Chapter 38 : ยอมทุกอย่าง (18+) 100%

"เฮีย...อย่าร้องไห้ค่ะ" พิมดาวทั้งตกใจและสัมผัสได้ถึงความเจ็บปวดที่จริงใจของเขาจนน้ำตาไหลตามกัน ยิ่งเขาสะอื้นดังขึ้นเท่าไหร่ หัวใจของพิมดาวก็เหมือนจะขาดออกเป็นเสี่ยง ๆ 

"เฮียรักพิม..." คำบอกรักเจือเสียงหอบหายใจทำเอาหยาดธาราไหลรินออกมาเป็นสาย

"เฮียจะไม่ยอมหย่ากับพิมเด็ดขาด ไม่…เฮียทำไม่ได้จริง ๆ เฮียขอร้องนะ ขอโอกาสให้ผู้ชายแย่ ๆ ที่รู้ตัวช้าได้ไหมครับ"

"เฮียรักพิม…เฮียขาดพิมไม่ได้ ฮึก" เขายังคงสะอื้นไห้อย่างต่อเนื่อง หยดน้ำตาของเขาหลั่งไหลออกมาจนเปรอเปื้อนบริเวณเอวเธอไปหมด

เขากำลังเสียใจอยู่จริง ๆ … ไม่ใช่อาการผีออกผีเข้า แต่เป็นผู้ชายคนหนึ่งที่กำลังยอมทุกอย่าง หมดสิ้นอีโก้ทุกทาง

ตอนนี้เธอเข้าใจแล้ว…และเธอยอมรับทั้งหัวใจอย่างซื่อสัตย์เลยว่า...โคตรรักเขาเลย รักจนจะบ้าตายอยู่แล้ว ไม่ใช่ว่าไม่เสียใจนะที่เลือกจะมอบใบหย่าให้สามี

พิมดาวเองก็เสียใจไม่น้อยไปกว่าเขาเลย แต่เธอคิดว่ามันอาจจะเป็นทางออกที่ดีที่สุดสำหรับเราสองคน...ในวันแรกที่เธอคุยกับพ่อแม่ของเขาว่าจะหย่า พวกท่านก็ช็อกพอสมควรที่เธอตัดสินใจแบบนั้น

แต่ที่เธอเลือกจะหย่า นั่นก็เพราะยึดมั่นในสัญญาที่เคยเซ็นไว้กับเขา คือเรื่องจบเมื่อไหร่เราก็ควรจะหย่ากันไปให้เรียบร้อย เธอเพียงแค่อยากจะคืนอิสระที่เขาโหยหามาตลอดก็เท่านั้น...ไม่เคยคิดที่จะเลิกรักเขาเลย ไม่เลยสักวัน

เธอน่ะรักเขา รักมาก เพราะรักจึงยอมปล่อยไป ในตอนแรกที่เขาบอกว่ารักเธอ พิมดาวก็ทบทวนตัวเองอยู่นานว่าคำว่า 'รัก' ของเขาจะมีอายุได้กี่วัน เพราะปกติเขาก็เป็นคนขึ้น ๆ ลง ๆ เดาใจยาก

แต่ตอนนี้เธอสัมผัสได้แล้วว่าคำว่ารักของเขามันมาจากหัวใจของผู้ชายคนหนึ่งจริง ๆ เขาวางทุกอย่างทิ้ง ทั้งศักดิ์ศรี อีโก้ อำนาจ และทุก ๆ สิ่งที่หล่อหลอมให้กลายเป็นเขาในทุกวัน

ภาพตรงหน้าเธอมีเพียงจาง อินหลง ที่เป็นสามีของ พิมดาว จางเท่านั้น...

"แล้วพิมจะมั่นใจได้ยังไงว่าเฮียรักพิมจริง ๆ ไม่ใช่วันต่อมาก็ไล่พิมออกจากบ้านอีก"

"เฮียรักพิมจริง ๆ เฮียจะยกสมบัติทั้งหมดให้พิม ทั้งบ้านหลังนี้ เงินทอง กาสิโน และทุกอย่างที่เป็นชื่อเฮีย...เฮียยกให้พิมทุกอย่าง ขอแค่เฮียได้อยู่กับพิมก็พอครับ"

"..." พิมดาวถึงกับหลุดยิ้มกับคำพูดที่ดูเหมือนเด็กน้อยของเขา เธอจ้องมองเข้าไปที่นัยน์ตาโศกเพื่อค้นหาเสือร้ายในตัวเขา แต่ตอนนี้ไม่พบอะไรเลยนอกจากความเศร้าหมองและกลัวที่จะเสียเธอไป

"เฮียลุกขึ้นมาก่อน"

"ไม่ ถ้าเฮียลุกขึ้นพิมก็จะหนีเฮียไป" เขายังคงนั่งคุกเข่ากอดเอวภรรยาแน่น ใบหน้าของเขาซุกอยู่ที่หน้าท้องแบนราบจนเวลาพูดอู้อี้ไปหมด

"ลุกขึ้นมาแล้วขอโทษพิมดี ๆ " เมื่อพิมดาวออกคำสั่งสามีก็รู้งานรีบลุกขึ้นหยัดยืนเต็มความสูงด้วยความรวดเร็วโดยที่ยังไม่ปล่อยมือออกจากเนื้อตัวของเธอ

เหมือนจะเห็นแววกลัวเมียมาแต่ไกล…ไม่มีแล้วเสือร้ายผู้ยิ่งใหญ่

"นี่เป็นโอกาสสุดท้ายของเฮีย...พิมหมายถึง 'อิสระ' ที่เฮียเคยอยากได้ซึ่งตอนนี้พิมยื่นมันให้เฮียแล้ว เฮียแน่ใจใช่ไหมไม่ต้องการมันอีกแล้ว"

"เฮียแน่ใจ เฮียไม่ต้องการอะไรเลย...นอกจากการได้อยู่กับพิม" เขาเอ่ยด้วยน้ำเสียงแน่วแน่ พลางเช็ดน้ำตาออกจากใบหน้าและมองเธอด้วยสายตาที่จริงใจและมั่นคง เมื่อก่อนเขาอาจจะโหยหาอะไรบางอย่างจริง ๆ แต่ตอนนี้เขารู้แล้วว่าสิ่งที่ตนเองต้องการมันไม่ใช่อิสระอย่างที่ผ่านมา...เขาต้องการเพียงได้ใช้ชีวิตคู่กับพิมดาวเท่านั้น

"แล้วสัญญาที่เราเซ็นกันไว้ในตอนต้นล่ะคะ"

"มันเป็นโมฆะตั้งแต่เฮียจูบพิมมาไม่รู้กี่รอบต่อกี่รอบแล้ว" อินหลงกล่าวเสียงนุ่ม พลางใช้ฝ่ามือใหญ่เกลี่ยคราบน้ำตาออกจากแก้มใส ๆ ที่เขาหลงใหล

"เฮียสร้างกฎนั้นมา...และเฮียก็ขอทำลายกฎทุกข้อเอง" ว่าจบคนตัวสูงก็ขยับตัวเข้าไปโอบร่างบางเข้ามาใกล้และโน้มใบหน้าลงไปมอบจุมพิตแสนหวานให้ภรรยาที่รัก

ทันทีที่ริมฝีปากสัมผัสกันทั้งคู่ก็รู้สึกเหมือนกระแสไฟฟ้าสถิตไปทั่วร่างกาย ในตอนแรกก็เป็นจูบที่แผ่วเบาราวกับขนนกสัมผัส แต่ผ่านไปไม่กี่วินาทีกลีบปากของเขาและเธอก็บดขยี้ใส่กันอย่างกระหายและโหยหา

อินหลงสอดแทรกเรียวลิ้นร้อนเข้าไปเกี่ยวกระหวัดยื้อยุดกับลิ้นน้อยด้วยความคิดถึง เขาออกแรงอุ้มคนตัวเล็กขึ้นมาเกี่ยวอยู่บริเวณเอวและบดเบียดตัวตนท่อนล่างใส่กันและกันผ่านเสื้อผ้าอย่างเร่าร้อน

"อ่า...เฮียคะ เฮียยังไม่ได้ปิดประตู"

"แล้วไงครับ ให้คนอื่นได้ยินไปเลยสิว่าเฮียรักเมียมากแค่ไหน"