หนอนบ่อนไส้

ค่ำคืนในมหานครไม่เคยหลับใหล แสงสีนีออนจากทั่วทุกสารทิศยังคงสาดส่องไปทั่วอาณาบริเวณ แต่มันไม่ได้ช่วยให้จิตใจของ หัสดิน เดชาวิรักษ์ ดีขึ้นเลยแม้แต่น้อย ความรู้สึกโกรธแค้นที่ปะทุขึ้นจากเหตุการณ์ที่โรงพยาบาลยังคงคุกรุ่นอยู่ในอก ภาพใบหน้าของ เอวา ที่วิ่งเข้าไปปกป้องผู้ชายคนนั้น ภาพน้ำตาของเธอที่ไหลอาบแก้มขณะที่กำลังร้องขอให้เขาหยุดทำร้าย หมอวิน มันเหมือนภาพยนตร์ที่ฉายซ้ำไปมาอยู่ในหัวของเขา

หัสดินขับรถมาที่ "เดอะ ลาเท็กซ์" บาร์หรูระดับห้าดาวของเขาเอง ที่ที่เขาเป็นเจ้าของ และที่ที่เขาได้พบกับเอวาเป็นครั้งแรก เขาเดินเข้าไปในห้องทำงานส่วนตัวที่อยู่ชั้นบนสุดของบาร์ ห้องที่กว้างขวางและตกแต่งอย่างหรูหราอลังการ ด้านในห้องมีกระจกใสบานใหญ่ที่เผยให้เห็นวิวทิวทัศน์ของมหานครยามค่ำคืนได้อย่างชัดเจน แต่หัสดินไม่ได้สนใจวิวทิวทัศน์เหล่านั้นเลยแม้แต่น้อย

เขาเดินไปที่บาร์ส่วนตัวที่อยู่มุมห้อง มือที่สั่นเทาหยิบขวดวิสกี้ราคาแพงขึ้นมาแล้วเทลงในแก้วคริสตัลอย่างไม่รีบร้อน เขาไม่ได้ผสมอะไรเลยนอกจากน้ำแข็งอีกสองสามก้อน ก่อนจะยกแก้วขึ้นกระดกจนหมดในอึกเดียว! ความร้อนของวิสกี้ที่ไหลผ่านลำคอไม่ได้ช่วยให้ความโกรธในใจของเขาลดน้อยลงเลยแม้แต่น้อย เขายกขวดขึ้นเทวิสกี้ลงในแก้วอีกครั้ง แล้วกระดกจนหมดอีกเป็นครั้งที่สอง และครั้งที่สาม...

ภาพของเอวาที่ปกป้องหมอวินยังคงฉายชัดอยู่ในหัวของเขา เธอไม่เคยแสดงท่าทีต่อต้านเขามากขนาดนั้นมาก่อน และการที่เธอแสดงออกถึงความรู้สึกห่วงใยผู้ชายคนนั้นอย่างออกนอกหน้า มันทำให้เขารู้สึกเหมือนถูกหักหน้าอย่างรุนแรง เขากำแก้ววิสกี้ในมือแน่นจนข้อกระดูกขาวโพลน ก่อนจะลุกขึ้นยืนด้วยความรู้สึกที่เต็มไปด้วยความโกรธ เขาเดินไปที่หน้ากระจกบานใหญ่แล้วจ้องมองภาพสะท้อนของตัวเอง

"แก...เป็นใครกันแน่" หัสดินพึมพำกับตัวเองเบาๆ "แกเป็นภรรยาของฉัน...ทำไมแกถึงทำแบบนี้"

ความรู้สึกโกรธที่อัดแน่นอยู่ในอกถูกแทนที่ด้วยความเจ็บปวดที่บาดลึกในใจ เขาไม่เคยรู้สึกแบบนี้มาก่อน เขาเป็นคนที่มีอำนาจและอิทธิพลมากที่สุดในเมืองนี้ ไม่มีใครกล้าที่จะขัดคำสั่งของเขาได้ แต่ผู้หญิงอย่างเอวากลับกล้าที่จะต่อต้านเขาอย่างไม่เกรงกลัว!

โครม!

แก้ววิสกี้ในมือของเขาถูกปาลงบนพื้นอย่างรุนแรงจนแตกกระจายไปทั่วห้อง เศษแก้วปลิวกระเด็นไปทั่วบริเวณ และในจังหวะนั้นเอง...ประตูห้องทำงานของเขาก็ถูกเปิดออกอย่างช้าๆ เผยให้เห็นร่างของ แดเนียล ผู้ช่วยมือขวาคนสนิทของเขา

"คุณดินครับ...มีเรื่องด่วนครับ" แดเนียลพูดด้วยน้ำเสียงที่จริงจัง

"มีอะไร" หัสดินหันกลับมามองแดเนียลด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความเย็นชา

"เรือส่งสินค้าของเราถูกโจมตีครับ"

คำพูดของแดเนียลทำให้หัสดินชะงักไปในทันที ความโกรธที่เคยมีถูกแทนที่ด้วยความสงสัยและความจริงจังอย่างรวดเร็ว เขาเดินเข้าไปใกล้แดเนียลด้วยสีหน้าที่เคร่งขรึม "เป็นไปได้ยังไง"

"เราไม่รู้ครับ...แต่ดูเหมือนว่าพวกมันจะรู้ความเคลื่อนไหวของเราทั้งหมด" แดเนียลตอบด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความกังวล "โกดังที่ท่าเรือก็ถูกโจมตีด้วยครับ ตอนนี้เราควบคุมสถานการณ์ไว้ได้แล้ว แต่เราก็จับคนร้ายได้สามคนครับ"

หัสดินกำหมัดแน่นด้วยความโกรธที่ถาโถมเข้ามาอีกครั้ง "ใคร...ใครกล้าทำแบบนี้กับฉัน"

"เราไม่รู้ครับ...แต่ดูเหมือนว่าพวกมันจะเป็นมืออาชีพ" แดเนียลตอบ "พวกมันพยายามจะทำลายทุกอย่างในโกดัง แต่โชคดีที่เราเข้าไปทัน"

"อยู่ที่ไหน" หัสดินถามด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความอำมหิต "พวกมันอยู่ที่ไหน"

"อยู่ที่โกดังครับ" แดเนียลตอบ "เรากำลังเค้นความจริงจากพวกมันอยู่"

หัสดินไม่พูดอะไรอีก เขาหยิบเสื้อสูทสีดำที่แขวนไว้บนเก้าอี้ขึ้นมาสวมใส่ ก่อนจะเดินออกจากห้องไปอย่างรวดเร็ว แดเนียลรีบวิ่งตามไปติดๆ

รถยนต์คันหรูของหัสดินเคลื่อนตัวไปตามท้องถนนในมหานครที่แสนวุ่นวายอย่างรวดเร็ว ในเวลาเพียงไม่กี่นาที รถก็มาถึงที่โกดังขนาดใหญ่ที่อยู่ติดกับท่าเรือ บริเวณโกดังเต็มไปด้วยลูกน้องของหัสดินที่ยืนเฝ้าอยู่รอบๆ ทุกคนในที่นั้นดูตื่นตัวและพร้อมที่จะเผชิญกับทุกสถานการณ์

หัสดินเดินเข้าไปในโกดังด้วยสีหน้าที่เรียบเฉย ภายในโกดังเต็มไปด้วยความวุ่นวาย มีกลิ่นควันและกลิ่นของเหล็กที่ถูกเผาไหม้ลอยคลุ้งไปทั่วบริเวณ ลูกน้องของหัสดินกำลังซ่อมแซมความเสียหายที่เกิดขึ้นจากการโจมตี และที่มุมหนึ่งของโกดัง...มีชายสามคนถูกจับให้นอนคว่ำหน้าอยู่กับพื้น มือทั้งสองข้างถูกมัดไพล่หลัง และใบหน้าเต็มไปด้วยรอยฟกช้ำจากการถูกซ้อมอย่างหนัก

"พวกนี้คือหนอนบ่อนไส้" ลูกน้องคนหนึ่งเอ่ยขึ้นเมื่อเห็นหัสดินเดินเข้ามาใกล้

หัสดินมองชายสามคนตรงหน้าด้วยสายตาที่เย็นชาและอำมหิต เขาก้าวเข้าไปใกล้ชายสามคนนั้นอย่างช้าๆ ก่อนจะใช้เท้าเตะเข้าไปที่ชายคนแรกอย่างรุนแรง!

"อั้ก!" ชายคนนั้นอุทานออกมาเบาๆ ด้วยความเจ็บปวด

"ฉันจะให้โอกาสพวกแกพูดความจริง" หัสดินพูดด้วยน้ำเสียงที่เย็นชาจนน่าขนลุก "ใครเป็นคนส่งพวกแกมา"

ชายทั้งสามคนเงียบ ไม่มีใครกล้าที่จะปริปากพูดอะไรออกมา

"ไม่พูดเหรอ" หัสดินพูดด้วยน้ำเสียงที่เย้ยหยัน ก่อนจะหันไปสั่งลูกน้องที่ยืนอยู่ข้างๆ "ซ้อมพวกมันจนกว่าพวกมันจะพูดความจริงออกมา"

ลูกน้องของหัสดินเดินเข้าไปหาชายทั้งสามคนนั้นอย่างรวดเร็ว พวกเขาเริ่มซ้อมชายทั้งสามคนอย่างรุนแรงและโหดร้าย เสียงร้องโอดโอยด้วยความเจ็บปวดของชายทั้งสามคนดังขึ้นไปทั่วทั้งโกดัง แต่หัสดินกลับยืนมองภาพตรงหน้าด้วยสีหน้าที่เรียบเฉย เขากำลังยืนดูชายสามคนนั้นถูกทำร้ายอย่างเลือดเย็น ราวกับว่าสิ่งที่เขาเห็นไม่ใช่คน แต่เป็นเพียงแค่วัตถุที่ไม่มีชีวิตจิตใจ

"ใครเป็นคนส่งพวกแกมา!" ลูกน้องของหัสดินตะคอกถามชายคนหนึ่งอย่างรุนแรง

"ฉัน...ฉันไม่รู้..." ชายคนนั้นตอบด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือ "ฉันถูกจ้างมาให้ทำลายสินค้าเท่านั้น..."

"ไม่รู้เหรอ!" ลูกน้องของหัสดินหัวเราะในลำคอเบาๆ ก่อนจะชกเข้าที่ใบหน้าของชายคนนั้นอย่างรุนแรงอีกครั้ง!

"บอกมา! บอกมาเดี๋ยวนี้นะว่าใครเป็นคนส่งพวกแกมา!"

แต่ชายคนนั้นก็ยังคงยืนยันคำเดิมว่าเขาไม่รู้ว่าเป็นใคร

หัสดินมองดูเหตุการณ์ทั้งหมดด้วยสายตาที่เย็นชาและอำมหิต เขากำหมัดแน่นด้วยความโกรธที่ถาโถมเข้ามาอีกครั้ง เขาไม่สนใจว่าชายทั้งสามคนนั้นจะเจ็บปวดแค่ไหน เขาแค่ต้องการรู้ว่าใครกล้าที่จะมาท้าทายอำนาจของเขา!

"บอกมาเถอะ...บอกมาเถอะว่าใครเป็นคนส่งพวกแกมา" หัสดินเดินเข้าไปหาชายคนหนึ่งที่นอนจมกองเลือดอยู่กับพื้นอย่างช้าๆ เขาใช้เท้าเหยียบลงบนแผลที่ชายคนนั้นถูกทำร้ายอย่างรุนแรง!

"อ๊ากกก!" เสียงร้องโอดโอยด้วยความเจ็บปวดของชายคนนั้นดังขึ้นไปทั่วทั้งโกดัง

"ฉันจะถามพวกแกเป็นครั้งสุดท้าย...ใครเป็นคนส่งพวกแกมา" หัสดินพูดด้วยน้ำเสียงที่เย็นชาจนน่าขนลุก

"ฉัน...ฉันบอกไม่ได้...เขา...เขาขู่จะฆ่าครอบครัวของฉัน" ชายคนนั้นตอบด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือ "เขา...เขาคือ นายใหญ่ แห่งตระกูลวรวิทย์..."

คำว่า "ตระกูลวรวิทย์" ทำให้หัสดินชะงักไปในทันที ดวงตาคู่คมของเขาฉายแววอำมหิตขึ้นมาอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน เขากำหมัดแน่นด้วยความโกรธที่ถาโถมเข้ามาอย่างรุนแรง! ตระกูลวรวิทย์...เป็นตระกูลคู่แข่งทางการค้าของเขามานานหลายปี และตอนนี้พวกมันก็กล้าที่จะมาท้าทายอำนาจของเขาอย่างออกนอกหน้า!

หัสดินไม่พูดอะไรอีก เขาก้มลงไปหยิบแก้ววิสกี้ที่แตกอยู่บนพื้นขึ้นมาอย่างช้าๆ ก่อนจะปาแก้วนั้นลงบนพื้นอีกครั้งอย่างรุนแรง! เศษแก้วปลิวกระเด็นไปทั่วบริเวณ และในจังหวะนั้นเอง...เขาก็หยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาและโทรหาใครบางคนด้วยสีหน้าที่เคร่งขรึม

"แดเนียล" หัสดินพูดด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา "แกไปจัดการเรื่องตระกูลวรวิทย์ให้จบภายใน 24 ชั่วโมง...ฉันไม่ต้องการให้พวกมันมีลมหายใจอยู่ในโลกนี้อีกต่อไป"

"ครับคุณดิน" แดเนียลตอบกลับมาอย่างไม่ลังเล

หัสดินตัดสายไปอย่างรวดเร็ว ก่อนจะหันกลับมามองชายทั้งสามคนที่นอนจมกองเลือดอยู่กับพื้นด้วยสายตาที่เย็นชาและอำมหิต "จัดการพวกมัน" เขาพูดด้วยน้ำเสียงที่ราบเรียบ "แล้วเอาไปโยนทิ้งน้ำ"

ลูกน้องของหัสดินเดินเข้าไปหาชายทั้งสามคนนั้นอย่างรวดเร็ว เอวายืนอยู่ตรงนั้นอย่างนั้น ปล่อยให้ตัวเองจมอยู่ในความทุกข์ทรมานอย่างเงียบๆ เธอมองเห็นภาพความโหดร้ายของหัสดินด้วยตาของเธอเอง เขาไม่ใช่คนที่เธอควรจะอยู่ด้วยอีกต่อไปแล้ว!

หัสดินเดินออกจากโกดังอย่างไม่รีบร้อน เขาไม่ได้หันกลับมามองชายทั้งสามคนที่กำลังจะถูกลูกน้องของเขาจัดการเลยแม้แต่น้อย เขากำลังเดินกลับไปที่รถยนต์คันหรูของเขาด้วยใบหน้าที่เรียบเฉย

เอวาได้แต่นั่งร้องไห้อยู่ในรถอย่างหมดอาลัยตายอยาก เธอรู้สึกเหมือนตัวเองได้กลับมาสู่กรงขังที่มองไม่เห็นอีกครั้ง และในครั้งนี้...มันดูน่ากลัวและโหดร้ายกว่าเดิมหลายเท่า! หัสดินไม่ใช่คนดีอย่างที่เธอคิด เขาเป็นคนโหดร้ายและไร้หัวใจ!

เมื่อมาถึงคฤหาสน์ หัสดินก็ลากเธอลงจากรถอย่างรุนแรง ก่อนจะลากเธอเข้าไปในคฤหาสน์อย่างไม่สนใจว่าเธอจะเจ็บปวดหรือไม่

"ไปที่ห้อง!" เขาตะคอกใส่เธอ ก่อนจะผลักเธอเข้าไปในห้องนอนของเธออย่างแรง

เอวาล้มลงไปกองกับพื้นอย่างหมดสภาพ เธอพยายามจะลุกขึ้นยืน แต่ก็ทำไม่ได้ หัสดินเดินเข้ามาหาเธอด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความโกรธและอำมหิต

"เธอทำอะไรลงไป! เธอทำอะไรลงไปรู้ตัวไหม!" เขาตะคอกใส่เธอด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความโกรธจนแทบจะขาดใจ

"ฉัน...ฉันไม่ได้ทำอะไร" เอวาตอบด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือ

"ไม่ได้ทำอะไรเหรอ!" หัสดินหัวเราะในลำคอเบาๆ "แกกล้าดีอย่างไงถึงไปปกป้องมันต่อหน้าฉัน! แกคิดว่าฉันเป็นคนโง่เหรอ!"

"ฉัน...ฉันแค่ไม่อยากให้คุณทำร้ายเขา" เอวาพูดด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือ "เขาเป็นคนดี...เขาไม่ควรจะต้องมาเจอเรื่องแบบนี้"

"คนดีเหรอ!" หัสดินพูดด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความอำมหิต "แกคิดว่าแกจะไปเข้าข้างมันได้อย่างนั้นเหรอ! แกคิดว่าแกมีสิทธิ์ที่จะทำแบบนั้นเหรอ!"

"ฉัน...ฉันขอโทษ" เอวาพูดด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือ "ฉันไม่ได้ตั้งใจให้เรื่องมันเป็นแบบนี้"

"ขอโทษเหรอ!" หัสดินหัวเราะในลำคอเบาๆ "คำว่าขอโทษของแกมันไม่สามารถหยุดยั้งความโกรธของฉันได้หรอกเอวา!"

หัสดินไม่สนใจคำพูดของเอวา เขาก้มลงมาจูบเธอที่ริมฝีปากอย่างดูดดื่มและรุนแรงอีกครั้ง จูบที่ไม่ได้มีความรักเลยแม้แต่น้อย แต่เป็นจูบที่เต็มไปด้วยความโกรธและความอำมหิต จูบที่ทำให้เอวารู้สึกเหมือนตัวเองกำลังจะจมหายไปในห้วงน้ำที่แสนมืดมิด

หลังจากนั้น...เอวาก็ได้รู้ว่าการที่เธอไปปกป้องหมอวินนั้นเป็นความผิดพลาดที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในชีวิตของเธอ เธอได้ทำให้หัสดินโกรธจนแทบจะขาดใจ และเธอก็จะต้องรับผลกรรมจากการกระทำของเธอในครั้งนี้อย่างแน่นอน...