ตอนที่ 1 สัมผัสแรก III

น้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความอาฆาตแค้นและปรารถนาในเวลาเดียวกันทำให้เทวัญรู้สึกถึงความเย็นยะเยือกแล่นผ่านสันหลัง เขาพยายามหันหน้ามามองไครินแต่แรงกดที่ต้นคอไม่ยอมให้เขาขยับ

“มึงคิดว่าตัวเองเป็นใคร?” เทวัญพูดด้วยเสียงที่พยายามจะแข็งกร้าว แม้ร่างกายจะสั่นเทา “ถึงจะลูกนักการเมืองดัง ก็ไม่ได้หมายความว่าทุกคนต้องสนใจมึง!”

คำพูดนั้นทำให้มือที่กดอยู่ที่ต้นคอของเทวัญกดแรงขึ้นจนแทบหายใจไม่ออก เทวัญรู้สึกถึงบางสิ่งที่แข็งและร้อนผ่าวดุนดันที่ช่องทางด้านหลังของเขา จังหวะหายใจของไครินเร่งเร็วขึ้น ความเกลียดชังและความปรารถนาผสมปนเปกลายเป็นพลังงานอันน่ากลัว

“มึงจะรู้เดี๋ยวนี้แหละว่ากูเป็นใคร...” ไครินกระซิบ ก่อนจะดันตัวเองเข้าไปในร่างของเทวัญโดยไม่มีการเตรียมพร้อมใด ๆ

“อ๊าาา!” เทวัญร้องลั่นด้วยความเจ็บปวดอย่างแสนสาหัส ร่างกายกระตุกและพยายามดิ้นหนี แต่นั่นกลับทำให้ไครินยิ่งดันตัวเข้ามาลึกขึ้น “หยุด! กูเจ็บ! ไอ้เหี้ย!”

แต่ไครินไม่สนใจคำขอร้อง เขายิ่งดันสะโพกตัวเองเข้าไปลึกขึ้นและลึกขึ้น จนกระทั่งเข้าไปสุด เทวัญรู้สึกถึงความเต็มล้นและความเจ็บปวดที่แผ่ซ่านไปทั่วร่าง น้ำตาไหลออกมาโดยไม่รู้ตัว ความเจ็บปวดทำให้สติที่เคยมึนเมาจากแอลกอฮอล์กลับมาชัดเจนขึ้น

“แน่นชิบหาย...” ไครินคำรามเสียงแผ่ว หยุดนิ่งสักพักเพื่อให้ทั้งคู่ปรับตัว “มึงเป็นของกู!”

เทวัญกัดฟันแน่น ความเจ็บปวดเริ่มแปรเปลี่ยนเป็นความรู้สึกแปลกใหม่ที่เขาไม่เคยสัมผัสมาก่อน เขาเกลียดตัวเองที่ร่างกายเริ่มตอบสนองต่อการรุกรานนี้ แต่เขาจะไม่ยอมให้ไครินมีชัยไปง่าย ๆ

“กูไม่ได้เป็นของใคร!” เทวัญพยายามหันหน้ามามองไครินด้วยสายตาท้าทาย “โดยเฉพาะไอ้ปีศาจแบบมึง!”

แววตาท้าทายนั้นกลับยิ่งกระตุ้นสัญชาตญาณดิบของไครินให้ลุกโชน เขาถอนตัวออกช้า ๆ ก่อนจะกระแทกกลับเข้าไปอย่างแรง จนทำให้เทวัญร้องครางด้วยความเจ็บปวดระคนเสียวซ่าน ไครินทำซ้ำอีกครั้ง และอีกครั้ง เร่งจังหวะเร็วขึ้นเรื่อย ๆ เต็มไปด้วยความโกรธและความต้องการครอบครอง

“อ๊ะ! อื้อ!” เทวัญครางเสียงดังระงมออกมาไม่หยุด พยายามกัดฟันไม่ให้เสียงหลุดออกมา แต่ไม่อาจต้านทานความรู้สึกที่แล่นริ้วไปทั่วร่างกาย ทุกครั้งที่ไครินกระแทกเข้ามา เทวัญรู้สึกเหมือนมีประกายไฟแล่นผ่านร่างกาย โดยเฉพาะเมื่อมันกระทบเข้ากับจุดอ่อนไหวภายใน “อ๊ะ! หยุด... อื้อ!”

ไครินสังเกตเห็นปฏิกิริยานั้น รอยยิ้มเหี้ยมเกิดขึ้นบนใบหน้าคมเข้ม เขาจงใจกระแทกเข้าไปที่จุดนั้นซ้ำ ๆ ทำให้เทวัญสั่นสะท้านและครางเสียงดังขึ้น ร่างกายที่เคยต่อต้านกลับเริ่มตอบรับโดยไม่รู้ตัว สะโพกของเทวัญเริ่มขยับรับจังหวะการกระแทกของไครินโดยสัญชาตญาณ

“ดูตัวเองสิ” ไครินกระซิบเสียงเย้ยหยัน ขณะที่มือหนึ่งเลื่อนไปจับที่ความแข็งขืนของเทวัญที่ถูกปลุกให้ตื่นตัวเต็มที่ “นี่คือคนที่บอกว่าไม่ต้องการเหรอ? ร่างกายมึงซ่านหาชัด ๆ”

“มึงมันเหี้ย!” เทวัญสบถเสียงสั่น ในขณะที่ร่างกายสั่นเทาด้วยความเสียวซ่าน มือของไครินรูดรั้งส่วนนั้นของเขาไปพร้อมกับการกระแทกด้านหลัง สร้างความรู้สึกสองเท่าที่แทบทนไม่ไหว “อ๊ะ! อ่า!”

ไครินยังไม่พอใจเท่านี้ เขาดึงร่างของเทวัญให้ลุกขึ้นคุกเข่า พลิกร่างให้หันมาเผชิญหน้ากัน สายตาของทั้งคู่ประสานกันท่ามกลางความเร่าร้อน แววตาของเทวัญเต็มไปด้วยความเกลียดชัง ความโกรธ แต่ก็มีประกายบางอย่างที่แสดงถึงความปรารถนาซ่อนอยู่ ไครินจับคางของเทวัญเชิดขึ้น บังคับให้มองตาเขา

“ยังกล้าท้าทายกูอีกไหม?” ไครินถาม ขณะที่ดันตัวเองเข้าไปในร่างของเทวัญอีกครั้งในท่านี้ “อ่า... แน่นจริง ๆ ...”

เทวัญไม่ตอบ เขาเพียงจ้องตากลับอย่างไม่ยอมแพ้ แม้ใบหน้าจะบิดเบี้ยวด้วยความเสียวซ่านก็ตาม ความท้าทายนั้นทำให้ไครินยิ่งเดือดดาล เขาบดเบียดริมฝีปากลงบนปากของเทวัญอย่างดุดัน ลิ้นร้อนผ่าวแทรกเข้าไปในโพรงปากอย่างไม่รอให้อีกฝ่ายอนุญาต

“อื้อ...” เทวัญครางในลำคอ เขาไม่จูบตอบ แต่ก็ไม่ผลักไส ปล่อยให้ไครินครอบครองริมฝีปากของเขาขณะที่ร่างกายยังคงถูกกระแทกไม่หยุด จนเขาเสียวซ่านแทบขาดใจ

ไครินผละจากจูบ เขาไล่ริมฝีปากลงมาที่ลำคอของเทวัญ ขบกัดแรง ๆ จนเกือบเลือดออก แต่นั่นกลับทำให้เทวัญรู้สึกเสียวซ่านมากขึ้น ร่างเปลือยเปล่าของทั้งคู่เหงื่อชุ่มโชก เสียงเนื้อกระทบเนื้อดังไม่หยุด ผสมกับเสียงครางของทั้งคู่

“ไอ้ไคริน... ทำไมมึงแรงเยอะขนาดนี้...” เทวัญครางเสียงสั่น แขนของเขาโอบรอบคอของไครินเองโดยไม่รู้ตัว “อ๊ะ! อ่า! แรงกว่านี้อีก!”

คำพูดนั้นเหมือนเป็นการท้าทายให้ไครินเดือดดาลยิ่งขึ้น เขาผลักเทวัญให้นอนลงบนเตียงอีกครั้ง ขยับตัวให้เข้าที่ ก่อนจะกระแทกเข้ามาในร่างของเทวัญเร็วและแรงขึ้นไปอีก ไม่ได้สนใจว่าร่างเล็กกว่าจะรับไหวหรือไม่ มือใหญ่ของเขาเลื่อนขึ้นมาบีบคอของเทวัญเบา ๆ ไม่ถึงกับรัดแน่น แต่มากพอที่จะแสดงการควบคุม

“ปากดีนักใช่ไหม?” ไครินกระซิบเสียงเย็นชา ขณะที่บีบคอเทวัญแน่นขึ้น ร่างกายยังคงกระแทกกระทั้นเข้าไปในร่างของเทวัญอย่างรุนแรงไม่หยุด “กูจะทำให้ปากมึงไม่ได้พูดอะไรอีกเลย”

เทวัญไม่อาจหายใจได้ดี สายตาเริ่มพร่าเลือน แต่ปากยังคงยิ้มท้าทาย แม้จะเจ็บปวดแสนสาหัส เขายังคงพยายามเอ่ยคำหยาบออกมา ยั่วโทสะไครินให้มากขึ้น

“แรง...กว่านี้...ไอ้เชี้ย...” เทวัญพยายามเค้นเสียงออกมาแผ่วเบา “มึงยัง...อ่อน...เกินไป...”

คำพูดนั้นเป็นชนวนให้ไครินเดือดดาล เขาบีบคอของเทวัญแน่นขึ้นอีก พร้อมกับกระแทกร่างกายเข้าไปในร่างของเทวัญอย่างบ้าคลั่ง ไม่สนใจว่าจะทำร้ายอีกฝ่ายมากแค่ไหน ทุกการกระแทกเต็มไปด้วยความโกรธ ความต้องการครอบครอง และความปรารถนาที่บิดเบี้ยว

“อ่า!” ไครินครางเสียงต่ำ เขาถึงจุดสุดยอดอย่างรุนแรง ปล่อยความร้อนผ่าวทั้งหมดเข้าไปในร่างของเทวัญ ในขณะที่มือยังคงบีบคอของอีกฝ่ายไม่ผ่อนคลาย

เทวัญรู้สึกถึงความร้อนที่ไหลเข้ามาในร่าง แต่เขาแทบไม่มีแรงตอบสนอง ออกซิเจนเริ่มขาดสมอง ทุกอย่างรอบตัวเริ่มมืดลง ภาพสุดท้ายที่เขาเห็นคือใบหน้าของไครินที่บิดเบี้ยวด้วยความสุขสม ก่อนที่เขาจะหมดสติไปในที่สุด

ไครินปล่อยมือจากคอของเทวัญเมื่อรู้สึกว่าร่างนั้นไม่ขยับอีกต่อไป เขามองร่างที่ไร้สติด้วยความพึงพอใจ รอยแดงช้ำกระจายทั่วร่างกายเทวัญ โดยเฉพาะที่ลำคอซึ่งมีรอยนิ้วของเขาชัดเจน

“มึงเป็นของกู” ไครินพูดเสียงเย็นชา มองร่างไร้สติของเทวัญด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความเป็นเจ้าของ “และกูจะไม่ยอมให้มึงเป็นของใคร”