CHAPTER 13

NARINIG ni Carla na may nag-doorbell sa labas ng bahay niya kaya dali-dali niyang pinunasan ang pisnging may bahid ng luha. Tinapunan muna niya nang tingin ang sariling repleksyon sa salamin. Namumugto na ang mga mata niya sa kaiiyak. Nakakahiya kapag makita siyang ganito ng taong nasa labas ng bahay niya.

Wala na sana siyang balak labasin iyon pero patuloy pa rin ito sa ginagawang pag-doorbell. Naisip niyang baka importante ang sadya nito kaya inayos niya ang sarili at nagpasya na lamang na bumaba at pagbuksan kung sino man ang taong nasa labas ng bahay niya.

"Sino—” Hindi niya naituloy ang sasabihin nang makita kung sino ang taong nasa harapan ng pinto niya.

"Carl, are you crying?" nakakunot-noong tanong sa kaniya ni Evan.

Iniiwas niya ang mukha sa pagkakatitig nito. Ayaw niyang mahalata nito ang pamumugto ng mga mata niya.

"H-Hindi! K-Kakagising ko lang kaya ganito ang mata ko," she lied.

Ngunit parang hindi kumbinsedo ang bin