ep.2 รูปปั้น

10.25น.

ในระหว่างวันลูกค้าก็ได้เข้ามาในร้านอย่างแน่นจนผมเองแทบจะไม่มีเวบาที่จะสนใจผู้หญิงคนไหนด้วยซํ้าแม้ว่าพวกเธอเองจะจ้องมองผมที่ยินชงกาแฟอยู่อย่างตั้งใจและแพรวพราวเป็นที่สุดและเป็นขวัญใจของสาวๆหลายๆคนอีกต่าวหาก

"ไอ้เนมมึงเห็นกามเทพที่อยู่ข้างร้านปะ มึงแม่งโคตรเด็ดจริง กูไปขอสาวในพริบตากูได้คบกับเค้าแล้วนะมึง"

"เด็ดขนาดนั้นเลยหรอวะ "

"มึงไม่เชื่อมึงก็ไปลองดิ"เสียงที่เอ่ยดังขึ้นมาจากรุ่นน้องหนุ่มทั้งสองที่ยืนอยู่ข้างไปอย่างเสียงดังในเรื่องที่ผมเองยืนกรานว่าไม่เชื่อในเรื่องนี้แต่ทว่าภายในใจกลับคิดถึงเรื่องที่พวกมันได้พูดออกมา แต่ก็ทำเป็นไม่ได้ยินและไม่ได้สนใจยืนชงกาแฟต่อไปด้วยความพิถีพิถัน

เชี้ย! มันจะขนาดนั้นเลยหรอวะ จะแค่ไหนกันเชียว แต่ลองสักครั้งก็ได้วะถ้าเกิดไม่ได้นะมึงกูจะทุบทิ้งแม่ง

"เอ่อพี่เพิร์ท พี่ไม่ลองสักหน่อยหรอ ได้ข่าวว่าพึ่งโดนเทมานิ"สายตาอาฆาตแค้นจ้องมองไปที่พวกมันด้วยความไม่พอใจที่พูดออกมาอย่างแทงใจดำจนน้องทั้งสองที่เห็นแบบนั้นแล้วก็ต่างพากันยิ้มแห้งไปเลยทีเดียวด้วยความกลัวว่าจะโดนดุเอาจนได้

“คนแบบกู ไม่ต้องใช้ของพวกนี้หรอก”ผมพูดออกไปด้วยน้ำเสียงเย็นชาทั้งที่ในใจกลับรู้สึกอยากอธิบายบางอย่าง แต่ก็ไม่รู้จะพูดอะไรดีมันคงเป็นความภาคภูมิใจส่วนตัวที่อยากจะยืนหยัดในความเชื่อของตัวเอง

"แต่ที่ผ่านมา พี่โดนเทตลอดเลยนะ เข้ามาได้แค่ 3 วันก็เทละ นานสุด 2 อาทิตย์เป็นไงสุดท้ายก็โดนเท"พวกมันแกล้งยิ้มขำพลางขยับเข้ามาใกล้ยิ่งขึ้น เขาพูดพร้อมกับทำท่าทางเหมือนจะขยี้จุดอ่อนของผมให้รู้สึกเจ็บปวด

เสียงของเขาแผ่วเบาลงเมื่อพูดจบ แต่ก็ยังคงแฝงไปด้วยความท้าทาย และผมไม่สามารถหลีกหนีจากมันได้ ผมเพียงแค่ยืนนิ่ง เงียบไปสักพัก เหมือนหาทางจะหาคำตอบที่น่าจะดีที่สุดสำหรับตัวเองในตอนนี้

“เรื่องของกูหน่า แล้วพวกมึงไม่มีงานทำกันเลยรึไง ว่างมากนักหรอ”ผมพูดขัดขึ้นอย่างไม่พอใจ ดวงตาของผมมองตรงไปยังพี่ตี๋ สายตาฉายแววความท้าทาย เพราะไม่อยากให้เขามองผมในแง่ลบแบบนั้น

"ไม่ใช่หรอก เพื่อนรัก แต่เรารู้สึกว่า ถ้ามึงไม่คิดจะเปลี่ยนบางอย่างในตัวเอง มึงก็ยังคงอยู่แบบนี้ตลอดไป"พี่ตี๋ยิ้มตอบกลับมาอย่างไม่คิดอะไรมาก คำพูดของพี่ตี๋กระทบใจผมอย่างแรง ทำให้ผมต้องคิดในใจว่า อาจจะถึงเวลาที่ต้องเปิดใจลองดูบ้างแล้วจริงๆแต่ความกลัวและความกังวลยังคงกัดกินใจอย่างหยุดไม่อยู่

"มีครับพี่ ไปเร็ว"นํ้าเสียงแข็งกระด้างที่เอ่ยออกมาไล่ให้สองคนนั้นออกไปทำงานต่ออย่างไม่ต้องมารบกวนสมาธิอีกโดยที่เมื่อพวกนั้นได้ยินแล้วก็ต่างวิ่งกรูกันออกไปทันทีและต่างพากันแยกย้ายกันไป

ผมหันไปชงกาแฟตออไปโดยที่ในสมองเองก็ได้แต่คิดทบทวนเรื่องที่พวกมันพูดไม่ยอมหยุดโดยที่สายตาก็หันไปจ้องมองทางรูปปั้นนั้นอย่สงไม่ยอมหยุดแต่ก็ต้องกลับไปทำงานต่อ

23.54น.

ความเงียบสงัดของร้านในยามค่ำคืนทำให้ผมรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นคนเดียวที่อยู่ในโลกนี้ ผมเดินช้าๆไปยังมุมที่มีรูปปั้นกามเทพตั้งอยู่ รู้สึกถึงความเศร้าและความคิดถึงที่กลับมาอีกครั้ง ขณะยืนมองรูปปั้นนั้นผมพยายามจดจ่อกับทุกๆรายละเอียดที่มันสะท้อนอยู่ในแสงไฟอ่อนๆที่ส่องมาจากด้านบน แต่ทว่าไฟในร้านเปิดขึ้นทันทีทำให้ผมสะดุ้งสุดตัว ใจเต้นรัวอย่างไม่คาดคิดแสงไฟที่สว่างจ้าเหมือนจะสาดส่องทุกซอกมุมในร้านทำให้ผมต้องหยุดชะงักไปชั่วขณะ

ผมพยายามทำตัวให้นิ่งที่สุด หวังว่าคนที่เปิดไฟจะไม่ได้สังเกตเห็นการปรากฏตัวของผม แต่แล้วก็มีเสียงฝีเท้าหลายคู่ดังขึ้นพร้อมกับการวิ่งเข้ามาหาผม เสียงนั้นดังขึ้นเรื่อยๆจนทำให้ผมรู้สึกถึงความกดดันอย่างหนัก ทันใดนั้น เสียงดังกร๊อบ ก็เริ่มดังขึ้นตามมาจากทิศทางของการวิ่งเข้ามาหาผม มันทำให้ผมตกใจและเริ่มกลัวว่าผมจะไม่ได้มีโอกาสหนีออกไปง่ายๆ ท่ามกลางการรุมกระทืบที่เข้ามาใกล้ ผมไม่สามารถขยับหรือพูดอะไรได้มากมายในขณะนั้น

ขณะที่ผมยังคงพยายามหาทางหนีไปจากสถานการณ์นี้ ก็รู้สึกถึงความเหนื่อยล้าและเจ็บปวดที่กระทบกับร่างกาย ชุดที่สวมใส่ที่มิดชิดทำให้ทุกอย่างดูผิดปกติไปจนไม่มีใครสามารถจดจำได้ว่าใครคือตัวจริงของผม การเผชิญหน้ากับความรู้สึกเหล่านี้ท่ามกลางความมืดทำให้ผมเริ่มรู้สึกถึงความสิ้นหวัง ไม่รู้ว่าใครกันที่กำลังลอบเฝ้าร้านในตอนกลางคืน

ตุ๊บตั๊บ ตุ๊บตั๊บ ตุ๊บตั๊บ~~~

"โอ้ยยยย!"ผมร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด ขณะที่ร่างกายถูกผลักกระแทกและล้มลงบนพื้นร้านมืดและเงียบ แต่เสียงที่ดังขึ้นมาไม่ทำให้ผมรู้สึกถึงการปลอดภัยเลยแม้แต่น้อย

"มึงคิดจะขโมยหรอ หา! ไอ้โจรสาระเลว!"เสียงหนึ่งตะโกนใส่ด้วยความโกรธเคือง เหมือนทุกอย่างรอบตัวมืดมนและไม่ยุติธรรมอย่างสิ้นเชิง ผมไม่ทันได้ตอบอะไรข้อหาโจรที่ถูกโยนใส่ผมทำให้รู้สึกเหมือนตัวเองกำลังจะถูกกลืนกินทั้งตัว

"กูไม่ได้ขโมย ไอ้พวกเวรดูก่อน แหกตาดูมั้ง!"ผมพยายามพูดออกไปทั้งที่ยังหอบหายใจไม่ทันจากการโดนรุมกระทืบ แต่ก็พยายามใช้ช่องว่างในการพูดเพื่อเคลียร์สถานการณ์ไม่รู้ว่าเหตุการณ์นี้จะจบลงอย่างไร ในขณะที่ผมพยายามจะปัดมือของพวกมันออกจากตัว ความเจ็บปวดที่ยังหลงเหลือจากการรุมทำให้ผมสั่นสะท้านจนเกือบล้มลงอีกครั้ง

"แล้วมึงมาทำไรตรงนั้น"เสียงอีกเสียงหนึ่งถามขึ้นเหมือนจะสงสัยว่าทำไมผมถึงอยู่ในจุดที่ไม่ควรอยู่ทั้งที่ตัวเองก็ไม่รู้เหตุผลที่แท้จริงว่าทำไมถึงมาที่นี่ ผมมองไปรอบๆหัวใจยังคงเต้นแรง ไม่สามารถตอบคำถามที่ถูกถามได้ในขณะนี้จิตใจผมล่องลอยไปไกล ความคิดที่ว่าทุกอย่างจะต้องจบลงแบบนี้ทำให้รู้สึกมืดมนและสิ้นหวัง

.............

"ฮ่า ฮ่า ฮ่า ไหนมึงบอกไม่เชื่อไง กูไม่เชื่ออย่างนั้นอย่างนี้ไอ่ห่าเดี๋ยวพวกกูช่วยมึงเอง "ผมเลือกที่จะเล่าความจริงทั้งหมดออกมาให้กับพวกมันได้ฟังในขณะที่กำลังนั่งทำแผลอยู่ด้วยความเจ็บปวดระบบไปทั้งตัวจากการที่มีอีโก้ที่มากล้นอยู่ในตัว

ณ หุ่นปั้นกามเทพ

'มันจะได้จริงหรอวะ ถ้ามึงให้กูไม่ได้นะ กูทุบมึงทิ้งแน่ งั้นกูขอเมียสักคนละกัน'ผมเอ่ยคำอธิฐานอยู่ในใจไปก่อนที่จะเดินไปลูบที่หุ่นรูปปั้นนั้นเบาๆตามที่พวกมันได้บอกเอาไว้ '

ฟึ้บบบบบบบบ

ทั้งสายลมและแสงที่โผล่มาจากตรงหน้าจนผมเองไม่สามารถที่จะมองทะลุผ่านแสงนั้นได้เลยสักนิดเดียวก่อนที่แสงนั้นจะค่อยๆลดหรี่ลงไปจนผมเองสามารถที่จะมองเห็นอะไรมาได้บ้างและสามคนนั้นก็ได้หายไปทันทีจนผมเองตกใจแทบแย่

"เดี๋ยวข้าจะช่วยเจ้าเอง พรุ่งนี้ตอนเช้า เมียของเจ้ามาจะนอนอยู่ข้างๆเตียงของเจ้าเองแต่......"

"แต่อะไรอีก"

"เจ้าอยากได้คนประมาณไหนเดี๋ยวข้าจัดให้ แล้วเจ้าก็เลิกลบหลู่ข้าได้ละ"

"ขาวๆ น่ารักๆ ขี้อ้อน นิสัยดี แค่นี้พอละ"

"งั้นเดี๋ยวเจ้าก็ลองหลับตาดู"