Chapter 32 : เจ็บปวดเจียนตาย

หนึ่งอาทิตย์ผ่านไป

ตอนนี้พิมดาวและอินหลงไม่ได้เจอหน้ากันมากว่าหนึ่งอาทิตย์แล้ว สภาพของเขาในตอนนี้เหมือนกับหมาบ้าถูกเจ้าของทิ้ง เขาใช้เวลาส่วนมากในชีวิตไปกับการเมาเป็นหลัก และก็นั่งอยู่หน้าบ้านเพื่อหวังว่าเธอจะกลับมา...

ย้อนไปเมื่อวันแรกที่พิมดาวหายไป เขาก็ทำทุกทางเพื่อหวังว่าเธอจะกลับมาเจอกันอีกครั้ง ทั้งบุกไปหาออสติน สั่งบอดีการ์ดให้ออกตามหา รวมไปถึงติดต่อคนในตระกูลจางทุกคนเรื่องที่พิมดาวหายไป

ตอนที่เขาโทรไปหาพ่อกับแม่เพื่อตามหาพิมดาวนั้น เขาก็ได้รับคำตอบที่ทำเอาสะอึกจนนั่งซึมว่า

'พิมดาวไม่ต้องการติดต่อแกอีก เธอขอเวลาอยู่คนเดียว และตอนนี้เธอไม่ได้อยู่ที่ฮ่องกง แต่ม้าขอรับประกันว่าเธอปลอดภัย เลิกตามหาเธอเสีย'

คำพูดของเกศมณีทำให้เขารู้สึกใจหาย...เพราะแม้แต่แม่ของเขาเองก็ยังไม่เปิดโอกาสให้เขาอธิบายอะไรเลย ตอนนี้เขาเหมือนคนไร้ที่พึ่ง

ไม่มีใครแคร์คนเอาแต่ใจแบบเขาอีกต่อไปแล้ว ทุกคนล้วนเอือมระอาในพฤติกรรมที่ผ่านมาของเขากันหมด มันเลยทำให้เขาตกตะกอนความคิดได้ว่าตัวเองนั้นทำไม่ดีกับคนรอบข้างมามากแค่ไหนทุกคนถึงทิ้งไปหมด

แม้กระทั่งวันเกิดที่ผ่านมาที่ควรจะเป็นวันที่เขามีความสุข แต่ทุกอย่างกลับว่างเปล่า ไร้งานเลี้ยง ไร้คำอวยพรจากพ่อแม่และภรรยา

ตอนนี้เขารู้สึกไม่เหลือใคร...เพราะความเอาแต่ใจไม่มีที่สิ้นสุดของเขาทำให้ทุกคนนั้นหมดความอดทน รวมถึงคนที่เขารักสุดหัวใจอย่างพิมดาว...ที่เธอก็ไม่อยู่รอคำตอบจากเขาเหมือนกัน

'พิมรักเฮียนะคะ...แล้วเฮียรักพิมไหม' คำบอกรักแสนหวานนี้ยังดังก้องอยู่ในใจของเขาตลอดเหมือนกับคำสาปที่คอยย้ำเตือนว่าเขาเป็นคนทำลายหัวใจของเธอจนย่อยยับเองกับมือ

"รักสิ...รักมาก" อินหลงพึมพำกับตนเองแผ่วเบา พลางเลื่อนสายตาไปมองของขวัญวันเกิดที่พิมดาวซื้อมาให้...มันคือต้นไผ่เล็ก ๆ ที่เขาหมั่นรดน้ำและเฝ้ามองแทนความคิดถึงทุกวัน

เพราะมันคือของขวัญที่มีค่าที่สุดที่เขาเคยได้รับจากใครสักคนมาเลย...แถมการ์ดที่เธอเขียนมาก็ทำให้เขาเจ็บปวดใจทุกครั้ง

'สุขสันต์วันเกิดค่ะ พิมขอให้เฮียมีความสุขมาก ๆ นะคะ และพิมขอโทษที่ทำให้สถานการณ์ทุกอย่างมันแย่ลง พิมจะปรับปรุงตัว จาก พิม' แม้แต่ในการ์ดอวยพรเธอก็ยังขอโทษเขาเลย พิมดาวมักขอโทษเขาก่อนเสมอทั้ง ๆ ที่ตัวเองไม่ได้ทำอะไรผิดเลย แต่เขาก็ยังทำร้ายคนที่แสนดีแบบนี้ได้ลงคอ

ความรักของเธอทั้งล้ำค่าและบริสุทธิ์ขนาดนี้แต่เขายังมีหน้าไปดูถูกราวกับว่าเธอไม่มีค่าอะไรเลย...ทั้ง ๆ ที่คนอย่างเขามันไม่คู่ควรกับเธอเลยด้วยซ้ำ

"...เหอะ" อินหลงแค่นหัวเราะขม ๆ ให้กับชีวิต เขาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเปิดดูข้อความที่กระหน่ำส่งไปหาเธอแต่ก็ไม่ได้รับการอ่านและตอบกลับแล้วก็ได้แต่สมเพชตัวเอง

ปกติมีแต่เมินข้อความของเธอ นึกรำคาญทุกครั้งที่ได้ยินเสียงแจ้งเตือน แต่พอมันหายไปแล้วกลับเจ็บปวดราวกับถูกทิ้งไว้กลางทางที่มืดมน

แต่มันคงเทียบไม่ได้กับความเสียใจที่พิมดาวต้องทนทุกข์กับเขามาตลอดเลยสักนิด...แค่ตอนนี้ที่เขาต้องทนอยู่กับความรู้สึกกัดกินหัวใจมาแค่หนึ่งอาทิตย์ยังหน่วงจนแทบทนไม่ไหว เขามันไม่เก่งเอาเสียเลย อดทนสู้เธอไม่ได้แม้แต่น้อย

"คุณชายคะ คุณชายใหญ่กับคุณชายรองมาค่ะ" อินหลงรีบเด้งตัวขึ้นจากโซฟาเพราะคิดว่าพิมดาวกลับมา แต่ที่ไหนได้เป็นพี่ทั้งสองของเขานั่นเอง

"ไง เหมือนหมาเลยนะ" ไท่หมิงเอ่ยทักก่อนคนแรก

"มาทำไม"

"มาอยู่เป็นเพื่อนคนโดนทิ้งไง" ฟานอี้พี่ชายคนรองเดินมานั่งไขว่ห้างลงบนโซฟาตรงกันข้าม โดยมีเหล่าสาวใช้รีบยกแก้วและขวดแอลกอฮอล์มาเพิ่มเมื่อคุณชายทั้งสามรวมตัว

"หึ" อินหลงแค่นหัวเราะให้พี่ชายทั้งสองก่อนทิ้งตัวลงบนโซฟาและกระดก Vodka สีใสเข้าไปทีเดียวจนหมด

"ไม่เคยเห็นมึงเป็นแบบนี้มาก่อนเลย" นัยน์ตาคมของไท่หมิงจ้องมองมาที่สภาพน้องชายคนเล็กที่ดูสะบักสะบอมเหมือนนักมวยแพ้น็อก

"เพราะมันไม่เคยรักใครล่ะมั้ง" ฟานอี้เสริมออกมาด้วยน้ำเสียงเย็น ๆ ตามสไตล์ ปกติพี่รองของเขาจะเป็นคนพูดน้อยแต่ถ้าได้จิกกัดใครสักคนก็เจ็บแสบไม่ต่างจากอินหลงเท่าไหร่ แต่ไท่หมิงพี่คนโตนั้นต่างออกไป เพราะเขามักจะพูดจาสุภาพและมีบุคลิกอบอุ่นกว่าฟานอี้และอินหลงหลายเท่า

"ความรักแม่งเจ็บปวดฉิบหาย" น้องเล็กกล่าวออกมาพลางหยิบแก้วเปล่าขึ้นมาหมุนและมองไปเรื่อย ๆ อย่างไร้จุดหมาย

"ความรักไม่เคยทำให้ใครเจ็บปวด...คนต่างหากที่ทำให้เจ็บ" ไท่หมิงเอ่ยยิ้ม ๆ พร้อมทั้งเท Vodka ให้น้องชายเพิ่ม ความที่เป็นพี่คนโตและผ่านโลกมาเยอะ ทำให้เขารู้ดีว่าการทำให้ใครสักคนต้องเจ็บปวดมันเป็นยังไง และคืนนี้สำหรับน้องชายคนเล็กคงยังอีกยาวไกล เขากับฟานอี้ตั้งใจมาดูแลและให้ข้อคิดโดยเฉพาะ

"..." หลังจากพี่ชายรินเหล้าให้ อินหลงก็หยิบแก้วขึ้นมาพินิจอยู่นาน...ใช่แล้ว ความรักไม่ผิด มันผิดที่คนต่างหากที่กระทำต่าง ๆ แล้วไปโทษความรัก

เมื่อก่อนอาจจะดูถูกว่าความรักมันเป็นเรื่องไร้สาระเลยสร้างกำแพงน้ำแข็งขนาดใหญ่ไว้ปิดกั้นตนเองแต่แสงสว่างดุจพระอาทิตย์ยามเช้าของพิมดาวนั้นค่อย ๆ ละลายน้ำแข็งในใจของเขาอย่างอบอุ่นจนตอนนี้เหลือเพียงก้อนเนื้อหัวใจที่พร้อมจะเรียนรู้ความรักอย่างแท้จริง

"ทีนี้สำนึกหรือยัง" ไท่หมิงผลักหัวน้องชายคนเล็กไปหนึ่งที

ตอนนี้เขารู้ซึ้งแล้วว่าตนเองได้ทำผิดมหันต์...และพิมดาวคงจะไม่ให้อภัยง่าย ๆ แม้จะคิดถึงจนแทบขาดใจแต่ก็กอดเธอไม่ได้...เพราะไม่รู้ว่าตอนนี้เธออยู่ที่ไหน

"สำนึกแล้ว แต่กูแค่อยากได้โอกาสที่จะขอโทษเธอ"

"แล้วมึงเคยให้โอกาสเธอสักครั้งหรือเปล่า" ฟานอี้กล่าวเสียงเรียบทำอินหลงสะอึกไปครู่หนึ่ง มันก็จริงของพี่คนรอง เพราะอินหลงไม่เคยให้เธอพูดจบประโยคด้วยซ้ำ แถมครั้งสุดท้ายที่มีปากเสียงกัน เขาก็เอาแต่ด่าและดูถูกเธอ ไม่ได้ฟังเลยว่าเธอไปเจออะไรมาบ้าง จนมารู้ตัวก็สายเกินไปเสียแล้ว

"เลวฉิบหายเลย เฮ้อ" ร่างสูงยกมือมาปิดหน้าตัวเองพลางถอนหายใจลากยาว

"ใช่/ใช่" พี่ชายทั้งสองประสานเสียงโดยอัตโนมัติ นั่นยิ่งทำให้อินหลงรู้สึกแย่ขึ้นไปอีก เขาร้ายกาจกับคนรอบตัวมาทั้งชีวิตแบบนี้ได้ยังไงกัน

"แล้วพวกมึงเคยเกลียดกูหรือเปล่า"

"บ้า กูจะเกลียดมึงได้ไง มึงเป็นน้องกูนะ" ไท่หมิงขมวดคิ้วให้กับการพูดจาหมดอาลัยตายอยากของน้องชาย พลางยกแก้วแอลกอฮอล์ขึ้นมาจิบ

"กูขอโทษถ้าทำให้พวกมึงโกรธในบางครั้ง" เขาตัดสินใจเอ่ยขอโทษพี่ชายทั้งสองเป็นครั้งแรกในชีวิต เพราะก็รู้ตัวอยู่ว่าที่ผ่านมาเอาแต่ใจใส่พี่ ๆ มามากมาย ลงไม้ลงมือกันก็เคย ทะเลาะกันจนไม่คุยเลยเป็นปีก็ผ่านมาแล้ว แถมตอนที่เขาอยู่อเมริกาเหล่าพี่ชายก็บินมาหาตลอด และเขาก็เอาแต่รำคาญที่พี่ชายมาตามกลับบ้าน แต่ตอนนี้เขารู้แล้วว่าความรักของครอบครัวมีค่าแค่ไหน

"...ฮ่า ๆ อะไรวะเนี่ย" ฟานอี้ถึงกับหลุดขำออกมา จากเดิมที่มีสีหน้าเคร่งขรึมและขำยากตลอดเวลา แต่วันนี้น้องชายคนเล็กทำให้เขาเซอร์ไพร์สจริง ๆ 

"เออ พิมเอาอะไรให้มึงกินวะ มึงเป็นใคร คายน้องชายกูออกมาเดี๋ยวนี้!" ไท่หมิงแกล้งเขย่าร่างสูงแรง ๆ อย่างไม่เชื่อหูตัวเองว่าจะได้ยินคำนี้จากน้องชายแสนเอาแต่ใจ อินหลงได้แต่ปัดป่ายไปมาด้วยใบหน้าขึ้นสีแดง ไม่รู้ว่าเพราะน้ำเมาหรือเพราะความเขินที่เอ่ยขอโทษพี่น้องครั้งแรก

"ถือเป็นก้าวแรกที่ดีนะไอ้อิน กูดีใจที่ได้ยินมึงขอโทษก่อนตาย" ฟานอี้ยังคงยิ้มให้น้องชายไม่เลิก ตอนแรกเขาก็ไม่เชื่อเหมือนกันว่าความรักจะเปลี่ยนใครได้ แต่ตอนนี้เชื่อแล้ว เพราะน้องชายผู้อาละวาดเก่งเป็นที่หนึ่งมีสภาพเหมือนหมาเหงาแบบนี้

"พวกกูให้อภัยมึงอยู่แล้ว แต่ส่วนของพิมดาวล่ะ"

"กูอยากขอโทษเขา...อยากขอโทษจากใจ แต่ไม่รู้ว่าเขาจะให้อภัยกูไหม"

"ถ้ามึงเปลี่ยนไปแล้วจริง ๆ มึงต้องสัญญากับกูว่าต่อให้เธอจะให้อภัยหรือไม่ มึงก็ต้องยอมรับกับการตัดสินให้ได้ ไม่อาละวาดเหมือนที่ผ่าน ๆ มาอีก ถ้ามึงรักเธอ มึงต้องเคารพเธอ"

"และถ้ารักก็ต้องอดทนรอให้ได้ ให้เวลาเธออยู่กับตัวเอง รอเธอพร้อมแล้วค่อยคุย เลิกอาละวาด มึงสัญญากับพวกกูได้ไหม" ฟานอี้เสริมทัพ

"..."

อินหลงเม้มปากแน่น เขาครุ่นคิดอยู่นานว่าถ้าเธอไม่ให้อภัยจริง ๆ จะทำยังไง

"ได้ กูสัญญา" เขาตอบตกลงกับพี่ชายทั้งสองไป แต่ในใจรู้ดีถ้าเธอไม่กลับมาจริง ๆ คงทำใจไม่ได้แน่นอน เพราะเขารักและคิดถึงเธอจนจะบ้าอยู่แล้ว และถ้าเกิดเหตุการณ์แบบนั้นขึ้นจริงเขาคงได้กลายร่างเป็นหมาบ้าหอนเช้าหอนเย็นเป็นแน่