บทที่ 12

“เธอเองหรอกเหรอ”

“ใช่ฉันเองปานรวีไง ตาเธอไม่ได้ฝาดหรอก แต่เธอแพ้แล้วละขิม พี่วินเลือกฉัน เพราะฉะนั้นเธอกลับไปซะ อย่ามายืนร้องไห้ให้คนอื่นสมเพชอยู่แบบนี้ ฉันจำได้ว่าฉันกับพี่วินไม่ได้เชิญเธอมาร่วมงานแต่งงานของเรานี่ แต่เธอมาก็ดีเหมือนกัน จะได้รู้ว่าและจำเอาไว้ว่าตอนนี้พี่วินมีภรรยาแล้ว และฉันก็หวงสามีฉันมากด้วย ดังนั้นอย่าให้ฉันเห็นว่าเธอมายุ่มย่ามอะไรกับพี่วินอีก อดีตก็ให้มันเป็นอดีต ฉันไม่ถือสา แต่ถ้าเป็นหลังจากนี้ฉันเอาเรื่องเธอหนักแน่” ปานรวีประกาศกร้าว ยกมือขึ้นเกาะแขนของธาวินอย่างแสดงความเป็นเจ้าของ พร้อมกับเชิดหน้าและยิ้มเยาะใส่ภัคธีมาอย่างผู้ชนะ แต่ไหนแต่ไรภัคธีมาเป็นคู่แข่งของเธอมาตลอด ทั้งตำแหน่งดรัมเมเยอร์ของโรงเรียน ทั้งกิจกรรมและการเรียนที่เด่นเกินหน้าเกินตาใครๆ ที่สำคัญเรื่องของธาวิน เธอชอบธาวิน แต่ธาวินกลับเลือกที่จะคบกับลูกสาวเจ้าของไร่เล็กๆ แทนที่จะเป็นลูกสาวเจ้าของปางไม้ใหญ่โตซึ่งน่าจะเหมาะสมกับเขามากกว่า ทว่าในที่สุดธาวินก็เป็นของเธอแล้ว

“ถ้าอย่างนั้นขิมก็ขอให้พี่วินมีความสุขกับสิ่งที่พี่วินเลือกนะคะ ขอบคุณสำหรับทุกอย่างที่ผ่านมาค่ะ”

เป็นคำพูดที่ช่างแสนยากเย็น แต่ภัคธีมาก็รวบรวมความเข้มแข็งพูดมันออกมาทั้งน้ำตา มองผู้ชายที่เคยเป็นคนรักและเป็นความหวังด้วยสายตาของคนหัวใจแตกสลาย ก่อนจะหันหลังและค่อยๆ ก้าวเดินออกมา โดยมีธาวินตะโกนตามหลัง แต่ภัคธีมาก็ไม่หยุดฟัง

“ขิม! ขิม! เดี๋ยวก่อนขิม! ฟังพี่ก่อน!”

ร่างบางยังคงก้าวย่างไปข้างหน้าท่ามกลางน้ำตาที่นองหน้า โดยมีสายตาของคนในงานนับสิบนับร้อยที่มองมายังเธอด้วยความรู้สึกอันมากมายหลายหลาก และหนึ่งในนั้นก็มีสายตาที่เฝ้ามองด้วยความเคร่งขรึม มองตามจนกระทั่งร่างบางก้าวขึ้นรถแล้วขับออกไป คนที่ยืนมองเงียบๆ ก็ขยับไปยังรถของตัวเอง ขับตามไปห่างๆ กระทั่งเห็นว่ารถของภัคธีมาหักเลี้ยวเข้าข้างทางบริเวณทางเข้าไร่หทัยรัตน์ แล้วจอดนิ่งอยู่เช่นนั้น

คนหัวใจสลายฟุบหน้าลงกับพวงมาลัย ร้องไห้สะอึกสะอื้นจนตัวโยนอยู่อย่างนั้น ภาพความรักความหลังเก่าๆ พร่างพรูเข้ามาในความทรงจำยิ่งทำให้เจ็บปวดร้าวลึก ผ่านไปนานหลายนาทีที่น้ำตาไหลออกมาไม่ยอมหยุด แต่มันก็ไม่ได้ช่วยชะล้างความเจ็บปวดให้เบาบางลงได้เลย ภัคธีมาคิดว่าตัวเองคงจะอยู่ในสภาพเช่นนั้นอีกนาน หากไม่มีเสียงเคาะกระจกรถดังขึ้น

ร่างบางสะดุ้งโหยง มือยกขึ้นเช็ดน้ำตาออกอย่างลวกๆ ความเสียใจแปรเปลี่ยนเป็นความตกใจ เมื่อนึกถึงอันตรายที่อาจเกิดขึ้นกับตัวเอง ถึงตรงนี้จะเป็นทางเข้าไร่ของพ่อเธอก็จริง แต่มันก็ไม่ได้การันตีว่าจะเป็นสถานที่ที่ปลอดภัย ภัคธีมานึกก่อนด่าตัวเองที่มัวแต่เสียใจจนลืมคิด ถ้าหากว่ามีอะไรเกิดขึ้นกับเธอจริงๆ คนที่เสียใจที่สุดก็คือพ่อกับน้า

คิดได้เช่นนั้นมือบางก็รีบลนลานจะเอื้อมไปจับคันเกียร์ แต่คนที่เคาะส่องไฟจากโทรศัพท์มือถือใส่หน้าตัวเองให้เธอเห็นเสียก่อน ภัคธีมาจึงถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก แต่...เขามาอยู่ที่นี่ได้ยังไง เขาคงตามเธอมาจากไร่เดชาธรสินะ ตามมาเพื่อเยาะเย้ย ตามมาเพื่อเหยียบย่ำ มิน่าเล่าเขาถึงได้พูดจาคล้ายกับเย้ยหยันเรื่องธาวินตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว

ความขุ่นเคืองที่แล่นเข้ามาแทนที่ความเจ็บปวดชั่วขณะทำให้ภัคธีมาเปลี่ยนใจ จากที่จะเข้าเกียร์ มืออีกข้างกลับกดกระจกรถให้ลดระดับลง เพื่อให้เขาเห็นว่าเธอมีสภาพเป็นเช่นไร เพื่อให้เขาสะใจเสียให้พอ

“จะร้องไห้ จะเสียใจ ทำไมไม่กลับไปร้องที่บ้าน มาจอดรถทำมิวสิกในที่มืดๆ เปลี่ยวๆ แบบนี้ทำไม ไม่รู้หรือไงว่ามันอันตรายแค่ไหน”

ภัคธีมางงเล็กน้อยที่ถูกทำเสียงเกรี้ยวกราดใส่ เธอนึกว่าเขาจะเยาะเย้ยเธอเสียอีก แต่ทิฐิในใจก็ทำให้ไม่ไยดี ไม่คิดหาเหตุผลอื่น เพราะตอนนี้เธอแทบไม่หลงเหลือความรู้สึกดีๆ ให้กับคนที่ใช้นามสกุลภูวเดชาธรอีกแล้ว โดยเฉพาะเขาซึ่งน่าจะอยู่เบื้องหลังทุกอย่าง

“แล้วมันเกี่ยวอะไรกับคุณ ฉันจำได้ว่าเราไม่ได้มีอะไรเกี่ยวข้องกัน”

“เหมือนที่ตอนนี้คุณเองก็ไม่ได้มีอะไรเกี่ยวข้องกับไอ้วินแล้วใช่ไหม”

“ใช่...นับจากนี้ไปฉันไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกับพี่วินแล้ว ก็สมใจคุณแล้วนี่ จะตามมาทำไมอีก หรือว่าจะมาเยาะเย้ยกัน เอาสิเยาะเย้ยเสียให้พอ เสร็จแล้วก็กลับไป กลับไปฉลองที่ได้น้องสะใภ้ผู้ร่ำรวยเพียบพร้อม ไม่ใช่น้องสะใภ้จนๆ อย่างฉัน จะฉลองเจ็ดวันเจ็ดคืนเลยก็ได้ มันเงินของครอบครัวคุณ มันเรื่องของครอบครัวคุณ” ภัคธีมาเลือกที่จะใช้ความแข็งกร้าวตอบโต้เขา ไม่ได้บอกว่าที่ไม่อยากกลับไปร้องไห้ที่บ้าน ส่วนหนึ่งก็เพราะเป็นห่วงพ่อ พ่อเธอกำลังไม่สบาย ถ้าเห็นสภาพของเธอในตอนนี้พ่อคงเครียดกว่าเดิม เธอแค่จะขอเวลาสักครู่เพื่อทำตัวให้เข้มแข็งมากที่สุดก่อนจะกลับบ้านก็แค่นั้นเอง แล้วเขามีสิทธิ์อะไรมาพูดกับเธอแบบนี้

“พูดอะไรออกมา”

“พูดความจริงไง ความจริงที่คุณก็รู้อยู่แก่ใจมานานแล้ว ไม่อย่างนั้นเมื่อคืนคุณคงไม่ตามไปขัดขวางพี่วินหรอก”

“ถ้าผมไม่ตามไปขัดขวาง ป่านนี้คุณอาจจะอยู่ในสถานะเมียน้อยหรือเมียเก็บของไอ้วินแล้วก็ได้ ท่าทางเมื่อคืนนี้อ่อนปวกเปียกไปทั้งตัวเลยนี่ หรืออยากเป็นแบบนั้น”

“ฉันควรจะซึ้งใจสินะ งั้นก็ขอบคุณ ขอบคุณในสิ่งที่คุณทำ แต่ฉันจะขอบคุณมากกว่านี้ ถ้าต่อจากนี้ไปคุณและคนในครอบครัวของคุณจะไม่มาข้องแวะยุ่งเกี่ยวใดๆ กับครอบครัวของฉันอีก”

พูดจบภัคธีมาก็กดปุ่มให้กระจกรถเลื่อนขึ้น จากนั้นก็ออกรถอย่างกระชาก โดยมีตาคมดุที่ใครต่อใครมักจะเกรงกลัวเสมอเวลาต้องสบประสานสายตาด้วยมองตาม กระทั่งไฟท้ายรถคันนั้นค่อยๆ ริบหรี่ลงเรื่อยๆ ตามระยะของรถที่แล่นห่างออกไป

ผู้หญิงโง่ อวดดี ทำไมไม่คิดบ้างว่าที่เขาทำไปทั้งหมดนั้น ไม่ใช่เพราะเกลียด แต่เป็นเพราะ…ห่วง ห่วงมากต่างหาก