บทที่ 3 ไม่ต้องการ

หน้าอาคารเรียน ของคณะวิศวกรรมศาสตร์ เต็มไปด้วยนักศึกษาที่นั่งจับกลุ่มใต้ร่มไม้บังแดด บ้างก็นั่งจิบกาแฟ บ้างเปิดโน้ตบุ๊ก พูดคุยเสียงดังสลับกับเสียงแจ้งเตือนจากแอปต่าง ๆ ที่เด้งขึ้นมาไม่หยุด

บรรยากาศดูเหมือนเป็นวันธรรมดาวันหนึ่ง แต่ไม่ใช่สำหรับมีนา

มีนาเดินช้า ๆ เข้ามาในพื้นที่ที่เธอเคยคุ้น แต่ไม่เคยรู้สึกเป็นของตัวเองอีกเลยหลังจากวันนั้น

เสื้อช็อปคณะตัวใหม่ที่เธอสวม ดูไม่เข้ากับบุคลิกนิ่ง ๆ ของเธอสักเท่าไหร่ ผมถูกมัดรวบไว้แบบไม่ตั้งใจ ใบหน้าเธอดูอิดโรยกว่าคนอื่นเล็กน้อย ไม่ใช่เพราะนอนไม่พอ...แต่เพราะเธอนอนไม่หลับเลยเมื่อคืน

“เจอหน้ากันอีกแล้วเหรอวะ...” เธอบ่นกับตัวเองเบา ๆ เมื่อสายตาเธอกวาดผ่านโต๊ะไม้ตัวยาวข้างต้นพิกุลหน้าตึก และเห็น เขา นั่งอยู่ตรงนั้น

ดนุ

ในเสื้อโปโลคณะสีกรมท่าตัวเดิม ผมยุ่งนิด ๆ แบบที่เหมือนไม่ได้ตั้งใจแต่ดันดูดีแบบคนไม่พยายาม เขากำลังนั่งอ่านเอกสารอะไรบางอย่าง โดยมีเด็กปีหนึ่งสองสามคนนั่งอยู่ไม่ไกล คุยกันคิกคักเหมือนชื่นชมพี่ปีสี่สุดเท่

มีนารีบหันหลังกลับ พยายามเลี่ยงเหมือนคนที่เห็นผีแล้วไม่อยากถูกมองเห็น แต่สายเกินไป

“มีนา” เสียงของเขาไม่ได้ดังมาก แต่มันดังก้องในใจเธอ

เธอหยุดนิ่งเท้าไปครึ่งวินาที ก่อนจะเดินเร็วขึ้นเหมือนคนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

“มีนา เดี๋ยวสิ” เขาเรียกอีกครั้ง คราวนี้มีเสียงลุกจากเก้าอี้ตามมาด้วย

บ้าเอ๊ย...อย่าตามมา เธอสบถในใจ พยายามเดินให้เร็วขึ้นแต่ไม่ถึงกับวิ่ง

“มีนา เธอจะหนีไปถึงเมื่อไหร่?”

เธอหยุดเดินทันที ราวกับคำพูดนั้นสะกดเธอไว้ เพื่อให้หันกลับไป ดนุยืนอยู่ห่างจากเธอแค่ไม่กี่ก้าว ใบหน้าเขายังคงสงบเหมือนเดิม แต่ในแววตาเหมือนมีบางอย่างที่กำลังเรียกร้อง...หรืออาจแค่สั่นไหว

“ไม่ได้หนี” เธอตอบเสียงเรียบ

“เธอไม่มองหน้า ไม่คุย ไม่พูดอะไรเลยตั้งแต่วันนั้น... แล้วจะให้ฉันคิดว่าไง?”

มีนาเงียบไปชั่วขณะ ลมหายใจเข้าออกไม่สม่ำเสมอ เธอกำเสื้อช็อปตัวเองแน่น

“พี่ควรจะลืมมันไปได้แล้ว มันก็แค่คืนเดียว” เสียงเธอแข็งขึ้น

“แล้วเธอลืมได้จริงเหรอ?” ดนุถามกลับทันควัน “ฉันอาจไม่ใช่คนสำคัญในชีวิตเธอ แต่ฉันก็ไม่ได้จะใครก็ได้เหมือนที่เธอบอกไว้ในคืนนั้น... ฉันเป็นตัวของตัวเอง ที่ฟังเธอร้องไห้ทั้งคืนโดยไม่ถามสักคำ”

มีนาหลบตาพลางสะบัดหน้าหนี “พอเถอะค่ะ ฉันไม่อยากจำ ไม่อยากคุย ไม่อยากอะไรทั้งนั้น พี่ก็แค่เดินผ่าน ฉันก็เดินต่อ ไม่มีใครเป็นอะไรของใคร... เราไม่ได้รู้จักกันด้วยซ้ำ และได้โปรดอย่ามาล้ำเส้นหรือคุกคามกันเกินไปค่ะ และฉันไม่อยากรู้จักพี่”

“แต่ฉัน...อยากรู้จักเธอ” คำพูดของเขาทำให้เธอชะงัก

เธอหัวเราะเบา ๆ แบบขื่นขม “สายไปแล้วค่ะพี่ดนุ ตอนนั้นฉันแค่ต้องการใครสักคนที่อยู่ด้วยโดยไม่ต้องพูดอะไร นั่งอยู่เงียบ ๆ ข้างกัน แต่พอถึงตอนนี้...ฉันไม่ต้องการใครแล้ว และไม่อยากรู้จักใครด้วย”

เงียบ...แม้แต่ลมหายใจของคนรอบข้างก็เหมือนหยุดไป

 “ฉันไม่ได้อยากเป็นตัวแทนของใคร ฉันแค่อยากเป็นดนุ ผู้ชายธรรมดาคนนึง ที่อยู่ตรงนี้ อยู่ข้าง ๆ ในวันที่เธอล้มลงหรือวันที่เธอต้องการใครสักคนไว้พึ่งพิงในยามที่เหนื่อยล้า หรืออาจจะต้องการไหล่ใครสักคนซบในวันที่เธอร้องไห้เสียใจ ก็แค่นั้นเอง”

มีนาหลับตาแน่น

แสงแดดยามบ่ายสาดผ่านใบไม้ด้านหลังเขา เงาไหว ๆ พาดทับใบหน้าเธอและเขา เหมือนโลกทั้งใบกำลังกลั้นหายใจรอฟังคำตอบ

ก่อนที่จะเอ่ยพูดเสียงแผ่ว แต่ทุกถ้อยคำกลับเหมือนกรีดลึกลงไปกลางใจ

“พี่รู้ไหม...ว่าฉันร้องไห้ทุกครั้งที่ได้ยินเสียงฝน”

ดนุชะงัก เหมือนคำพูดของเธอพาเขาย้อนกลับไปยังห้องเงียบ ๆ ที่เต็มไปด้วยเสียงสะอื้นของใครบางคนในคืนนั้น

มีนายิ้มบาง ทว่าดวงตากลับแดงจัด

 “เพราะมันเตือนให้ฉันจดจำได้ว่า… ฉันเคยจ่ายเงินหนึ่งล้านบาท เพื่อซื้อความรักที่ไม่มีอยู่จริง”

เธอกลืนน้ำลายฝืด ๆ เหมือนพยายามกลืนความขมขื่นทั้งชีวิตลงคอ

“ตอนนั้น ฉันโคตรอยากลืมเขา อยากให้พี่มาแทนเขา อยากแค่หลับไปพร้อมความรู้สึกว่ามีใครสักคนอยู่ข้างฉันบ้าง...แม้จะต้องจ่ายเงินซื้อก็ตาม”

เธอหัวเราะในลำคออย่างขื่น ๆ แล้วกัดริมฝีปากแน่น “แต่มันแย่ตรงที่...พี่ไม่ได้เป็นเขา และเขาก็ไม่เคยเป็นของฉันเลย”

เสียงรอบข้างเริ่มจางลงจนเหมือนเหลือแค่พวกเขาสองคนท่ามกลางลานกว้างหน้าคณะ

“ฉันแค่ไม่อยากร้องไห้เพราะใครอีกแล้ว ไม่อยากหวัง ไม่อยากให้ใครเดินเข้ามาแล้วทิ้งฉันไว้กับคำว่าเสียใจซ้ำแล้วซ้ำเล่าอีก...เข้าใจไหม?”

ดนุไม่ได้พูดอะไร เขาแค่ยืนนิ่ง สองมือข้างลำตัวกำแน่น และสายตายังคงมองเธอด้วยความรู้สึกที่เอ่อล้น

“ฉันสัญญาว่าจะไม่เป็นแบบนั้น จะไม่มีวันทำให้เธอเสียใจ ขอแค่ได้อยู่ข้างๆ เธอก็พอ”เขาเอ่ยตอบกลับ แม้ว่าจะหวาดหวั่นใจอยู่ไม่น้อย ดวงตาคมจับจ้องมองคนตรงหน้าพยายามสื่อความรู้สึกผ่านแววตาของเขา

“แล้วถ้าฉันล้มหรือวันที่ฉันเสียใจอีกล่ะ...พี่จะอยู่ข้างฉันจริง ๆ เหรอ?”เธอเอ่ยถามในสิ่งที่ตรงกันข้ามกับความรู้สึกของตัวเองในตอนนี้

“อยู่สิ ถ้าเธอยอมให้ฉันอยู่”

เขาเอื้อมมือมาจับต้นแขนเธอเบา ๆ ทว่าเธอปัดออก

“พอเถอะ ฉันเหนื่อย ฉันไม่อยากรู้จักใคร หรืออยากให้ใครเข้ามาในชีวิตอีก” เสียงเธอสั่น

“เหนื่อยได้ แต่อย่าเดินหนีความจริงสิมีนา”

“พี่คิดว่าอะไรคือความจริง? ความจริงคือฉันเคยจ่ายเงินล้านเพื่อซื้อพี่มาแค่คืนเดียวไงล่ะ! พี่เข้าใจไหม! ฉันซื้อพี่มาเหมือนซื้อสินค้า แล้วตอนนี้พี่จะมาเป็นใครในชีวิตฉัน?”

แม้จะพูดรุนแรงออกไปทว่าเธอก็เจ็บปวดไม่น้อยเช่นกัน เธอเพียงแค่ต้องการให้เขาเลิกยุ่งวุ่นวายก็เท่านั้น

ดนุนิ่งไปครู่หนึ่ง ก่อนจะพูดเบา ๆ “ฉันอาจเคยเป็นของเธอในคืนนั้น...แต่ตอนนี้ ฉันอยากเป็นคนของเธอในทุกวัน ถ้าเธอจะให้โอกาส”

มีนาหลับตาแน่น เธอไม่ตอบ เธอก้าวถอยหลัง ก่อนจะพูดช้า ๆ

“ไม่ต้องเป็นอะไรทั้งนั้น ฉันไม่ต้องการ ฉันแค่อยากอยู่คนเดียว”

แล้วเธอก็เดินจากมา...

ทิ้งเขาไว้ท่ามกลางเสียงลมเพียงลำพังด้วยคำพูดที่ทิ่มแทงหัวใจ ว่า ความทรงจำบางอย่าง ถึงพยายามหนีแค่ไหน...ก็ไม่เคยหายไปไหนเลยจริง ๆ