บทที่2

แสงสว่างเจิดจ้าสาดเข้าหาหลังเธอเปิดประตู..และสิ่งที่ทำให้หญิงสาวช็อก..คือการที่เห็นผู้คนแต่งตัวไม่ต่างจากคนในบ้าน..บ้านเรือนยังเป็นตึกแถวโบราณมีรูปทรงผสมยุโรป ประดับด้วยลวดลายปูนปั้น..ราวกับเดินหลุดเข้ามาเที่ยวในอีกยุคสมัยหนึ่ง..ร่างเพรียวระหงรีบวิ่งออกจากตรอกหวังจะเจอถนนใหญ่..และใช่เธอเจอมัน..แต่ถนนใหญ่ที่เธอเห็น ก็ช่างต่างจากที่..ที่เธอมา..นอกจากผู้คนที่แตกต่าง..ยังมีรถจิ๊บโบราณ..รถเก๋งวินเทจ แถมยังมีรถรางที่ไม่มีในยุคสมัยของเธอ!!!

'บ้าไปแล้ว..นี้มันเรื่องบ้าอะไร'

ดวงตาคู่สวยเริ่มตระหนก..ชีวิตนี้..เธอมั่นใจว่าสามารถจัดการ และควบคุมทุกอย่างได้..แต่ ณ เวลานี้ สิ่งที่เธอคิดไว้..มันบอกว่าเธอคิดผิด..โดยเฉพาะ 'ความกลัว' ที่กำลังวิ่งเข้าจู่โจม..กลัวกับสิ่งที่ไม่รู้..ไม่คุ้นเคย

"จินเยว่! เธอเป็นบ้าไปแล้วเหรอ"เสียงเข้มขู่ฟ่อ มือหนาใหญ่คว้าแขนคนตัวเล็กให้หันมาประเชิญหน้าเตรียมจะดุด่าชุดใหญ่..แต่พอเห็นสีหน้าซีดเซียวที่แม้แต่แป้งหนาเต๊อะที่คนเป็นเมียนิยมชอบโบกไว้ยังปิดไม่มิด...หลี่ลี่ซาน..ผู้เป็นหมอนิ่วหน้าทันที..ตอนที่บุพการีให้คนไปตามเขานั่น..ข่าวที่ได้รับมาคือเธอตกบันได หัวกระแทกพื้น..ทั้งยังนอนสลบไม่ยอมฟื้น..เขาเองเกือบจะไล่ให้คนไปบอกที่บ้านให้พาเธอมาโรงพยาบาล..ไม่ใช่มาตามเขา..แต่เห็นแกที่เขาเองก็ออกเวรพอดี..จึงจำใจยอมกลับ

"ที่นี้ที่ไหน"เสียงแหบแห้งของคนตัวเล็กแผ่วเบา ชีพจรที่ข้อมือเธอเต้นไม่หยุด..เป็นครั้งแรกที่เขาสัมผัสได้ว่าเมียตัวร้าย..'กำลังกลัว'

"กลับบ้าน"

บ้านที่ชายหนุ่มข้างกายพูดถึง..กับไม่ใช่บ้านที่เธอฟื้น..ร่างสูงโปร่งพาเธอลัดเลาะมาอีกฟากหนึ่งของตรอก..มันเป็นตึกแถวโบราณติดแม่น้ำสายใหญ่ของประเทศ คนฝั่งนี้พลุ่กพล่านยิ่งกว่าฝั่งถนน..มีจับกังขนข้าวของขึ้นเรือ..แม่น้ำสายที่คุ้นตา..ส่งผลให้คนตัวเล็กที่พยายามตั้งสติมาตลอดทาง..เริ่มมั่นใจ..ที่นี้คือประเทศที่เธอเคยอยู่แน่นอน!!

กว่าจะทันได้คิดอะไรเพิ่ม..ไอ้ต้าวอดีตคู่หมั้นที่เคยคลั่งรักเธอ..แทบจะโยนเธอเข้าห้อง ใบหน้าหล่อเหลาเมินเฉย..ก่อนที่จะเลือกนั่งเก้าอี้ไม้จีนที่อยู่ริมห้อง ทั้งยังรินน้ำชาขึ้นจิบ..ดวงตาสองชั้นหลบในเจือดุ..สายตาที่เขาใช้ คือสายตาที่ชายหนุ่มเคยมองสาวๆ ที่ตามวอแว..แต่ วันนี้เขาเลือกจะใช้มันกับเธอ

ดารินเองพยายามวิเคราะห์สถานการณ์..ข้อแรกที่เธอรู้..ช่วงเวลาที่เธออยู่คือคนละยุคสมัยกับในอดีต ข้อที่สองในยุคปัจจุบันมีความเป็นไปได้ว่าเธอได้ 'ตายไปแล้ว' แค่คิดว่าจะไม่ได้เจอป๊ะป๋า ไม่ได้เจอม๊ะม๊า ไม่ได้เจอน้องๆ ที่น่ารัก..ดวงตาคู่สวยเองก็เริ่มชื้น และข้อที่สาม..ผู้ชายตรงหน้าเกลียดเธอ!!

"ว่ามา..เธอต้องการอะไร"เสียงเข้มเต็มไปด้วยความระอาตั้งคำถามขึ้นก่อน

"ฉันต้องการ..กลับบ้าน"

"ก็นี้ไงบ้านเธอ"

"..."

"เหอะ หรือเธอจะกลับไปอยู่บ้านครอบครัวตระกูลตั้ง?"

"..."

"ถ้าเป็นแบบนั้นจริง..จะวางแผนมาแต่งงานกับฉันทำไม?"น้ำเสียงหงุดหงิดของคนตัวโต ทำหญิงสาวอึ้ง..ริมฝึปากรูปกระจับสีสวยสั่นระริก ก่อนจะกัดฟันถาม

"เราแต่งงานกันแล้ว?"

"ก็ใช่นะซิ..อย่าบอกนะ ว่าหัวกระแทกพื้นจำอะไรไม่ได้?"คนเป็นหมอเริ่มสังเกตอาการ..เธอดูผิดแปลกจากปกติอย่างเห็นได้ชัด..โดยเฉพาะดวงตาคู่สวยที่แต่เดิมเคยมองเขาอย่างรักใคร่หลงใหล..มาวันนี้กับดูว่างเปล่า..ชวนให้ใจวูบโหวง

"อื่ม..ขอโทษนะคะ ตั้งแต่ตื่นมาฉันจำอะไรไม่ได้จริงๆ"เสียงคนโกหกแถตามๆ น้ำไป..เพราะเวลานี้เธอจำเหตุการณ์ของร่างเดิมไม่ได้จริงๆ

"งั้นก็ไปโรงพยาบาลกัน"

"ไม่..ฉันไม่ไป ฉันไม่ชอบโดนฉีดยา..เอาแบบนี้ได้มั้ย นายแค่ตอบคำถามฉันมา..เดี๋ยวฉันก็จำได้เองแหละ"คนตัวเล็กกว่าส่ายหน้าหวือ..ตั้งแต่เกิดอุบัติเหตุรถชนช่วงมัธยมต้น..เธอเกลียดโรงพยาบาลเป็นที่สุด ให้เธอไปนอนโรงพยาบาล..ฆ่าเธอตรงนี้ให้รู้แล้วรู้รอดยังดีซะกว่า

และดูเหมือนคนอ้างตัวว่าเป็นสามีจะไม่พอใจกับคำตอบนัก

"นาย? ฉันอายุมากกว่าเธอหลายปี..ไม่รวมกับที่ฉันเป็นสามีของเธออีก นี้คือสิ่งที่คนในตระกูลเธอสั่งสอนมาหรือ?"คำพูดของอดีตคู่หมั้น ส่งผลให้ดารินสะอึก..ใบหน้านวลสวยแดงม้าน..ไอ้ต้าวอดีตคู่หมั้น รวมถึงสถานะเพื่อนสนิท..แอบด่าเธอทางอ้อม

ดวงตาคมเต็มไปด้วยความระอา..ยิ่งเห็นภรรยาตัวน้อยจอมแสบเงียบไป..เขาเองก็คร้านจะพูดด้วย..ร่างสูงโปร่งลุกขึ้นยืน เตรียมจะขึ้นห้องนอนชั้นสอง

"นั่นคุณกำลังจะไปไหน"คนตัวเล็กรีบทักทันที

"ร้อน..จะไปอาบน้ำ"

"..."

"เห้อ..เฮียพึ่งออกเวร ไม่ได้นอนมาทั้งคืน..ถ้าเธอหิวก็ออกไปกินข้างนอกแทนก็แล้วกัน..เมื่อคืนเฮียเอาเงินไว้ที่เดิมแล้ว"น้ำเสียงคนพูดติดจะล้า..มีเมียทั้งคน..ทั้งไม่ใช่คนที่ตนรัก..งานบ้านงานเรือนก็ทำไม่เป็น..กับข้าวกับปลาก็หากินเองไม่ได้

ทุกวันคนในบ้านมักไปฝากท้องกับบ้านแม่ของเขาแทบทุกมื้อ..คงไม่แปลกที่ม๊าจะไม่พอใจที่ได้สะใภ้หยิบโหย่งมาเป็นลูกสะใภ้ ดารินเองก็เงียบไป เพราะจากที่ฟังสามีป้ายแดงที่เธอไม่รู้ว่าแต่งงานกันมานานแล้วหรือยัง..พล่าม ร่างปัจจุบันของเธอดูทรงแล้วเหมือนจะเป็นผู้หญิงไม่ได้เรื่องเสียเหลือเกิน

หลังจากไอ้ต้าวสามีขึ้นบ้านไปชั้นบน...ดวงตาคู่สวยมีเสน่ห์ทำได้เพียงกวาดตามองรอบๆ ถ้าดูเพียงภายนอกห้องหลังนี้ดูคับแคบไม่น้อย แต่พอเข้ามาดูด้านใน..จึงได้รู้ว่า 'บ้าน' ที่เธอต้องอยู่ชั่วคราวมีขนาดกว้างไม่น้อย มันเป็นห้องแถวสองห้องต่อกัน..เพดานห้องสูงรับลม เพียงแต่เวลานี้บ้านทั้งหลังมีเพียงแสงไฟสีขาวด้านข้างผนังเพียงเท่านั้น พัดลมกลางบ้านขนาดใหญ่หมุนพัดไปมา

หญิงสาวเม้มปากแน่น..ถ้าเป็นไปได้เธอไม่ชอบอากาศร้อน เพราะมันเหนอะหนะ ร่างบอบบางจัดแจงเปิดหน้าต่างบ้านทุกบานออก เพื่อรับแสงและลม ความเหนอะหนะบนใบหน้านวล ส่งผลให้เธอลูบมันเบาๆ ก่อนที่แป้งหนาเต๊อะจะติดมือออกมา..ดวงตาคู่สวยเหลียวซ้ายและขวาเพื่อหาห้องน้ำด้านล่าง..บางทีร่างที่เธออยู่อาจไม่ใช่ตัวเธอ..แต่เป็นใครก็ไม่รู้ที่พึ่งจากไป

คิดได้ดังนั้น..ความไม่สบายใจบางอย่างตีตื้น ก่อนจะเปิดไฟหน้าห้องน้ำขนาดเล็ก..ภาพในกระจกทำหญิงสาวผงะ..ในนั้นมีผู้หญิงที่โครงหน้าคล้ายกับเธอก็จริง..แต่วิธีการแต่งหน้าของคนในกระจก มันบอกกับเธอว่า..หญิงสาวแต่งหน้าไม่เป็น!!

แป้งผสมรองพื้นหนาเต๊อะถูกโบ๊ะหลายรอบจนหน้าดูลอย คิ้วที่ควรได้รูปถูกวาดด้วยดินสอเขียนคิ้วให้เป็นรูปทรงเรียวเล็กตามสมัยนิยม..ดวงตาคู่สวยพยายามแต่งให้ดูซึ้ง แต่กับดูเลอะเทอะ.. ทั้งยังมีแผงขนตาปลอมหนาเต๊อะซ้อนกันอีกสองชั้น..ทั้งที่แต่เดิมเธอมั่นใจ..ขนตาของเธอทั้งหนาและยาว สรุปจินเยว่ที่เธอมาสิงอยู่สภาพช่างดูไม่ได้เอาเสียเลย!!!

มือได้รูปสวยรีบตักน้ำในถังน้ำ...ล้างทุกอย่างที่อยู่บนหน้าออกจนเกลี้ยง..จนเห็นผิวสีขาวอมชมพูขึ้นสีแดงระเรื่อเพราะถูกขัดอย่างแรง..ดวงตาคู่เดิม..จมูกขึ้นเป็นสันสวย และปากรูปกระจับสีแดงจัดตามธรรมชาติ..โดยเฉพาะขี้แมลงวันเม็ดเล็กๆ ใต้ตาซ้าย..ใบหน้าที่ไร้เครื่องสำอางที่โชว์ตรงหน้า..สวย..หวาน..คมจับใจ..มันคือใบหน้าของเธอนั่นเอง

ใจของคนผิดยุคสมัยเริ่มชื้น..อย่างน้อยนอกจากไอ้ต้าวสามีตัวโตที่ทำสีหน้าเหม็นเบื่อเธอ ยังคงมีตัวเธอที่รูปร่างหน้าตาไม่ต่างจากตัวเธอในอีกยุคสมัยหนึ่ง..อย่างน้อย..ความคุ้นชินของคน..มันก็ทำให้ชีวิตคนเรามีหลักยึดได้ไม่มากก็น้อย