บทที่ 2 เกื้อคุณ 2

นักศึกษาสาวมองเขาแล้วก็กลับมาสำรวจตัวเอง ป่านนี้เขาคงจะเปลี่ยนใจเรื่องอยากได้เธอแล้วกระมัง พริตตี้ในงานมอเตอร์โชว์วันนั้นช่างสวยเย้ายวน คอนทราสต์กับสภาพวันนี้ที่ผมเผ้ายุ่งเหยิงมัดไว้ลวกๆ ใบหน้าซีดเซียวราวกับผีจีนไม่ได้ถูกแป้งมาตั้งแต่นอนโรงพยาบาล แถมชุดที่สวมใส่ยังเป็นเสื้อยืดตัวโคร่งสีชมพูกับกางเกงขาสั้นสีขาว ดูยังไงก็กะโปโลเกินกว่าจะเป็นเด็กเสี่ยให้ใครได้

“ขอบคุณนะคะ” บัวบูชาตัดสินใจพนมมือไหว้เกื้อคุณ ก่อนจะเอ่ยประโยคต่อไปแล้วเชิดหน้าขึ้น “แต่ดิฉันคิดว่าคงไม่รบกวนคุณเกื้อคุณดีกว่าค่ะ ดิฉันดูแลตัวเองได้”

เสียงฮึดังแผ่วพร้อมริมฝีปากที่ยกยิ้มหยัน บัวบูชาถลึงตาทันทีที่เขาทำปฏิกิริยาแบบนั้นใส่เธอราวกับว่าเรื่องที่เธอพูดดูไม่น่าเชื่อถือเลยสักนิด ผู้ชายคนนี้ดูน่ากลัวและร้ายลึก!

“ค่าเทอมวิศวะอินเตอร์เท่าไรนะนิธิ”

“แปดหมื่นบาทครับ”

“ต้องจ่ายเมื่อไร” คนที่นั่งไขว้ขาเต๊ะท่าปรายตามามองเธอเชิงถาม บัวบูชากำลังจะอ้าปากตอบ ทว่าลูกน้องเขากลับตอบได้คล่องแคล่วว่องไวราวกับเป็นนักศึกษาเสียเอง

“เดือนหน้าครับ”

หญิงสาวหันขวับไปมองนิธิด้วยสายตาแปลกใจ ก่อนจะเบนกลับ

มามองเกื้อคุณที่ยังยกยิ้มมุมปากไม่เลิกรา ท่าทางของเขาดูเหนือกว่าเธอมากเหลือเกิน การตอกย้ำเรื่องค่าเทอมทำให้หญิงสาวหายใจไม่ทั่วท้อง เชื่อว่าเกื้อคุณรู้เรื่องของเธอลึกพอสมควร คนของเขาก็ทำการบ้านมาดีเยี่ยมทีเดียว

“คุณรู้”

“ฉันควรจะรู้ทุกอย่างเกี่ยวกับเด็กในปกครองไม่ใช่หรือ”

‘เด็กในปกครอง’ ทำไมบัวบูชาถึงรู้สึกหนาวๆ ร้อนๆ กับคำพูดนั้น เหมือนเป็นสถานะที่น่ากลัว

“ฉันจะจ่ายค่าเทอมให้” เกื้อคุณบอกเสียงเรียบ

บัวบูชาพนมมือไหว้เขาอีกครั้ง เธอไม่อาจปฏิเสธเรื่องค่าเทอมได้ หากเขาเปลี่ยนใจที่จะช่วยอุปการะเธอโดยไม่มีข้อแลกเปลี่ยน เธอก็จะเสนอข้อแลกเปลี่ยนนั้นเอง

“ขอบคุณค่ะ ฉันทราบดีว่าการอุปการะครั้งนี้เป็นเพราะคุณนที ดังนั้นฉันจึงตั้งใจว่าหากเรียนจบจะทยอยจ่ายเงินคืนให้คุณเกื้อคุณได้ไหมคะ ฉันรู้สึกแย่ที่ต้องเป็นภาระให้คนอื่นแบบนี้” เธอบอกความรู้สึกอย่างตรงไปตรงมา

“และถ้าฉันไม่ได้ต้องการข้อแลกเปลี่ยนแบบนั้นล่ะ”

“หมายความว่าที่คุณมาวันนี้มีข้อแลกเปลี่ยน” บัวบูชาเสียงแข็งขึ้นเล็กน้อย จับจ้องใบหน้าแสนหล่อเหลาราวกับเทพบุตรอย่างต้องการคำตอบที่ชัดเจน เธอไม่ชอบอะไรที่อ้อมค้อม

“ฉันไม่ใช่พ่อพระมาจากไหน” เขาบอกความเป็นตัวเอง ก่อนจะว่าต่อ “ฉันไม่ได้จ่ายแค่ค่าเทอม คอนโด รถยนต์ แบรนด์เนมต่างๆ จะเป็นของเธอถ้าเธอมาเป็นเด็กฉัน”

ก้อนสะอื้นแล่นขึ้นมาจุกที่ลำคอทันที บัวบูชาเงยหน้าขึ้นมองเพดานเมื่อน้ำตาเจ้ากรรมไหลเอ่อออกมาเสียเฉยๆ เธอกะพริบตาถี่ๆ เพื่อให้มันไหลคืนสู่ที่เดิม หัวใจรวดร้าวเสียยิ่งกว่ากระดูกขา จริงสินะ...ไม่มีใครยอมเสียอะไรไปฟรีๆ ทุกอย่างต้องมีข้อแลกเปลี่ยน เพียงแต่เธอไม่คิดว่าเขาจะยกเรื่องเงินมาบีบบังคับแบบนี้

“ท่านประธานใจดีมากนะครับคุณบัวบูชา ถ้าคุณบัวตกลง วันพรุ่งนี้ผมจะพาคุณบัวไปอยู่คอนโดหรูที่สมุทรปราการทันที” นิธิเอ่ยกระตุ้นหญิงสาวอย่างรู้ใจนาย เกื้อคุณไม่ใช่คนพูดมากหรือมานั่งคะยั้นคะยอใคร เขาจึงต้องทำหน้าที่นั้นแทน

“พวกคุณกลับไปเถอะค่ะ ฉันไม่สนใจ!”

เกื้อคุณอดสะดุ้งกับถ้อยคำตัดรอนของหญิงสาวไม่ได้ เขาแสยะยิ้มให้ ก่อนจะผุดลุกขึ้นแสดงถึงความไม่แคร์อย่างชัดเจน นิธิร้องอ้าวเบาๆ ก่อนจะรีบเดินตามเจ้านายหนุ่มจากไปทันที

บัวบูชาน้ำตาไหลออกมาอาบแก้ม พร้อมกับมือบางที่กำแน่นจิกเล็บเข้าเนื้อจนปวดหนึบ บนโลกใบนี้มีแต่คุณแม่ชลธารเพียงคนเดียวที่

บริสุทธิ์ใจกับเธอ คนอื่นที่เข้ามาก็หวังผลประโยชน์ด้วยกันทั้งนั้น

“ท่านประธานครับ รอผมด้วยครับ”

นิธิรีบวิ่งเข้ามาในลิฟต์ทันก่อนจะปิดลง เขาเป่าปากอย่างโล่งอกที่ไม่ถูกลิฟต์หนีบเข้าให้เพราะเจ้านายหนุ่มไม่ฟังเสียงร้องเรียกของเขาเลยแม้แต่น้อย เกื้อคุณขยับสูทให้เข้าที่เข้าทาง ตั้งใบหน้านิ่งตรงๆ ติดจะขึงขังมากกว่าสุขุม

“ท่านประธานจะให้ผมส่งของกำนัลให้เธอเพื่อเปิดทางก่อนไหมครับ”

“ไม่ต้อง!”

“อ้าว! ทำไมล่ะครับ ท่านประธานอยากได้เธอมาตั้งแต่งานมอเตอร์โชว์แล้วไม่ใช่หรือครับ เอ๊ะ! หรือว่าวันนี้เธอดูจืดชืดไปนิด หน้าตาไม่ได้แต่งคงจะประมาณนี้ทุกคนมั้งครับ แต่ผมว่าคุณบัวบูชาเธอสวยอยู่แล้ว ขนาดวันนี้ไม่แต่งหน้ายังสวยออราขนาดนี้” นิธิประเมินหญิงสาวที่ตอกกลับเจ้านายของเขามาหน้าหงายเมื่อครู่

เกื้อคุณไม่ปฏิเสธที่นิธิว่ามา ยอมรับว่าหัวใจดวงโตที่ไม่ค่อยตื่นเต้นกับความสวยงามของผู้หญิงมานานแสนนานกลับกระตุกไหวยามเห็นหน้าเธอชัดๆ วันนี้ ใบหน้าเรียวรูปไข่ประดับด้วยดวงตากลมโต ริมฝีปากไม่ได้จิ้มลิ้มแต่กลับอวบอิ่มน่าจูบ ทั้งยังแดงระเรื่อราวกับแต่งแต้มลิปสติก แต่เธอไม่ได้ทาแม้เพียงสักนิด ผิวกายก็ขาวผ่อง รูปร่างดีเกินกว่าจะเป็นเด็กกำพร้ามีชะตากรรมน่าสงสารอย่างที่นทีว่าเอาไว้ วันนี้เธอสวมเสื้อตัวโคร่ง ปิดบังหน้าอกหน้าใจเอาไว้อย่างมิดชิด ทว่าการทำแบบนั้นกลับกระตุ้นแรงปรารถนาอยากรู้อยากเห็นของเขาอย่างมหาศาลเสียยิ่งกว่าเห็นวับแวม

ท่านประธานหนุ่มถอนหายใจออกมาอย่างหนักหน่วง การที่ต้องข่มอารมณ์ปรารถนาไม่ง่ายเลย หากเธอตกลงเขาคงเริ่มต้นรับเธอมาดูแลเสียตั้งแต่วันนี้ น่าเสียดายที่หญิงสาวหยิ่งกว่าที่คิด

“แกมองไม่ออกหรือว่าเด็กคนนี้ต้องการอัปค่าตัว”

“จริงด้วยแฮะ! นี่เจ้พอลลี่ก็ไม่ได้ติดต่อมาอีกหลังจากที่ผมไม่ได้รับสายวันนั้น ไม่รู้ว่ายังไง” นิธิร้อนใจไม่แพ้นายหนุ่ม เขารู้เบื้องลึกเบื้องหลังทุกอย่างจึงอยากให้เกื้อคุณตักตวงความสุขใส่ตัวเองให้เต็มที่

“เจ้พอลลี่คงไม่ติดต่อมาแล้วล่ะในเมื่อวันนี้เราเสนอจะรับเลี้ยงดูไปแล้ว ข้อเสนอดีกว่าเห็นๆ แถมไม่ต้องแบ่งค่านายหน้าให้ด้วย มีหรือที่เด็กคนนั้นจะกลับไปหาเจ้พอลลี่” เขาส่งเสียงฮึในลำคออย่างรู้เท่าทันผู้หญิงทุกคนบนโลกใบนี้

“ถ้าอย่างนั้น...ท่านประธานจะรอให้คุณบัวบูชาเธอซมซานมาซบ

อกเองใช่ไหมครับ”

“อีกไม่นาน...บัวบูชาจะต้องทำอย่างนั้นหลังเห็นฉันเงียบไป”

ลิฟต์เปิดออกพร้อมกับร่างสูงที่ก้าวออกจากคอนโดที่กลายมาเป็นชื่อของเขา ห้องที่บัวบูชาอยู่เขาเป็นเจ้าของเรียบร้อยแล้ว หากเธอดื้อแพ่งเขายังมีเรื่องนี้ไว้ต่อรอง!