The room was dimly lit, the air heavy with secrets and unspoken intentions. Inside the four walls, silence reigned—until a sharp, manic laugh pierced through the gloom. It echoed like a haunting melody, laced with something far more dangerous than amusement.“You’re crazy…” wika ng lalaki, napailing
"The peaceful days will not last," ika nga, dahil nitong mga nakaraang araw ay may mga random calls siyang natatanggap—mga tawag na kadalasan ay walang sumasagot kapag binubuksan niya ang linya, o di kaya’y agad ding binababa kapag siya’y nagsasalita pa lamang. Sa paaralan kung saan siya nagtuturo,
Napabuga ng malalim na hininga si Seraphina nang tuluyan nang makaalis si Sebastian. Nang marinig niya ang pagharurot ng sasakyan nito palayo, tila sumabay ang pintig ng puso niya sa bawat pag-ikot ng gulong, palayo sa kanila. Napapikit siya ng marahan, pinipilit pigilan ang kirot na pilit sumusulpo
Napatango si Sebastian bilang pagsang-ayon, saglit na nag-isip bago muling nagsalita, “Maybe… Sir, can you please take care of them? And contact me when something happens to the three of them?”Halos mapahinto ang tiyuhin ni Seraphina. Dahan-dahan itong lumingon, at sa anyo ng kanyang mukha, halatan
“Thank you…” nakangiting wika ni Seraphina, at sa unang pagkakataon matapos ang matagal na panahon, nakita ni Sebastian ang ngiti na hindi pilit—isang ngiting may kapayapaan. Marahan din siyang napangiti. Hindi man iyon ngiti ng tagumpay, ngunit iyon ay ngiti ng pag-unawa—at marahil, ng pagbitaw.“K
“And for you, Seraphina…” sabay harap niya sa babae. “Napansin ko kanina na you wanted some bento set… kaya I stopped by a nearby restaurant.” Maingat niyang iniabot ang bento box.Napatingin si Seraphina sa kanya, medyo nagulat, pero halata ang maliit na ngiti sa kanyang labi. “Thank you…” mahinang