Semua Bab กรงเลี้ยงมาเฟียร้าย: Bab 1 - Bab 10

แสงสีนีออนสลัวยามค่ำคืนของมหานครดูจะไม่ได้งดงามสำหรับทุกคน โดยเฉพาะกับ เอวา ชนิตรา ชัญญา หญิงสาวผู้แบกรับความหนักอึ้งของโชคชะตาไว้เต็มสองบ่า ในวัย 21 ปี ปีสุดท้ายของการเป็นนักศึกษามหาวิทยาลัยชั้นปีที่ 4 ที่ควรจะเต็มไปด้วยความสดใสและอนาคตที่รออยู่ตรงหน้า กลับกลายเป็นช่วงเวลาแห่งความมืดมิดและสิ้นหวังเรือนผมสีน้ำตาลเข้มสลวยยาวเคลียหลังถูกรวบขึ้นอย่างลวก ๆ ดวงตาคู่โตสีน้ำผึ้งฉายแววเหนื่อยล้า หากแต่ก็ยังคงความงดงามจับใจ ริมฝีปากอิ่มสีระเรื่อเผยอออกอย่างแผ่วเบาเมื่อเธอพ่นลมหายใจทิ้ง ความสวยของเธอเป็นที่ประจักษ์จนได้รับตำแหน่ง ดาวคณะ มาครอง แต่ภายใต้ความงามนั้น ซ่อนความทุกข์ระทมที่คนภายนอกไม่อาจล่วงรู้เสื้อเชิ้ตแขนยาวสีขาวสะอาดตาที่เธอสวมใส่วันนี้ดูจะธรรมดาเกินไปสำหรับสถานที่ที่กำลังจะก้าวเข้าไป แต่ก็เป็นชุดเดียวที่เธอสามารถสวมใส่ได้โดยไม่รู้สึกขัดเขินยามเดินผ่านประตูเหล็กดัดขนาดใหญ่ของ "เดอะ ลาเท็กซ์" บาร์หรูระดับห้าดาวใจกลางเมือง ที่แห่งนี้เป็นที่รวมตัวของเหล่าผู้มีอิทธิพลและกระเป๋าหนัก บรรยากาศภายในอบอวลไปด้วยกลิ่นควันบุหรี่เคล้ากลิ่นน้ำหอมราคาแพง เสียงเพลงแจ๊สคลอเบา ๆ และเสียงหัวเราะคิ

ยี่สิบสี่ชั่วโมง...คำว่ายี่สิบสี่ชั่วโมงดังก้องอยู่ในหัวของเอวาซ้ำแล้วซ้ำเล่า มันคือเส้นตายที่กำหนดชีวิตของแม่และศักดิ์ศรีของเธอเองเอวาใช้เวลาตลอดคืนนั้นในความมืดมิดของห้องเช่าเล็ก ๆ ที่แสนจะคับแคบ เธอไม่ได้หลับ ไม่ได้พักผ่อน มีเพียงแสงจันทร์สลัว ๆ ที่เล็ดรอดผ่านม่านหน้าต่างเข้ามาเป็นเพื่อน เธอเปิดซองเอกสารที่ดินยื่นให้เมื่อคืนนี้อย่างช้า ๆ มือยังคงสั่นเทาเมื่อหยิบแผ่นกระดาษออกมา รายละเอียดค่าใช้จ่ายทุกบาททุกสตางค์ของแม่เธอถูกระบุไว้ชัดเจน พร้อมกับประโยคที่ว่า "ชำระแล้ว" และตราประทับของโรงพยาบาล สิ่งที่น่าตกใจยิ่งกว่าคือในซองนั้นยังมีรูปถ่ายของแม่เธอกำลังนอนหลับอยู่บนเตียงคนไข้ และตารางการรักษาที่ดินได้มาจากที่ไหนสักแห่ง มันเป็นหลักฐานที่ชัดเจนว่าเขาไม่ได้พูดเล่น"ฉันรู้ว่าแม่เธออยู่ที่โรงพยาบาลไหน หมอคนไหนดูแลอยู่ และมีหนี้สินเท่าไหร่ ค่ารักษาพยาบาลต่อเดือนเท่าไหร่ ค่าห้อง ค่าผ่าตัด ค่าคีโม...ทุกอย่าง" เสียงของดินยังคงดังก้องในโสตประสาทของเธอเอวากำรูปถ่ายของแม่ไว้แน่น น้ำตาหยดแล้วหยดเล่าร่วงหล่นลงบนภาพนั้น ความรู้สึกผิดถาโถมเข้าใส่ เธอคือลูกคนเดียว และในสถานการณ์เช่นนี้ เธอคือความห

เอวารับปากกามาด้วยมือที่สั่นเทา เธอจ้องมองเอกสารสัญญาที่วางอยู่บนโต๊ะกาแฟ พยายามจะเซ็นชื่อลงไปในช่องว่าง แต่ก็ทำไม่ได้ มือของเธอสั่นจนไม่สามารถจับปากกาไว้ได้ เธอรู้ว่าถ้าเธอเซ็นชื่อลงไปแล้ว...ชีวิตของเธอจะต้องเปลี่ยนไปตลอดกาล "เธอสั่นทำไม?" หัสดินถามด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา "เธอเสียใจที่ตัดสินใจแล้วอย่างนั้นเหรอ?" "ไม่ค่ะ" เอวาตอบด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือ "ดิฉันแค่...แค่กลัว" "ไม่ต้องกลัว" หัสดินเอื้อมมือมาจับมือเธอที่ถือปากกาไว้ ก่อนจะช่วยประคองมือเธอให้เซ็นชื่อลงไปในช่องว่าง "เธอทำถูกแล้ว...เธอจะได้รับทุกอย่างที่เธอต้องการ...และแม่ของเธอก็จะรอด" เอวารู้สึกเหมือนถูกสะกดจิต เธอปล่อยให้เขาควบคุมมือของเธอให้เซ็นชื่อลงไปในสัญญา และเมื่อเซ็นชื่อเสร็จแล้ว...เธอก็รู้สึกเหมือนถูกกระชากวิญญาณออกจากร่าง เธอรู้สึกเหมือนตัวเองไม่ใช่ตัวเองอีกต่อไปแล้ว "เรียบร้อย" หัสดินพูดด้วยน้ำเสียงที่พอใจ "ยินดีด้วยนะ...เธอได้กลายเป็นภรรยาของฉันอย่างสมบูรณ์แบบแล้ว" เอวานิ่งอึ้งไปในทันที เธอจ้องมองใบหน้าคมคายของเขาด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความว่างเปล่า เธอรู้สึกเหมือนหัวใจของเธอกำลังถูกบดขยี้จนละเอียดเป็นผง

เอวาออกจากห้องพักผู้ป่วยของแม่ด้วยหัวใจที่พองโต ความรู้สึกของเธอเต็มเปี่ยมไปด้วยความสุขและความหวังที่ไม่ได้สัมผัสมานานหลายเดือน การได้เห็นแม่ปลอดภัยและอาการดีขึ้นอย่างชัดเจน ทำให้เธอรู้สึกเหมือนได้รับพลังชีวิตกลับคืนมาอีกครั้งขณะที่เธอกำลังจะเดินไปที่รถของหัสดิน เธอเหลือบไปเห็นหมอวินกำลังยืนคุยอยู่กับหัสดินที่ลานจอดรถ ทั้งสองยืนห่างกันพอสมควร สีหน้าของหัสดินดูเรียบเฉยตามปกติ แต่สีหน้าของหมอวินกลับดูจริงจังและเคร่งเครียด เอวารู้สึกใจคอไม่ดี จึงตัดสินใจเดินเข้าไปใกล้ๆ เพื่อฟังบทสนทนาของทั้งคู่"คุณหัสดินครับ" หมอวินเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงที่จริงจัง "ผมไม่เข้าใจว่าทำไมคุณถึงต้องทำแบบนี้กับเอวา"หัสดินยกยิ้มมุมปากเล็กน้อย เป็นรอยยิ้มที่ไม่ได้มีความสุขเลยแม้แต่น้อย "ฉันทำอะไรเหรอ""คุณก็รู้ดีว่าผมหมายถึงอะไร" หมอวินพูดด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความโกรธ "คุณใช้สถานการณ์ของเอวามาบีบบังคับเธอให้ต้องแต่งงานกับคุณแบบนี้ มันไม่ยุติธรรมเลยนะครับ!""ยุติธรรมเหรอ?" หัสดินหัวเราะในลำคอเบาๆ "โลกนี้ไม่มีคำว่ายุติธรรมหรอกหมอ...คนอย่างเธอไม่มีวันเข้าใจหรอก""ผมอาจจะไม่เข้าใจโลกของคุณ" หมอวินพูดด้วยน้ำเสียง

หลังจากเหตุการณ์คืนนั้น เอวาถูกหัสดินขังไว้ในห้องนอนเพียงลำพังอีกครั้ง เธอไม่ได้รับอนุญาตให้ออกไปจากห้องนี้เลยแม้แต่วินาทีเดียว อาหารและน้ำจะถูกนำมาให้เธอในทุกๆ มื้อ แต่เธอก็ไม่มีความอยากอาหารเลยแม้แต่น้อย เธอนอนซมอยู่บนเตียงด้วยความรู้สึกที่เจ็บปวดและว่างเปล่า น้ำตาไหลอาบแก้มไม่หยุดหย่อน เธอรู้สึกเหมือนตัวเองได้สูญเสียทุกสิ่งทุกอย่างไปแล้วจริงๆ เธอไม่หลงเหลือความเป็นตัวเองเลยแม้แต่น้อย เธอเป็นเพียงแค่สิ่งของที่ไม่มีสิทธิ์จะเลือกอะไรได้เลย!ในทุกๆ คืน...หัสดินจะเข้ามาในห้องนอนของเธอ เขาไม่ได้พูดอะไร เพียงแค่เดินเข้ามาในห้องอย่างเงียบเชียบและใช้สายตาคู่คมที่เต็มไปด้วยอำนาจจ้องมองเธอที่นั่งอยู่บนเตียงเอวาไม่ได้ขัดขืน ไม่ได้ต่อต้าน เธอปล่อยให้เขาทำทุกอย่างตามใจปรารถนา เธอกลายเป็นเพียงหุ่นเชิดที่ไร้ซึ่งจิตใจและไร้ซึ่งความรู้สึกใดๆ ร่างกายที่เคยเป็นของตัวเอง บัดนี้กลับกลายเป็นของเล่นที่เขาจะทำอะไรก็ได้ตามใจปรารถนาจูบของเขาไม่ได้มีความอ่อนโยน ไม่ได้มีความรักเลยแม้แต่น้อย มันเป็นจูบที่เต็มไปด้วยความต้องการและอำนาจที่ทำให้เอวารู้สึกเหมือนตัวเองกำลังจะจมหายไปในห้วงน้ำที่แสนมืดมิด เขากดร่างกา