Kabanata 02

SA KABILANG dako naman, dali-daling pumasok si Jade sa kumpanyang pinagtatrabahuhan niya. Kahit humahangos, hindi pa rin niya nakalimutan na batiin si Kuya Nestor, ang guwardiyang ka-close niya rito.

At habang naglalakad patungo sa palapag kung nasaan ang station niya, nakasalubong niya ang mga katrabaho niyang kakatapos lang kanilang shift.

“Good evening, Jade. Pauwi na kami, papasok ka pa lang,” natatawang saad ng isa sa mga ka-close niya sa kumpanya.

“Oo nga, e. Ingat kayo sa pag-uwi niyo,” tugon ni Jade.

Nagtanguan ang mga ito kaya naman nagpatuloy na si Jade sa paglalakad hanggang sa makarating na siya sa palapag kung saan sila nagtatrabaho. Dali-dali niyang dinako ang kaniyang posisyon at umupo roon.

“Magandang gabi, Jade,” bati ni Wenny, isa sa mga ka-officemate niya.

“Magandang gabi rin, Wenny,” pabalik na bati ni Jade kapagkuwan ay isinuot na ang headset sa ulo niya.

Ilang segundo pa lang ang nakakalipas, may tumawag na aagad sa kaniya. Bumuntong-hininga muna si Jade, sunod-sunod na lumunok ng laway, at malapad na ngumiti bago sinagot ang tawag.

“Thank you for calling 24/7 customer service. This is Jade. How may I help you today?”

Nagtatrabaho bilang isang call center agent si Jade sa isang kilalang courier company rito sa Metro Manila na kung tawagin ay 24/7 Express. Magdadalawang taon na rin sa serbisyo si Jade at kahit mahirap, kinakaya niya para sa pamilya niya. Graveyard shift ang tawag sa oras nang pagtatrabaho ni Jade. Simula alas-onse ng gabi hanggang alas-siyete ng umaga ang trabaho niya. Mahirap sapagkat puyat ang kalaban niya kaya kapag sa umaga at tanghali, natutulog siya para naman makabawi siya sa mga oras na hindi siya natulog. Risky. Oo. Pero para sa pamilya niya, gagawin niya ang lahat lalo pa’t may kinakaharap sila ngayong isang malaking problema.

Nakasangla sa bangko ang kanilang bahay at kailangan nila iyong matubos sa lalong madaling panahon dahil kung hindi, kukunin na iyon ng bangko. Kaya nagpupursige si Jade para makaipon nang malaking halaga ng pera sapagkat hindi niya maaatim ang sarili na tumira sila sa kalsada o kung saan man sila dalhin ng mga paa nila. May naipon na naman sila, subalit hindi pa iyon sapat kaya nagpupursige si Jade makaipon lang ng sapat na pera para mabawi ang ari-arian nila.

“Gusto kong makausap ang supervisor mo!” nanggagalaiting sambit ng kausap ni Jade sa kabilang linya. Galit na galit ito ngayon.

Hindi na bago para kay Jade ang ganoong sitwasyon. Sa katunayan, normal na sa kanila ang masigawan ng mga tumatawag sa kanila, at imbes na magpa-apekto, mas pinili na lang nilang maging kalmado kahit maski sila’y gusto na ring manggalaiti. Respeto sa isa’t-isa ang isa sa mga bagay na kailangan nilang sundin sa kumpanyang ito.

Nagpatuloy lang sa pagtatrabaho si Jade hanggang sa matapos na rin ang shift niya. Nag-ayos na siya at nagpaalam sa mga katrabaho niya bago pumanaog para makauwi na.

Sa Cubao nagtatrabaho si Jade at sa Makati pa sila nakatira kaya para mabilis ang byahe ay sa MRT na siya sumakay. Habang tahimik na nakaupo, bigla na lang tumunog ang cellphone niya kaya kaagad niya iyong kinuha. Nang makitang tumatawag ang mama niya, agad niya iyong sinagot.

“Anak…” umiiyak na bungad ng mama niya.

“Ano pong nangyari, mama? B-Bakit po kayo umiiyak?” nag-aalala at ninenerbyos na tanong ni Jade sa mama niya.

“Anak, nawala na iyong pera natin.” Patuloy pa rin ito sa pag-iyak.

“Ho? Ano pong nangyari?!” Tumaas na ang boses ni Jade ng sandaling iyon at dumating na sa punto na may tumitingin ng mga tao sa gawi niya at isa na roon si Oliver na nakatayo sa harap ng babae.

Palihim na nakababa ang tingin ni Oliver kay Jade habang pinapakinggan ang mga sinasabi nito.

“Anak, na-scam tayo. Nangako si Bestie na papalaguin niya iyong pera natin pero… pero hindi ko na siya makontak. Wala nang paramdam si Bestie, anak…”

“Ano po? Nag-invest po kayo nang hindi niyo sinasabi sa akin? Magkano po ang ibinigay niyo?”

“Limang milyon, anak…”

“Po?” Halos bumagsak ang panga ni Jade nang marinig iyon. “Nag-invest po kayo ng limang milyon tapos sasabihin niyo po sa akin na hindi niyo na po makontak iyang kaibigan niyo? Mama naman…”

“Pasensya na, anak. Gusto ka lang naman naming tulungan, e. Hindi namin inisip ng papa mo ang maaaring mangyari. Pasensya ka na talaga, Jade. Sana’y mapatawad mo kami…”

Unti-unting rumagasa sa mga mata ni Jade ang luha. Imbes na sagutin pa ang mama niya, pinatay na lang niya ang linya. Hindi niya kinaya ang nalaman niya, pakiramdam niya ay unti-unting nadurog ang puso niya nang malamang naglaho na lang na parang bula ang perang inipon nila para pangtubos sana sa bahay nila.

Samantala, halos maestatwa si Oliver nang marinig ang lahat ng iyon. Nakaramdam siya ng awa sa babae dahil kitang-kita niya sa mga mata nito ang pagkadismaya habang patuloy na umiiyak. Gusto niyang i-comfort ito pero baka kung ano ang isipin nito sa kaniya.

Nanatili na lang siya sa kinatatayuan habang tinititigan ang babae. Sa ilang segundong pagtitig dito, biglang may naisip na ideya si Oliver. Maganda ang babae. At mukhang tama si Dave. Kailangan na niya sigurong maghanap ng mapapangasawa. Pero anak ang gusto niya—hindi asawa. Kung papayag ang babae na dalhin nito sa sinapupunan nito ang anak niya, bibigyan niya ito ng limang milyon.

Habang malalim ang iniisip, hindi na namalayan ni Oliver na tumayo na ang babae at naglakad na palabas. Kahit siksikan sa loob ng tren, sinundan niya pa rin ang babae. Hindi niya inalis ang mga mata niya rito kahit hanggang sa makalabas na sila. Sinundan niya lang nang sinundan ang babae hanggang sa bigla na lang itong tumigil at bumaling sa kaniya. Walang emosyon ang mukha nito ngayon, pero ang mga mata nito’y balot ng kalungkutan.

“Wala akong maibibigay sa iyo,” walang buhay na tugon ng babae at nagpatuloy sa paglalakad.

Pero dahil makulit si Oliver, sinundan niya pa rin ang babae. “Can we talk?” Habol niya rito.

Humarap ang babae sa kaniya. “Ikaw iyong nakatayo sa harap ko kanina. Anong kailangan mo?” Walang kakulay-kulay ang boses nito—dama ni Oliver ang pinagdadaanan nito.

“Hindi ako holdaper, snatcher, o kung ano man. Sinundan kita dahil may gusto lang akong ialok sa iyo.”

Napakunot-noo agad si Jade. “Ano iyon?”

“Narinig ko na na-scam kayo ng limang milyon. Gusto kitang tulungan. Kung papayag kang dalhin ang anak ko sa sinapupunan mo, bibigyan kita ng limang milyon.”

Natawa si Jade. “Huwag mo nga akong pinagbibiro. Hindi ka nakakatuwa!” iritadong anas ni Jade.

“Seryoso ako!” saad ni Oliver. Determinado talaga siya.

“Gusto mo akong buntisin, ganoon ba?”

Tumango si Oliver. “Oo, ganoon na nga. Dadalhin mo lang. After nine months, you can leave. Puwede mo nang iwan sa akin ang bata. Please, I’m begging you. Dodoblehin ko ang bayad ko, pumayag ka lang.”

Sandaling nag-isip si Jade. Tiningnan niya mula paa hanggang ulo ang lalaki. Para kasing too good too be true ang alok nito. Pero base naman sa mukha ng lalaki, mukhang nagsasabi talaga ito ng totoo.