หึง

เอวาออกจากห้องพักผู้ป่วยของแม่ด้วยหัวใจที่พองโต ความรู้สึกของเธอเต็มเปี่ยมไปด้วยความสุขและความหวังที่ไม่ได้สัมผัสมานานหลายเดือน การได้เห็นแม่ปลอดภัยและอาการดีขึ้นอย่างชัดเจน ทำให้เธอรู้สึกเหมือนได้รับพลังชีวิตกลับคืนมาอีกครั้ง

ขณะที่เธอกำลังจะเดินไปที่รถของหัสดิน เธอเหลือบไปเห็นหมอวินกำลังยืนคุยอยู่กับหัสดินที่ลานจอดรถ ทั้งสองยืนห่างกันพอสมควร สีหน้าของหัสดินดูเรียบเฉยตามปกติ แต่สีหน้าของหมอวินกลับดูจริงจังและเคร่งเครียด เอวารู้สึกใจคอไม่ดี จึงตัดสินใจเดินเข้าไปใกล้ๆ เพื่อฟังบทสนทนาของทั้งคู่

"คุณหัสดินครับ" หมอวินเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงที่จริงจัง "ผมไม่เข้าใจว่าทำไมคุณถึงต้องทำแบบนี้กับเอวา"

หัสดินยกยิ้มมุมปากเล็กน้อย เป็นรอยยิ้มที่ไม่ได้มีความสุขเลยแม้แต่น้อย "ฉันทำอะไรเหรอ"

"คุณก็รู้ดีว่าผมหมายถึงอะไร" หมอวินพูดด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความโกรธ "คุณใช้สถานการณ์ของเอวามาบีบบังคับเธอให้ต้องแต่งงานกับคุณแบบนี้ มันไม่ยุติธรรมเลยนะครับ!"

"ยุติธรรมเหรอ?" หัสดินหัวเราะในลำคอเบาๆ "โลกนี้ไม่มีคำว่ายุติธรรมหรอกหมอ...คนอย่างเธอไม่มีวันเข้าใจหรอก"

"ผมอาจจะไม่เข้าใจโลกของคุณ" หมอวินพูดด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความโกรธมากขึ้นเรื่อยๆ "แต่ผมเข้าใจว่าเอวาเป็นผู้หญิงที่ดี เธอไม่ควรจะต้องมาเจอเรื่องแบบนี้"

"แล้วเธอคิดว่าฉันควรจะปล่อยให้แม่ของเธอตายไปอย่างนั้นเหรอ" หัสดินถามกลับไปอย่างไม่แยแส "ถ้าฉันไม่ยื่นมือเข้าไปช่วย...ป่านนี้แม่ของเธอก็คงจะตายไปแล้ว"

"แต่คุณก็ไม่ควรใช้ความช่วยเหลือนั้นมาบีบบังคับเธอให้ต้องแต่งงานกับคุณ!" หมอวินพูดด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือ "คุณทำลายชีวิตของเธอ...คุณกำลังทำให้เธอต้องตกนรกทั้งเป็น!"

คำพูดของหมอวินเหมือนเชื้อเพลิงที่สาดเข้าใส่กองไฟแห่งความโกรธของหัสดิน ดวงตาคู่คมสีรัตติกาลของเขาฉายแววอำมหิตขึ้นมาในทันที

"ปากดีนะหมอ" หัสดินพูดด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา "แกกล้าพูดกับฉันแบบนี้ได้ยังไง"

"เพราะผมพูดความจริง!" หมอวินพูดด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความกล้าหาญ "ผมรักเอวา...และผมจะไม่มีวันปล่อยให้คุณทำร้ายเธอ!"

คำพูดสุดท้ายของหมอวินเหมือนคมมีดที่กรีดแทงลงบนหัวใจของหัสดิน เขาไม่เคยคิดว่าจะมีใครกล้าพูดกับเขาแบบนี้ได้ ดวงตาคู่คมของเขาฉายแววอำมหิตขึ้นมาในทันที มือที่เคยกำหมัดแน่นปล่อยลงอย่างช้าๆ ก่อนจะเดินเข้าไปหาหมอวินอย่างไม่รีบร้อน

"รักเหรอ?" หัสดินพูดด้วยน้ำเสียงที่เย็นชาจนน่าขนลุก "แกคิดว่าแกมีสิทธิ์ที่จะรักผู้หญิงของฉันอย่างนั้นเหรอ"

"ผมมีสิทธิ์ที่จะรักใครก็ได้!" หมอวินตอบกลับไปอย่างไม่ลดละ "และผมก็มั่นใจว่าผมจะดูแลเอวาได้ดีกว่าคุณ!"

คำพูดของหมอวินทำให้หัสดินรู้สึกเหมือนถูกตบหน้าอย่างแรง เขากำหมัดแน่นอีกครั้ง ก่อนจะชกเข้าที่ใบหน้าของหมอวินอย่างจัง!

"อั้ก!" เสียงอุทานเบาๆ หลุดจากริมฝีปากของหมอวิน ร่างกายของเขาล้มลงไปกองกับพื้นอย่างหมดสภาพ เลือดสีแดงสดไหลอาบออกมาจากมุมปากของเขา

"หัสดิน! หยุดเดี๋ยวนี้นะ!" เอวาที่ยืนดูเหตุการณ์อยู่ตลอดเวลาวิ่งเข้าไปหาทั้งคู่อย่างรวดเร็ว "พี่หมอ! เป็นอะไรรึเปล่าคะ!"

"หุบปาก!" หัสดินตะคอกใส่เอวาด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความโกรธ "แกจะไปสนใจมันทำไม!"

"แต่คุณชกเขา!" เอวาพูดด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือ "คุณทำแบบนี้ไม่ได้นะ!"

"ทำไมจะทำไม่ได้!" หัสดินพูดด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความอำมหิต "มันกล้ามาพูดกับฉันแบบนี้...มันก็สมควรที่จะโดนแบบนี้แล้ว!"

หัสดินไม่สนใจคำพูดของเอวา เขาก้าวเข้าไปหาหมอวินที่กำลังพยายามจะลุกขึ้นยืน ก่อนจะชกเข้าที่ใบหน้าของหมอวินอีกครั้งอย่างรุนแรง! หมอวินล้มลงไปกองกับพื้นอีกครั้ง เลือดสีแดงสดไหลออกมาจากมุมปากและจมูกของเขาอย่างไม่หยุดยั้ง

"หัสดิน! หยุดนะ!" เอวาตะโกนสุดเสียง เธอวิ่งเข้าไปหาหมอวินแล้วใช้ร่างกายที่บอบบางของเธอบังเขาไว้จากหัสดิน

"เธอ...ปกป้องมันเหรอ!" หัสดินตะคอกใส่เอวาด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความโกรธจนแทบจะขาดใจ ดวงตาคู่คมสีรัตติกาลของเขาฉายแววอำมหิตขึ้นมาอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน

"ฉัน...ฉันไม่ได้ปกป้องเขา" เอวาพูดด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือ "แต่คุณทำเกินไปแล้วนะ!"

"เกินไปเหรอ!" หัสดินหัวเราะในลำคอเบาๆ "เธอคิดว่าฉันทำเกินไปอย่างนั้นเหรอ! แกกล้าดีอย่างไงถึงมาว่าฉันแบบนี้!"

หัสดินไม่สนใจคำพูดของเอวา เขาหันไปตะโกนสั่งลูกน้องที่ยืนอยู่ใกล้ๆ "จัดการมัน!"

ลูกน้องของหัสดินเดินเข้ามาหาหมอวินอย่างไม่รีบร้อน เอวาตกใจจนแทบจะพูดไม่ออก เธอรู้ว่าถ้าปล่อยให้ลูกน้องของหัสดินจัดการหมอวิน เขาจะต้องบาดเจ็บหนักกว่านี้แน่นอน

"ไม่นะ! อย่าทำอะไรเขานะ!" เอวาตะโกนสุดเสียงด้วยความกลัว "อย่าทำอะไรเขานะ!"

แต่ลูกน้องของหัสดินไม่สนใจคำพูดของเธอ พวกเขาเข้าไปรุมทำร้ายหมอวินอย่างรวดเร็ว เอวาได้แต่ร้องไห้และตะโกนห้ามอย่างหมดหนทาง แต่ก็ไม่มีใครสนใจเธอเลยแม้แต่คนเดียว

หัสดินมองภาพตรงหน้าด้วยสีหน้าที่เรียบเฉย เขากำลังยืนดูหมอวินถูกลูกน้องของเขาทำร้ายด้วยความพอใจ

"หัสดิน! หยุดเดี๋ยวนี้นะ!" เอวาตะโกนสุดเสียง "ถ้าคุณไม่หยุด...ฉันจะไปบอกตำรวจ!"

คำพูดของเอวาทำให้หัสดินหันมามองเธอด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความเย็นชาและอำมหิต "ลองดูสิ" เขาพูดด้วยน้ำเสียงที่เย้ยหยัน "เธอคิดว่าตำรวจจะเชื่อคำพูดของเธออย่างนั้นเหรอ"

เอวานิ่งอึ้งไปในทันที เธอรู้ว่าหัสดินพูดถูก เขาเป็นคนที่มีอำนาจและอิทธิพลมากที่สุดในเมืองนี้ ไม่มีใครกล้าที่จะขัดคำสั่งของเขาได้

"หึ! คิดจะเล่นกับฉันอย่างนั้นเหรอ!" หัสดินพูดด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความอำมหิต "เธอไม่มีทางหนีฉันพ้นหรอกเอวา!"

หัสดินเดินเข้ามาหาเธออย่างรวดเร็ว เขาคว้าแขนของเธอขึ้นมาอย่างแรงจนเอวารู้สึกเจ็บไปทั้งแขน "ไป!" เขาตะคอกใส่เธอ ก่อนจะลากเธอขึ้นรถยนต์คันหรูของเขา

เอวาพยายามจะขัดขืน แต่ก็สู้แรงของเขาไม่ได้เลยแม้แต่น้อย เขาจับเธอเหวี่ยงเข้าไปในรถอย่างรุนแรง ก่อนจะรีบขึ้นรถและขับออกไปจากโรงพยาบาลอย่างรวดเร็ว

เอวาได้แต่นั่งร้องไห้อยู่ในรถอย่างหมดอาลัยตายอยาก เธอรู้สึกเหมือนตัวเองได้กลับมาสู่กรงขังที่มองไม่เห็นอีกครั้ง และในครั้งนี้...มันดูน่ากลัวและโหดร้ายกว่าเดิมหลายเท่า!

เมื่อมาถึงคฤหาสน์ หัสดินก็ลากเธอลงจากรถอย่างรุนแรง ก่อนจะลากเธอเข้าไปในคฤหาสน์อย่างไม่สนใจว่าเธอจะเจ็บปวดหรือไม่

"ไปที่ห้อง!" เขาตะคอกใส่เธอ ก่อนจะผลักเธอเข้าไปในห้องนอนของเธออย่างแรง

เอวาล้มลงไปกองกับพื้นอย่างหมดสภาพ เธอพยายามจะลุกขึ้นยืน แต่ก็ทำไม่ได้ หัสดินเดินเข้ามาหาเธอด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความโกรธและอำมหิต

"เธอทำอะไรลงไป! เธอทำอะไรลงไปรู้ตัวไหม!" เขาตะคอกใส่เธอด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความโกรธจนแทบจะขาดใจ

"ฉัน...ฉันไม่ได้ทำอะไร" เอวาตอบด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือ

"ไม่ได้ทำอะไรเหรอ!" หัสดินหัวเราะในลำคอเบาๆ "แกกล้าดีอย่างไงถึงไปปกป้องมันต่อหน้าฉัน! แกคิดว่าฉันเป็นคนโง่เหรอ!"

"ฉัน...ฉันแค่ไม่อยากให้คุณทำร้ายเขา" เอวาพูดด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือ "เขาเป็นคนดี...เขาไม่ควรจะต้องมาเจอเรื่องแบบนี้"

"คนดีเหรอ!" หัสดินพูดด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความอำมหิต "แกคิดว่าแกจะไปเข้าข้างมันได้อย่างนั้นเหรอ! แกคิดว่าแกมีสิทธิ์ที่จะทำแบบนั้นเหรอ!"

"ฉัน...ฉันขอโทษ" เอวาพูดด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือ "ฉันไม่ได้ตั้งใจให้เรื่องมันเป็นแบบนี้"

"ขอโทษเหรอ!" หัสดินหัวเราะในลำคอเบาๆ "คำว่าขอโทษของแกมันไม่สามารถหยุดยั้งความโกรธของฉันได้หรอกเอวา!"

หัสดินไม่สนใจคำพูดของเอวา เขาก้มลงมาจูบเธอที่ริมฝีปากอย่างดูดดื่มและรุนแรงอีกครั้ง จูบที่ไม่ได้มีความรักเลยแม้แต่น้อย แต่เป็นจูบที่เต็มไปด้วยความโกรธและความอำมหิต จูบที่ทำให้เอวารู้สึกเหมือนตัวเองกำลังจะจมหายไปในห้วงน้ำที่แสนมืดมิด

หลังจากนั้น...เอวาก็ได้รู้ว่าการที่เธอไปปกป้องหมอวินนั้นเป็นความผิดพลาดที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในชีวิตของเธอ เธอได้ทำให้หัสดินโกรธจนแทบจะขาดใจ และเธอก็จะต้องรับผลกรรมจากการกระทำของเธอในครั้งนี้อย่างแน่นอน...

เวลาผ่านไปหลายวัน...เอวาถูกขังอยู่ในห้องนอนของเธอตามคำสั่งของหัสดิน เธอไม่มีสิทธิ์ที่จะออกไปจากห้องนี้เลยแม้แต่วินาทีเดียว เธอไม่มีอะไรจะทำนอกจากนอนร้องไห้อยู่บนเตียงด้วยความทุกข์ระทม

อาหารและน้ำจะถูกนำมาให้เธอในทุกๆ มื้อ แต่เธอก็ไม่มีความอยากอาหารเลยแม้แต่น้อย เธอนอนซมอยู่บนเตียงด้วยความรู้สึกที่เจ็บปวดและว่างเปล่า น้ำตาไหลอาบแก้มไม่หยุดหย่อน เธอรู้สึกเหมือนตัวเองได้สูญเสียทุกสิ่งทุกอย่างไปแล้วจริงๆ เธอไม่หลงเหลือความเป็นตัวเองเลยแม้แต่น้อย เธอเป็นเพียงแค่สิ่งของที่ไม่มีสิทธิ์จะเลือกอะไรได้เลย!

ในทุกๆ คืน...หัสดินจะเข้ามาในห้องนอนของเธอ เขาไม่ได้พูดอะไร เพียงแค่เดินเข้ามาในห้องอย่างเงียบเชียบและใช้สายตาคู่คมที่เต็มไปด้วยอำนาจจ้องมองเธอที่นั่งอยู่บนเตียง

เอวาไม่ได้ขัดขืน ไม่ได้ต่อต้าน เธอปล่อยให้เขาทำทุกอย่างตามใจปรารถนา เธอกลายเป็นเพียงหุ่นเชิดที่ไร้ซึ่งจิตใจและไร้ซึ่งความรู้สึกใดๆ ร่างกายที่เคยเป็นของตัวเอง บัดนี้กลับกลายเป็นของเล่นที่เขาจะทำอะไรก็ได้ตามใจปรารถนา

จูบของเขาไม่ได้มีความอ่อนโยน ไม่ได้มีความรักเลยแม้แต่น้อย มันเป็นจูบที่เต็มไปด้วยความต้องการและอำนาจที่ทำให้เอวารู้สึกเหมือนตัวเองกำลังจะจมหายไปในห้วงน้ำที่แสนมืดมิด เขากดร่างกายของเธอลงบนเตียงอย่างรุนแรงและร้อนแรงราวกับจะกลืนกินเธอเข้าไปทั้งตัว

เอวากลั้นน้ำตาไว้สุดชีวิต เธอปิดตาลง พยายามนึกถึงใบหน้าของแม่และคำพูดที่ว่า "แม่ต้องรอด" คำพูดนั้นเป็นสิ่งเดียวที่ทำให้เธอทนอยู่ในสถานการณ์ที่เลวร้ายนี้ได้ เธอปล่อยให้เขาล่วงเกินเธอไปจนกระทั่งทุกอย่างจบลง...

หลังจากที่ทุกอย่างจบลง หัสดินลุกขึ้นจากเตียงอย่างช้าๆ และเดินเข้าไปในห้องน้ำ ทิ้งให้เอวานอนอยู่บนเตียงเพียงลำพังด้วยความรู้สึกที่เจ็บปวดและว่างเปล่า น้ำตาที่เธอพยายามกลั้นไว้มานานก็ไหลออกมาอย่างเงียบๆ เธอรู้สึกเหมือนตัวเองได้สูญเสียทุกสิ่งทุกอย่างไปแล้วจริงๆ เธอไม่หลงเหลือความเป็นตัวเองเลยแม้แต่น้อย เธอเป็นเพียงแค่สิ่งของที่ไม่มีสิทธิ์จะเลือกอะไรได้เลย!

เมื่อหัสดินเดินออกมาจากห้องน้ำ เขาในชุดเสื้อคลุมอาบน้ำสีดำผูกไว้หลวมๆ เดินตรงไปที่ตู้เสื้อผ้าอย่างไม่รีบร้อน เขาสวมใส่เสื้อเชิ้ตสีขาวตัวใหม่และกางเกงสแลคสีดำ ก่อนจะหันกลับมามองเธอที่ยังคงนอนจมอยู่ในความเงียบงัน

"พรุ่งนี้เช้า...ฉันจะพาเธอไปพบแม่" เขาพูดด้วยน้ำเสียงที่ราบเรียบ "เตรียมตัวให้พร้อม"

คำพูดของเขาทำให้เอวารีบเช็ดน้ำตาออกอย่างรวดเร็ว เธอเงยหน้าขึ้นมองเขาด้วยความไม่เชื่อ "จริงเหรอคะ"

"ฉันไม่เคยพูดเล่น" หัสดินยิ้มเล็กน้อย ก่อนจะเดินออกจากห้องไป ทิ้งให้เอวานั่งนิ่งอยู่บนเตียงเพียงลำพัง

เมื่อประตูห้องปิดลง เสียงสะอื้นที่เธอพยายามกลั้นไว้ก็ดังขึ้นอย่างไม่อาจควบคุมได้อีกต่อไป เอวาขยับกายไปนั่งที่ปลายเตียง ยกสองแขนขึ้นกอดตัวเองอย่างต้องการที่พึ่งพิง น้ำตายังคงไหลอาบแก้มไม่หยุดหย่อน ความรู้สึกโดดเดี่ยวและว่างเปล่าเข้ากัดกินจิตใจของเธอจนหมดสิ้น เธอรู้สึกราวกับว่าตัวเองกำลังจะจมลงไปในห้วงเหวที่มืดมิดและไร้ก้นบึ้ง

เธอเงยหน้าขึ้นมองออกไปนอกหน้าต่างกระจกใสบานใหญ่ของห้องนอน มองเห็นท้องฟ้ายามค่ำคืนที่เต็มไปด้วยดวงดาวระยิบระยับ แต่ดวงดาวเหล่านั้นกลับดูห่างไกลเหลือเกิน มันเป็นเหมือนโลกที่เธอเคยรู้จัก แต่บัดนี้ถูกตัดขาดจากเธอไปแล้ว เธอนั่งอยู่ที่นั่นอย่างนั้น ปล่อยให้ตัวเองจมอยู่ในความทุกข์ทรมานอย่างเงียบๆ