บทที่ 2 เกื้อคุณ 3

บัวบูชาปล่อยให้ตัวเองเศร้าเสียใจไม่นาน เธอหยิบโน้ตบุ๊กขึ้นมากางแล้วไล่หางานแปลเอกสารภาษาอังกฤษและฝรั่งเศสในอินเทอร์เน็ต งานแปลได้รับเงินดีพอสมควรทีเดียว แม้จะไม่ได้มาง่ายเท่างานพริตตี้ก็ดี

กว่างอมืองอเท้าไม่ทำอะไรเลย เธอเลื่อนสายตามาหยุดที่งานแปลนวนิยายจึงตัดสินใจโทรไปคุยรายละเอียดทันที

คุยไปสักพักเธอก็ต้องวางสายพร้อมหัวใจที่ห่อเหี่ยวลง ค่าแปลต่อเรื่องได้มากถึงสี่ห้าหมื่น แต่ทางโน้นต้องการคนอ่านนวนิยายเป็นประจำ และมีประสบการณ์การทำงานด้านนี้ ซึ่งบัวบูชาไม่มีเลย กระนั้นทางบรรณาธิการก็ส่งเนื้อเรื่องมาให้เธอแปลไปให้ดูเป็นตัวอย่าง เป็นโอกาสที่ดี บัวบูชาไม่เกี่ยงงอนที่จะลงมือแปลกลับไปอย่างรวดเร็ว

“สาธุ! ขอให้ได้งานด้วยเถอะ”

นักศึกษาสาวยกมือท่วมหัว ก่อนจะไม่รอโชคชะตา ลงมือหางานแปลเอกสารด้านอื่นๆ ต่อไป ได้เงินมาบ้างก็ยังดีกว่าไปเป็นเด็กเสี่ยให้เขา

ดูถูก!

มธุรสเปิดประตูเข้ามาในห้องก็ต้องร้องอุทานเมื่อเห็นสภาพสลบเหมือดของเพื่อน ผมเผ้าฟูฟ่องราวกับไปฟัดกับใครมาอย่างนั้นแหละ เธอรีบเขย่าตัวคนที่นอนหลับปุ๋ยท่ามกลางกองเอกสารมากมาย บัวบูชางัวเงียขยี้ตา ก่อนจะมองภาพตรงหน้า

“เสร็จงานแล้วเหรอฮันนี่”

“แกทำอะไรอยู่วะเนี่ย ดึกป่านนี้ไม่ไปนอนบนเตียงดีๆ และนี่ อี๋! น้ำท่าไม่ได้อาบมาตั้งแต่เช้าหรือเปล่า กลิ่นโชยเชียว” มธุรสทำท่าโบกมือไปมาที่บริเวณจมูกของตัวเอง

“เผลอหลับไปเมื่อไรไม่รู้” น้ำเสียงตอบยังฟังดูงัวเงีย ก่อนเจ้าตัวจะหาวหวอดอย่างสุดกลั้น

“แล้วนี่ทำอะไรวะ เอกสารเต็มห้องเลย”

“พรินต์ออกมาแปลน่ะ” ร่างเพรียวหยัดกายขึ้นนั่ง บิดขี้เกียจเพื่อ

ขับไล่ความเมื่อยล้า เธอคงเผลอหลับไปหลายชั่วโมงทีเดียว บัวบูชามองขาเข้าเฝือกแล้วก็ขัดใจที่ต้องค่อยๆ ขยับให้อยู่ในท่าทางที่สบายที่สุดเพราะต้องอยู่กับมันอีกเป็นเดือน

“แปลทำไมวะ” มธุรสเอ่ยถามพลางเปิดขวดน้ำส้มคั้นสดส่งให้เพื่อน บัวบูชายังไม่ได้ตอบทันทีแต่รีบคว้าน้ำส้มขึ้นมาดูดทีเดียวหมดขวดให้ชื่นใจ

“หาเงินค่าเทอมน่ะสิ” น้ำเสียงเศร้าลง

“อีกเดือนกว่าๆ เองจะทำทันไหม”

บัวบูชาส่ายหน้าช้าๆ ก่อนจะว่า

“ดีกว่าไม่ทำอะไรเลยแล้วรอโชควาสนาที่ไม่มีวันเกิดขึ้นกับฉันอีกแล้ว” เธอถอนหายใจแสนเบา ก่อนจะเอ่ยบอกเสียงยานคาง “แก...ฉันเจอ

ผู้อุปการะคนใหม่แล้วนะ”

“เฮ้ย! นี่ไงโชควาสนาของแก มีเงินจ่ายค่าเทอมแล้วดิ” เพื่อนสาวส่งเสียงตื่นเต้น ก่อนจะหน้ามุ่ยลงเมื่อเห็นสีหน้าของบัวบูชา “ทำไมไม่ดีใจวะ”

“คุณนทีบินกลับเชียงใหม่ไปเรียบร้อยแล้ว ฉันไม่รู้ว่าเขาตั้งใจจะช่วยฉันยังไงถึงได้ส่งฉันให้กับผู้ชายที่จะเข้ามาอุปการะฉันแบบนั้น ไม่มีใครหว่านพืชไม่หวังผล ฉันเลยต้องมานั่งแปลเอกสารได้เงินไม่เท่าไรอยู่นี่ไง”

บัวบูชาเล่าเสียงเครียดจัด ดวงตาทอดมองไปข้างหน้าช่างหม่นแสงราวกับโลกใบนี้เป็นสีดำ

“นี่หมายความว่า...เขาจะอุปการะแกในฐานะเด็กเสี่ย!”

บัวบูชาพยักหน้ารับอย่างจำใจ ถอนหายใจดังเฮือกใหญ่

“แล้วแกรู้ไหมว่าผู้ชายคนนั้นคือใคร”

“ให้เดานะต้องเป็นเสี่ยแก่ๆ กระเหี้ยนกระหือรืออยากมีเด็กสาวปรนเปรอแน่เลยอะ ท่าทางหื่นๆ หรือเปล่าวะ แค่คิดก็ขนลุกแล้วอะ” มธุรสทำท่าขนลุกขนพองสยองเกล้า

“คุณเกื้อคุณ!”

“ว่าไงนะ” มธุรสอ้าปากค้าง กะพริบตาปริบๆ ก่อนจะฉีกยิ้มกว้าง “ถ้าอย่างนั้นก็โจทย์ไม่ยากนะแก ตกลงไปเลย ฉันว่าแกกับคุณเกื้อต้องมีดวงสมพงศ์กันแน่ๆ ไม่อย่างนั้นจะพัวพันถึงขนาดนี้ได้ยังไง”

“แกก็พูดเล่นอยู่ได้ ฉันซีเรียสนะเว้ย” หญิงสาวกอดอก เบนหน้าหนีอย่างไม่สบอารมณ์จนเพื่อนรักต้องเขยิบเข้ามาใกล้แล้วหยิกแก้มป่องเบาๆ เชิงง้องอน

“ฉันก็ซีเรียสไม่ได้พูดเล่น แกเองก็รู้อยู่แล้วว่างานแปลเอกสารไม่สามารถหาเงินมาจ่ายค่าเทอมโคตรจะแพงได้แน่นอน และถ้าจ่ายไม่ได้แกก็ไม่ได้ฝึกงานเทอมนี้ ดังนั้นต้นเดือนหน้าที่นัดกับไอ้เขตเอาไว้เรื่องย้ายหอก็พับโครงการไปได้เลย ถ้าไม่มีค่าเทอมก็ไม่ต้องสะเหล่อย้ายหอให้เสียค่า

มัดจำล่ะ” มธุรสเข้าโหมดโหดพูดตรงให้อีกคนเจ็บจี๊ดเพราะถูกแทงใจดำเข้าอย่างจัง

“ไม่น่าเรียนอินเตอร์เลยให้ตายสิ!” บัวบูชาอดคิดไม่ได้ว่าตัวเองพลาดตั้งแต่ตอนนั้น คุณแม่ชลธารเล็งเห็นว่าเธอเก่งภาษาอังกฤษและฝรั่งเศสอย่างโดดเด่นจึงสนับสนุนให้สอบเข้าภาคอินเตอร์ และเธอก็ดัน

สอบติดเสียด้วย คุณแม่ไม่ขัดข้องเรื่องค่าเทอมเลยแม้แต่น้อยทั้งที่เธอแสนเกรงใจ จึงคิดว่าจะตั้งใจเรียนให้ดีที่สุดเพื่อตอบแทนพระคุณในภายภาคหน้า ไม่คิดเลยว่าเธอจะไม่มีโอกาสเสียแล้ว

“แกเรียนอินเตอร์น่ะดีแล้วไม่งั้นเสียดายความสามารถแย่ ขนาดฉันยังไม่ยอมแพ้เลยแล้วเด็กขายพวงมาลัยกลางสี่แยกเดินออกมาจากสลัมได้ถึงวันนี้จะยอมแพ้ได้ยังไง” มธุรสพยายามเอ่ยกระตุ้นให้เพื่อนฮึกเหิมไม่ใช่นั่งโศกเศร้าในโชคชะตาแบบนี้

บัวบูชาไม่เคยคิดปิดบังชาติกำเนิดของตัวเองกับใคร เธอคือเด็กห้าขวบที่ขายพวงมาลัยกลางสี่แยกหลังผู้เป็นยายเสียชีวิต โชคดีที่คุณแม่

ชลธารซึ่งเธอเคยช่วยชีวิตท่านเอาไว้จากการถูกรถชนขับผ่านมาพอดีจึงเรียกเธอขึ้นรถ นับจากวันนั้นบัวบูชาก็ไม่เคยได้กลับไปยืนขายพวงมาลัยอีกเลย

“ฉันไม่ได้ยอมแพ้แต่หมดหนทาง” เธอบึนปากทำท่าจะร้องไห้

“หยุด! ห้ามน้ำตาไหลเป็นนางเอกละครเด็ดขาด” มธุรสยกมือห้ามเบรกอารมณ์จนอีกคนต้องปัดมือนั้นออกแล้วถอนหายใจเฮือกใหญ่

“แกคิดว่าไงอะ”

“ฉันเคยตกที่นั่งเดียวกับแกมาก่อน ตอนนั้นที่เสี่ยเข้ามาฉันดีใจมากเลยนะที่ไม่ต้องขายตัวน่ะ อย่างน้อยฉันก็เป็นเมียเสี่ยแค่คนเดียวตั้งแต่วันนั้นจนถึงวันนี้ แม้จะไม่หล่อ หนุ่ม แซ่บเท่าคุณเกื้อคุณแต่ฉันก็โอเคนะเพราะเสี่ยรักฉันและดีกับฉันมากทั้งเรื่องเรียนและเรื่องที่บ้านฉันน่ะ” มธุรสบอกความรู้สึกของตัวเองอย่างหมดเปลือก

“แต่ว่าฉัน...ไม่พร้อมที่จะเป็นเด็กเสี่ยของใครจริงๆ” เธอสารภาพ

“ฉันเข้าใจ” มธุรสเอื้อมไปจับมือเล็ก ก่อนจะว่าต่อ “ถ้างั้นก็ดรอปเทอมนี้ไหม”

“ดรอป!”

มธุรสพยักหน้ายืนยัน แต่อีกคนกลับทำท่าจะเบะปากอีกรอบ

“ถ้าไม่ดรอปแล้วจะทำยังไงล่ะในเมื่อไปยืนงานพริตตี้ก็ไม่ทันแล้ว ค่าเทอมเป็นระบบ เลื่อนจ่ายได้ที่ไหนล่ะ”

“นั่นสิ งานแปลเอกสารทำทั้งวันทั้งคืนไม่หลับไม่นอนเดือนหนึ่งยังไงก็ไม่พออยู่ดี” บัวบูชากัดริมฝีปากอย่างตึงเครียด

“ถ้างั้นก็มีสองทางเลือกคือดรอปกับตอบรับคุณเกื้อคุณ!”