ตอนที่ 1 สัมผัสแรก II

หลังจากผ่านไปอีกหลายรอบ เทวัญที่เมาหนักเริ่มเอนเอียงไปมา เพื่อน ๆ ของเขาหัวเราะและแซวว่า “ไอ้เท! มึงเมาแล้ว กลับห้องเถอะ! เดี๋ยวกูไปส่ง” เทวัญส่ายหน้า แต่ลุกขึ้นยืนอย่างยากลำบาก

“ไม่เป็นไร กูกลับเองได้...” เทวัญตอบเสียงเนือย ๆ “ห้องกูอยู่แค่ชั้น 5 หอในนี่เอง...”

เทวัญเดินโซเซออกจากงาน เพื่อน ๆ เสนอจะไปส่งอีกครั้ง แต่เขายังคงปฏิเสธ บอกว่าอยากเดินคนเดียวให้สร่างเมา แต่เขาคงไม่ทันสังเกตว่ามีเงาร่างหนึ่งลุกตามออกมาไม่ไกล

ลิฟต์ในอาคารหอพักเปิดออก เทวัญก้าวเข้าไปอย่างเชื่องช้า กดปุ่มชั้น 5 ซ้ำ ๆ เพราะตาพร่าเลือนมองแทบไม่เห็น ก่อนที่ประตูลิฟต์จะปิด มีมือข้างหนึ่งยื่นมาขวางไว้ ประตูเปิดออกอีกครั้ง ไครินก้าวเข้ามาในลิฟต์ด้วยสีหน้าเรียบเฉย

“โอ้! ลูกแม่ ส.ส. คนดัง...” เทวัญเอ่ยเสียงเนือย ๆ “กลับห้องเหมือนกันเหรอ? เมาแล้วหรือยัง? หรือว่าเหล้าไม่กล้าเข้าปากคุณชายอย่างนาย?”

ไครินไม่ตอบ เพียงกดปุ่มชั้น 5 ซ้ำกับที่เทวัญกดไว้ ดวงตาคมยังคงจับจ้องที่ใบหน้าของเทวัญ เป็นการจ้องที่ทำให้คนถูกจ้องรู้สึกอึดอัด แต่เทวัญที่เมาหนักกลับไม่รู้สึกถึงอันตรายที่กำลังคืบคลานเข้ามา

“จูบกับไอ้นั้นสนุกไหม?” ในที่สุดไครินก็เอ่ยปากถาม น้ำเสียงเรียบเฉย แต่แฝงด้วยความอันตราย

“หืม?” เทวัญเลิกคิ้ว ก่อนจะยิ้มกว้าง “สนุกสิ พี่เขาจูบเก่งด้วย ลิ้นพี่เขาร้อนโครต…”

ไม่ทันขาดคำ ไครินพุ่งเข้ามาจับคอเสื้อของเทวัญ กระแทกร่างของเขาเข้ากับผนังลิฟต์อย่างแรง เสียงปะทะดังสนั่น เทวัญร้องครางเบา ๆ ด้วยความเจ็บ แต่ไม่ทันได้ต่อว่าอะไร ริมฝีปากของไครินก็ประทับลงมาบนริมฝีปากของเขาอย่างรุนแรงและดุดัน ไม่ใช่จูบอ่อนโยน แต่เป็นจูบที่เต็มไปด้วยความโกรธ ความเกลียด และความปรารถนาที่ถูกเก็บกดมานาน

เทวัญตาเบิกกว้างด้วยความตกใจ พยายามผลักอีกฝ่ายออก แต่ด้วยฤทธิ์แอลกฮอล์ทำให้แรงของเขาไม่มีผลอะไรกับร่างกำยำของไครินแม้แต่น้อย ลิ้นร้อนของไครินแทรกเข้ามาในโพรงปากของเทวัญโดยไม่รอให้อีกฝ่ายอนุญาต บดเบียดและดูดดื่มราวกับจะกลืนกินทุกส่วนของเทวัญ

ลิฟต์มาถึงชั้น 5 ประตูเปิดออก ไครินผละออกจากจูบนั้น แต่ยังคงจับคอเสื้อของเทวัญแน่น ลากร่างที่โซเซออกมาจากลิฟต์

“ปล่อยกู ไอ้สัส!” เทวัญพยายามดิ้น แต่ก็ทำได้เพียงเดินตามการลากจูงของไคริน “มึงคิดว่าตัวเองเป็นใคร!?”

ไครินไม่ตอบ เขาลากเทวัญมาจนถึงหน้าห้องพักของเทวัญเอง เขารู้ว่าเทวัญอยู่ห้องไหนมาตลอด แม้จะไม่เคยเข้ามาก็ตาม

“กุญแจห้องอยู่ไหน” ไครินถามเสียงเรียบ

“ไม่บอก!” เทวัญพยายามยืนให้มั่น แม้จะเมาหนักก็ตาม “มึงไม่มีสิทธิ์มาสั่งกู!”

ไครินถอนหายใจเบา ๆ ก่อนจะยื่นมือล้วงกระเป๋ากางเกงของเทวัญทันที เขาสะดุ้งและพยายามปัดมือของไครินออก แต่ไครินเร็วกว่าดึงกุญแจห้องออกมาได้สำเร็จ เสียบเข้ากับตัวล็อคประตูและเปิดเข้าไป พร้อมกับลากเทวัญเข้าไปด้วย

ประตูปิดลงด้วยเสียงที่ดัง ไครินผลักร่างของเทวัญลงบนเตียงทันที เขาพยายามลุกขึ้น แต่ไครินก้าวขาคร่อมร่างของเขาไว้ ก่อนจะก้มลงจูบอีกครั้งอย่างรุนแรง มือแข็งแรงกระชากเสื้อของเทวัญจนกระดุมหลุดกระเด็น

“ไอ้เหี้ย! มึงจะทำอะไร!?” เทวัญร้องลั่นเมื่อปากของเขาเป็นอิสระจากจูบนั้น “ออกไปจากห้องกู!”

“ปากดีนักนะ...” ไครินกระซิบ น้ำเสียงต่ำเต็มไปด้วยอันตราย “ทำไมไม่เห็นปากดีแบบนี้ตอนอยู่กับไอ้วินนั่น? ทำไมกับมันถึงยอมให้จูบ? ยอมนั่งบนตัก? แต่กับกูกลับทำเป็นขัดขืน?”

“มึงกับพี่เขาไม่เหมือนกัน!” เทวัญตอบเสียงสั่น พยายามผลักไครินออกอีกครั้ง “พี่วินเขาน่ารัก ส่วนมึงน่ะ เป็นไอ้หน้าตาย ที่ไม่มีใครอยากยุ่งด้วย!”

คำพูดนั้นยิ่งทำให้ไครินเดือดดาล เขากระชากกางเกงของเทวัญออก ส่วนเทวัญเองพยายามดิ้นสุดแรง แต่ด้วยฤทธิ์แอลกอฮอลล์ทำให้การต่อต้านอ่อนแรงลงทุกที ไครินจับข้อมือทั้งสองของเทวัญไว้เหนือศีรษะด้วยมือข้างเดียว มืออีกข้างกระชากเสื้อผ้าของตัวเองออก เผยให้เห็นร่างกายกำยำที่เต็มไปด้วยกล้ามเนื้อ

“ปากดีไปเถอะ เดี๋ยวมึงจะได้รู้ว่ากูเป็นมากกว่าไอ้หน้าตายที่มึงพูด” ไครินกระซิบข้างหูของเทวัญ ลมหายใจร้อนผ่าวเป่ารดใบหู

มืออีกข้างของไครินลูบไล้ไปตามผิวกายของเทวัญ ผิวสีน้ำผึ้งที่ดูเนียนนุ่มใต้แสงไฟสลัวในห้อง ไครินก้มลงขบเม้มที่ลำคอของเทวัญทิ้งรอยแดงช้ำไว้ทันที

“อื้อ!” เทวัญครางเสียงแผ่ว ร่างกายสั่นเล็กน้อยด้วยความเจ็บและความกลัวที่เริ่มก่อตัว “ไอ้สัสหยุดดิ!”

แต่ไครินไม่หยุด เขาไล่จูบและขบกัดลงมาที่ลำตัวของเทวัญ ทิ้งรอยแดงช้ำไว้ทั่วร่างกาย เหมือนการประทับตราว่านี่คือสมบัติของเขา มือของไครินเลื่อนลงไปสัมผัสส่วนที่อ่อนไหวที่สุดของเทวัญ สัมผัสอย่างหยาบคาย ไม่ได้มีความอ่อนโยนใด ๆ ซุกซ่อนอยู่

“อ๊ะ...” เทวัญครางเสียงสั่น ร่างกายเริ่มตอบสนองโดยอัตโนมัติต่อการสัมผัสนั้น แม้สมองจะปฏิเสธก็ตาม “ไอ้เหี้ย... อย่า...”

“ร่างกายมึงว่าอย่างอื่นนะ” ไครินกระซิบเสียงแหบพร่า “มึงอยากได้ ใช่ไหม? มึงชอบเวลาโดนจับแบบนี้?”

“ไม่!” เทวัญพยายามดิ้น แต่มือของไครินกลับรัดข้อมือเขาแน่นขึ้น จนเจ็บระบม “กูไม่ได้อยากได้! ปล่อยกู!”

ไครินปล่อยมือจากข้อมือของเทวัญ แต่ก่อนที่เทวัญจะทันได้โต้ตอบ ไครินก็พลิกร่างของเขาให้คว่ำลงกับเตียง ยกสะโพกขึ้นให้อยู่ในตำแหน่งที่ต้องการ เทวัญรู้สึกถึงความเย็นเฉียบของอากาศที่ปะทะผิวกายเปลือยเปล่า เขาพยายามคลานหนี แต่มือแข็งแรงของไครินกดบ่าของเขาไว้กับเตียงอย่างแน่นหนา

“มึงจะทำอะไรของมึง!?” เทวัญร้องเสียงหลง เมื่อรู้สึกถึงสัมผัสเปียกชื้น ที่ช่องทางด้านหลัง “อ๊ะ!”

ไครินไม่ตอบ เขาเพียงบดสะโพกของตัวเองเข้ากับสะโพกของเทวัญ ให้อีกฝ่ายได้รู้สึกถึงความแข็งขืนที่ดุนดันอยู่ด้านหลัง มือใหญ่เลื่อนไปกดที่ต้นคอของเทวัญ บังคับให้ใบหน้าจมลงกับหมอน

“ทำไมมึงถึงไม่เคยสังเกตเห็นกูเลยวะ?” เสียงทุ้มต่ำของไครินดังข้างหู “ทำไมมึงมองข้ามกูไปได้? ทั้งที่กูมองมึงอยู่ทุกวัน”