ไม่เคยคิด

เช้าวันรุ่งขึ้น... เอวา ตื่นขึ้นมาด้วยความรู้สึกที่หนักอึ้งในอก เธอแทบไม่ได้หลับเลยทั้งคืนจากเหตุการณ์เมื่อวาน เธอลุกขึ้นจากเตียงอย่างช้าๆ แล้วเดินไปที่หน้าต่างบานใหญ่ มองเห็นแสงอาทิตย์อ่อนๆ ที่เริ่มสาดส่องเข้ามาในห้อง แต่แสงสว่างนั้นไม่ได้ช่วยให้จิตใจของเธอดียิ่งขึ้นเลยแม้แต่น้อย

เธอทำธุระส่วนตัวและแต่งตัวด้วยชุดที่ดูสุภาพเรียบร้อยที่สุดเท่าที่เธอมี ในขณะที่เธอกำลังสวมเสื้อผ้าอยู่นั้น เธอก็เห็นรอยฟกช้ำและรอยแดงที่ปรากฏอยู่บนร่างกายของเธอ เธอใช้มือลูบเบาๆ แล้วน้ำตาก็ไหลออกมาอีกครั้ง เธอรู้สึกเหมือนร่างกายและจิตใจของเธอได้ถูกทำลายจนไม่เหลือชิ้นดี

เมื่อเธอเดินลงไปที่ชั้นล่าง เธอก็เห็น หัสดิน ยืนรออยู่ตรงหน้าคฤหาสน์ เขาในชุดสูทสีดำดูสง่างามและน่าเกรงขามอย่างที่เธอเคยเห็นในครั้งแรก เขาไม่ได้พูดอะไร เพียงแค่ผายมือไปที่รถยนต์คันหรูที่จอดรออยู่ เอวาขึ้นรถไปกับเขาอย่างเงียบเชียบ รถยนต์คันหรูเคลื่อนตัวไปตามท้องถนนในมหานครที่แสนวุ่นวาย เอวาได้แต่เหม่อมองออกไปนอกหน้าต่าง ภาพตึกรามบ้านช่องที่สลับกันไปมาดูพร่าเลือนจนแยกแยะไม่ออก เธอรู้สึกเหมือนตัวเองได้กลับมาสู่โลกแห่งความเป็นจริงอีกครั้ง แต่โลกที่เธอเห็นอยู่นี้กลับรู้สึกไม่คุ้นเคยเลยแม้แต่น้อย

"เธอพร้อมที่จะไปเจอแม่แล้วใช่ไหม" หัสดินถามด้วยน้ำเสียงที่ราบเรียบ

"ค่ะ" เอวาตอบด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือ

หัสดินขับรถพาเธอไปที่โรงพยาบาลที่แม่ของเธอพักรักษาตัวอยู่ เขาจอดรถไว้ในลานจอดรถของโรงพยาบาล ก่อนจะเดินนำเธอเข้าไปในโรงพยาบาลอย่างช้าๆ เอวารู้สึกใจเต้นระรัวราวกลองศึก ความตื่นเต้นและความดีใจที่กำลังจะได้พบแม่นั้นมันยิ่งใหญ่เกินกว่าความกลัวและความกังวลที่มีอยู่ทั้งหมด

เมื่อเดินมาถึงหน้าห้องพักของผู้ป่วย เอวารู้สึกใจหายวาบ เธอเห็น หมอวิน ยืนรอเธออยู่หน้าห้อง ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยรอยฟกช้ำและรอยแผลที่ถูกทำร้าย เอวาน้ำตาไหลออกมาอย่างเงียบๆ เธอรู้สึกผิดและรู้สึกเสียใจมากที่เธอได้ทำให้เขาต้องมาเจอเรื่องแบบนี้

"พี่หมอคะ..." เอวาเรียกชื่อเขาด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือ "พี่หมอ...เป็นอะไรรึเปล่าคะ"

หมอวินส่ายหน้าเล็กน้อย "ไม่เป็นไรครับเอวา" เขาพูดด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยน "พี่ไม่ได้เจ็บอะไรมาก...แล้วเอวาเป็นยังไงบ้างครับ"

"ฉัน..." เอวาไม่รู้จะตอบเขาอย่างไรดี เธอได้แต่ก้มหน้าลงมองพื้นอย่างรู้สึกผิด

"อย่าโทษตัวเองเลยครับเอวา" หมอวินพูดด้วยน้ำเสียงที่จริงใจ "เรื่องนี้มันไม่ใช่ความผิดของเอวาเลย"

คำพูดของหมอวินทำให้เอวาน้ำตาไหลออกมาอีกครั้ง เธอรู้สึกขอบคุณเขามากที่เขาไม่โทษเธอเลยแม้แต่น้อย แต่เธอก็ยังคงรู้สึกผิดอยู่ดี

"เราเข้าไปหาแม่กันเถอะครับ" หมอวินพูดด้วยรอยยิ้ม "แม่เธอรออยู่นานแล้ว"

เอวาพยักหน้าเล็กน้อย ก่อนจะเดินเข้าไปในห้องพักผู้ป่วยอย่างรวดเร็ว และเมื่อเธอได้เห็นหน้าแม่ เธอก็รู้สึกเหมือนหัวใจของเธอกำลังจะหยุดเต้น แม่ของเธอนอนอยู่บนเตียงคนไข้ด้วยใบหน้าที่ซูบผอมกว่าเดิมมาก ใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยความเหนื่อยล้า และสีหน้าของเธอก็ดูไม่ดีขึ้นเลยแม้แต่น้อย

"แม่..." เอวาเรียกชื่อแม่ด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือ "แม่เป็นอะไรรึเปล่าคะ"

"เอวา..." แม่ของเธอเรียกชื่อเธอด้วยน้ำเสียงที่แผ่วเบา "แม่...แม่ไม่เป็นไรลูก"

เอวารีบเดินเข้าไปกอดแม่ด้วยความรู้สึกที่เต็มไปด้วยความรักและความคิดถึง น้ำตาที่เธอพยายามกลั้นไว้มานานก็ไหลออกมาอย่างไม่อาจหยุดยั้งได้อีกต่อไป

"หนูขอโทษนะคะแม่...หนูขอโทษที่ไม่ได้มาหาแม่บ่อยๆ" เธอพูดด้วยน้ำเสียงที่สะอื้นฮัก

"ไม่เป็นไรลูก...แค่หนูมาหาก็พอแล้ว" แม่ของเธอพูดด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยน "แม่ดีใจนะที่ได้เห็นหนูปลอดภัย"

ในขณะที่เอวากำลังพูดคุยกับแม่อยู่นั้น เธอก็เหลือบไปเห็นเครื่องวัดชีพจรของแม่ที่แสดงผลออกมาเป็นตัวเลขที่ต่ำกว่าปกติมาก เธอใจหายวาบ เธอหันไปมองหมอวินด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความกังวล "พี่หมอคะ...ทำไมตัวเลขมันถึงต่ำขนาดนี้คะ"

หมอวินเดินเข้ามาใกล้เครื่องวัดชีพจรแล้วมองดูตัวเลขที่แสดงผลออกมาด้วยสีหน้าที่เคร่งขรึม "เราพยายามอย่างเต็มที่แล้วนะเอวา" เขาพูดด้วยน้ำเสียงที่แผ่วเบา "แต่ดูเหมือนว่า...หัวใจของแม่เธอจะอ่อนแอลงเรื่อยๆ"

คำพูดของหมอวินทำให้เอวาน้ำตาไหลออกมาอย่างไม่อาจควบคุมได้อีกต่อไป เธอรู้ว่าหมอวินกำลังบอกอะไรกับเธอ แม่ของเธอกำลังจะจากเธอไปแล้ว!

"ไม่จริงใช่ไหมคะ...พี่หมอพูดเล่นใช่ไหมคะ" เอวาถามด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือ

หมอวินส่ายหน้าเล็กน้อย "พี่ขอโทษนะเอวา" เขาพูดด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความเสียใจ "พี่พยายามอย่างเต็มที่แล้ว"

เอวาเหมือนถูกทุบด้วยค้อนเหล็กเข้าที่กลางอก เธอทรุดตัวลงนั่งกับพื้นอย่างหมดเรี่ยวแรง น้ำตาไหลอาบแก้มไม่หยุดหย่อน เธอรู้สึกเหมือนโลกทั้งโลกของเธอกำลังจะพังทลายลงมา เธอไม่สามารถทำใจยอมรับความจริงข้อนี้ได้เลยแม้แต่น้อย

หัสดินที่ยืนดูเหตุการณ์อยู่ตลอดเวลา เดินเข้ามาหาเอวาอย่างช้าๆ เขาทรุดตัวลงนั่งข้างๆ เธอแล้วใช้มือลูบหัวเธออย่างแผ่วเบา "ฉันขอโทษนะเอวา..." เขาพูดด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยน "ฉันขอโทษจริงๆ"

คำพูดของเขาทำให้เอวาน้ำตาไหลออกมาอีกครั้ง เธอเงยหน้าขึ้นมองเขาด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความสิ้นหวัง "ทำไมคะ...ทำไมมันต้องเป็นแบบนี้" เธอถามด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือ

หัสดินไม่รู้จะตอบเธออย่างไรดี เขาได้แต่กอดเธอเอาไว้แน่น "ไม่เป็นไรนะเอวา..." เขาพูดด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยน "ฉันอยู่นี่แล้ว...ฉันจะอยู่เคียงข้างเธอ"

คำพูดของหัสดินทำให้เอวาร้องไห้หนักขึ้นอีกครั้ง เธอซบหน้าลงกับอกของเขาแล้วร้องไห้ออกมาอย่างไม่อาจควบคุมได้อีกต่อไป เธอไม่เคยคิดว่าเธอจะได้รับความอบอุ่นจากผู้ชายอย่างเขาเลยแม้แต่น้อย