บทที่ 4 แผลที่เธอไม่อยากยอมรับ

เช้าวันใหม่มาถึงอย่างเงียบสงบ 

มีนาค่อยๆ ลืมตาขึ้นอย่างช้าๆ รู้สึกถึงร่างกายที่หนักอึ้งผิดปกติ เธอยังไม่ได้ลุกขึ้นทันที แต่เลือกที่จะนอนนิ่งๆ อยู่บนเตียงอีกสักพัก ปล่อยให้ตัวเองค่อยๆ ปรับตัวกับความรู้สึกที่ยังสับสนอยู่ในหัว

ผ่านไปพักใหญ่ เธอค่อยๆ ยันตัวลุกขึ้น ผ้าห่มเลื่อนหลุดจากไหล่ เผยให้เห็นรอยจางๆ บนผิวเนียนเหนือเนินไหล่ รอยที่ชัดเจนพอจะย้ำว่า...สิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อคืน ไม่ใช่ความฝัน

มีนาลุกขึ้นจากเตียง เดินไปหยุดที่หน้ากระจกบานใหญ่ ร่างสะท้อนตรงหน้าทำให้เธอชะงัก ใบหน้าซีดเซียว ริมฝีปากแดงระเรื่อ  และเส้นผมยุ่งเหยิงอย่างที่ไม่ได้เกิดจากแค่การนอนหลับธรรมดา แต่เป็นร่องรอยจากเรื่องราวที่เธอไม่อยากนึกถึงแต่ก็ไม่อาจลบเลือนไปจากใจได้ง่ายๆ

เสียงหนึ่งดังขึ้นมาในหัวเธอ เป็นเสียงของดนุที่ยังคงสะท้อนชัดเจนอยู่ในความทรงจำ

“ก็แค่ตัวแทน…แล้วทำไมเราถึงรู้สึกมากขนาดนี้”

เธอหลับตาลงช้าๆ ถอนหายใจเงียบๆ พยายามบอกตัวเองว่านี่คือความสัมพันธ์ที่ไม่ควรมีความหมายอะไรเลย แต่คำว่า “แค่” กลับไม่เคยช่วยให้ทุกอย่างง่ายขึ้นเลยสักนิด

มีนาเดินกลับมานั่งลงที่เตียงอีกครั้ง สายตาของเธอสะดุดเข้ากับกระดาษโน้ตเล็กๆ ที่วางอยู่บนโต๊ะข้างเตียงตั้งแต่เมื่อคืน 

ลายมือที่เขียนด้วยตัวอักษรชัดเจนทำให้เธอแทบหยุดหายใจ

“คืนนี้ ถ้าอยากลืมอีก ผมจะรออยู่ที่เดิม”

มือของเธอสั่นเล็กน้อยขณะถือกระดาษใบนั้นไว้ เธอขยำมันเบาๆ เหมือนต้องการจะลืม แต่สุดท้ายกลับค่อยๆ คลี่ออก พับใหม่อย่างระมัดระวัง แล้วเก็บลงไปในช่องลับของกระเป๋าสตางค์ 

…

ตรอกแคบหลังบาร์ลิโอจิน

เมฆฝนดำทึบตั้งเค้าอยู่เหนืออาคารสูง เสียงลมพัดเบาๆ พากลิ่นชื้นของฝนและควันจากท่อไอเสียรถยนต์เก่าเข้ามาในตรอกแคบ รถเบนซ์สีดำคันหนึ่งจอดนิ่งอยู่กลางตรอก กระจกฝั่งคนขับเลื่อนลงช้าๆ เผยให้เห็นใบหน้าของณภัทรที่เย็นชา แต่แววตากลับเต็มไปด้วยความโกรธที่ปะทุขึ้นอย่างชัดเจน

ดนุเดินตรงเข้ามาหาอย่างไม่รีบร้อน เสื้อเชิ้ตสีขาวที่เขาใส่อยู่ปลิวไสวเล็กน้อยตามสายลม เขาหยุดเดินเมื่ออยู่ห่างจากรถไม่กี่ก้าว แล้วมองตรงเข้าไปในดวงตาของณภัทรด้วยท่าทีท้าทายเล็กๆ ก่อนจะเอ่ยขึ้นช้าๆ

“ไม่ต้องมองแรงขนาดนั้นหรอกครับ ผมไม่ได้ขโมยอะไรของคุณไปเลยนะ  เธอเดินมาหาผมเอง”

ณภัทรกัดฟันแน่นจนกรามขึ้นสัน เขาเปิดประตูรถก้าวลงมาอย่างแรงจนประตูกระแทกเสียงดังลั่นตรอก บอดี้การ์ดที่อยู่ด้านหลังรีบก้าวเข้ามาเตรียมพร้อมทันที

“แกเป็นใคร?” เสียงของณภัทรต่ำลึก กดอารมณ์ไว้เต็มที่ แต่ฟังแล้วข่มจนบรรยากาศทั้งตรอกเงียบกริบ

ดนุยกมือขึ้นนิดๆ เหมือนจะบอกให้ใจเย็น แต่คำพูดที่ออกมากลับสวนทาง

“ผมก็แค่ผู้ชายขายตัวที่โชคดีนิดหน่อย ได้แตะต้องผู้หญิงที่คุณไม่กล้าแตะ ทั้งที่เฝ้ามองเธอมาตลอด”

ณภัทรพุ่งตัวเข้าไปหาทันที ทว่าบอดี้การ์ดสองคนก้าวเข้ามาขวางไว้อย่างรวดเร็ว

“คุณภัทร ใจเย็นก่อนครับ มีคนถ่ายคลิปอยู่” บอดี้การ์ดพูดเตือนเสียงเบาๆ

ณภัทรชะงักเล็กน้อย สูดลมหายใจเข้าลึกอย่างข่มอารมณ์ ก่อนจะจ้องตาดนุอีกครั้ง

“อย่าคิดว่าแค่หน้าคล้ายฉัน แล้วแกจะเป็นฉันได้” ณภัทรพูดลอดไรฟันอย่างโกรธเคือง

“ผมไม่เคยอยากเป็นคุณ” ดนุพูดตอบนิ่งๆ แต่แววตากลับท้าทายอย่างชัดเจน

ณภัทรกำมือแน่นจนเส้นเลือดนูนขึ้นชัดเจน เขาพยายามควบคุมอารมณ์ที่รุนแรงอยู่ในอกก่อนจะพูดขึ้นอีกครั้งด้วยน้ำเสียงเย็นชา

“มึงจะยั่วโมโหกูไปถึงเมื่อไหร่”

ดนุยักไหล่เล็กน้อย สายตานิ่งเฉย แล้วพูดกลับด้วยน้ำเสียงราบเรียบ

“ผมแค่อยากจะบอกว่า.... คุณช้าไปแล้ว พลาดแค่ก้าวเดียว ผู้หญิงของคุณก็ตกมาเป็นของผม ผู้ชายขายตัวที่ไม่มีอะไรสู้คุณได้เลยสักนิด”

…

กลับมาที่ห้องของมีนา เธอเพิ่งกลับถึงห้องและปิดประตูอย่างเงียบเชียบ วางกระเป๋าลงบนโซฟา ก่อนจะเดินไปเปิดหน้าต่างรับลมเย็นๆ ที่พัดเข้ามาเบาๆ เธอยืนนิ่งอยู่อย่างนั้นสักพัก ก่อนจะหยิบกระเป๋าสตางค์ขึ้นมาอย่างลังเล แล้วเปิดช่องลับออกอีกครั้ง หยิบกระดาษโน้ตใบเดิมออกมาอ่านข้อความซ้ำ แม้เธอจะจำได้ขึ้นใจอยู่แล้วก็ตาม

“คืนนี้ ถ้าอยากลืมอีก ผมจะรออยู่ที่เดิม”

เธอพึมพำกับตัวเองเบาๆ อย่างลังเล “แล้วถ้าไม่อยากลืมแล้วล่ะ?”

เธอค่อยๆ พับกระดาษโน้ตใบนั้นกลับเข้าช่องเดิม กอดกระเป๋าสตางค์ไว้แน่นขึ้นเล็กน้อย ราวกับกำลังรวบรวมความกล้าเพื่อจะตัดสินใจบางอย่างที่สำคัญที่สุดในคืนนี้