CHAPTER ONE

CARA POV.

"Very good! side pose with fierce, yeah that's it! Last one and... good job, Ms. Reid!" agad naman akong inalalayan ng mga staff sa loob ng ACONITUM STUDIO para makababa sa mini stage dahil sa bigat ng wedding gown na ipinasuot sa akin.

Lumapit sa akin si Johanna, manager ko para abutan ako ng tubig.

"Congrats Ma'am Cara ang galing niyo po!" I playfully Rolled my eyes at him.

"I told you to stop calling me ma'am just Cara okay, and don't 'po' me do I look like a matanda to you?" 

"Sorry na ma'am..." he teased. pabiro kong kinurot ang tagiliran niya agad naman siyang lumayo.

"You're so epal ha." inirapan ko siya bago tumalikod dahil medyo napipikon ako sa kaniya 'medyo' lang naman. Rinig ko pa rin ang halakhak niya kahit nasa loob na ako ng dressing room.

Pagkatapos kong magbihis ay umupo ako sa Vanity mirror para tanggalin ang makeup ko. Gusto ko natural lang kapag lumalabas ako or should I say uuwi na.

"JOHANI check mo nga if may shoot ako tomorrow, please." Sabi ko habang nagtitipa sa phone ko.

Sa gilid ng mata ko kita ko kung paano humaba ang nguso niya.

"Excuse me? my name is Johanna and sino po ba 'yung Johani, kakilala ko ba iyon?" 

I snorted, yeah he hated his own name..

"Just answer me... may sched. ba ako bukas?" 

May kinalikot siya sa Ipad niya saka bumaling sa akin.

"wala naman you're free tomorrow, may gagawin ka ba?" umiling lang ako sa sumandal sa backrest ng sasakyan.

"Gisingin mo ako kapag nakarating na tayo sa Condo ko ha." hindi ko na hinintay na sagutin niya ako dahil antok na talaga ako.

Dahil sa pagod hindi ko namalayan na huminto ang sasakyan. Naramdaman ko na lang na may yumuyugyugog sa balikat ko.

"C-Cara gising!" Unti unti kong minulat ang mga mata ko. Kakapikit ko lang tapos ginising na agad ako, ano to magic--

"M-madam m-may nabangga po tayo!" Bakas ang takot sa boses ni Johanna habang nakatingin sa'kin. 

Agad akong napaayos ng upo dahil sa sinabi niya. nabangga may nabangga!

Dali-dali akong lumabas ng kotse para daluhan ang nabangga ng kotse ko. Nanlaki ang mga mata ko nang makita ang pamilyar na mukha.

Kumalabog ng malakas ang dibdib ko. Fuck! His body curled like a fetus d*****g siya nang hawakan ko ang mukha niya.

Nanginginig ang mga labi ko hindi ko alam ang gagawin hindi lang dahil sa nabangga namin. He's the man who broke me 8 years ago! 

Napaatras ako dahil sa kaba, galit at takot.  Hindi ko mawari ang aking gagawin para akong binuhusan ng malamig na tubig.

Tumingin ako sa driver ko. 

"Buhatin niyo siya at ihatid natin sa hospital!" agad naman nilang sinunod ang sinabi ko, binuhat nila si Zhairro na nawalan ng malay. 

Umupo ako sa front seat dahil ayokong makatabi ang taong nanakit sa akin. I let Johanna to sit beside him para na rin maalalayan siya. I'm not that heartless para iwan siya sa daan ng walang malay at duguan. 

In the past 8 years I suffered a lot my mom left me along with my Dad. They called me names na malandi ako, na pinabayaan ko ang pagmomodelling dahil sa kakatihan ko. They don't know anything wala na nga silang ibang ginawa kun'di ang mag asikaso ng negosyo. 

They all left me in the middle of my depression.. I fought my own battle alone. Pinalayas nila ako itinaboy na para bang isang hayop.. Fortunately may pera akong naipon sa sarili ko, umalis ako sa mansyon at nagpakalayo-layo, bumili ako ng bahay sa Isla at doon nanirahan.

Doon na din ako nanganak sa baby ko, Charles Evan is already 7 years old. nakuha niya ang kulay ng mata ng ama niya and the rest are mine. He never try to ask me about his father, may mga bata din na binubully siya sa School dahil siya lang ang wala ama tuwing family day.

I thought he was just like any other kids who were longing for their father's presence. But I was wrong lagi niyang sinasabi na hindi niya kailangan ng ama dahil kontento na siyang ako lang ang nakikita at nakakasama niya.

PAGKARATING ko nang bahay ay sinalubong ng mainit na yakap ng aking anak. 

"Mommy! Nanay Elena and I made a cupcakes for you!" Masayang bungad sa akin ng anak ko. 

Parang may humaplos sa puso ko dahil sa kabaitan ng aking anak. Charles is my happy pill, my everything, my life. 

Charles is bubbly and sweet when it comes to me and manang Elena and the other maids here. 

I bent down to kiss his forehead and he did the same. I gave him a soft smile and I ruffled his hair.

"Really?" 

Mabilis naman ang ginawa niyang pag tango.

"Yes mommy, nanay Elena said we have to eat dinner first before cupcakes." 

Muli kong pinatakan nang halik ang noo niya saka tumango.

"Mauna na kayo sa Dining area baby, susunod si mommy, hmm, shower lang ako opo?" 

"opo mommy!" aniya at nauna na sa kusina sinenyasan ko si manang Elena na sundan si Charles.

Umakyat ako sa kwarto at naghalf bath. Pagbaba ko ay nadatnan ko sila Manang sa kusina patiently waiting for me.

nagsimula na kaming kumain ng dinner habang nakikinig lang sa kwento ng madaldal kong anak.

Napuno ng tawanan ang kusina dahil sa pagiging makulit ni Charles.

After dinner ay nagpasama sa akin si Charles sa kwarto niya. ganito ang routine namin para makatulog siya ng maayos ay kailangan siyang kwentuhan.

"Mommy?" 

"Hmm yes baby?" marahan na tanong ko habang mahinhin na sinusuklay ang buhok niya gamit ang daliri ko.

"I am so lucky to to have you, mommy, Imagine you're my mommy and Daddy at the same time my bestfriend." nakaingiting usal ni Charles.

pinindot ko ang tungki ng ilong niya ang cute talaga...

"No baby I am the one who's lucky, because God blessed me with such cutie, smart and understanding baby like you." He giggled at nagsumiksik lalo sa dibdib ko. 

"You should sleep na baby, it's late at night na hmm goodnight little one, I love you." pinupog ko muna ng halik ang buong mukha niya, likewise gumaganti din siya.

"Goodnight mommy, I love you more." tumayo na ako sa kama saka inayos ang kumot niya. I then gave him a kiss on his forehead. 

Bumaba ako sa kusina para kumuha ng tubig dahil nauuhaw ako. sumagi sa isip ko 'yung nangyari kanina.

After ma-admit at siniguradong nasa maayos na kuwarto siya ay umalis na kami agad sinabihan ko na din yung nurse na tumawag sa akin once na nadischarge na si Zhairro sa Hospital para mabayaran ko ang bill niya. 

I would be lying if sasabihin kong hindi siya gumwapo, nadagdagan lalo ang laki ng katawan niya. Ang tanga naman parang hindi professional tatawid na nga lang sa daan hindi pa magawang tumingin kung may sasakyan bang dadaan! naiinis ako pero siyempre hindi ko ipapahalata iyon 'no! 

And about my son wala naman akong problema sa kanya kapag nagkita sila ng ama niya. He's capable of collecting himself into hard and cold just like his father.

I sighed, what a small world we collided again. Iwinaksi ko na lamang ang laman ng isip ko saka umakyat sa kwarto para matulog.

Because tomorrow is another day.. Sana naman hindi na kami ulit magkita pa.