Chapter 30 : ปล่อยเธอไป (ไม่ได้)

อินหลงขับรถออกมาจากคฤหาสน์ด้วยความร้อนใจ เขามุ่งตรงไปที่เพนต์เฮาส์สุดหรูใจกลางเมืองซึ่งเป็นที่อยู่ของออสตินทันที ชายหนุ่มมั่นใจว่าออสตินน่าจะพาพิมดาวไปพักที่นี่แน่ ๆ เพราะมันเป็นที่พักส่วนตัวของเขา

ทันทีที่จอดรถอยู่หน้าทางเข้าชายหนุ่มก็รีบเดินไปยังล็อบบีทันที

"สวัสดีค่ะ ยินดีต้อนรับค่ะท่าน" พนักงานแผนกต้อนรับรีบวิ่งมาทักทายด้วยความรวดเร็ว

"แจ้งออสติน หยางให้ทีว่าผมมาหา" ที่เพนต์เฮาส์แห่งนี้มีการรักษาความปลอดภัยที่เข้มงวดมาก เพราะมีแต่มหาเศรษฐีและเหล่าผู้มีหน้ามีตาทางสังคมพักอาศัยอยู่ เขาจึงบุกรุกขึ้นไปเลยไม่ได้

"ให้แจ้งว่าใครขอพบคะ" แม้ว่าพวกเธอจะรู้อยู่แล้วว่าเขาเป็นใคร แต่ก็ต้องทำตามขั้นตอนอย่างละเอียด

"จาง อินหลง"

"ค่ะ นั่งรอสักครู่นะคะคุณจาง" อินหลงพยักหน้า และเดินวนไปวนมาแถวหน้าลิฟต์รอ ตอนนี้เขาร้อนใจจนนั่งรอไม่ไหวแล้ว แค่พิมดาวหายจากสายตาไปไม่กี่ชั่วโมงยังเป็นบ้าขนาดนี้ ถ้าเธอทิ้งเขาไปอยู่กับมันจริง ๆ คงได้มีการปะทะเกิดขึ้น

เพราะเขามันเป็นคนหวงของยิ่งกว่าใครในโลก และออสตินก็ย่อมรู้ดีว่าหมาบ้าแบบเขา...เวลามันคลั่งมัน 'โหด' ขนาดไหน

"เร็ว ๆ สิ! มาหรือยัง" เขาเดินไปตวาดใส่พนักงานอย่างที่ไม่ควรจะทำ ปกติเขาก็ไม่ใช่คนที่จะหาเรื่องคนอื่นไปทั่ว แต่ตอนนี้มันร้อนใจจริง ๆ และด้วยฤทธิ์แอลกอฮอล์ที่ซัดไปเยอะคงทำให้เลือดเขาร้อนกว่าปกติ

"สะ-สักครู่นะคะ คุณหยางบอกว่ากำลังลงมาค่ะ" พนักงานสาวเอ่ยอย่างหวาดกลัว พวกเธอกังวลว่าหากทำให้ลูกชายมหามาเฟียอันดับต้น ๆ ของประเทศไม่พอใจขึ้นมาจะต้องจบไม่สวยแน่ ๆ 

ติ๊ง!

เพียงอึดใจเดียวร่างสูงของออสตินก็ลงมาจากลิฟต์ด้วยใบหน้าเคร่งขรึม พอเห็นเพื่อนตัวดีออกมาเขาก็เดินเข้าไปกระชากคอเสื้อทันทีโดยไม่เกรงว่าผู้ใดจะมองอยู่ เพราะเขารู้ว่าถ้าเหตุการณ์ในวันนี้เล็ดลอดออกไปเป็นข่าว คนพวกนี้จะต้องรับผิดชอบอย่างมหาศาล ซึ่งพวกเขาไม่กล้าหรอก

"มึงเอาเมียกูไปไว้ที่ไหน!"

"เมียมึง? มึงถามคุณพิมดาวเขาหรือยังว่าอยากมีผัวประสาทแดกแบบมึงไหม"

"อย่ามาเล่นลิ้นกับกู...กูถามว่าพิมอยู่ไหน!" แววตาของอินหลงเต็มไปด้วยไอสังหาร ไฟโทสะของเขาลุกโหมไปทั่วทั้งตัวเมื่อออสตินพูดประโยคแทงใจดำ

"กูไม่รู้" ออสตินตั้งใจโกหก เพราะไม่อยากให้อินหลงไปอาละวาดพิมดาวที่คฤหาสน์ใหญ่ตระกูลจาง แค่นี้เธอก็เจ็บมากพอแล้ว กลิ่นเหล้าหึ่งขนาดนี้มีหวังได้ทำร้ายจิตใจเธอซ้ำสองอีก ซึ่งเขายอมไม่ได้

"กูเห็นว่ามึงพาพิมออกไป! อย่ามาตีหน้าซื่อ"

“ใช่! กูพาเธอออกมาจากขุมนรกของมึงเองแหละ แต่ทำไมกูต้องบอกด้วยล่ะว่าเธออยู่ไหนในเมื่อมึงก็คงจะไปหาเรื่องเธอเหมือนหมาบ้า ตามสันดานไม่ใช่เหรอ!”

"อย่ามาปากดีกับกู มึงมันก็แค่คนที่หวังว่าจะงาบเมียกูไป!" อินหลงกระชากคอเสื้อออสตินเข้ามาใกล้ขึ้นอีก ตอนนี้ใบหน้าของพวกเขาจ้องมองกันและกันราวกับจะกินเลือดกินเนื้อ แม้ว่าจะรู้สึกจุกพอสมควรกับประโยคที่ออสตินพูดออกมา แต่ความร้อนใจนั้นมีมากกว่า

"กูจะพูดกับมึงเป็นครั้งสุดท้ายว่ากูไม่เคยคิดอะไรเกินเลยกับคุณพิมแม้แต่นิด มีแต่มึงที่บ้าไปเอง"

"แล้วอีกอย่างนะ ถ้ามึงบอกว่าเธอเป็นเมียมึง มึงก็ควรดูแลเธอดี ๆ ไม่ใช่เหรอ แต่เท่าที่เห็นมึงเอาแต่ทำตัวเหี้ย ๆ ใส่เธอทุกวัน!" ออสตินกระชากมือที่เกาะกุมคอเสื้อเขาออกจนชายหนุ่มเซไปอีกทาง ด้วยความที่อินหลงดื่มมาหนักมาก ๆ เขาเลยทรงตัวได้ไม่ดีเท่าออสตินที่ยังคงอยู่ในสภาพปกติ

"แค่อิสระและความเชื่อใจมึงยังให้เมียมึงไม่ได้เลย มึงเคยพูดดี ๆ กับเธอบ้างหรือเปล่า เคยตอบแทนความรักที่เธอมีให้หรือขอโทษเธอสักครั้งไหม ให้ทายนะ คนปากหมาอย่างมึงคงมีแต่ด่า ๆ พ่นแต่วาจาหยาบ ๆ ออกมา เพราะมึงมันเห็นแก่ตัวนึกถึงแต่ตัวเอง!" ออสตินผลักอินหลงให้ถอยไปด้านหลังอีกหลายก้าว แต่คราวนี้เขาเซไปเพราะความรู้สึกไม่มั่นคงทางอารมณ์จริง ๆ 

"คนเลว ๆ อย่างมึงไม่คู่ควรกับผู้หญิงดี ๆ แบบคุณพิมหรอก" อินหลงนิ่งเงียบเพราะที่ออสตินพูดมามันถูกทุกอย่าง...เขามันเลวและดีแต่ทำร้ายจิตใจเธอไปวัน ๆ จริง ๆ ขนาดเธอบอกว่ารักเขายังเย็นชาใส่เลย...แล้วพิมดาวจะให้อภัยเขาได้อย่างไร

"ถ้ามึงรักเธอจริง ก็ปล่อยเธอไปซะ!" หลังจากฟังประโยคสุดแสนจะเจ็บปวดของออสติน อินหลงก็กำหมัดแน่นจนเส้นเลือดปูดขึ้นมาบนหลังมือ หัวใจสั่นไหวอย่างรุนแรงเพราะคำพูดที่แทงลึกเข้ามาในจิตใจ

เขาคงต้องยอมรับจริง ๆ แล้วล่ะว่าความรู้สึกที่ก่อตัวในหัวใจตลอดหลายเดือนที่ผ่านมามันคือความรัก...รักจริง ๆ แต่เป็นรักที่เห็นแก่ตัวและเอาแต่ใจ ถึงเห็นเธอมีความสุขแม้เพียงนิดก็ไม่ได้ จะเป็นจะตาย ต้องหาเรื่องมาด่าให้เธอเสียใจ

ความรักที่เขามีให้เธอมันมากมายจนไม่ยอมที่จะเสียเธอให้ใคร...เขามันโง่ที่ไม่ยอมลดกำแพงอีโก้ของตัวเองลงและยอมรับแบบลูกผู้ชายว่าตนเองบ้าคลั่งเป็นหมาบ้าก็เพราะรักและหวงผู้หญิงคนนี้จริง ๆ 

แล้วความรักของเขามันคงเปรียบได้ดั่งไฟร้อนที่คอยแผดเผาให้หัวใจอันอ่อนโยนของเธอมอดไหม้เป็นจุณแทนที่จะเป็นไฟอันอบอุ่นที่คอยปลอบประโลมให้เธอคลายหนาวจากความหนักอึ้งต่าง ๆ 

ทั้ง ๆ ที่เธอพยายามอดทนทำทุกอย่างเพื่อเขาแท้ ๆ แต่เขากลับเอาแต่ทำร้ายเธอซ้ำ ๆ จนเธอทนไม่ไหว...แล้วจะโทษใครได้นอกจากความโง่เขลาของตนเอง

"กูปล่อยเธอไปไม่ได้...เพราะกูรักเธอ และกูคงต้องขอร้องให้มึงบอกกูทีว่าเธออยู่ที่ไหน อยู่กับมึงหรือเปล่า" อินหลงเอ่ยขอร้องแก่ออสตินเป็นครั้งแรกในชีวิต แม้จะไม่เคยลดศักดิ์ศรีตัวเองถึงขนาดขอร้องใคร แต่ตอนนี้เขายอมทำทุกอย่างเพื่อจะได้โอกาสขอโทษเธออีกครั้ง

"..."

หลังจากได้ยินอินหลงขอร้อง ออสตินก็ถึงกับชะงักไป แต่เขาก็ยังคงไม่ใจอ่อน ถึงแม้ว่าอินหลงจะเอ่ยขอร้องก็ตาม เพราะภาพที่พิมดาวยืนร้องไห้ยังติดตาของเขาอยู่เลย เขาไม่อยากให้เธอเป็นทุกข์เพราะคนนิสัยแย่ ๆ แบบอินหลงอีกแล้ว