Chapter 31 : ใกล้ถึงตอนจบ

"กูขอร้อง บอกกูเถอะว่าพิมอยู่ไหน"

"..." ออสตินนิ่งเงียบ ถึงแม้สภาพของอินหลงตอนนี้จะเหมือนหมาบ้าแต่เขาก็ไม่สามารถบอกได้จริง ๆ ว่าพิมดาวไม่ได้ไปไหนไกลแต่อยู่ที่คฤหาสน์ใหญ่ของตระกูลจาง เขาต้องการให้พิมดาวได้ใช้เวลาอยู่ห่างจากไฟอย่างอินหลงสักพัก เพราะการที่เธอเดินออกมาจากบ้านแบบนั้นแสดงว่าอินหลงมันต้องทำร้ายจิตใจเธอมาอย่างหนัก

"เธอปลอดภัยดี ไม่ต้องห่วง และเธอก็ไม่ได้อยู่กับกู น้องกู หรือพ่อแม่กูแบบที่มึงคิดด้วย ไม่เชื่อก็ไปตามดูได้" 

"กูไม่เชื่อ!" อินหลงแผดเสียงลั่น นัยน์ตาของเขาวาวโรจน์ไปด้วยความร้อนใจ

"หัดสงบสติซะบ้างเถอะ! ปล่อยเธอเป็นอิสระบ้าง มึงจะบังคับเธอไปจนตายเลยหรือไง เธอเป็นคนนะไม่ใช่สิ่งของที่มึงจะคอยควบคุมอยู่ทุกอย่าง ในเมื่อเธอเลือกที่จะออกมาแบบนี้ก็แสดงว่าเธอไม่อยากเจอ มึงตอบกูได้ไหมล่ะว่ามึงทำอะไร...เธอถึงวิ่งหนีแบบนี้!"

คนร้อนใจทำได้เพียงชะงักกึกแม้จะโดนออสตินกระชากคอเสื้ออย่างแรง เพราะคำตอบของเรื่องนี้มันคือความเลวของเขาเอง…ทั้งปากหมา ๆ และอีโก้ล้นฟ้าในการไม่ยอมรับว่ารักเธอ แถมสันดานเสีย ๆ ก็ดันกำเริบเมื่อเห็นเธออยู่กับคนอื่นจนเอ่ยไล่พิมดาวผู้รักเขาด้วยใจที่บริสุทธิ์ออกไปเองอย่างไม่น่าให้อภัย...

"ตั้งสติและเลิกอาละวาดเป็นหมาบ้าได้แล้ว คุณพิมเธออยู่ในที่ ๆ ปลอดภัยดีปราศจากการราวีของมึง ที่เธอหนีออกมาก็เพราะไม่อยากใช้ชีวิตร่วมกับคนเหี้ย ๆ แบบมึงไง มึงน่าจะนึกภาพความเลวของตัวเองออกนะ!" ออสตินปล่อยคอเสื้อที่กระชากออกและเดินกลับไปที่ลิฟต์ ทิ้งให้อินหลงยืนจมอยู่ในภวังค์แห่งความรู้สึกผิดของตนเอง

"แม่งเอ๊ย!" อินหลงสบถออกมาอย่างรุนแรง เขาแทบจะเดินไปจับแจกันมาทุ่มลงพื้น แต่ติดที่ว่าถ้าทำแบบนั้นเขาก็จะไม่ต่างอะไรกับคนพาลเลย

"ถ้าเรื่องนี้หลุดไป พวกเธอได้ชดใช้แน่!” เขาตวาดเตือนใส่พนักงานที่ยืนตัวแข็ง พลางเดินกลับมานั่งในรถด้วยความหัวเสีย ตอนนี้ความรู้สึกมากมายถาโถมเข้ามาราวกับกำแพงบีบรอบด้าน เขาทั้งโกรธ ทั้งเสียใจ และรู้สึกผิดที่ไล่เธอออกไป

เขามันเลวเองที่ปล่อยให้อารมณ์ครอบงำจนเผลอทำร้ายเธอซ้ำแล้วซ้ำเล่า เพียงเพราะตัวเองไม่ยอมรับว่ากำลังรักเธออย่างหมดหัวใจ...แค่เธอหายไปไม่กี่ชั่วโมงก็ทรมานจนแทบทนไม่ได้ รู้สึกเหมือนว่ากำลังทำสิ่งสำคัญและมีค่าที่สุดในชีวิตหล่นหาย

และไม่รู้ด้วยว่าเธอจะมีวันให้อภัยกับสิ่งที่เขาทำได้หรือเปล่า...ใครล่ะจะมาอยากทนกับผู้ชายร้ายกาจแสนเอาแต่ใจและคอยพูดจาถากถางทำร้ายเธออยู่ตลอดเวลา

'ถ้ามึงรักเธอจริง ก็ปล่อยเธอไปซะ!' คำพูดของออสตินดังก้องอยู่ในหัวสมองที่หนักอึ้ง ให้ปล่อยเธอไปงั้นเหรอ...มันจะไปง่ายอย่างนั้นได้ยังไง ในเมื่อเขาทั้งรักทั้งหวงเธอขนาดนี้

การที่จะให้เขาปล่อยมือเธอไปง่าย ๆ เกรงว่าคนเห็นแก่ตัวสุด ๆ อย่างเขาคงทำให้ไม่ได้ เขาจะต้องตามหาเธอให้เจอ ถึงแม้ว่าเธอจะไม่อยากเห็นหน้ากันแต่เขาก็ขอแค่อยากบอกว่ารักเธอแค่ไหน และขอโทษกับสิ่งที่ทำไป แล้วถึงเวลานั้นเธอจะตัดสินใจยังไงเขาก็จะยอมรับมันแต่โดยดี

คฤหาสน์ใหญ่ตระกูลจาง

เวลาผ่านไปจนตอนนี้เกือบตีสองแล้ว แต่พิมดาวก็ยังคงนั่งซึมอยู่ที่เดิมไม่ไปไหน เกศมณีนั้นห่วงความรู้สึกของลูกสะใภ้อย่างสุดหัวใจ เธอเลยนั่งอยู่ใกล้ ๆ พิมดาวตลอด เมื่อให้เธอรู้ว่ายังมีแม่สะใภ้คนนี้เสมอ

ไม่รู้ทำไมที่เธอถูกชะตาเด็กคนนี้เหลือเกิน ถูกชะตามาตลอดแม้ว่าจะเคยเจอกันไม่กี่ครั้งในยามที่พิมดาวยังเด็ก แต่พอได้ใกล้ชิดกันที่งานศพของชาญ ยิ่งทำให้เกศมณีชื่นชมในตัวพิมดาวมากขึ้นไปอีก เพราะเธอเปรียบเสมือนดอกเดซี่สีขาวที่แสนบริสุทธิ์และอ่อนโยน แต่ในขณะเดียวกันก็เข้มแข็งและอดทนเป็นอย่างมาก

นิสัยก็ดี น่ารักว่านอนสอนง่าย มีมารยาทและความอ่อมน้อมถ่อมตน ให้เกียรติเหล่าผู้รับใช้ทุกคน นิสัยของพิมดาวคล้ายกับเกศมณีเลย...เพราะเธอเลือกที่จะดูแลลูกน้องด้วยพระคุณ ไม่ใช่เจ้ายศเจ้าอย่างปกครองอย่างพระเดช

'อ่อนนอก แข็งใน' นี่แหละถึงจะสมกับเป็นนายหญิงแห่งตระกูลจาง ไม่ว่าจะนึกย้อนไปกี่ครั้งก็คิดไม่ผิดจริง ๆ ที่เลือกพิมดาวเข้ามาในตระกูล แต่มันก็จะมีความเสียใจบ้างที่เธอดันมาเจอลูกชายเจ้าอารมณ์

ตอนแรกเกศมณีก็คิดว่าเจ้าลูกคนนี้จะเย็นลงบ้าง และให้ความเกรงใจแก่พิมดาว แต่จากที่ฟังเรื่องราวมานั้น ลูกเธอยังเป็นคนเดิมทุกอย่าง เอาแต่ใจอย่างไรก็เอาแต่ใจอย่างนั้น ไม่คิดจะเปลี่ยนแปลง ดังนั้นการซ่อนตัวพิมดาวไว้ไม่ให้อินหลงเจอง่าย ๆ น่าจะทำให้เขาได้รับบทเรียนอะไรบ้างไม่มากก็น้อย

"ขอบคุณค่ะคุณเกศ"

"ดื่มก่อนนะ" ในขณะที่เกศมณีให้สาวใช้ชงชาร้อนมาให้พิมดาวดื่ม นักสืบก็รีบบึ่งตัวมาที่คฤหาสน์ทันที ถึงแม้ว่าสภาพจิตใจของพิมดาวจะพังทลาย แต่เธอก็ต้องฝืนกลั้นน้ำตามาโฟกัสกับเหตุการณ์ปัจจุบันก่อน

"ได้เรื่องว่ายังไงบ้าง"

"เราสืบมาแล้วครับคุณจาง ได้ความว่าพ่อแม่ของเด็กคนนั้นถูกจ้างมาจากเจ้าหน้าที่ผู้หญิงที่ดูไว้ใจได้ของทางโจเซฟ หลัวให้นำกล่องของขวัญมาให้คุณพิมดาว"

"พวกมันคงกะจะปั่นหัวให้คุณพิมดาวกับคุณชายเล็กแตกกัน เพื่อที่จะได้มีจังหวะที่คุณพิมดาวอยู่คนเดียวและเข้าเล่นงาน..." พิมดาวนั่งฟังด้วยหัวใจสั่นไหว เธอคิดถูกจริง ๆ ที่มาพักใจอยู่คฤหาสน์แห่งนี้แทนที่จะหนีไปที่อื่น เพราะถ้าเป็นอย่างนั้นคงสร้างความวุ่นวายให้แก่ตระกูลจางเป็นอย่างมาก

"แต่ตอนนี้พวกมันน่าจะกำลังไม่ระวังตัวหลงคิดว่าพวกเราไม่มีหลักฐานครับถึงต้องใช้วิธีเด็กเล่นแบบนี้ เพราะมันคงยังไม่รู้ว่าล่าสุดภรรยาของชายที่พาคุณชาญมาเกิดอุบัติเหตุนั้นยังมีชีวิตอยู่"

"หลังจากสามีเสียชีวิต มันก็ส่งคนมาตามเก็บเธอและลูกทันที แต่เราต้องขอบคุณความน่าสงสารของเธอที่เป็นประโยชน์ของเราอย่างถึงที่สุด"

"เพราะหนึ่งในคนที่มันส่งมาเก็บเธอและลูกน่าจะเกิดความเห็นใจ มันซ้อมสองแม่ลูกจนเกือบตายเลยก็จริงแต่หลังจากนั้นก็แอบช่วยเหลือให้พวกเธอหลบหนีออกมาได้"

"ที่เราต้องใช้เวลาสืบนานเพราะกว่าจะหาตัวเธอเจอนั้นไม่ง่ายเลย...เธอหลบหนีกลับประเทศและไปใช้ชีวิตอยู่ที่ชนบทซึ่งห่างไกลผู้คน แถมประวัติก็แทบไม่มี"

"และก็ต้องขอบคุณคนขับรถที่เขาฉลาดมาก เพราะในตอนที่คนของโจเซฟ หลัว มาสั่งการเขาได้ทำการแอบบันทึกเสียงสนทนาไว้และส่งให้ภรรยาครับ"

"ในตอนแรกที่พวกเราตามไป เธอก็พยายามจะหนีเหมือนกันเพราะไม่อยากยุ่งเกี่ยว พวกเราใช้เวลาเกลี้ยกล่อมให้เธอยอมพูดออกมาอยู่นานมาก กว่าที่เธอจะเชื่อใจว่าเราเป็นคนของคุณพิมดาวจริง ๆ "

"จนในที่สุดเธอก็ยอมเล่าทุกอย่าง และตอนนี้พวกเราให้การคุ้มครองเธอกับลูกสาวด้วยการพามาอยู่ที่เซฟเฮาส์ที่ฮ่องกงแล้วครับ"

"พวกเรากำลังคิดว่าจะปล่อยคลิปเสียงสนทนาไปยังโลกออนไลน์เพื่อให้มีการตั้งข้อสงสัยสาวไปถึงมัน แต่นั่นคงยังไม่มากพอที่จะทำให้มันล้มได้ พวกเราต้องการหลักฐานเพิ่มเติมจากการขนย้ายแรงงานผิดกฎหมายและเทรดอาวุธเถื่อน"

"ฉันคิดว่าตระกูลจางสามารถล้มมันได้" หลี่หมิงเอ่ยอย่างเยือกเย็น เพราะการเป็นมาเฟียผู้ยิ่งใหญ่นั้นย่อมมีหัวคิดที่ฉลาดหลักแหลม กว่าพวกเศรษฐีใหม่อย่างโจเซฟ หลัว

"..."

"เราก็แค่ทำให้มันสั่นคลอนและรอเหยื่อที่ไม่มั่นคงมาติดกับ"

"ท่านหมายถึง...จะปล่อยคลิปเสียงเพื่อให้มันตกที่นั่งลำบาก แล้วรอหลักฐานจากคนที่พร้อมทรยศมันอย่างนั้นเหรอครับ!"

"ใช่ มือของเราจะต้องไม่เปื้อนเลือด เราก็แค่ต้องรอเวลา และจังหวะที่เหมาะสม เพราะยังไงการทรยศหักหลังนั้นเกิดขึ้นอยู่เสมอ ถ้ามันตกที่นั่งลำบาก เป็นขี้ปากของคนในสังคม และทางการก็คงจะไปจี้หาหลักฐานเพิ่ม ตอนนั้นแหละที่พรรคพวกของมันจะแปรผัน และเราก็ต้องรอเวลาที่ลูกปลาจะมาติดเบ็ดเท่านั้น" ราชสีห์แห่งวงการกาสิโนกล่าวถึงแผนการและความน่าจะเป็นที่จะเกิดขึ้น เพราะเขาผ่านร้อนผ่านหนาวมามาก

"และถ้ามันขาดความน่าเชื่อถือ เหล่าพรรคพวกของมันก็จะเริ่มร้อน ๆ หนาว ๆ และพวกมัน...ก็จะทะเลาะและออกมาแฉกันเอง"

"นั่นแหละจะถึงจุดจบของมัน...มันคงคิดว่าจะสั่งเก็บใครก็ได้อย่างที่มันอยากทำ แต่วงการมาเฟียเขาไม่เก็บใครง่าย ๆ แบบนั้น ทุกอย่างต้องมีขั้นตอนและชั้นเชิงอีกมาก ใช่ว่าอยากให้ใครหายไปก็ทำได้เลย...แบบนั้นก็ไม่ต่างอะไรกับโจรในคราบคนรวย"

"งั้นเราก็ต้องปล่อยข่าวให้เร็วที่สุดสินะครับ"

"ยังก่อน...เราจะปล่อยในวันที่มันจัดงานฉลองธุรกิจไนต์คลับ" หลี่หมิงเอ่ยพลางยกแก้วน้ำชาขึ้นมาจิบ

"พิมดาวเธอว่ายังไง"

"พิมเห็นด้วยกับแผนนี้ค่ะ"

"หนูอยากแก้แค้นไหม…”

พิมดาวนิ่งเงียบไปพักหนึ่งเมื่อได้ยินคำถามของเกศมณี ตอนแรกเธอก็แค้นที่พ่อถูกสั่งเก็บ แต่พอคิดไปคิดมา ถ้าแก้แค้นไปเรื่องพวกนี้ก็คงไม่จบเสียที ให้มันได้รับกรรมที่ก่อด้วยการสูญสิ้นทุกอย่างและต้องใช้ชีวิตในคุกก็น่าจะพอแล้ว

“ไม่ค่ะ…พิมแค่ต้องการเห็นมันได้รับการลงโทษตามกฎหมาย ซึ่งถ้าเราปล่อยคลิปเสียงในวันนั้นน่าจะสร้างแรงกระเพื่อมได้มหาศาล และพิมอยากจบเรื่องนี้แล้วค่ะ" พิมดาวเอ่ยอย่างหนักแน่น ยิ่งจบเรื่องนี้ได้เร็วเท่าไหร่ก็ยิ่งเป็นผลดีต่อชีวิตเธอ เพราะพิมดาวต้องทนทุกข์กับหลาย ๆ สิ่งมามากแล้ว และถ้าเรื่องพวกนี้จบลง พิมดาวก็จะได้มอบ 'ของสำคัญ' ให้อินหลงเสียที