Kabanata 3

Ilang segundong napaawang ang kanyang bibig na hinagod na rin ako ng tingin mula ulo hanggang paa. Malamang kung nagulat ang ibang employee na nagawa pang mahinang magbulungan, hindi siya exempted doon dahil sa aking hitsura. Hindi ako nag-explain. Alam naman niyang umuulan. Isa pa, bakit ako magpapaliwanag? Hindi naman siya ang pinunta ko kung hindi ang trabaho. Kung hindi ako magiging matapang, paano ako lalaban sa mundong sobra kung mang-api?

“Alright, Miss, follow me.” 

Taas ang noong sinundan ko siya kahit pa nakaani na ang presensya ko ng atensyon ng karamihang employee. Wala akong pakialam kung ano ang isipin nila sa aking hitsura. Ang tanging goal ko ng mga sandaling ito ay ang interview ko.

“Please go inside, Mr. Saviano is waiting for you.” motion ng babae gamit ang seryoso pa rin niyang mukha. 

Inayos ko ang aking tindig kahit pa alam ko sa aking sarili na hindi naman ako presentable. Sinong niloloko ko? Basang-basa ako ng ulan. Putol pa ang heels ng black shoes. Mukhang dito pa lang hindi na ako makakapasa sa interview. 

“What are you doing, Miss Del Prado? You've been keeping Mr. Saviano waiting for a while. You see? He is a busy person.” 

Pinilit kong ngumiti kahit walang nakakatawa sa sitwasyon ko. Napayakap na ako sa aking sarili pagtulak ko pa lang ng pintuan nang maramdaman ang malakas na buga ng aircon sa loob ng silid na iyon. Dhana-dahan akong pumasok. Wala na doong ibang tao, maliban sa isang bulto ng lalaking bahagyang nakayuko at hindi man lang nag-angat ng mukha niya. Sa aura nito, mukhang hindi talaga tatanggapin ang ganitong hitsura ko. Hindi ko pa man nakikita ang kanyang mukha, alam kong strikto siya. Abala siya sa kaharap na documents. Kinuha ko na ang resume ko sa bag na nabasa rin ng ulan. 

“Introduce yourself and tell me why I should hire you.” utos nito gamit ang baritonong boses na aminin ko man o hindi, biglang nagpataranta sa akin. Para akong nasa harapan ng husgado at lahat ng kanyang sasabihin ay kailangang sundin.

Full confidence akong mag-apply, ngunit biglang naglaho ang lahat ng iyon nang marinig ko ang kanyang boses. Puno ng awtoridad na para bang walang sinuman ang maaaring makatanggi sa kanya kapag nag-demand siya ng gusto niya. Tila may kung ano sa lalaki na hindi ko masabi sa pamamagitan ng mga salita. Parang gusto ko na lang mag-walk out bigla.

“My name is Amaranth Del Prado.” 

Nag-angat siya ng tingin at doon ko nakita ang dalawang pares ng kanyang mga mata na kulay abo. Clean-cut ang kanyang buhok. Walang emosyon ang kanyang mukha kahit ng gulat sa hitsura ko na siyang inaasahan kong mangyayari. Wala pa ‘ring reaction na hinagod niya ang aking hitsura. Mula ulo hanggang paa. Tapos, mula paa hanggang ulo. Tumigil ang mga mata niya sa mukha ko. Napaiwas na ako ng tingin. Hindi ko na alam kung ano ang susunod na sasabihin. Pakiramdam ko ay tinambol sa lakas ang puso ko sa sobrang kaba na anumang oras ay lalabas na sa dibdib ko. Kalabisan kung ihahambing ko iyon sa biglang parang tumigil ang aking mundo lalo na nang makita ko ang masungit niyang hitsura. Iyong boss na akala ko ay sa mga Kdrama ko lang nakikita. Masungit na CEO at kung makatingin ay parang babalatan ka niya ng buhay. Iyong CEO na pakiramdam mo ay lulunukin ka nang buo. Paano ko nalamang CEO? Naka-indicate sa ilalim ng pangalan niyang William Saviano ang salitang Chief Executive Officer. Mukang opisina pa yata niya ang napasukan kong ito. Lalo pang nangatal ang katawan ko, hindi sa lamig kung hindi sa mas tuminding kaba ko.

“How old are you?” 

“I’m twenty—three, Sir. And about why you should hire me—” 

“That’s enough. You’re hired.” 

Napakurap na ang aking mga mata. Hired? Tanggap ako agad? Iyon na iyon? Hindi niya ako tatanungin kung ano ang kaya kong gawin? Hindi niya aalamin kung ano ang tinapos ko? Bakit ako nag-apply dito? Ganito kabilis ang proseso ng lahat?

“Ano pang ginagawa mo? Go home after you get the uniform and rest. Bukas na ang start ng trabaho mo.”

Hindi pa rin ako makapaniwala na tanggap na ako. Sa kabila ng hitsura ko ngayon, ako ang  nakapasa? Hindi kaya ako lang ang nag-apply? Imposible. Marami ang gustong makapasok sa kumpanyang ito. Imposible na ako lang ang applicant.

“Siguraduhin mong papasok ka bukas, Miss Del Prado.” anang babae na sumundo sa akin sa ibaba kanina. 

Puno ng panghuhusga ang kanyang mga mata na malamang ay hindi niya rin matanggap na ako ang nakuhang bagong secretary. Tango lang ang isinukli ko sa kanya. Ini-abot niya sa akin ang ilang set ng uniform. 

“Bukas ka na pumirma ng kontrata at baka kapag pinatagal ka pa dito ay dapuan ka ng sakit at hindi makapasok bukas.” 

Muli pa akong tumango. Yakap na ang plastic ng uniform na kanyang ibinigay. Kahit basa ng ulan pakiramdam ko ay nakalutang ako sa alapaap ng mga sandaling iyon. Lihim akong nangako sa aking sarili na aayusin ko ang aking trabaho. 

“Bukas ko na rin sa lobby ibibigay ang magiging ID mo, send mo na lang through email ang one by one picture mo.” 

“Maraming salamat.” 

Iginalaw lang nito nang bahagya ang kanyang ulo upang i-acknowledge ang pasasalamat ko at saka iniwan na ako. Matapos na makababa nang lobby ay sinubukan ko ulit tawagan ang numero ni Andy, gaya kanina ay out of coverage iyon. Ano pa bang aasahan ko? Malamang ay naka-blocked na ako sa kanya. At napatunayan ko iyon nang pagbukas ko ng social media account ay hindi ko na mahanap ang pangalan niya. Hilaw na akong natawa. Akala niya malulugmok ako nang dahil sa ginawa niya? Pera lang iyon. Kaya kong bawiin. Mabuti ngang tinanggal na siya sa buhay ko eh, ini-alis na. 

Tiyak na mas pagsisisihan kong nakilala ko siya kung nakasal pa kami. Pihadong hindi lang ito ang aabutin ko sa kanya.

Pagdating ng bahay ay laking pasasalamat ko na wala doon sina Tita at ang magaling niyang anak. Ayon sa kasama naming maid ay lumabas daw ang mag-ina. May kutob na ako kung saan ang punta nila. Malamang ay kakatagpuin nila si Andy. Hindi ba at inamin nitong si Raquel naman talaga ang gusto niya at hindi ako? O baka nga ay nagsasaya na sila. Ini-utos ko sa maid na labhan ang mga uniform ko. Blangko ang tiningnan ng kasama namin sa bahay nang makita ang logo sa uniform na ibinigay ko. Malamang ay nagtataka ito kung saan ko iyon gagamitin. Hindi pa rin ako nag-explain. Mabuti na iyong ako lang ang nakakaalam kung ano ang ginagawa ko sa buhay. Hindi rin ako pwedeng umalis ng bahay.

“Pakidala na lang sa kwarto ko matapos mong labhan at plantsa’hin.”