Kabanata 2

Kung gaano kalapat ang nagngangalit kong ngipin ay ganundin ang diin ng hila ng mga daliri ko sa buhok niya.  Gigil na gigil. Doon ko ibinuhos ang lahat ng sama ng loob kong nararamdaman na naipon na sa loob ko. Lumuwag lang iyon nang pagsasampalin ako ni Tita. Marahas niya na akong itinulak palayo kay Raquel na siya namang umatake sa akin. 

“Wala kang utang na loob! Matapos ka naming bigyan ng tahanan at pamilya, ito ang igaganti mo sa amin?!” agad nitong panunumbat na kung itrato ako ay animo sampid, “Sa inyong dalawa ng anak ko, mas deserve ni Raquel ang maging maligaya! Narinig mo, Amara? Mas deserve niya ang boyfriend mo. Bakit ayaw mong magpaubaya, ha?!”

Mapakla na akong napangiti. Hindi makapaniwala na maririnig ko iyon mula sa bibig ni Tita. Ano pa nga ba ang aasahan ko? Ano raw, binigyan nila ako ng tahanan? E bahay ‘to ng Mama at Papa ko bago sila dumating, kaya paanong naging kanila ito? Binigyan nila ako ng pamilya? Ganito ba ang tamang trato sa kapamilyang sinasabi nila?

Iinot-inot na akong tumayo. Dumadanak man ang luha sa aking mga mata, marahas ko ng pinalis at pinanlisikan sila ng mga mata na puno ng pagbabanta. Bahagyang napaatras si Tita, ganun din si Raquel na pilit inaayos ang gulong buhok.

“Pamilya? Kailan ba kayo sa akin naging pamilya?” sumbat ko dahil puno na ako sa ganitong ugali nila, porket wala ang aking ama at nasa business trip ganito ang trato nila sa akin? Palagi ko na lang bang pagtitiisan ang ganito? “Ah, oo nga pala kapag kaharap si Papa ay kapamilya niyo nga pala ako. Kapag wala siya gaya ngayon, isa akong outsider ng pamilya!”

Naningkit na ang mga mata ni Tita, senyales na may nasaling ako sa damdamin niya sa aking mga nasabi.

“Aba’t sumasagot ka pa—”

“At Tita, kailan pa naging mas deserve ng anak niyo ang maging maligaya kumpara sa akin? Bakit kailangan niyang mang-agaw? Si Andy? Deserve niya rin?” mula kay Tita ay nilingon ko ang stepsister ko na nakangisi na dahil sa aking inabot na pananakit sa kanyang ina, “Sige, sa’yong-sa’yo na ang demonyong lalaking iyon! I*****k mo siya sa baga mo. Lamunin mo siya, Raquel!” sigaw ko na kulang na lang ay mapatid ang mga ugat sa aking leeg habang nanlalaki ang mata.

Pagkasabi ko noon ay pamartsa ko na silang tinalikuran. Bumalik ako ng silid at nag-locked ng pinto. Narinig ko ang halos magkasabay nilang sigaw habang tinatawag ako ng kung anu-ano na sanay naman na ako mula noon. Padapa na akong bumagsak ng kama at muli pang bumuhos ang aking mga luha. Awang-awa na naman ako sa aking sarili. Puno ng pait, galit at pagsisisi ang aking buong katawan kung bakit ako nagtiwala kay Andy. Kung bakit ako nahulog sa patibong. Marami akong tiniis maipon lang ang perang iyon. Marami akong gabing kulang sa tulog. Tapos mauuwi lang sa wala ang lahat? Mapupunta lang sa kanya ito? May mga bagay akong nais bilhin ngunit ipinagpaliban ko iyon dahil gusto ko ng lumaya sa tahanang ito na impyerno. Gusto ko ng umalis at ang tanging nakikita ko lang na paraan ay ang maikasal dito.

“May karma ka rin Andy, may karma ka rin!” sigaw ko na habang kagat ang unan upang doon ibuhos ang lahat ng sakit.

Dala ng frustration ay naligo ako at nagbihis. Kinuha ang resume na inayos ko sa drawer. Last week ay nagpasa ako ng application online. Hiring sila ng secretary. Plano ko sanang gawin iyong partime, upang maidagdag sa mabilis na pag-iipon ang magiging sweldo. Wala man akong experience doon, sa ganung paraan alam kong mabilis akong makakaipon. Ngunit lumihis na ngayon ang aking plano. Kapag sumahod na ako, lilipat ako ng tirahan. Hindi ko kailangan magtiis dito. Sasabihin ko na lang kay Papa na gusto kong maging independent kapag nalaman niyang nagtra-trabaho ako sa company. Isa rin siya sa dahilan kung bakit ayokong tanggapin ang ibang offer sa akin, magagalit siya kapag nalaman ito dahil palagi niya sa aking ipinapaalala na hindi ko kailangang magbanat ng buto upang makuha lang ang lahat ng gusto ko. Kaso, mas maraming araw ang wala siya dito keysa sa narito. At mas lumalaki lang ang sama ng loob ko. Wala rin siyang kamalay-malay kung ano ang mga nangyayari dahil hindi ko naman ugali ang magsumbong. Kailangan ko ng trabaho bago ko i-hunting ang tarantado kong ex-boyfriend upang singilin sa nakuha niyang halaga. Ngayon ko lang din naalala na ngayon ang interview nila. Isa ako sa mga natawagan. Wala akong plano na puntahan pero ngayon, desidido na akong makuha ang trabahong iyon. Pinapagdala nila ako ng extrang resume kaya gumawa ako nito.

“Saan ka pupunta? Lalayas ka?” harang ni Tita nang lumabas ako at makita na bihis na bihis, “Sige, Amara, lumayas ka na! Huwag na huwag ka nang magpapakita sa amin! Huwag na huwag ka ng babalik. Sasabihin ko sa Papa na lumayas ka!”

Kasabay ng malakas na pagsara ng pintuan na ginawa ni Tita ay bumuhos ang malakas na buhos ng ulan. Agad kong hinalungkat ang loob ng aking bag na dala upang kunin ang susi ng sasakyan, ngunit hindi ko iyon makita. Doon ko napagtanto na mukhang hindi ko nakuha sa lalagyan. Sa akin ang kotse na iyon ngunit madalas na hiramin ni Raquel kahit na mayroon siyang sariling sasakyan. Lahat ng mayroon ako ay mayroon din siya upang hindi kami magkainggitan na katwiran ni Papa. Ngunit ang hindi niya alam kulang na lang ay kunin ng stepsister ko sa akin ang lahat kahit meron siya. Mas gusto niyang gamitin ang gamit ko kumpara sa pag-aari niya. Hindi na ako magtataka kung bakit pati si Andy. 

“This is ridiculous, sa dami ng makakalimutan ko bakit ‘yung susi pa?” 

Sinubukan kong tumakbo palabas ng gate. Basang-basa na ako ng ulan. There’s no point kung babalik ako sa loob. Sa gitna ng rumaragasang ulan, biglang tumunog ang cellphone ko na agad ko namang sinagot. HR iyon ng Saviano Verde Winery. Tinatanong kung makakapunta ako para sa initial interview sa kanilang kumpanya para sa bagong secretary nila.

“Yes, I’m coming.” sagot ko sa kabila ng basang-basa na sa ulan na katawan at nanginginig na rin.

Pagpasok pa lang sa entrance ng building, dama ko na ang maiinit na mga tingin mula sa guards at front desk. Sino ba naman kasing hindi pupunahin kung ganito ang aking hitsura? Para akong basang sisiw. Tumutulo pa ang dulo ng buhok ko. Nanginginig ang aking buong katawan. Naputol pa ang heels ng suot ko kung kaya naman para akong pilay maglakad. 

“Excuse me, Miss—” subok na harang sa akin ng guard na medyo alanganin na ang tingin. 

“I have an initial interview today.” gamit ang nangangapal na labi ay nagawa ko pa iyong bigkasin. 

Hinagod niya ako ng tingin mula ulo hanggang paa. Luminga-linga na sa paligid.

“Miss Amaranth Del Prado?” anang isang staff na kakalabas lang ng elevator, may dala itong papel na marahil ay listahan. 

Malamang nagsisimula na sila sa interview at ako na ang next. Noong hindi ako makita ay bumaba ito upang hanapin. Kilala ang kanilang kumpanya na may puso pagdating sa mga employee at sa mga bagong recruit mula sa umpisa pa lang. Nangunguna sila sa paggawa ng wine na ini-export sa iba’t-ibang panig ng mundo. Walang makakatalo sa pangunguna. Nabasa ko lang iyon sa comment section ng mga nag-a-apply sa website kung kaya may kaunti akong idea sa treatment.

“It’s me!” kumpiyansang taas ko ng isang kamay upang kunin lang ang kanyang atensyon at para makita niya rin ako.