"เรากำลังจะมีลูกด้วยกัน!"
"..." หญิงสาวหยิบที่ตรวจครรภ์มาจากสามี ขีดทั้งสองนั้นชัดเจนจนมือไม้ของเธอสั่น แม้ว่าใจลึก ๆ จะพอรู้ว่าตัวเองน่าจะท้อง แต่เมื่อผลตรวจออกมาตอกย้ำความเป็นจริงแบบนี้ก็ทำให้พิมดาวดีใจจนน้ำตารื้นได้ ถึงจะดีใจแค่ไหนแต่หญิงสาวก็รู้สึกกลัวและไม่มั่นใจ
"พิมไม่ดีใจเหรอ" อินหลงรีบเดินมาโอบภรรยาด้วยความเป็นห่วง
"ดีใจค่ะ แต่ก็กลัว..."
"กลัวอะไรครับ"
"พิมไม่มั่นใจ พิมไม่รู้ว่าตัวเองจะทำได้ดีไหม" หญิงสาวพูดตรง ๆ ถึงความกังวลในอนาคต
"โถที่รัก พิมต้องเป็นหม่าม้าที่ดีที่สุดในโลกอยู่แล้ว น่ารัก ใจดี ทำกับข้าวก็เก่ง มีอะไรที่ต้องกังวลครับ" ชายหนุ่มยิ้มออกมาด้วยความเอ็นดูภรรยาตัวน้อย เขาเข้าใจที่เธออาจมีความกลัวและกังวล เพราะว่ากันตามตรงเธอก็อายุเพียงยี่สิบต้น ๆ เอง แถมยังผ่านเรื่องราวมามากมาย และสามีก็ยังใจร้ายกับเธอมาตั้งนาน
"ฮือ...พิมดีใจ" คนตัวเล็กโผเข้ากอดสามีที่เพิ่งจะดีกันได้ไม่กี่ชั่วโมงด้วยความรักใคร่ ไม่อาจปฏิเสธเลยว่าทุกครั้งที่ได้อยู่ใกล้เขา เธอมักจะรู้สึกปลอดภัยราวกับถูกโอบกอดด้วยภูเขาแสนอบอุ่นอยู่เสมอ
"ฮ่า ๆ โอ๋ ๆ ไม่เป็นไรนะครับ" อินหลงหัวเราะกับท่าทีเหมือนเด็กน้อยของพิมดาว เขาโอบกอดเรือนกายนุ่มนิ่มไว้แนบแน่น ถึงแม้ภายนอกเธออาจจะดูเข้มแข็งขนาดไหน แต่ยังไงในใจก็เป็นเพียงผู้หญิงตัวเล็ก ๆ คนหนึ่งอยู่ดี
"เรากำลังจะมีลูกด้วยกัน เย้ ๆ " คนตัวสูงหยอกยัยน้องด้วยการอุ้มเธอหมุนไปรอบ ๆ ห้องจนพิมดาวหัวเราะให้กับการกระทำแสนทะเล้น
"พอแล้วค่ะ เวียนหัวหมดแล้วเนี่ย"
"อุ๊ย ลืมไป" เจ้าของใบหน้ามีความสุขรีบอุ้มภรรยาไปวางไว้บนเตียง มัวแต่แกล้งเธอจนลืมไปเลยว่าหญิงสาวกำลังตั้งครรภ์ลูกน้อยของเขาอยู่
"นอนพักนะครับ พรุ่งนี้เฮียจะพาไปหาหมอนะ" เขาดึงผ้านวมผืนใหญ่มาคลุมคนตัวเล็กที่นอนซุกอยู่ในอ้อมกอดของเขา และเอื้อมมือไปปิดโคมไฟให้เรียบร้อย
"เฮียรักพิมนะ..." ริมฝีปากอุ่นจุมพิตลงบนหน้าผากมนอย่างนุ่มนวลและกระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้น
"พิมก็รักเฮียค่ะ" พิมดาวขยับตัวเข้าไปซุกกับแผงอกกลัดแกร่งและหลับตาพริ้มด้วยความรู้สึกอิ่มใจ จนในที่สุดทั้งสองก็จูงมือกันเข้าสู่นิทราอย่างมีความสุข...
หลายเดือนต่อมา
หลังจากคืนที่ตรวจพบว่าตั้งครรภ์ วันต่อมาสามีก็พาเธอไปตรวจที่โรงพยาบาล Z Hospital เพื่อความปลอดภัย ผลตรวจออกมาว่าเธอตั้งท้องจริง ๆ อินหลงเลยทำการฝากครรภ์ที่โรงพยาบาลเอกชนอันดับต้น ๆ ของประเทศ ซึ่งเป็นหนึ่งในธุรกิจของตระกูลจางที่พี่ชายคนรองอย่าง จาง ฟานอี้ กำลังเป็นทั้งแพทย์และผู้ดูแลที่นั่นอยู่
ในช่วงแรก ๆ นั้นพิมดาวมีอาการแพ้ท้องหนักมาก เธอทั้งอาเจียนทั้งเวียนศีรษะจนวัน ๆ ต้องนอนพักอย่างไร้เรี่ยวแรง...เมื่อเห็นสภาพไม่เต็มร้อยของภรรยานั้น อินหลงก็โยนภาระด้านกาสิโนไปให้ไท่หมิงทันที
เขาอยู่ปรนนิบัติพิมดาวที่บ้านทุกวัน คอยเสิร์ฟทั้งน้ำทั้งอาหาร และยังคอยอยู่ข้าง ๆ เธอทุกวันอย่างอบอุ่น พิมดาวได้แต่ไม่เชื่อตัวเอง เธอไม่คิดเลยว่าความรักจะมีพลังมหาศาลทำให้อินหลงเปลี่ยนไปเป็นคนละคนขนาดนี้...
อินหลงนั้นเอาอกเอาใจเธอหนักมาก แถมยังเห่อลูกเห่อเมียขั้นสุด เขามักจะอุ้มเธอตลอดเวลา เดี๋ยวอุ้มไปเข้าห้องน้ำ เดี๋ยวอุ้มเดินไปทั่วบ้าน แต่บ่อยสุดคงจะเป็นอุ้มขึ้นเตียง...
เห็นเธออาการดีขึ้นหน่อยเผลอเป็นไม่ได้ จ้องจะทำเรื่องอย่างว่าตลอดราวกับคนหิวโซอย่างไรอย่างนั้น...แต่ตอนนี้พิมดาวได้พักมากขึ้นแล้ว เพราะกำลังท้องแก่ใกล้คลอดสามีถึงยอมผ่อนปรนให้บ้าง...แต่ถึงอย่างนั้นก็แวะหาเศษหาเลยกับร่างกายของเธออยู่แทบทุกคืน!
แม้จะไม่ได้โจนจ้วงเข้าไป แต่ขอแค่ภายนอกก็ยังดี คุณพ่อมือใหม่ว่ามาแบบนี้...คุณแม่ก็ไม่ไหวจะเคลียร์กับสามีจอมหื่นเหมือนกัน
ย้อนไปเมื่อวันที่พิมดาวและอินหลงเซอร์ไพร์สบอกข่าวดีกับครอบครัวจางนั้นเธอก็สุขใจมาก ๆ เพราะตั้งแต่รู้ว่าท้องพิมดาวกับอินหลงก็กำชับสาวใช้ทุกคนว่าอย่าให้ใครรู้เรื่องนี้โดยเด็ดขาด
เธอกับสามีจัดปาร์ตี้เล็ก ๆ ในครอบครัวให้ทุกคนมารวมตัวกันพร้อมหน้า และเซอร์ไพร์สประกาศตั้งครรภ์ บรรยากาศในงานเต็มไปด้วยความสุขและน้ำตา เพราะเมื่อเกศมณีรู้ว่าลูกสะใภ้สุดที่รักกำลังจะมีหลาน เธอก็ร้องไห้ออกมาด้วยความปลื้มใจ
แม้ว่าจาง หลี่หมิงจะเป็นคนสุขุมและไม่ค่อยแสดงออก แต่วันนั้นเขาทั้งยิ้มและหัวเราะกอดลูกชายคนเล็กอย่างมีความสุขที่กำลังจะมีทายาท ในส่วนของพี่ชายทั้งสองก็ตื่นเต้นไม่แพ้อินหลงที่ตัวเองจะได้เป็นลุงสุดหล่อของหลานน้อยคนแรกแห่งตระกูลจางเช่นกัน
พิมดาวกับอินหลงนั้นตัดสินใจบอกคุณหมอว่าไม่ให้แจ้งเพศลูกแก่พวกเขา เพราะทั้งคู่อยากทราบว่าลูกจะเป็นผู้หญิงหรือผู้ชายในวันแรกที่เด็กน้อยลืมตาดูโลก
สองสามีภรรยาตระกูลจางใช้เวลาร่วมกันในทุก ๆ วันอย่างมีความสุข อินหลงมักจะมานอนฟังเสียงท้องของภรรยาอยู่ในทุก ๆ วัน เขาเห่อลูกมากจนถึงขั้นซื้อหนังสือคู่มือเตรียมการเลี้ยงเด็ก และไปเข้าคอร์สอบรมคุณพ่อมือใหม่อีกด้วย
ใช่ค่ะ ฟังไม่ผิด เขาเห่อถึงขนาดไปอบรมเลย! แถมยังกลับมาฝึกกะจังหวะอุ้มลูกทุกวันเพื่อให้คล่องมือ เขาบอกกับเธอตลอดว่าไม่ต้องห่วงเรื่องการดูแลเจ้าตัวน้อย เพราะเขาจะไม่เป็นเพียงคนผลิตลูกเหมือนผู้ชายบางคน แต่เขาจะแบ่งเบาภาระภรรยาด้วยการเป็นคนช่วยเธอเลี้ยงลูกเอง
เวลาผ่านไปจวนจะเก้าเดือน พิมดาวก็เริ่มมีอาการเจ็บท้องใกล้คลอด พอเห็นภรรยาเริ่มมีอาการเขาก็พาเธอไปนอนสังเกตการณ์ที่โรงพยาบาลทันที
ด้วยความรักและเป็นห่วงภรรยาถึงขั้นสุดจึงทำให้เขาพาพิมดาวไปนอนพักที่ห้อง VVIP ของโรงพยาบาลในครอบครัวตนเองนานนับอาทิตย์ เพื่อให้คุณหมอฟานอี้และคุณหมอเฉพาะทางมาตรวจดูอาการเพื่อเตรียมพร้อมในการคลอดลูกให้พิมดาว
การนอนเฝ้าสังเกตอาการที่โรงพยาบาลผ่านไปเรื่อย ๆ ..และในที่สุดลูกน้อยของพวกเขาก็ออกมาลืมตาดูโลกด้วยการคลอดธรรมชาติจากความอดทนของคุณแม่คนสวย...ลูกที่พวกเขารอคอยมาตลอดเก้าเดือนแข็งแรงจ้ำม่ำมาก ๆ จนไม่คิดว่าจะอยู่ในท้องคุณแม่ตัวเล็กได้
และเด็กน้อยหน้าตาน่ารักคนนี้ก็คือ...เด็กหญิง จาง เหมยอิง ทายาทคนแรกของตระกูลจางผู้ยิ่งใหญ่
"คุณพ่อลองอุ้มเลยค่ะ" เมื่อผ่านขั้นตอนการคลอดลูกจนมาพักอยู่ในห้อง VVIP แล้ว พยาบาลก็นำลูกน้อยของเขาและเธอมาให้คุณพ่อมาเฟียลองอุ้มแม้จะมือสั่นน้ำตาซึมไปบ้าง แต่ท่าทางของเขานั้นแสนจะแข็งแรงและดูมืออาชีพสมกับไปเข้าคอร์สติวการเลี้ยงลูกมาอย่างเข้มข้นตลอดหลายเดือนจริง ๆ ตอนนี้ทุกคนต่างอมยิ้มให้กับภาพที่ไม่มีใครคิดว่าจะได้เห็น...บุคคลที่เคยเอาแต่ใจและฝีปากเจ็บ ๆ จนทุกคนร้องไห้เพราะเขามามากกำลังอยู่ในโหมดคุณพ่อที่เห่อลูกเห่อเมียที่หนึ่งเขาอุ้มลูกน้อยอ้วนกลมโยกไปมาเบา ๆ อย่างเอ็นดู และจึงวางเหมยอิงไว้ที่เตียงเด็กแรกเกิดข้าง ๆ ภรรยา"น่ารักจังเลยหลานอาม่า โตมาสวยเหมือนหม่าม้าหนูแน่ ๆ " เกศมณีเดินเข้าไปมองใบหน้าเปื้อนรอยยิ้มของหลานสาวด้วยความรักตอนนี้ครอบครัวจางอยู่กันพร้อมหน้าเพื่อตอนรับหลานสาวคนแรกของตระกูล...พวกเขาทั้งเอ็นดูและหมั่นแวะเวียนมาพูดคุยกับเจ้าตัวน้อยที่นอนหลับพริ้มอย่างรักใคร่ นั่นทำให้พิมดาวตื้นตันใจเป็นอย่างมากที่ทุกคนรักและเอ็นดูลูกสาวของเธอแม้เธอจะเติบโตมาด้วยการเป็นลูกสาวที่พ่อไม่ค่อยจะรักสักเท่าไหร่ แต่เธอก็มั่นใจได้ว่าเหมยอิงจะไม่ได้รับประสบการณ์แบบเธอแน่นอน เพราะดวงใจ
"เรากำลังจะมีลูกด้วยกัน!""..." หญิงสาวหยิบที่ตรวจครรภ์มาจากสามี ขีดทั้งสองนั้นชัดเจนจนมือไม้ของเธอสั่น แม้ว่าใจลึก ๆ จะพอรู้ว่าตัวเองน่าจะท้อง แต่เมื่อผลตรวจออกมาตอกย้ำความเป็นจริงแบบนี้ก็ทำให้พิมดาวดีใจจนน้ำตารื้นได้ ถึงจะดีใจแค่ไหนแต่หญิงสาวก็รู้สึกกลัวและไม่มั่นใจ"พิมไม่ดีใจเหรอ" อินหลงรีบเดินมาโอบภรรยาด้วยความเป็นห่วง"ดีใจค่ะ แต่ก็กลัว...""กลัวอะไรครับ""พิมไม่มั่นใจ พิมไม่รู้ว่าตัวเองจะทำได้ดีไหม" หญิงสาวพูดตรง ๆ ถึงความกังวลในอนาคต"โถที่รัก พิมต้องเป็นหม่าม้าที่ดีที่สุดในโลกอยู่แล้ว น่ารัก ใจดี ทำกับข้าวก็เก่ง มีอะไรที่ต้องกังวลครับ" ชายหนุ่มยิ้มออกมาด้วยความเอ็นดูภรรยาตัวน้อย เขาเข้าใจที่เธออาจมีความกลัวและกังวล เพราะว่ากันตามตรงเธอก็อายุเพียงยี่สิบต้น ๆ เอง แถมยังผ่านเรื่องราวมามากมาย และสามีก็ยังใจร้ายกับเธอมาตั้งนาน"ฮือ...พิมดีใจ" คนตัวเล็กโผเข้ากอดสามีที่เพิ่งจะดีกันได้ไม่กี่ชั่วโมงด้วยความรักใคร่ ไม่อาจปฏิเสธเลยว่าทุกครั้งที่ได้อยู่ใกล้เขา เธอมักจะรู้สึกปลอดภัยราวกับถูกโอบกอดด้วยภูเขาแสนอบอุ่นอยู่เสมอ"ฮ่า ๆ โอ๋ ๆ ไม่เป็นไรนะครับ" อินหลงหัวเราะกับท่าทีเหมือนเด็กน้อยข
แสงพระจันทร์ยามค่ำคืนสาดส่องเข้ามาในห้องนอนที่เพิ่งเป็นสถานที่เปิดศึกรักไปเมื่อหลายชั่วโมงก่อนทำให้หญิงสาวตื่นขึ้นมา ภาพแรกที่เธอมองเห็นคือใบหน้าหล่อราวกับรูปปั้นสลักที่กำลังหลับตาพริ้มอย่างมีความสุขหลังจากจบบทรักแสนเร่าร้อนบนเตียง เขาก็อุ้มเธอเข้าไปอาบน้ำและสูบพลังเธอไปอีกหลายครั้งจนหญิงสาวต้องบอกให้เขาพอก่อน เพราะเธอเขาสั่นจนแทบยืนไม่ไหวแล้ว แม้คนตัวสูงจะแอบบ่นอุบอิบเพราะยังกินไม่หนำใจ แต่ก็ยอมใส่อาบน้ำใส่ชุดและมานอนให้เรียบร้อยตามคำสั่งภรรยาหญิงสาวกวาดสายตาไปมองนาฬิกาและพบว่าตอนนี้เวลาที่เธอสะดุ้งตื่นมานั้นประมาณตีสองเอง อีกนานกว่าจะเช้า หญิงสาวเลยพยายามหลับตาเพื่อจะนอนอยู่ในอ้อมกอดของสามีต่อแต่อาการปั่นป่วนก็เข้าเล่นงานเธอเวียนหัวมาก รู้สึกคลื่นไส้หนักจนต้องรีบวิ่งเข้าห้องน้ำและนั่นทำให้สามีของเธอตื่นขึ้นมาทันที"พิม เป็นอะไรครับ!""อ้วก..." พิมดาวอาเจียนออกมาเต็มอ่างล้างหน้าโดยมีอินหลงเดินเข้ามาลูบหลังภรรยาที่กำลังอาเจียนอย่างหนัก น้ำตาใส ๆ เอ่อคลอเพราะความทรมานในการออกแรงอาเจียนใช้เวลาอยู่พักหนึ่งเธอก็ปลดปล่อยของเสียออกมาจนหมด พิมดาวรีบล้างปากและกำลังจะทำความสะอาดซากอ้วกของต
"อ่า...เสียว" อินหลงสูดปากร้องครางเมื่อถูกการสุขสมของภรรยาบีบรัดตัวตนของเขาจนแทบจะเสียการควบคุม ชายหนุ่มดันเรียวขาขาวให้ขึ้นไปชิดกับทรวงอกนุ่ม จนตอนนี้สะโพกของเธอลอยเด่นขึ้นเหนือเตียงนอน พาให้ร่างกายนุ่มนิ่มรองรับการตะบี้ตะบันกระแทกของเขาอย่างลึกขึ้นไปอีกมือหนากดขาภรรยาจนแนบแน่นติดไปกับเต้าตูมและตะบี้ตะบันตอกกระแทกท่อนเอ็นใส่โพรงเนื้ออุ่นอย่างหนักหน่วงเสียงเนื้อกระทบเนื้อผสานกับเสียงครางของเขาและเธอดังก้องไปทั่วทั้งห้อง เขาไม่แคร์ว่าใครจะได้ยิน เพราะการได้เอากับเมียแบบดุเดือดแบบนี้แหละที่เขาโหยหามานานแสนนาน และเขาไม่จำเป็นต้องปกปิดความเสน่หาที่มีต่อร่างกายเธออีกต่อไปแล้วต่อจากนี้และตลอดไป เขาจะแสดงออกในทุก ๆ วันว่ารักและหลงใหลในตัวเธอมากแค่ไหน อินหลงอยากให้ภรรยาภูมิใจว่ามีสามีที่รักและเทิดทูนอย่างสุดหัวใจ"อ่า...เมียจ๋า รักนะครับ""รัก รักที่สุด" ระหว่างที่กำลังโจนจ้วงเข้าใส่ร่างบางอยู่นั้น เขาก็บอกความรู้สึกที่เอ่อล้นออกมากับภรรยาซ้ำแล้วซ้ำเล่า เพราะตอนนี้เขารักเธอจนแทบจะคลั่งตายอยู่แล้ว..."อ๊า...พิมก็รักเฮียค่ะ" แม้จะถูกสามีบดเบียดมาไม่ได้พัก แต่คำว่ารักของเขานั้นชัดเจนในหัวใจ เ
"บ้า! ไปปิดประตูเดี๋ยวนี้เลยค่ะ" พิมดาวฟาดไปที่ไหล่แกร่งแรง ๆ อย่างเขินอาย จะให้แม่บ้านมาได้ยินตอนเธอกำลังทำอะไรต่อมิอะไรกับสามีได้ยังไง เธอก็เขินเป็นนะ"ก็ได้ครับ" เขาทำตามคำสั่งอย่างว่าง่าย แต่ยังคงไม่ยอมปล่อยเรือนร่างพิมดาวให้เท้าติดพื้น เขายังคงอุ้มเธอเกี่ยวเอวไว้อย่างนั้น และเวลาที่ก้าวเดินส่วนตรงนั้นก็จะเสียดสีกันอย่างน่าหวาดเสียวฟุ่บ...เมื่อปิดประตูเสร็จเรียบร้อย คนตัวสูงก็พาร่างเล็กลงมานอนบนเตียงและรีบทาบทับกายแกร่งลงมาคร่อมตัวเธอไว้ เขาประกบริมฝีปากลงมาและเริ่มจุมพิตอันดุดันอีกครั้งริมฝีปากของทั้งคู่ต่างบดขยี้กันและกัน ลิ้นร้อนแลกเปลี่ยนเป็นพัวพันเกี่ยวกระหวัดจนเสียงดังชัดเจน...เขาจูบเธอหนักแน่นราวกับต้องการกลืนกินลมหายใจที่โหยหามานานแสนนาน"อื้อ..." พิมดาวร้องครางอู้อี้ในลำคอเมื่อฝ่ามือร้อนของสามีปัดป่ายไปตามเนื้อตัวนุ่มนิ่มและจัดการปลดเปลื้องอาภรณ์ของเธอให้หมดไป อินหลงผละริมฝีปากออกและหันไปจัดการกับเสื้อผ้าของตัวเองจนตอนนี้ทั้งสองเปลือยเปล่าอยู่บนเตียงประจักษ์แก่สายตาของกันและกันริมฝีปากร้อนของเขาไล่จูบที่แก้มใสทั้งสองข้างและเลื่อนไล้ลงมาซุกไซ้กับซอกคอขาวเนียนที่มีกลิ่น
"เฮีย...อย่าร้องไห้ค่ะ" พิมดาวทั้งตกใจและสัมผัสได้ถึงความเจ็บปวดที่จริงใจของเขาจนน้ำตาไหลตามกัน ยิ่งเขาสะอื้นดังขึ้นเท่าไหร่ หัวใจของพิมดาวก็เหมือนจะขาดออกเป็นเสี่ยง ๆ "เฮียรักพิม..." คำบอกรักเจือเสียงหอบหายใจทำเอาหยาดธาราไหลรินออกมาเป็นสาย"เฮียจะไม่ยอมหย่ากับพิมเด็ดขาด ไม่…เฮียทำไม่ได้จริง ๆ เฮียขอร้องนะ ขอโอกาสให้ผู้ชายแย่ ๆ ที่รู้ตัวช้าได้ไหมครับ""เฮียรักพิม…เฮียขาดพิมไม่ได้ ฮึก" เขายังคงสะอื้นไห้อย่างต่อเนื่อง หยดน้ำตาของเขาหลั่งไหลออกมาจนเปรอเปื้อนบริเวณเอวเธอไปหมดเขากำลังเสียใจอยู่จริง ๆ … ไม่ใช่อาการผีออกผีเข้า แต่เป็นผู้ชายคนหนึ่งที่กำลังยอมทุกอย่าง หมดสิ้นอีโก้ทุกทางตอนนี้เธอเข้าใจแล้ว…และเธอยอมรับทั้งหัวใจอย่างซื่อสัตย์เลยว่า...โคตรรักเขาเลย รักจนจะบ้าตายอยู่แล้ว ไม่ใช่ว่าไม่เสียใจนะที่เลือกจะมอบใบหย่าให้สามีพิมดาวเองก็เสียใจไม่น้อยไปกว่าเขาเลย แต่เธอคิดว่ามันอาจจะเป็นทางออกที่ดีที่สุดสำหรับเราสองคน...ในวันแรกที่เธอคุยกับพ่อแม่ของเขาว่าจะหย่า พวกท่านก็ช็อกพอสมควรที่เธอตัดสินใจแบบนั้นแต่ที่เธอเลือกจะหย่า นั่นก็เพราะยึดมั่นในสัญญาที่เคยเซ็นไว้กับเขา คือเรื่องจบเมื่อไหร่