ep.1 จุดเริ่มต้น

พวกคุณเชื่อเรื่องกามเทพสื่อรักกันไหม

ถ้าไม่เชื่อผมว่าพวกคุณต้องเข้ามาดูแล้วแหละ

กามเทพเป็นเทพแห่งความรัก ความปราถนา และมีฤทธิ์ที่จะบันดาลให้ใครรักใครก็ได้

แต่..........

กามเทพของผมเป็นแบบนี้ครับ

เค้าทั้ง หล่อแต่ขี้เก๊ก ใจดี

แต่..........

ทำไมเค้าถึงจับคู่ให้ผมกับคนนี้ด้วยงั้นล่ะ

เรื่องมันเป็นอย่างนี้ครับ ผมจะเล่าให้พวกคุณฟัง

มึงไม่ใช่กาแฟธรรมดา แต่มึงคือกาแฟที่มีค่ามากที่สุดสำหรับกู

และมึงไม่ใช่กาแฟที่มีคุณค่า เพราะมึงเป็นมากกว่ารสชาติที่มันคู่ควร

...................................................................................................................................

สวัสดีครับผมชื่อ "เพิร์ท" ชีวิตผมมันก็แค่บาริสต้าหนุ่มในร้านกาแฟเล็กๆที่ทำงานอยู่กับลูกพี่ลูกน้อง แต่มันกลับเป็นที่ที่ไม่เคยขาดสาวๆเข้ามาหา เรียกได้ว่า "บาริสต้าหนุ่มหล่อ" เป็นที่รู้จักแต่ทว่าความหล่อมันกลับไม่ได้ช่วยอะไรในเรื่องของความรักเลย

สาวๆเข้ามาแล้วก็จากไป ไม่ว่าจะเป็นการสนทนาที่ดูเหมือนจะไปได้ดี หรือการพูดคุยที่เราคิดว่าจะมีอะไรพัฒนาต่อ แต่สุดท้ายกลับจบลงที่การ "โดนเท" ทุกครั้ง อารมณ์ของผมมันก็ค่อยๆท่วมท้นไปด้วยความสับสน ความรู้สึกเหมือนโดนทอดทิ้งจนกลายเป็นสิ่งที่คุ้นเคยจนแทบจะไม่รู้สึกอะไรแล้ว แต่ข้างในมันก็ยังเจ็บปวดเสมอผมก้มหน้ามองที่พื้น คิ้วขมวดและกัดปากจนรู้สึกเจ็บขึ้นมา

"ทำไมต้องเป็นแบบนี้วะ..."เสียงของผมพร่าไปในลำคอ รู้สึกเหมือนโลกมันกำลังหมุนไปข้างหน้าเร็วๆ แต่ในขณะเดียวกันผมกลับยืนอยู่ในที่เดิม ยังคงอยู่กับคำถามเดิมๆว่าทำไมชีวิตผมต้องเป็นแบบนี้

ร่างกายผมมันเหนื่อยล้าท่าทางที่เดินไปมาในร้านกาแฟเหมือนกำลังหลีกหนีอะไรบางอย่าง ไม่สามารถปล่อยวางได้ ผมสบตากับสาวๆที่เข้ามาในร้าน แต่กลับรู้สึกเหมือนทุกอย่างเป็นแค่การแสดง การยิ้มและการทักทายมันดูเหมือนจะเป็นหน้ากากที่ต้องใส่ไว้ตลอดเวลา แม้จะมีสาวๆ เข้ามาเยอะ แต่กลับไม่มีใครอยู่ยาว พวกเธอก็เข้ามาแค่ชั่วครู่และหายไป ผมอดไม่ได้ที่จะคิดว่ามันเป็นอะไรที่ผิดปกติ สงสัยว่าผมมีอะไรที่ขาดหายไปหรือเปล่า

ทุกๆ ครั้งที่ถูกทิ้งก็เหมือนกับการโดนบาดแผลที่ลึกขึ้นไปเรื่อยๆเหมือนกับมีบางสิ่งที่กัดกินอยู่ภายใน ผมรู้สึกผิดหวังจนเริ่มรู้สึกว่าความรักมันเป็นเพียงแค่เรื่องหลอกลวง รู้สึกเหมือนกับว่าไม่มีใครที่จะรักผมจริงๆ แบบที่ผมต้องการ

"กูอยากมีเมียเว้ยย!!!"คำพูดที่ตะโกนออกไปในใจเหมือนจะพยายามให้ตัวเองรู้สึกดีขึ้น แต่ยิ่งพูดก็ยิ่งรู้สึกว่างเปล่า ความรู้สึกผิดหวังพัดผ่านหัวใจอย่างรวดเร็ว ร่างกายผมเหมือนจะอ่อนแอลงในทุกๆ วินาที

ในช่วงเวลานั้นผมมองออกไปนอกร้าน เห็นแสงไฟที่ตกกระทบกับถนนที่เปียกหลังฝนตก ความรู้สึกเหมือนกับว่าโลกมันยังหมุนไป แต่ผมกลับยังคงยืนอยู่กับความสับสนและความเหงา เพียงแค่หวังว่าวันหนึ่งชีวิตของผมจะมีใครสักคนที่จะอยู่ข้างๆ และรักผมในแบบที่ผมรักพวกเขา

ณ ร้านกาแฟ coffee brownie

"เพิร์ท! วันนี้กูเอารูปปั้นกามเทพมาร้านวันแรก กูจะตั้งไว้ที่ข้างร้าน กูฝากมึงดูแลด้วยเผื่อมึงจะมีโชคด้านความรักมั้ง!"เสียงพี่ตี๋ดังขึ้นพร้อมกับท่าทางท่ามกลางบรรยากาศที่ค่อนข้างเงียบสงบของร้านกาแฟในตอนเช้า ผมเงยหน้าขึ้นมองมันครู่หนึ่งจากนั้นก็หันกลับไปทำงานต่อเพราะคุ้นเคยกับพฤติกรรมกวนๆของพี่ตี๋ที่มักจะทำอะไรแบบนี้ทุกครั้งที่มีโอกาส

พี่ตี๋คนนี้เป็นลูกพี่ลูกน้องของผมแต่ดูเหมือนว่าทุกอย่างในชีวิตของมันมักจะเดินไปในทิศทางที่ต่างจากผมเสมอ หน้าตาของมันอาจจะไม่ได้ดึงดูดเท่าผม แต่สาวๆกลับเข้ามาในชีวิตของมันอย่างไม่ขาดสาย เหมือนมันเป็นแม่เหล็กที่ดูดดูดสาวๆทั้งหลายที่ทำให้มันเป็นที่นิยมอย่างไม่น่าเชื่อ ขณะที่ผมยังคงยืนอยู่ที่นี่ ไม่เคยมีใครสนใจจริงจังเลย

มันเดินเข้ามาหาผมอย่างมั่นใจแล้วก็พิงอยู่ที่ตู้เค้ก ยื่นมือพาดลงบนตู้เหมือนกับจะท้าให้ผมตอบสนองต่อคำพูดมันแต่ผมไม่อยากจะตอบอะไรมากนัก ผมแค่ยืนทำความสะอาดเครื่องชงกาแฟด้วยมือที่มีจังหวะเรียบง่าย ไม่สนใจหรือโกรธอะไรเพราะผมรู้ดีว่าไม่ว่าจะตอบกลับไปยังไงก็เหมือนเดิม

"ได้ยินป่าวเนี่ย" ตี๋ยังคงไม่ยอมหยุดพูดจนผมต้องหยุดทำอะไรสักพักแล้วมองมันด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความไม่พอใจ

"ทำไมต้องเป็นกูวะ คนอื่นในร้านก็มี ไอ้เนม ไอ้ไทม์ กูไม่เชื่อหรอกเรื่องพวกนี้"น้ำเสียงของผมแสดงออกมาอย่างไม่ทันคิด ตอนนั้นมันก็เหมือนเป็นแค่การระบายความรำคาญที่ผมรู้สึกจากคำพูดของมันที่ทำให้ผมรู้สึกถึงความไม่เป็นธรรมในชีวิตความจริงแล้ว ผมไม่เคยเชื่อในเรื่องโชคชะตาหรือสิ่งที่มองไม่เห็นเช่นนี้เลย ความรักหรือความสัมพันธ์ที่ดีก็เหมือนจะเป็นแค่ความฝันสำหรับผม เท่านั้น

และคำพูดที่ออกจากปากของผมในครั้งนี้มันคงเป็นสาเหตุที่ทำให้ผมยังคงอยู่ในสถานการณ์นี้คือความคิดที่ไม่เคยเปิดใจให้กับสิ่งที่ไม่สามารถมองเห็นด้วยตา ไม่ว่าจะเป็นโชคชะตาหรือความเชื่อในบางสิ่งบางอย่าง ผมมักจะพูดออกไปโดยไม่คิดถึงผลที่จะตามมาเสมอ บางทีความเชื่อเหล่านี้อาจจะไม่ได้หมายความว่าเราจะมีความรักหรือโชคในชีวิตเสมอไป แต่การยอมรับมันอาจจะช่วยให้เราได้เห็นบางอย่างที่เราเคยมองข้าม

"กูอุตส่าห์ช่วยมึงนะเว้ย มึงก็ลองหัดเชื่อเรื่องพวกนี้มั้ง มึงพูดเเบบนี้ไงมึงถึงไม่มีเมียสักที มีเดี๋ยวก็เท "

"กระผมขอตัวก่อนนะครับ กระผมจะทำงาน เนม ไทม์เปิดร้านด้วย ไปก่อนนะขอรับ"วาจาประชดประชันไปอย่างน่าเบื่อหน่ายเพื่อหลีกหนีบทสนทนาที่จะต้องพูดออกมากับรุ่นพี่คนนี้อีกก่อนที่จะเอ่ยเรียกให้รุ่นน้องในร้านสั่งเปิดร้านและเดินออกไปจากตรงนั้นทันทีเพื่อออกไปเตรียมวัตถุดิบที่จะเสิร์ฟให้กับลูกค้า

"มึงเป็นเจ้าของร้านหรือกูกันแน่ว เปิดร้านดิวะมองทำเชี้ยไร"

"ครับผม"สองเท้าเรียวยาวเดินออกไปจากหลังร้านทันทีและขังตะวเองอยู่ในนั้นราวไปประมาณครึ่งชั่วโมงโมงกับการเตรียมวัตถุดิบและของต่างๆให้พร้อมก่อนที่จะเดินถือเอาเข้าไปในร้านอีกครั้งหนึ่งเมื่อใกล้จะถึงเวลาที่ลูกค้าจะเข้าร้านแล้ว

แต่ทว่าในระหว่างทางของที่เต็มไม้เต็มมือไปหมดจนไม่ได้ดูทางก็ดันเกิดชนเข้ากับหญิงสาวคนหนึ่งที่สวยเป็นอย่างมากก่อนที่ผมเองจะวางของลงและรับเข้าไปดูเธอทันทีโดยที่สายตาของผู้หญิงคนนั้นที่จอองมองมาที่ผมก็แทบจะกลืนกินผมอยู่แล้วและท่าทางที่ยั่วยวนของเธอเองก็ทำเอาผมนั้นเตรียมท่าที่จะเล่นเธอกลับด้วยเช่นกัน

ตุ๊บบบบบบบ

เสียงจากการชนกันทำให้ผมสะดุ้งเล็กน้อย ก่อนที่ความรู้สึกเหมือนโลกหยุดหมุนชั่วครู่เมื่อเห็นหญิงสาวตรงหน้าผม เธอสวยมากสวยจนทำให้ทุกอย่างรอบตัวดูเลือนรางไปชั่วขณะ รอยยิ้มที่เธอยิ้มให้ผมทำให้หัวใจของผมเต้นแรงขึ้นโดยอัตโนมัติและในขณะที่ตาของเธอมองมาที่ผมผมไม่สามารถขยับตัวไปไหนได้เลย

"ขอโทษค่ะพี่ เป็นไรรึป่าวคะ"เสียงของเธอดังกังวานราวกับเสียงเพลงที่ดังกระทบหูจนทำให้ผมละสายตาจากพื้นมองไปที่เธออีกครั้ง เธอเอียงคอมองหน้าผมด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความเป็นห่วงจนทำให้ผมรู้สึกอ่อนแอในตอนนั้นเอง

“อ้อไม่เป็นไรครับ ว่าแต่คุณเป็นอะไรไหมครับ คุณคนสวย”คำพูดของผมออกมาโดยไม่ทันคิด ความอึดอัดในใจเริ่มหายไปบ้างแล้วและตอนนี้แค่ได้มองหน้าผู้หญิงตรงหน้ามันทำให้ผมรู้สึกว่าทุกอย่างดีขึ้น

ดวงตาของเธอส่องแสงสดใส คิ้วเรียวบางและริมฝีปากที่ยิ้มเล็กน้อย ทำให้ผมอยากพูดอะไรบางอย่างออกไป แต่กลับพูดไม่ออกได้แค่ยืนอยู่ตรงนั้นราวกับโลกทั้งใบหยุดหมุนและหยุดหายใจไปกับเธอ

"เห้ยมึงมายุ่งไรกับเมียกูวะ"เสียงนรกที่ส่งมาเกิดเมื่อผู้หญิงที่ส่งสายตาแพรวพราวมานี้ดันเกิดมีผัวเอาจนได้แต่ทว่าก็ดันมาอ่อยผมอยู่จนผมเองต้อวรีบยกมือไหว้และนีบหอบข้่วของเข้าไปในร้านทันทีด้วยความกลัวว่าจะมีปัญหาขึ้นมาได้

"มึงอ่อยมันอยู่ได้"

"กูไม่ได้อ่อยนะ"

"กลับ!!"