อยากให้หายโกรธ

รถยนต์คันหรูของ หัสดิน แล่นเข้ามาจอดเทียบหน้าคฤหาสน์ด้วยความเร็วสูง ทันทีที่รถหยุดนิ่ง เอวา ก็ถูกลากลงจากรถอย่างรุนแรง เธอสะดุดล้มลงกับพื้น แต่หัสดินไม่สนใจ เขาไม่แม้แต่จะหันกลับมามอง เขาเดินตรงเข้าไปในคฤหาสน์ด้วยสีหน้าที่เรียบเฉยแต่เต็มไปด้วยความโกรธที่คุกรุ่นอยู่ในอก

เอวาพยายามลุกขึ้นยืนด้วยร่างกายที่บอบช้ำ เธอรู้สึกเหมือนร่างกายทั้งร่างไม่มีเรี่ยวแรงเลยแม้แต่น้อย แต่เธอก็ต้องฝืนใจลุกขึ้นยืนแล้วเดินตามหลังเขาเข้าไปในคฤหาสน์อย่างช้าๆ เธอเดินตามหลังเขาไปจนถึงห้องโถงใหญ่ เธอเห็นหัสดินเดินขึ้นบันไดไปยังห้องทำงานของเขาด้วยสีหน้าที่เคร่งขรึม

เมื่อหัสดินหายลับไปจากสายตา เอวาก็เดินเข้าไปหา ป้าสร้อย แม่บ้านที่ดูแลคฤหาสน์แห่งนี้มาตั้งแต่สมัยที่เธอยังเป็นเด็กเล็กๆ "ป้าสร้อยคะ...คุณดินยังโกรธอยู่ใช่ไหมคะ" เธอถามด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือ

ป้าสร้อยมองดูเอวาด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความสงสารและห่วงใย "คุณดินไม่เคยเป็นแบบนี้เลยนะหนูเอวา...ตั้งแต่หนูมาอยู่ที่นี่ คุณดินก็เปลี่ยนไปมาก"

คำพูดของป้าสร้อยทำให้เอวาน้ำตาไหลออกมาอย่างเงียบๆ เธอรู้สึกเหมือนตัวเองได้ทำให้หัสดินต้องเสียใจ แต่เธอก็ไม่มีทางเลือกเลยแม้แต่น้อย "ป้าสร้อยคะ...หนูขอชาแก้วหนึ่งได้ไหมคะ" เธอถามด้วยน้ำเสียงที่แผ่วเบา "หนูจะเอาไปให้คุณดินที่ห้องทำงานค่ะ"

ป้าสร้อยพยักหน้าเล็กน้อย ก่อนจะเดินเข้าไปในห้องครัวเพื่อชงชาให้เอวา ในขณะที่เธอกำลังรอชาอยู่ เอวาก็ได้แต่ยืนคิดถึงเรื่องราวที่เกิดขึ้นในวันนี้ เธอรู้ว่าการที่เธอไปปกป้องหมอวินนั้นเป็นความผิดพลาดที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในชีวิตของเธอ เธอได้ทำให้หัสดินโกรธจนแทบจะขาดใจ และเธอก็จะต้องรับผลกรรมจากการกระทำของเธอในครั้งนี้อย่างแน่นอน...

เมื่อป้าสร้อยเดินออกมาจากห้องครัวพร้อมกับถาดใส่ชา เอวาก็รีบเดินเข้าไปรับถาดจากมือของป้าสร้อย มือของเธอสั่นเทาจนแทบจะถือถาดชาเอาไว้ไม่อยู่ "ขอบคุณนะคะป้าสร้อย" เธอพูดด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือ ก่อนจะเดินขึ้นบันไดไปยังห้องทำงานของหัสดิน

เธอยืนอยู่หน้าห้องทำงานของเขาด้วยความรู้สึกที่หวาดกลัวและกังวล เธอไม่รู้ว่าควรจะทำอย่างไรดี เธอไม่รู้ว่าควรจะเข้าไปในห้องนี้หรือไม่ เธอได้แต่ยืนอยู่ตรงนั้นอย่างนั้น ปล่อยให้ตัวเองจมอยู่ในความทุกข์ทรมานอย่างเงียบๆ

ในที่สุด...เธอก็ตัดสินใจที่จะเปิดประตูเข้าไปในห้องทำงานของเขาอย่างช้าๆ ภายในห้องเต็มไปด้วยความเงียบสงบ หัสดินนั่งอยู่ที่โต๊ะทำงานของเขา ใบหน้าของเขาดูเรียบเฉยแต่เต็มไปด้วยความเคร่งขรึม เขากำลังจ้องมองแฟ้มเอกสารที่อยู่ตรงหน้าด้วยสายตาที่เย็นชา

เอวาเดินเข้าไปในห้องอย่างช้าๆ เธอวางถาดชาลงบนโต๊ะทำงานของเขาอย่างเบามือที่สุดเท่าที่จะทำได้ มือของเธอยังสั่นเทาจนแก้วชาชนกับจานรองชาเกิดเป็นเสียงที่ดังขึ้นท่ามกลางความเงียบงัน

หัสดินเงยหน้าขึ้นมามองเธอเพียงชั่วครู่ ดวงตาคู่คมของเขาฉายแววอำมหิตขึ้นมาในทันที ก่อนที่เขาจะกลับไปสนใจแฟ้มเอกสารตรงหน้าต่ออย่างไม่แยแส เอวาใจหายวาบ เธอรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังจะจมลงไปในห้วงเหวที่มืดมิดและไร้ก้นบึ้ง

"ฉัน...ฉันขอโทษค่ะ" เธอพูดด้วยน้ำเสียงที่แผ่วเบา "ฉันไม่ได้ตั้งใจจะทำให้คุณต้องโกรธ"

หัสดินไม่ตอบอะไร เขาแค่พลิกหน้าแฟ้มเอกสารไปมาอย่างไม่สนใจคำพูดของเธอเลยแม้แต่น้อย เอวาน้ำตาไหลออกมาอย่างเงียบๆ เธอรู้สึกเหมือนตัวเองได้สูญเสียทุกสิ่งทุกอย่างไปแล้วจริงๆ เธอไม่หลงเหลือความเป็นตัวเองเลยแม้แต่น้อย เธอเป็นเพียงแค่สิ่งของที่ไม่มีสิทธิ์จะเลือกอะไรได้เลย!

"ฉัน...ฉันขอโทษจริงๆ นะคะ" เธอพูดด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือ "ฉันจะทำทุกอย่างเพื่อไถ่โทษ...ได้โปรด...อย่าโกรธฉันเลยนะคะ"

คำพูดของเอวาทำให้หัสดินชะงักไปในทันที เขาปิดแฟ้มเอกสารลงอย่างช้าๆ ก่อนจะลุกขึ้นจากโต๊ะทำงานและเดินเข้ามาประชิดตัวเธอ เอวาใจหายวาบ เธอรู้สึกเหมือนหัวใจของเธอกำลังจะหยุดเต้น เธอถอยหลังไปสองสามก้าว แต่ก็ทำไม่ได้ หัสดินเดินเข้ามาประชิดตัวเธอจนแผ่นหลังของเธอชนเข้ากับกำแพงอย่างจัง!

ดวงตาคู่คมของเขาจ้องมองเธอด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความโกรธและความอำมหิต "เธอคิดว่าแค่คำว่าขอโทษ...มันจะทำให้ฉันหายโกรธได้เหรอ" เขาพูดด้วยน้ำเสียงที่เย็นชาจนน่าขนลุก

"ฉัน...ฉันไม่รู้..." เอวาตอบด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือ "ฉันแค่...อยากให้คุณหายโกรธ"

"อยากให้ฉันหายโกรธเหรอ" หัสดินหัวเราะในลำคอเบาๆ "งั้นฉันจะบอกให้...สิ่งที่เธอทำ...มันไม่สามารถให้อภัยได้!"

หัสดินไม่พูดอะไรอีก เขารั้งคอเธอเข้าหาตัวอย่างรุนแรง ก่อนจะก้มลงมาจูบเธอที่ริมฝีปากอย่างดูดดื่มและร้อนแรงอีกครั้ง จูบที่ไม่ได้มีความรักเลยแม้แต่น้อย แต่เป็นจูบที่เต็มไปด้วยความโกรธและความอำมหิต จูบที่ทำให้เอวารู้สึกเหมือนตัวเองกำลังจะจมหายไปในห้วงน้ำที่แสนมืดมิด

เอวาพยายามจะต่อต้าน แต่ก็สู้แรงของเขาไม่ได้เลยแม้แต่น้อย เขากดเธอลงบนเตียงอย่างรุนแรงและร้อนแรงราวกับจะกลืนกินเธอเข้าไปทั้งตัว เอวากลั้นน้ำตาไว้สุดชีวิต เธอปิดตาลง พยายามนึกถึงใบหน้าของแม่และคำพูดที่ว่า "แม่ต้องรอด" คำพูดนั้นเป็นสิ่งเดียวที่ทำให้เธอทนอยู่ในสถานการณ์ที่เลวร้ายนี้ได้ เธอปล่อยให้เขาล่วงเกินเธอไปจนกระทั่งทุกอย่างจบลง...

หลังจากที่ทุกอย่างจบลง หัสดินลุกขึ้นจากเตียงอย่างช้าๆ และเดินเข้าไปในห้องน้ำ ทิ้งให้เอวานอนอยู่บนเตียงเพียงลำพังด้วยความรู้สึกที่เจ็บปวดและว่างเปล่า น้ำตาที่เธอพยายามกลั้นไว้มานานก็ไหลออกมาอย่างเงียบๆ เธอรู้สึกเหมือนตัวเองได้สูญเสียทุกสิ่งทุกอย่างไปแล้วจริงๆ เธอไม่หลงเหลือความเป็นตัวเองเลยแม้แต่น้อย เธอเป็นเพียงแค่สิ่งของที่ไม่มีสิทธิ์จะเลือกอะไรได้เลย!

เมื่อหัสดินเดินออกมาจากห้องน้ำ เขาในชุดเสื้อคลุมอาบน้ำสีดำผูกไว้หลวมๆ เดินตรงไปที่ตู้เสื้อผ้าอย่างไม่รีบร้อน เขาสวมใส่เสื้อเชิ้ตสีขาวตัวใหม่และกางเกงสแลคสีดำ ก่อนจะหันกลับมามองเธอที่ยังคงนอนจมอยู่ในความเงียบงัน