บทที่ 5 คำตอบที่ไม่มีใครพร้อมฟัง

ลมกลางคืนบนดาดฟ้าของลิโอจินพัดแรงกว่าทุกคืนที่ผ่านมา ไม่ได้หนาวจัด...แต่อากาศเย็นเฉียบแทรกผ่านผิว ราวกับตั้งใจจะเตือนให้หัวใจตื่นรู้ถึงอะไรบางอย่างที่ยังค้างคา กลิ่นควันบุหรี่ผสมกับกลิ่นแอลกอฮอล์บางเบาเจือจางอยู่ในอากาศ ชวนให้รู้สึกเหมือนกับว่าคืนนี้ไม่ใช่แค่เงียบ แต่ยังเต็มไปด้วยสิ่งที่ยังไม่ได้รับการเอ่ยถึง

ดนุยืนพิงราวเหล็ก ปล่อยให้ลมตีผิวแก้มและปลายเสื้อเชิ้ต เสื้อของเขาปลิวสะบัดเป็นจังหวะเงียบงัน เหมือนจะเต้นไปกับความคิดของเขาเอง แก้ววิสกี้ในมือหนึ่งสั่นน้อย ๆ เพราะแรงลม มืออีกข้างคีบบุหรี่ที่ไหม้เกือบหมด ดวงตาเขามืดครึ้มและลึกเกินกว่าที่ใครจะอ่านออก

แสงไฟจากถนนฝั่งตรงข้ามกระพริบสลับแผ่วเบา ราวกับจะบอกว่าโลกภายนอกยังหมุนไป แต่สำหรับเขา บนดาดฟ้าแห่งนี้ เวลาคล้ายจะหยุดอยู่ตรงจุดที่เธอหายไป เสียงความเงียบแทรกซึมทุกอณูความรู้สึก มิใช่ความว่างเปล่า หากแต่เต็มไปด้วยคำถามที่เขาไม่กล้าถามใครอีก

เขาก้มลงมองนาฬิกาข้อมือ เสียงเข็มวินาทีกระทบกันเบา ๆ ฟังดูชัดเกินเหตุ สองทุ่ม... สามทุ่ม... สี่ทุ่ม...

ไม่มีเงาของเธอบนบันได ไม่มีเสียงฝีเท้า ไม่มีแม้แต่ความหวังที่หลงเหลือ สิ่งเดียวที่ยังเหลืออยู่ คือความทรงจำและความคาดหวังที่ไม่เคยเอ่ยออกมาเป็นถ้อยคำ

ดนุถอนหายใจยาว หัวเราะในลำคอเบา ๆ เหมือนเป็นการระบายที่ไร้เป้าหมาย ริมฝีปากยกขึ้นนิดหนึ่ง รอยยิ้มจาง ๆ 

“หนีเก่งไม่เบานะ...” เขาพึมพำกับตัวเอง น้ำเสียงเบาหวิว ลอยหายไปกับลม

เขาค่อย ๆ วางแก้ววิสกี้ลงข้างเท้า แก้วกระทบพื้นซีเมนต์ดัง "กึง" เสียงนั้นชัดเจนในความเงียบ ราวกับประกาศบางอย่างที่ไม่มีใครกล้าพูด เสียงนั้นเหมือนจังหวะสุดท้ายของเพลงที่ไม่มีคนฟัง

เขาเงยหน้าขึ้นช้า ๆ มองท้องฟ้าที่ไร้ดาว ตาเขาไม่ได้ค้นหาคำตอบจากฟ้า แค่กำลังพยายามยอมรับว่าไม่มีคำตอบใดอยู่ตรงนั้นเลย

“แต่ถ้าเธอจะหนี...” เขาเอ่ยอีกครั้ง “ก็อยากรู้เหมือนกัน ว่าจะหนีไปได้ไกลแค่ไหน” 

...

ฝั่งตรงข้ามถนน เสาไฟดวงหนึ่งกระพริบช้า ๆ ใต้แสงสีขาวซีด หญิงสาวร่างบางคนหนึ่งยืนนิ่ง ราวกับโลกทั้งใบไม่มีอะไรเคลื่อนไหวเลยนอกจากปลายเสื้อคลุมที่ปลิวตามแรงลม

มีนายืนกำสายกระเป๋าแน่น นิ้วมือเกร็งจนนูนเส้นเอ็น ร่างของเธอดูเล็กลงในยามค่ำคืน แต่แววตายังคงมุ่งมั่น เธอเหมือนคนที่กำลังจะก้าวไป แต่กลับถูกบางสิ่งในใจรั้งไว้อย่างแน่นหนา

เธอเงยหน้ามองตึกสูงตรงหน้า เหม่อมองไปยังดาดฟ้าที่แม้มองไม่เห็น แต่เธอมั่นใจเต็มหัวใจว่าเขายังอยู่ตรงนั้น ไม่ต้องเห็น ไม่ต้องได้ยิน เธอก็รู้ เพราะบางอย่างในใจเธอยังคงสะท้อนคำตอบนั้นอย่างเงียบงัน

ข้าง ๆ เธอ เพื่อนสาวคนสนิทพิงกำแพงเงียบมานาน ก่อนจะเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงราบเรียบ

“อย่าไปสนใจเลย...ก็แค่ผู้ชายขายตัว”

ประโยคนั้นไม่ได้ดังมากนัก ไม่ได้มีอารมณ์อะไรแฝงอยู่ แต่กลับเฉือนลึกเข้าไปในใจของมีนาอย่างที่ไม่ทันตั้งตัว ราวกับมีดคมบางเฉือนลงช้า ๆ โดยไม่เจ็บในตอนแรก แต่ทิ้งร่องรอยไว้ให้รู้สึกในวินาทีต่อมา

เธอไม่หันไป ไม่พูดตอบ ไม่แสดงสีหน้าใด ๆ เพียงแต่หลับตาลงช้า ๆ สูดลมหายใจเข้าลึก ความรู้สึกทุกอย่างแน่นอยู่ในอกเหมือนน้ำที่ค้างอยู่ในฝนก่อนเทตกจากฟ้า

ข้างในหัวใจกำลังตีวน วุ่นวายเหมือนพายุที่ไม่รู้ทางออก ไม่มีคำตอบ ไม่มีที่พึ่ง มีเพียงตัวเธอเองที่ยืนเงียบท่ามกลางทุกอย่างที่ไม่ได้เงียบจริง ๆ

จากริมฝีปากที่แทบไม่ขยับ เสียงกระซิบเบาเหมือนจะหายไปกับลม “แล้วทำไมฉันถึงไม่เดินหนีไปจากที่นี่อีกละ...”

เพื่อนสาวหันมามอง สีหน้าเปลี่ยนไปเล็กน้อย น้ำเสียงที่พูดคราวนี้อ่อนลงจนแทบแทรกอยู่ในเสียงลม

“เพราะเธอไม่ได้แค่รู้สึก...แต่เธอกำลังผูกพันไปด้วย”

คำพูดนั้นเหมือนหยดน้ำตกลงกลางใจเธอไม่แรง ไม่ดัง แต่กลับทำให้ทุกอย่างในใจเธอสั่น ราวกับคลื่นใต้น้ำที่แผ่ไหวโดยไม่มีใครเห็น

มีนาไม่พูดอะไรอีก เธอแค่ค่อย ๆ หันหลังให้ตึก สายตายังทอดยาวอยู่ที่ขอบฟ้าเบื้องบน เธอไม่ละสายตาจากจุดนั้นเลย จนกระทั่งร่างกายเริ่มขยับ

เสียงฝีเท้าเบา ๆ เริ่มก้าวออกจากจุดนั้น  เธอเริ่มเดินเร็วขึ้น ทีละก้าว...เร็วขึ้นอีก เหมือนกลัวว่า ถ้ายังอยู่ต่ออีกนิด เธอจะหันกลับไป แต่ละก้าวเหมือนการตัดสินใจที่ฝืนทั้งตัวและหัวใจ

และเธอไม่มีทางรู้เลยว่า แม้เธอจะเลือกเดินจากตึกนั้นแล้ว แต่บางสิ่งในใจเธอ... ยังยืนอยู่ตรงนั้น ไม่ยอมขยับไปไหนเลย