอง ที่ยังคงสั่นไหวทุกครั้งที่ได้ยินชื่อเขา

ด้านดนุเองก็นิ่งเงียบหลังจากวันนั้น ไม่ติดต่อ ไม่เข้าหา ไม่แม้แต่จะพูดอะไรเพิ่มเติม...ราวกับเขาเข้าใจแล้ว ว่าในท้ายที่สุด เธอไม่ต้องการใคร

ทว่า สิ่งที่ทำให้มีนาหวั่นไหวที่สุด...กลับเป็น “การยอมถอย” ของเขา

“ฉันคิดว่าเธออยากมีพื้นที่ส่วนตัวในการคิดสักพัก ฉันเลยหลบหน้า ไม่ให้เธอต้องเห็นฉัน”

เสียงจากคลิปในไลน์ที่เขาส่งมาในวันหนึ่ง

“แต่ไม่ใช่เพราะฉันหมดความรู้สึก...แต่เพราะฉันไม่อยากเป็นคนที่ทำให้เธอหายใจไม่ออก แบบที่คนอื่นเคยทำ”

มีนาฟังจบ แล้วลบคลิปนั้นออกทันทีโดยไม่ฟังซ้ำ

เพราะลึก ๆ แล้ว...เธอกลัวว่า หากได้ยินอีกครั้ง หัวใจของเธออาจจะอ่อนแอกว่าที่ควรจะเป็น

…….

คาบเรียนกลุ่มวิชาหนึ่งที่มีนาไม่เคยเจอเขามาก่อน...แต่วันนี้ เธอก้าวเข้าไปในห้อง แล้วพบว่าดนุนั่งอยู่ตรงแถวหน้า กำลังเปิดโน้ตบุ๊ก

เธอหันหลังจะออกจากห้องในทันที

“มีนา”

เสียงของเขาดังขึ้น...ราวกับล่วงรู้ว่าเธอกำลังหนี

เธอหยุดเดิน ไม่หันกลับ

“ไปนั่งตรงนั้นสิ ที่ว่างข้างฉัน”

น้ำเสียงของเขาไม่ใช่คำสั่ง ไม่ได้อ้อนวอน แต่เต็มไปด้วยความจริงใจ...จนเธอใจสั่น

“ที่นั่งข้างพี่...ว่างแค่ตอนเรียนหรือเปล่า?” เธอเอ่ยขณะยังไม่หันกลับ “หรือคิดว่าแค่ได้นั่งคุยกันในห้องเรียนแล้วจะช่วยลืมเรื่องคืนนั้นได้ง่าย ๆ?”

“ฉันไม่ได้อยากลืมอะไรทั้งนั้น แต่ฉันแค่อยากเริ่มต้นใหม่”

“เริ่มใหม่กับคนที่เคยซื้อพี่ด้วยเงินน่ะเหรอ?”

น้ำเสียงของเธอปนขื่นขม เย้ยหยันตนเอง “ฉันไม่อยากให้ใครจำฉันจากคืนนั้น และพี่ก็ควรจะลืมมันซะ”

เงียบ...

แต่เขากลับตอบด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่น และนุ่มนวลจนเธอไม่สามารถพูดอะไรตอบกลับได้

“ฉันไม่เคยจำเธอจากคืนนั้นเลย มีนา... ฉันจำเธอจากแววตา จากน้ำเสียง และจากความเจ็บปวดที่เธอกำลังเผชิญอยู่ต่างหาก”

“พอได้แล้ว...” เธอยกมือห้ามเขา ไม่อยากให้เขาพูดต่อ

“ฉันชอบเธอ”

เธอหันขวับ ดวงตาเบิกกว้าง หัวใจเต้นโครมครามอย่างไม่ทันตั้งตัว ทว่าอีกฝ่ายลุกขึ้น เดินเข้ามาใกล้ในห้องที่เริ่มมีนักศึกษาเข้ามานั่งประปราย

“ฉันไม่ได้พูดเพราะสงสาร ไม่ใช่เพราะติดค้างอะไร แต่เพราะฉันรู้สึกแบบนั้นจริง ๆ... และมันไม่เกี่ยวอะไรกับคืนนั้นด้วย”

เธอสบตาเขา...แล้วก้มหน้าลงพลางเม้มปากแน่น

“อย่ามาคาดหวังกับฉันเลย พี่จะเสียเวลาเปล่าๆ”

“ไม่เลย ขอแค่เธออย่าหนีฉันอีก ไม่ต้องชอบฉันก็ได้... แค่ขอให้ฉันได้อยู่ตรงนี้ อยู่ในฐานะใครก็ได้ที่เธอไม่ผลักไสออกจากชีวิต คนที่ไม่ว่าเธอจะเจอปัญหาอะไรก็ตาม ขอให้ฉันได้เป็นคนแรกที่เธอนึกถึง”

เธอไม่ตอบ เพียงแค่ลุกเดินไปนั่งแถวหลังสุด

แต่ครั้งนี้...เธอไม่ได้เดินหนี

บางที...การไม่หนี อาจเป็นคำตอบแรกของคนที่เริ่มจะไว้ใจใครอีกครั้ง

มีนาไม่รู้ว่าทำไมถึงยังนั่งอยู่ในห้องนั้น ทั้งที่ในอดีต แค่เห็นหน้าเขา...เธอก็แทบอยากหายไปจากโลกใบนี้

เสียงหัวใจของเธอดังชัดเจนเสียยิ่งกว่าเสียงพูดคุยของเพื่อนร่วมคลาส และไม่มีเสียงใด...กลบมันลงได้

เธอเหลือบมองไปด้านหน้า ดนุยังนั่งอยู่ตรงจุดเดิม มือจด บางครั้งขมวดคิ้วเวลาฟังไม่เข้าใจ เขาดูไม่ต่างจากนักศึกษาคนอื่นเลย...

แต่สำหรับเธอ เขาคือทั้ง “เงา” และ “ความจริง” ที่เจ็บปวดที่สุดในชีวิต

“พี่รู้ไหม...” เสียงของเธอแผ่วเบา ราวกับไม่ได้ต้องการคำตอบ

“ฉันเคยคิดว่าตัวเองจะไม่มีวันเชื่อใจใครได้อีกเลย”

หลังเลิกคลาส เธอเดินมาหยุดอยู่ด้านหลังเขา ขณะที่อีกฝ่ายกำลังเก็บของใส่กระเป๋า ดนุชะงัก ไม่หันกลับมา แต่ยืนนิ่ง...รับฟัง

“ฉันไม่ใช่คนเข้มแข็งอะไรเลย...”

เธอพูดต่อ เสียงพร่าเล็กน้อย ราวกับกำลังสารภาพกับความว่างเปล่าตรงหน้า

“แต่ฉันใช้เวลาสองปี พยายามทำเหมือนว่าทุกอย่าง...ไม่เคยเกิดขึ้นเลย”

“คืออะไรเหรอ...” เขาถามเบา ๆ เสียงต่ำจนแทบไม่ได้ยิน

“ความรู้สึกนั่นแหละ...” มีนาหัวเราะแบบไม่มีเสียง “มันไม่ควรอยู่กับฉันตั้งแต่แรก และควรจะตายไปพร้อมกันคืนนั้นแล้วด้วยซ้ำ หรือไม่ก็ในสองปีที่แล้ว”

ดนุหันมาช้า ๆ ไม่พูด ไม่แตะต้อง แต่ยืนนิ่ง พร้อมรับฟังทุกความจริงที่เธอกำลังโยนใส่เขา

“แต่พี่กลับเป็นคนที่ทำให้สิ่งที่ฉันพยายามหลีกเลี่ยงมาตลอด...เกิดขึ้นอีก”

“พี่พูดว่าชอบฉัน ทั้งที่รู้ว่าฉันไม่พร้อม แล้วพี่คิดเหรอว่าความรู้สึกแบบนั้นจะไม่ทำร้ายฉันอีก?”

“ฉันคิดว่า...” เขากลืนน้ำลาย พูดช้า ๆ ด้วยเสียงที่แผ่วลง “มันอาจทำร้ายเธอ...แต่ฉันสัญญา ว่าจะไม่ปล่อยให้เธอเผชิญมันคนเดียวอีก”

มีนานิ่ง เงียบสงัดกว่าทุกครั้ง เธอแค่รู้สึก...เหนื่อย

เหนื่อยกับการผลักทุกคนออกไปจากชีวิต เหนื่อยกับการวิ่งหนี เหนื่อย...แม้แต่กับหัวใจของตัวเอง

“บางที...” เธอกล่าวเสียงเบา “ฉันอาจไม่ได้กลัวที่จะรักพี่”

เขายกคิ้วน้อย ๆ ด้วยความหวัง

“แต่ฉันกลัว...ว่าจะรักพี่มาก แล้วพี่ก็หายไป เหมือนที่ทุกคนเคยทำกับฉัน”

ครั้งนี้ ดนุก้าวเข้าใกล้กว่าเดิม แต่ยังคงเว้นระยะไว้...ให้เธอได้หายใจ

“ฉันไม่ใช่ทุกคน” เขากล่าวช้า ๆ “และเธอ...ไม่ต้องรีบตัดสินใจอะไรเลยก็ได้ ฉันจะอยู่ตรงนี้ อยู่ในที่ที่เธอไม่ต้องหันมาก็รู้...ว่าฉันอยู่ข้างเธอเสมอ”

มีนากำมือแน่นจนเล็บจิกเข้าเนื้อ

เธออยากพูดว่า “ไม่ต้อง”

อยากพูดว่า “ไปเถอะ”

แต่ไม่มีคำใดหลุดออกจากปากได้เลย

เพราะความเจ็บปวดที่เธอเคยได้รับมา...กำลังค่อย ๆ ละลายลง ด้วยความอบอุ่นที่ไม่เคยมีใครมอบให้เธอมาก่อน มันอบอุ่นเสียจนเธอกลัวว่า จะขาดมันไม่ได้อีกครั้ง

และสุดท้าย...เธอก็พูดเพียงเบา ๆ ว่า

“อย่าทำให้ฉันต้องเสียใจอีกนะ”