บทที่ 5 ระยะปลอดภัยของหัวใจ

บ่ายวันนั้น ห้องเรียนรวมขนาดกลางที่จัดไว้สำหรับคลาสกลุ่ม ถูกปรับอุณหภูมิให้อยู่ในระดับที่พอดีสบาย เสียงเครื่องปรับอากาศเบา ๆ แทรกอยู่ในบรรยากาศคล้ายกล่อมใจ ก่อนจะผสานกับเสียงปลายนิ้วที่พิมพ์ลงบนแป้นโน้ตบุ๊กของนิสิตคนแล้วคนเล่า คลอไปกับเสียงแจ้งเตือนจากแอปพลิเคชันจัดการงานกลุ่มซึ่งเด้งขึ้นบนจอ LED กลางห้อง ทั้งหมดนั้นสร้างความรู้สึกสงบแต่แฝงไว้ด้วยความวุ่นวายของวันที่ทุกอย่างดำเนินไปตามปกติ

มีนาเลือกนั่งชิดริมสุดของห้อง ติดกับผนังโปร่งแสงที่เปิดมุมมองสู่สวนเล็ก ๆ ระหว่างคณะ ข้างตัวเธอวางไอแพดไว้หนึ่งเครื่อง พร้อมชีทเรียนที่เพิ่งพิมพ์ออกมาจากระบบกลางของคณะ

ไม่ถึงสิบนาทีหลังจากนั้น ดนุก็เดินเข้ามาในห้อง

เขาเห็นเธอตั้งแต่ก่อนก้าวผ่านประตูสแกนเข้าเรียน แต่ไม่ได้เดินตรงเข้าไปหาตามเคย หากเลือกนั่งอยู่แถวถัดหลังเธอหนึ่งแถวพอดี ทิ้งระยะไว้อย่างตั้งใจ ราวกับจะบอกเธอผ่านความเงียบว่า...เขาจะไม่ก้าวล้ำ

ไม่มีคำทัก ไม่มีเสียงเรียก มีเพียงความรับรู้ที่วางตัวนิ่งอยู่ในบรรยากาศระหว่างกัน เป็นช่องว่างที่เขาเว้นไว้ เพื่อให้เธอได้หายใจอย่างเป็นอิสระ

มีนาเหลือบมองเขาผ่านเงาสะท้อนจากจอแท็บเล็ต ก่อนจะถอนหายใจในใจอย่างแผ่วเบา

“ยังจะตามอีกเหรอ…”

...

หลังจบคลาส พวกเขาคุยกันเพียงเรื่องหัวข้อพรีเซนต์ เหมือนเพื่อนร่วมกลุ่มทั่วไป ไม่มีคำพูดเกี่ยวกับอดีต ไม่มีการเอ่ยถึงคืนฝนตก และไม่มีแม้แต่การแตะต้องความรู้สึกที่เคยเจ็บปวด

ทว่าทุกครั้งที่เธอเผลอมองไปที่เขา...สิ่งที่เห็นกลับเป็นความใส่ใจที่ไม่เคยจาง เขายังคงจำได้ดีว่าเธอไม่ชอบกาแฟร้อน ชอบชาใส่นมอัลมอนด์ และเวลาที่หงุดหงิด เธอจะชอบเปิดเพลงที่ไม่มีเนื้อร้อง

เขาไม่เคยพูดถึงสิ่งเหล่านั้นเลยสักครั้ง

แต่ทุกครั้งที่เธอถอนหายใจแรง...เครื่องดื่มโปรดของเธอก็จะมาปรากฏอยู่บนโต๊ะอย่างเงียบงัน พร้อมกระดาษโพสต์อิทแผ่นเล็ก ๆ ที่เขียนไว้ว่า

“วันนี้ลืมกินข้าวเช้าอีกใช่ไหม”

เขาไม่เคยเร่ง ไม่เคยจี้ ไม่เคยขอคำตอบหรือคาดคั้นจากเธอเลยสักครั้ง เขาแค่...อยู่ตรงนั้น อย่างเงียบ ๆ ในมุมของตัวเอง รอเพียงเวลาเท่านั้น

...

วันหนึ่งหลังเลิกเรียน ฝนเทลงมาอย่างไม่ทันตั้งตัว แอปรถเรียกก็ไม่มีคันไหนว่าง ทุกคนต่างหลบฝนกันใต้หลังคาทางเดิน มีนาเองก็ยืนอยู่หน้าตึกใกล้คาเฟ่ประจำคณะ ชุดนิสิตของเธอเปียกเล็กน้อยจากการเดินฝ่าสายฝนไม่กี่ก้าว

ทันใดนั้น...ชายหนุ่มในเสื้อฮู้ดสีดำก็เดินเข้ามายืนเคียงข้าง พร้อมยื่นร่มมาให้เธอหนึ่งคัน

“อันนี้กันลมได้”

มีนาเงยหน้ามองเขา แต่ดนุกลับไม่พูดอะไรต่อ

“พี่ไม่ได้ตามฉันมาใช่ไหม?”

“เปล่า แค่มาซื้อชาเย็นร้านเดียวกัน”

เขายิ้มบาง รอยยิ้มที่เธอรู้ดีว่าคือ ยิ้มการละคร

“ฉันเดินไปส่งได้ไหม แค่ไปลานจอดรถก็พอ”

“งั้นพี่ก็เปียกสิ”

“อืม...แค่โดนฝนนิดหน่อยเอง ไม่เป็นไรหรอก”

เธอจ้องหน้าเขาสักพัก ก่อนจะถอนหายใจ แล้วยื่นมือออกไปจับร่มอีกด้าน

“งั้น...ก็อย่าเดินตามฉันเหมือนที่ทำทุกวันสิ อย่าทำตัวเป็นเงา ฉันไม่ชอบ”

...

หลังจากวันนั้น แม้จะยังไม่ได้คบกัน ยังไม่มีสถานะชัดเจนอะไร แต่ระยะห่างระหว่างเราสองคน...มันเริ่มเปลี่ยนไปในทางที่ดีขึ้น

มีนาเริ่มส่งข้อความสั้น ๆ แทนคำว่า “ขอบคุณ”

ดนุยังคงส่งเพลย์ลิสต์ใหม่มาให้ทุกอาทิตย์ พร้อมโน้ตเล็ก ๆ ว่า “อันนี้ฟังตอนเครียดแล้วใจไม่เต้นแรง”

บางวัน เธอนั่งคาเฟ่คนเดียว...ส่วนเขาก็นั่งอยู่ที่โต๊ะถัดไป

บางวัน เธอพิมพ์เพียงแค่คำว่า “เหนื่อย” เขาก็จะตอบกลับว่า “เดี๋ยวซื้อชานมไปให้นะ”

ไม่มีใครพูดถึงความรู้สึกในตอนนี้

แต่ทั้งหมดที่เกิดขึ้น...บ่งบอกว่ากำลังก่อเกิดสิ่งเล็ก ๆ ที่เรียกว่า “ความรู้สึกดี”

ซึ่งหมายความว่า...ต่างฝ่ายต่างกำลังเปิดใจให้กันทีละนิด จากคนแปลกหน้าในค่ำคืนหนึ่ง กลายมาเป็นใครบางคนในชีวิตอีกครั้ง อย่างช้า ๆ

...

ช่วงเย็นวันหนึ่ง หลังคลาสเรียนสิ้นสุดลง คาเฟ่เล็กหน้าคณะเงียบกว่าปกติ เสียงเพลงอินดี้เบา ๆ ลอยคลอเหนือเสียงฝนที่พรำอยู่ข้างนอก กลิ่นกาแฟหอมละมุนผสานกับแสงไฟโทนอุ่นที่ตกกระทบพื้นไม้และโต๊ะมินิมอล ทำให้บรรยากาศดูอบอุ่นราวกับเวลาหยุดนิ่ง

มีนานั่งอยู่ริมหน้าต่าง มือวางข้างแก้วชาอู่หลงนมสดเย็น รอยหยดน้ำค้างที่เกาะข้างแก้วเหมือนกำลังนับถอยหลังของความรู้สึก ดวงตาเธอเหม่อมองออกไปยังหยดฝนที่เกาะบนกระจกใส

ดนุนั่งอยู่ตรงข้าม มองเธอผ่านไอเย็นจากเครื่องดื่มกลางโต๊ะ

“วันนี้เรียนเหนื่อยมากเลยเหรอ?” เขาถามเบา ๆ พลางยื่นกระดาษทิชชูให้เธอโดยไม่ต้องรอคำขอ

“ก็...นิดหน่อย” เสียงเธอเบากว่าปกติเล็กน้อย

จังหวะที่เขาเอื้อมมือไปหยิบทิชชูอีกแผ่น นิ้วของเราสองคนเกือบสัมผัสกัน

เธอสะดุ้งเล็กน้อย แล้วดึงมือกลับโดยอัตโนมัติราวกับโดนของร้อน ดวงตาเธอเบิกกว้าง ก่อนจะรีบก้มหน้าหลบ สองมือกำกระดาษทิชชูแน่นโดยไม่รู้ตัว

ดนุก็ชะงักไปเช่นกัน เขาถอนหายใจเบา ๆ แล้วเอ่ยด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน

“ขอโทษ... ฉันไม่ได้ตั้งใจจะทำให้เธออึดอัด”

“ไม่ได้อึดอัด...” เธอเงยหน้าขึ้น สบตาเขาด้วยแววลังเล “แค่...กลัวใจจะเต้นเร็วเกินไป”

คำพูดนั้นเหมือนหยุดเวลาไว้ในจังหวะนั้น ดนุยิ้มจาง ดวงตาเขาอ่อนโยนแฝงความเข้าใจ

“งั้นฉันจะนั่งอยู่ตรงนี้ เงียบ ๆ” เขาวางมือไว้บนโต๊ะ ทิ้งระยะห่างระหว่างกันไว้อย่างระมัดระวัง

“ขอแค่อยู่ข้าง ๆ...ในระยะที่เธอสบายใจ”

มีนามองมือเขา แล้วเหลือบตาขึ้นสบตาอีกครั้ง หัวใจเธอเต้นแรง ทั้งที่เขาแทบไม่ได้ทำอะไรเลย

แต่นั่นแหละ...คือสิ่งที่ทำให้เธอกลัวที่สุด

“บางทีฉันก็ไม่เข้าใจว่าทำไมถึงรู้สึกปลอดภัย...กับคนที่ฉันเคยซื้อมาในคืนที่แย่ที่สุดในชีวิต”

“สำหรับฉันไม่ใช่แค่คืนนั้นไง” เขาตอบนิ่ง “ฉันคือคนที่ยังอยู่ตรงนี้ ต่อให้เธอจะผลักไสอีกกี่ครั้ง...ฉันก็ยังอยู่”

เธอเงียบอยู่นาน ก่อนจะยกแก้วขึ้นจิบชาอย่างเงียบงัน

“แล้วถ้าฉันยังไม่พร้อมล่ะ”

“ก็รอ”

“ถ้าฉันพร้อมแล้ว...แต่ก็ยังไม่กล้าอยู่ดีล่ะ?”

“ก็อยู่ตรงนี้...เหมือนเดิม”

เธอเผลอยิ้ม เล็กน้อย

“พี่เป็นพวกดื้อหัวรั้นหรือไง?”

“เปล่า...แค่ไม่ยอมแพ้”